คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 52 ความห่วงใยที่ไม่ชัดเจน

ในตอนนี้เตชิตอยู่ที่อพาร์เมนต์สุดหรูที่ตั้งอยู่ข้างบริษัท พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้รับโทรศัทพ์จากธนัท

คิ้วของเขาขมวดแปลกใจเล็กน้อย  นายพูดว่าใครนะ? 

ธนัทพูดยั่วยวนเขา  ก็นัชชาไง ทำไมฟังแล้วรู้สึกว่าแอบซ่อนสาวไว้ไม่น้อยนะ 

เตชิตไม่มีอารมณ์มาเล่นถือโทรศัพท์เดินไปที่เครื่องทำน้ำรองแก้วเครื่องรินน้ำฟองออกมา ของเหลวที่กระตุ้นลำคอชั่วขณะ และเขาก็พูดว่า

 ฉันไม่ไปนายก็จัดการไปแล้วกัน 

 เฮ้อคนของนายฉันจะจัดการได้ยังไงหล่ะ ฉันเห็นเธอดื่มไปไม่น้อยเลยนะคาดว่าน่าจะดื่มไปเยอะพอสมควรเลยนะ นายไม่กลัวว่าระหว่างฉันจะคิดไม่ดีไม่ร้ายเหรอ แม้ว่าธนัทจะไม่ได้ชอบนัชชาเป็นพิเศษแต่เรื่องของความรู้สึกเดิมที่แล้วก็เป็นเรื่องของคนสองคนถึงเตซิตจะชอบความคิดของเขาแต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญแล้ว

ความตั้งใจแต่เดิมแล้วเขาก็ยังหวังว่าเตชิตจะมา ถึงอย่างไรก็ตามสองวันนี้ที่เขาทะเลาะกับนัชชาคนที่เจอกับความหายนะก็ไม่ใช่เขา ไม่มีอะไรทำก็ให้เขาเข้าประชุมทำงานนอกสถานที่ไปคบค้าสมาคมกับลูกค้าทำให้เหมือนกับคนบ้างาน

การมีความรักก็เป็นประโยชน์ต่อเขา ทำให้หันเหความสนใจ

เตชิตท่าทางที่กำลังจะวางโทรศัพท์  นายกล้าเหรอ？ 

ธนัทก็หัวเราะขึ้น  ในเมื่อนายเป็นห่วงเขาทำไมไม่มาดูเองหล่ะ ทำแบบนั้นไม่เหนื่อยเหรอ…ฮัลโหลฮัลโหล？ 

ยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไป ธนัทนำโทรศัพท์ออกจากหูแล้วมองดูจอโทรศัพท์  เย็นชา 

นัชชากับเตชิตทั้งสองบ้านนี้อยู่คนคนละทิศทาง เตนัทลอว์เฟิร์มอยู่ที่ตะวันออกสุด อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากไม่ค่อยสะดวกเท่าที่ควร ธนัทคำนวณแล้วก็คิดว่าจะไปส่งเธอก่อน มิเช่นนั้นก็ยังต้องขับกลับไปกลับมา

 คุณธนัทขอบคุณมากเลยนะคะ ในขณะทางอาการเมาของนัชชาก็เริ่มหายไปก็รู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อยรู้สึกเกรงใจก็กล่าวคำขอบคุณธนัท

 ไม่เป็นไรครับ ประจวบเหมาะขับทันไฟแดงทางแยกพอดีธนัทขับรถมาอยู่ใต้ไฟจราจรเขาหันหัวไปทางเธอช่วงนึง  เธอกับเตชิตช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？ 

 เอ่อ… นัชชารู้สึกสับสนและมองไปที่ธนัทไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีความสัมพันธ์ของเธอและเตชิตเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องที่สามารถพูดคุยกับพวกเพื่อนสนิทได้

ธนัทมองหน้าเธอที่เต็มไปด้วยความสับสนก็ส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา  ถ้ารู้สึกว่าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรถึงเตชิตเขาจะดูเป็นคนที่เย็นชาแต่แท้ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกเมื่อคุณเข้าใจมากขึ้นเดี๋ยวคุณก็รู้เอง 

นัชชาไม่เข้าใจว่าทำไมธนัทต้องพูดกับเธอเรื่องนี้ เธอทำได้เพียงคล้อยตามและพยักหัว  โอเคค่ะ 

รถขับถึงเตนัทลอว์เฟิร์มก็เกินเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว นัชชาลงจากรถก็ไม่ลืมที่จะกำชับธนัทให้ส่งจินต์ถึงบ้าน

 คุณธนัทคะจริงๆ แล้วเพื่อนของฉันเป็นแฟนคลับตัวน้อยๆ ของคุณนะคะ เขารู้สึกเคารพนับถือคุณมากเลยนะคะ  คำพูดพวกนี้นัชชาไม่ได้พูดโกหกก่อนหน้านี้จินต์เลื่อมใสศรัทธาเขาจริงๆ

ธนัทนึกถึงตอนที่จินต์ตะโกนเรียกตัวเองว่า อ่อนแอแบบนั้นก็ไม่ได้จริงใจ แวบมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนอนอย่างสบายอยู่ที่เบาะหลัง ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมไม่ทิ้งเธอไว้กลางทางแน่นอนคุณรีบเข้าไปเถอะครับ 

นัชชากล่าวขอบคุณอีกครั้ง ครั้งนี้ก็ได้หันตัวเดินไปทางประตูทางเข้า

แสงในยามราตรีไฟข้างทางที่มืดสลัวลมเย็นพัดผ่าน กิ่งของต้นไม้ที่แกว่งไปมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอาเสื้อผ้าห่อปิดคลุมตัวไว้ ยืนแอบอยู่ที่ประตูแล้วใช้เท้าเปิดประตูหัวไม่หันกลับแล้วแอบย่องเข้าไป

และใต้ต้นไม้หนึ่งที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก มีรถเบนซ์จอดอยู่อย่างเงียบๆ ไฟของรถก็ปิดหมด นี่ถ้าไม่ได้ลดกระจกลง คงคิดว่าในรถนั้นไม่มีใครอยู่

ที่พื้นข้างล่างนอกรถก็ยังคงหลงเหลือเศษหัวของบุหรี่ตกไว้และก็ไม่รู้ว่าบุคคลนี้มานานแค่ไหนและรอนานแค่ไหนแล้วมองดูไฟที่คฤหาสน์ทั้งเปิดและจนดับไปจากนั้นรถก็ค่อยขับออกไป

……

นัชชาเมาหนักมาก เมาค้างจนส่งผลทำให้วันที่สองก็ยังคงไม่ตื่น ลืมตาตื่นก็ปาเข้าไปแปดโมงเช้าแล้ว ตอนแปดโมงครึ่งเธอก็ต้องไปทำงานแล้ว

……

กินข้าวไม่ทันแม้กระทั่งทั้งเสื้อผ้าก็ไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยน ล้างหน้าล้างตาอย่างรีบร้อนออกไปแต่ถึงยังไงเรียกรถไปบริษัทกว่าจะถึงก็เกือบๆ เก้าโมงเข้าไปแล้ว

ตัวเองคิดว่าต้องโดนด่าแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าเวทิดาจะไม่อยู่ห้องทำงาน นัชชากำลังโล่งใจ แก๋ก็เกินเข้ามาอย่างร้อนรน เธฮหยุด ได้แล้วรีบไปที่ห้องประชุม A3 สิ 

นัชชาไม่เข้าใจ  ห๊ะ？ 

แก๋จ้องเธอตาโต  อย่าบอกนะว่าเธอลืมว่าวันนี้มีประเมินผลตรวจสอบคนทำงานใหม่… 

 ตายแล้ว！  นัชชาหน้าซีดลง  ฉันลืมจริงๆ！ 

 เร็วๆ เอาพวกไฟล์เอกสารที่เธอใช้ประจำกับสมุดจดไปทำเวลาหน่อยก็ยังทันนี่พึ่งผ่านไปยี่สิบนาทีเองได้ยินมาว่าคุณเตชิตมาด้วยตนเองเลยนะเธอก็ดูๆแล้วก็น่าแอบย่องเข้าไปได้ไหม 

นัชชาเดิมทีก็กลัวๆอยู่แล้วนี่ยิ่งได้ยินว่าเตชิตมาด้วยตนเองเธอยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ มากจนกระทั่งเธออยากยกเลิกมัน  คือฉัน ถ้าตอนนี้นี้จะขอลาหยุดยังทันไหม？ 

แก๋พยักหน้า  ฉันคิดว่าถ้าเธอลาออกซะตั้งแต่ตอนนี้ก็ยังทัน 

 … 

 เอาเถอะเธอรีบไปซะไม่ต้องมานั่งคิดอะไรเยอะแยะแล้ว 

นัชชาไม่มีทางเลือกเก็บของเสร็จในใจตึงเครียดเป็นกังวลอย่างมากในขณะที่เดินไปห้องประชุม A3

หนึ่งก้าวสองก้าวยิ่งเดินเข้าใกล้เท่าไหร่ในใจของเธอก็ยิ่งดิ่งลงไป

มันไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะเดินถึงหน้าประตูเธอถอนหายใจเฮือกหนึ่งเคาะบานประตูที่ปิดอยู่อย่างแน่นได้ยินเสียงขานรับอนุญาตเธอก็ผลักประตูเข้าไป

ข้างในห้องประชุมขนาดใหญ่มีการจัดที่การนั่งอย่างเป็นระเบียบอยู่สองแถวที่ตรงกลางสุดในตอนนี้เป็นบุคคลที่เธอไม่พบมาหลายวันแล้ว ใช่ นั้นคือเตชิต

นิ้วของเธอขดตัวขึ้นมานี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับความกดดันจากทางสายตาของผู้นำบริษัทหลายๆคน เธอรู้สึกใจฝ่อนิดหน่อย

 เธอมาหาใคร？ 

นัชชากระไอกระแอม  ดิฉัน ดิฉันมาเข้ารับประเมินผลคนทำงานใหม่ค่ะ… 

เสียงพูดหยุดลงทุกคนขมวดคิ้วขึ้นมาเวทิดาซึ่งเป็นคนผู้นำของเธอก็รู้สึกเสียหน้าบวกกับความรู้สึกส่วนตัวก็วิจารณ์อย่างไร้ความปราณี  รู้ไหมว่าการประเมินผลเริ่มตอนกี่โมง？ 

นัชชาสะอึก แปดโมงครึ่งค่ะ 

 แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว？ 

 … ที่ถูกถามมานัชชาทำให้นัชชาพูดไม่ออกรู้สึกโกรธตัวเองเสียดายว่าทำไมเมื่อคืนเธอต้องไปดื่มเหล้าด้วยนะ

 การที่จะเป็นพนักงานมีคุณภาพ พื้นฐานที่สุดคือการปฏิบัติตามกฎและข้อบังคับ การมีแนวคิดของเวลา ถ้าพื้นฐานสุดคุณยังทำไม่ได้งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องเข้ารับการประเมิน เวทิดาพูดได้โหดร้ายมากเธอไม่ได้ทำเหมือนกับว่าเห็นว่านัชชาเป็นพนักงานของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

อย่าว่าแต่การปกป้องหรือเข้าข้างเลย คนที่ซ้ำเติมก็เป็นคนนั้นที่โหดร้ายที่สุด

ถูกด่าต่อหน้าคนมากมายเธอที่หน้าหนาที่ถูกต่อว่าก็ยังหน้าแดงเป็นเลือดฝาด เธอโค้งก้มหัวลงเล็กน้อย เพราะเหตุนี้เธอจึงพลาดสายตาของคนที่นั่งอยู่ที่นั่งหลัก

บรรยากาศในห้องประชุมมีความเย็นเล็กน้อยปวิมลมองดูฉากตรงหน้าดูเหมือนเธอไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงเยอะก็ชนะนัชชาแล้ว

คิดแบบนี้เธอก็มีความรู้สึกดีใจ

เตชิตมองดูร่างของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงประตูแทบจะนิ่งแข็งไม่ไหวติงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบเลี่ยงเธอวันนี้ที่ได้เห็นเธอรู้สึกว่าผอมลงไปหน่อย หน้าก็ดูผอมลงคางก็ดูเรียวขึ้นมาก

เขาไม่อยู่ ชีวิตเธอก็ผ่านไปอย่างไม่ค่อยดีนัก

พอเขารู้อย่างนี้ทำให้ความทุกข์ปรากฏรอยอยู่ภายในใจเขาเล็กน้อยเขามองที่เวทิดาแวบหนึ่งหลังจากนั้นก็ยังคงโจมตีเธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด นิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขยับเล็กน้อย เตรียมพร้อมที่จะพูดแต่ก็มีเสียงผู้ชายดังแทรกขึ้นมา

 เมื่อเช้าวันนี้ผมให้นัชชากลับไปเอาเอกสารมาให้ผม อาจจะทำให้เธอเสียเวลาไปหน่อยในฐานะที่ผมเป็นผู้นำของทนายต้องแสดงความรับผิดชอบครั้งนี้อนุญาตให้คุณเข้าร่วมการทดสอบได้ครั้งหน้าอย่าเป็นแบบนี้อีกรู้ไหม？