คุณสามีพันล้าน - บทที่ 024 ปฏิเสธ

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 024 ปฏิเสธ
คุณย่ายิ้ม “พวกเธอวัยหนุ่มสาวชอบการเซอร์ไพรส์เสียจริงนะ”
เธอพูดอย่างใส่ใจ “เธอพักอยู่ที่บ้านของตระกูลเธอใช่ไหม?”
เปรมาคิดเล็กน้อย ค่อยตอบ “ฉันพักอยู่ที่บ้านของตระกูล เพียงแต่ที่บ้านมีคนกลับมาน้อยครั้ง ห้องก็ค่อนข้างเก่าแล้ว ฉันคิดว่าจะซ่อมแซมสักหน่อย เพียงแต่พักที่โรงแรมก็ไม่ค่อยดี ฉันจึงอยาก…….”
คุณย่าหัวเราะมองไปที่เธอ
ไม่ได้ตอบกลับ
“คุณย่าชนิศา ฉันขอนอนที่บ้านสักช่วงหนึ่งได้ไหม? รอบ้านของฉันซ่อมเสร็จ ฉันค่อยย้ายกลับไป วางใจได้ฉันจะจ่ายค่าที่พักให้”
“เธอเจ้าเด็กคนนี้ จ่ายอะไรค่าที่พัก พวกเราก็ไม่ใช่บ้านเช่า”
คุณย่าแสดงออกว่าไม่ต้องจ่ายค่าเช่า แต่ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเปรมา เธอพูด “เปรม์ ย่าก็อายุมากแล้ว ไม่ได้สนใจเรื่องต่างๆมานานแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องที่บริษัทหรือที่บ้าน ฉันก็ไม่ได้สนใจแล้ว ฉันให้พัฒน์เป็นคนจัดการ ตอนนี้เขาเป็นคนจัดการทุกอย่าง ทั้งหมดเป็นเขาที่บอกแล้วได้”
“หากเธอต้องการขออาศัยที่บ้านของเราไปพูดกับพัฒน์ หากเขาคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร เธอสามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้ตลอดเวลา ฉันและคุณปู่ภูธิปยินดีต้อนรับเธอเสมอ”
เปรมานิ่งไป คิดไม่ถึงว่าคุณย่าจะตอบแบบนี้
ไปหาพัฒน์
ในใจของเปรมาเหมือนกระจกที่ส่องเห็นชัดเจน พัฒน์ไม่มีทางให้เธอพักที่ตระกูลอริยชัยกุลอย่างแน่นอน แม้ว่าห้องพักรับรองแขกของพวกเขาจะมีมากมาย แต่เพราะเรื่องเมื่อตอนนั้น ยังคงกีดกันเธออยู่ เธออยากเข้ามาพักคงยาก
“เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะไปหาพัฒน์ที่บริษัท พอดีไปเซอร์ไพรส์เขา”
เปรมาไม่มีทางให้บุคคลที่สี่นอกจากเธอ พัฒน์และนฤเบศวร์ได้รู้เหตุการณ์ที่แท้จริงในตอนนั้น
ให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอและเขาเป็นกิ่งทองใบหยกกัน
คุณย่าส่งเสียงอืม
เปรมาอยู่คุยกับคุณย่าอีกสักนิดจึงค่อยหาข้ออ้างออกจากคฤหัสถ์เมเปิล
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป
ยศพัฒน์ที่เพิ่งประชุมเสร็จกำลังเดินพลางคุยกับอินทัชเรื่องงานอยู่
อินทัชพยักหน้า บางครั้งก็พูดอธิบายความเห็นของตัวเอง
“พัฒน์”
เสียงที่ดูไม่คุ้นชินแต่ก็ดูจะคุ้นชินดังขึ้น
ดูนุ่มนวล ยังดีที่เสียงชัดเจน ไม่อย่างนั้นยศพัฒน์คงไม่ได้ยินว่ามีคนกำลังเรียกเขา
เขาหยุดเดิน เจอเปรมาหิ้วกระเป๋าHermesรุ่นลิมิเต็ดและถือถุงสองใบ ขณะที่เขาจ้องเธอ เธอก็เดินยิ้มเข้ามา รอยยิ้มที่หวานงดงาม
อินทัชอยากจะร้องตะกโกนแต่ก็ไม่กล้าทำ กลัวว่าหากทำแล้วจะไม่เห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้
“พัฒน์ นายยุ่งอยู่ไหม?”
เปรมาถามเขาด้วยรอยยิ้ม และมองไปที่อินทัชครั้งหนึ่ง
อินทัชรู้ได้ทันที
ทำอย่างกับเขาเป็นก้างขว้างคอ
“คุณพัฒน์ ฉันไปทำธุระต่อก่อน”
อินทัชพูดเสร็จ ก็รีบร้อนออกไป
คุณพัฒน์เพิ่งจะแต่งงานแถมยังแต่งกันเงียบๆ กิ่งทองใบหยกของเขาก็กลับมาเสียแล้ว
นี่………จะต้องมีละครสนุกให้ดูแน่!
รอจนอินทัชจากไป ยศพัฒน์ก็ถามด้วยความเย็นชา “มีธุระอะไร?”
เปรมารู้สึกปวดใจ
เธอมองใบหน้าที่ยังคงความหล่อเหลา ที่จริงเธอคิดที่จะปล่อยเขาไป เพียงแต่ผู้ชายคนนี้ช่างพิเศษเหลือเกิน เธอทำยังไงก็ปล่อยไม่ลง
ในเมื่อปล่อยไม่ได้ ก็มีเพียงกลับมาสู้อีกครั้งแล้ว
“ไม่มีธุระก็มาหานายไม่ได้หรือไง?”
ยศพัฒน์หันหลังเดินตรงกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
ตอนที่เดินผ่านหน้าไรยา เขาจ้องไปที่ไรยา
ไรยา : “………..”
เมื่อปีก่อนตอนที่คุณเปรมากลับมาก็เคยมาหาคุณพัฒน์ ทุกคนต่างรู้ดีว่าคุณเปรมากับคุณพัฒน์เป็นคู่กิ่งทองใบหยกกัน คุณพัฒน์เป็นโสดมาหลายปีก็เพราะรอคอยคู่กิ่งทองใบหยกของเขา
ดังนั้น ครั้งที่แล้วตอนที่คุณเปรมามา ไรยาไม่ได้ห้ามเธอไว้
สุดท้ายกลับสร้างปัญหาใหญ่
คุณพัฒน์โกรธ
เปรมากัดริมฝีปาก ท่าทางของยศพัฒน์ทำให้เธออยากหันหลังเดินกลับ เธอก็มีศักดิ์ศรี
ที่จริงเพียงแค่เธอต้องการแต่งนฤเบศวร์สามารถขอเธอได้ในทันที
แต่สุดท้ายเปรมาก็ยังตามตื๊อยศพัฒน์
สีหน้ายศพัฒน์ดูมืดมน
ไม่ว่าใครเห็นเขาในตอนนี้ต่างก็รู้ดีว่าเขากำลังโกรธจัด ไม่อยากเจอหน้าใคร
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานในห้อง ยศพัฒน์แทบไม่มองเปรมา สนใจงานของตัวเอง
เปรมาเทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง และเทน้ำให้ยศพัฒน์อีกแก้ว
เธอวางถุงกระดาษทั้งสองไว้ที่โต๊ะทำงาน และนั่งลงตรงข้ามยศพัฒน์
“พัฒน์ นายไม่อยากเจอฉันขนาดนี้เลยหรอ? ฉันไม่ได้กลับมานานเลยนะ”
เปรมาถอนหายใจมองคู่กิ่งทองใบหยกของตัวเอง
“แม้ว่านายไม่ได้รักฉัน พวกเราก็โตมาด้วยกัน ไม่มีความรักก็ยังมีมิตรภาพ ไม่เจอกันนานขนาดนี้ เจอหน้ากันก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับฉันก็ได้”
หลังจากตอนที่เธอวางแผนจับเขาล้มเหลว เขาก็ไม่เคยทำสีหน้าดีกับเธอ
คนอื่นยังมองว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคู่กัน ก็เป็นสิ่งที่เธอสร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงไม่หยุด ทำให้ทุกคนเข้าใจว่าที่ยศพัฒน์ไม่ยอมแต่งงาน เป็นเพราะรอเธอที่เป็นคู่รักกลับมาจากต่างประเทศ
ยศพัฒน์ไม่เงยหน้าขึ้นพูดเสียงเย็นชา “มีธุระอะไรก็พูด ไม่มี ประตูอยู่ตรงนั้น เชิญ”
เปรมานิ่ง
ท่าทางที่เขาแสดงออกกับเธอ ยิ่งนานยิ่งย่ำแย่
การกระทำที่แสดงออกกับเธอยิ่งนานยิ่งไร้ยางละอาย
“พัฒน์ ครั้งนี้ฉันกลับมาไม่กลับไปแล้ว”
“เกี่ยวอะไรกับฉัน?”
เธออยากไปไหนก็ไป อยากกลับมาก็กลับ เขาไม่สนใจสักนิด
เปรมาเงียบไปก่อนที่จะพูด “บ้านของฉันกำลังจะซ่อม ห้องพักมันก็ตั้งแต่สิบยี่สิบปีได้ เก่าแล้วเลยซ่อมแซมสักหน่อย”
“ไม่มีเงิน? จะยืมเงิน ฉันไม่มี”
เปรมานิ่งไปอีกครั้ง
คุณชายตระกูลอริยชัยกุลไม่มีเงิน ให้ตายก็ไม่เชื่อ!
มีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป อะไรไม่เยอะ แต่เงินเยอะสุด
“ฉันไม่ได้คิดจะยืมเงินนายไปซ่อมบ้าน”
“แม้เธอจะยืม ฉันก็ไม่มีทางให้”
ตอนนี้เขาเป็นคนมีครอบครัวแล้ว คนที่จะยืมเงินเขาต้องให้ภรรยาของเขายินยอมก่อนถึงจะยืมได้
ยศพัฒน์ทำให้เปรมาโมโหจนอยากจะเดินหนี
หลังจากอดกลั้นอยู่สักพักเธอจึงถอนหายใจและพูด “ฉันไม่ได้ขาดเงิน งานของฉันมั่นคงดี เงินที่หาใช้ยังไงก็ไม่หมด ฉันบอกว่าบ้านของฉันต้องซ่อมแซม ฉันไม่มีที่นอน อยากจะขออยู่ที่คฤหัสถ์เมเปิล คุณย่าชนิศาบอกให้ฉันมาถามนาย บอกว่านายเป็นผู้จัดการ”
จากนั้นเธอก็พูดเสริม “ฉันจะจ่ายค่าเช่าให้”
“ขอโทษด้วย คฤหาสน์เมเปิลไม่ได้เปิดเช่า ตระกูลของฉันก็ไม่ต้องการเงินค่าเช่าของเธอ โรงแรมข้างนอกก็มีเยอะแยะ ห้าดาวขึ้นไปก็มีไม่น้อย เธอเลือกได้ตามสบาย ถ้ารังเกียจโรงแรม บ้านของนฤเบศวร์ก็ยังต้อนรับเธออยู่”
“ฉัน ไม่สะดวกนอนบ้านของนฤเบศวร์”
“แต่สะดวกนอนบ้านฉัน? เธอสะดวก แต่ฉันไม่สะดวก”
เขามีภรรยาแล้ว หากภรรยาของเขารู้ว่าเขาให้เปรมาเข้ามาอยู่ในบ้าน แม้เขาจะกระโดดลงแม่น้ำก็ไม่สามารถลบล้างความผิดได้
เปรมา : “………..”
สูดหายใจเข้าหลายครั้ง เปรมาก็ยังไม่เดินออกไป เธอรู้สึกว่าการเจอกันของเธอและพัฒน์ อีกไม่นานก็จะเหมือนกับเรื่องนินจาเต่า
“พัฒน์ ฉันซื้อเนกไทและนาฬิกามาให้นาย”
เปรมาหยิบของในถุงขึ้นมา ส่งให้ยศพัฒน์