คุณสามีพันล้าน - บทที่ 025 ภรรยาและคู่กิ่งทองใบหยก

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 025 ภรรยาและคู่กิ่งทองใบหยก
“ความหวังดีของเธอ ฉันรับไว้”
ยศพัฒน์ไม่ได้รับของสองถุง เขาพูดเสียงเรียบ “ฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนเนกไทและนาฬิกา”
เขาไม่เคยปฏิบัติกับตัวเองไม่ดี
ที่บ้านเนกไทของเขามีจนนับไม่ถ้วน
พูดถึงนาฬิกา สองมือของเขาจะใส่ได้สักกี่เรือน?
เอาเถอะ ที่สำคัญคือเขาไม่สามารถรับของขวัญจากผู้หญิงคนอื่นนอกจากเทวิกาได้
“เปรมา ฉันกำลังยุ่ง”
ยศพัฒน์พูดเชิงไล่เธอ
เปรมาสีหน้าเปลี่ยน เธอยกถุงขึ้นและถือกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ด หันหลังเงยหน้าขึ้นก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้วยรองเท้าส้นสูง
ยศพัฒน์ไม่รับของขวัญที่เธอให้ ของขวัญที่หายากของเธอ
เปรมาเดินออกจากบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปด้วยความโกรธ มองเห็นเทวิกาอยู่ด้านหน้าประตู หญิงทั้งสองคนต่างไม่รู้จักกัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองกันและกัน
ช่างเป็นคนที่งดงาม
เปรมาชมเทวิกาอยู่ในใจ
เทวิกากลับคิดอยู่ในใจ : เธอแต่งหน้าหนาเกิน ดูไม่น่ามอง
ปกติเธอจะแต่งหน้าบาง ส่วนมากมักจะแต่งแบบธรรมชาติ
เธอยังอายุน้อย ผิวยังมีน้ำมีนวล ถึงแม้จะหน้าสดก็ยังดูดีกว่าคนที่แต่งหน้าอยู่เยอะ
เกิดมาก็มีหน้าตางดงาม
ตั้งแต่เด็กทุกคนต่างบอกว่าเธอสวยจนไม่น่าใช่คนบ้านตระกูลวาชัยยุง
คนของบ้านตระกูลวาชัยยุงไม่ได้น่าเกลียด แต่ก็ไม่ได้น่ามอง ยังไงความสวยของเทวิกาก็ไม่ได้รับการถ่ายทอดจากบ้านตระกูลวาชัยยุง เพราะเธอโตมาไม่เหมือนบ้านตระกูลวาชัยยุง
แม่บอกว่าเธอได้รับยีนความสวยจากคุณยาย บอกว่าสมัยสาวๆยายของเธอนั้นสวย
เธอไม่เคยเจอยายเธอ เพราะยายของเธอจากไปเร็ว แม้แต่รูปภายในบ้านยังไม่มี
คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน แม้จะมองหน้ากันก็ไม่รู้สึกอะไร
เปรมาเดินไปที่รถเฟอร์รารี่สีแดงของเธอ
ส่วนเทวิกาก็นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของเธอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหายศพัฒน์
รอจนยศพัฒน์รับโทรศัพท์ เทวิกายิ้มและพูด “พี่พัฒน์ พี่จะเลิกงานหรือยัง ฉันรอพี่อยู่หน้าประตูบริษัท พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”
เปรมาเดิมทีกำลังจะขับรถออกไป ได้ยินชื่อของพัฒน์ ก็หยุดการกระทำ อดไม่ได้ที่จะฟังเทวิกาพูด
“งานช่วงบ่ายฉันจัดการเสร็จแล้ว เลิกงานได้ก่อนเวลาสิบนาที ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”
ยศพัฒน์เห็นแดดแรงจัดข้างนอก รู้สึกปวดใจที่ภรรยาของเขาต้องตากแดดรอเขาเลิกงาน น้อยครั้งนักที่เขาจะเลิกงานก่อนเวลา เขาวางงานทั้งหมดไว้และรีบออกจากห้องทำงาน
ไรยาอยากหาเขา มองเห็นเขาเดินออกมา กำลังจะเปิดปากเรียก “คุณพัฒน์”
ยศพัฒน์ก็เดินผ่านหน้าเธอไปแล้ว ราวกับพายุที่พัดไป
ไรยา : “…………”
เทวิกาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า
รู้สึกแดดแรง เธอมองไปรอบๆก็ไม่มีที่ให้หลบแดด ทำได้เพียงบังศีรษะรอยศพัฒน์ออกมา
ยังดีที่พี่พัฒน์เลิกงานได้ก่อนสิบนาที ไม่อย่างนั้นรออีกสิบนาที ร้อนตายแน่
“รบกวนสักนิด”
เปรมาผลักประตูรถลงมา เดินมาหา พูดอย่างเกรงใจ
เทวิกามองไปที่เธอ พูดโดยสัญชาตญาณ “เธอยังไม่ไปอีกหรอ?”
เธอหันไปมองรถสปอร์ตของหล่อนอีกครั้ง
ขี่รถจักรยานไฟฟ้าก็ตากแดด
มีเงินขับรถสปอร์ตก็ตากแดดเช่นกัน
ก็แค่รถสปอร์ตเร็วกว่ารถจักรยานไฟฟ้าของเธอ จึงไม่รู้สึกร้อนเท่านั้น
“เธอรู้จักฉัน?”
เปรมาถามด้วยความสงสัย
เธอไม่รู้จักหญิงคนนี้สักนิด
“ไม่รู้จัก เมื่อกี้พวกเราไม่ใช่เจอกันอยู่หรอกหรอ ฉันเห็นเธอขึ้นรถ ก็คิดว่าเธอไปแล้ว ทำไมหรอ? มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”
เทวิกาพูดอย่างมีน้ำใจ
“เธอและยศพัฒน์เกี่ยวข้องอะไรกัน?”
ใบหน้าพร้อมรอยยิ้มดูมีน้ำใจของเทวิกา ส่วนเปรมาไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ถามความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพัฒน์อย่างตรงประเด็น
เทวิกานิ่งไป มองดูเปรมาตั้งแต่หัวจรดปลาย
“แล้วเธอกับพี่พัฒน์เกี่ยวข้องกันยังไงล่ะ? อยากรู้ความสัมพันธ์ของพวกเราเธอชอบพี่พัฒน์?”
พี่พัฒน์ทั้งหล่อและมีความสามารถหากไม่มีใครชอบเขาเลยถือเป็นเรื่องแปลก
เพียงแค่พี่พัฒน์สเป็คสูงเกินไปถึงได้เป็นโสดอยู่อย่างนี้ บังเอิญที่เธอได้มาเป็นสมบัติ ยังต้องเสียเงินถึงสองหมื่นห้าเพื่อเช่าเขามาเป็นสามีเธอ
เปรมายอมรับอย่างเปิดเผย “ไม่ผิด ฉันชอบพัฒน์ ฉันรู้จักกับเขาตั้งแต่เด็ก เราโตมาด้วยกันเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกัน”
“อ๋อ ที่แท้ก็คือเธอเองหรอ”
ไม่นานเทวิกาก็นึกขึ้นได้เดชวิทย์เคยพูดถึงคุณหนูเปรมา
“เธอคือคุณหนูเปรมาหรอ? ฉันรู้จักเธอ ได้ยินคุณเดชวิทย์พูดถึง เธอเป็นคู่กิ่งทองใบหยกของพี่พัฒน์ ทำไมถึงไม่อยู่ด้วยกันกับพี่พัฒน์ล่ะ?”
เปรมาเห็นท่าทางของเทวิกาก็เปลี่ยนมาอารมณ์ดีทันที ตอนที่พูดถึงยศพัฒน์ เทวิกาก็ไม่ได้มีความหมายอื่นแฝง
เธอรู้สึกแปลกใจ หรือเป็นเธอที่คิดมากไป?
ผู้หญิงข้างหน้าเธอไม่ใช่คนที่ยศพัฒน์ชอบ?
“เดชวิทย์เคยพูดเรื่องฉันกับเธอ”
“อืม เขาบอกว่าพี่พัฒน์รอเธอมาตลอด”
เดชวิทย์ : ………………
ชะตากรรมของชายปากสว่าง
เมื่อได้ยิน สีหน้าของเปรมาก็มีรอยยิ้ม เธอถามเทวิกา : “เธอคือ? ทำไมเธอถึงรู้ว่าเขารอฉันมาตลอด เขาพูดหรอ?”
“เขาไม่ได้พูด เพียงแต่ตอนที่คุณเดชวิทย์พูดเขาไม่ได้ปฏิเสธ พี่ชายของฉันและพี่พัฒน์เป็นเพื่อนมหาลัย สองวันนี้ พี่พัฒน์ช่วยเหลือฉันอย่างมาก ฉันซาบซึ้งอย่างมาก จึงได้เชิญเขามากินข้าว”
ที่แท้ก็ไม่ใช่ศัตรูหัวใจ
เปรมาถอนหายใจ
แต่ว่าเทวิกามีใบหน้าที่อันตรายเกินไป เธออดไม่ได้ที่จะป้องกัน
ดังนั้นจึงพูดว่า “พัฒน์ไม่ใช่คนที่ชอบให้มาตอบแทนบุญคุณ ที่เขาช่วยเธอคงเป็นเพราะเห็นแก่พี่ชายของเธอ เธอไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ เขาไม่มีทางตอบรับเธอ แดดแรงขนาดนี้ร้อนจะตาย เธอก็กลับไปเถอะไม่ต้องรอแล้ว ระวังร้อนจนไข้ขึ้น”
หลังจากนั้นเธอก็พูดเสริม “ก่อนหน้านี้ฉันอาศัยอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้ย้ายงานมาอยู่ในประเทศแล้ว ครั้งนี้กลับมาไม่ไปไหนแล้ว”
เทวิกาหัวเราะและพูด “อย่างนี้พี่พัฒน์ต้องดีใจแน่นอน พี่พัฒน์ตอบรับฉันแล้ว บอกว่าจะไปกินข้าวกลางวันกับฉัน คุณเปรมา หรือไม่เธอก็ไปกับพวกเราดีไหม เพียงแต่ฉันพกเงินมาไม่เยอะคงไปที่หรูๆไม่ไหว”
เธอแอบมองรถเฟอร์รารี่ของเปรมา ใบหน้าแดงขึ้นของเทวิกา “คุณเปรมา ถือว่าฉันไม่เคยพูดเถอะ”
คู่กิ่งทองใบหยกของพี่พัฒน์ดูท่าต้องเป็นลูกคนรวย และต้องประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ดูเหมาะสมกับพี่พัฒน์อย่างมาก
สามารถทำงานที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปได้ แถมยังสามารถพักที่คอนโดกรีนทาวน์ได้ ไม่แน่ตำแหน่องของพี่พัฒน์ในบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปต้องไม่ต่างจากผู้บริหารแน่ๆ
พวกผู้บริหารบริษัทใหญ่ รายได้ต่อปีทั้งชีวิตของบางคนยังหาได้ไม่ถึง
จะแต่งงานกับเศรษฐีก็พอเป็นไปได้
“พัฒน์ตกลงไปกินข้าวกับเธอ?”
“ใช่แล้ว ฉันเพิ่งโทรไปหาเขา อีกไม่นานเขาก็ลงมา เขาบอกว่างานเขาเสร็จเรียบร้อยสามารถเลิกงานได้ก่อนสิบนาทีให้ฉันรอตรงนี้”
สีหน้าเปรมาเปลี่ยนไป
เทวิกา : “?”