คุณสามีพันล้าน - บทที่ 175 ที่แท้เทวิกาเป็นอภิมหาเศรษฐี
ทั้งคู่ “ต่างแข่งหึงหวงกัน” เทวิกาไม่อยากพูดแทรก
คนหนึ่งเป็นพี่ชาย อีกคนหนึ่งเป็นสามี เธอไม่สามารถเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ ไม่พูดแทรกเป็นดีที่สุด
“ไกลขนาดนี้เหรอ”
“ไม่ไกล ผมสามีคุณมีรถ ตอนบ่ายค่อยส่งคุณกลับมา”
ยศพัฒน์พลางพาภรรยาสุดที่รักจากไป พลางกล่าวอย่างใส่ใจ
ชเนนทร์：“……”
สองสามีภรรยามองข้ามเขาไปเลย
“พี่”
เทวิกาหันหลังมาเรียกเขา
ชเนนทร์สาวเท้าก้าวยาววิ่งตามไป เพื่อนของเขาเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง
เขาเชิดคางขึ้น
ฮึ่ม น้องสาวเป็นคนเรียกเขาเองนะ!
เดิมที เขาอยากจะพาน้องสาวไปทานข้าว แต่เป็นเพราะเขาที่จู่ ๆ ก็มาแย่งความคิดของเขาไป
หลังจากทานอาหารเสร็จ ชเนนทร์ก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก
เสียใจที่ไม่ควรมากับสองสามีภรรยาคู่นี้
ช่างบาดตาบาดใจคนโสดเหลือเกิน
ถึงแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังจีบไม่ติด เห็นสองสามีภรรยารักใคร่ออเซาะ ช่างบาดตาจริง ๆ
หลังอาหาร ชเนนทร์จึงรีบชิ่ง ก่อนไปไม่ลืมที่จะเตือนน้องสาว ว่าให้บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่
ยศพัฒน์ไม่ได้ส่งเทวิกากลับไปที่โรงพยาบาลทันที แต่กลับพาเธอไปที่บริษัท
ห้องทำงานของเขามีห้องรับรอง ทันทีที่เข้าห้องทำงาน เขาก็โอบเอวของเทวิกาแล้วอุ้มขึ้นมา จากนั้นพาไปยังห้องรับรอง
“พัฒน์ ฉันเดินเองได้”
ปากนั้นพูดแบบนี้ แต่สองมือของเทวิกากลับยังคงกอดคอเขาไว้แน่น ดวงตาหยาดเยิ้ม ลมหายใจหอมหวน
ท่าทางฉอเลาะเช่นนี้ทำให้หัวใจของยศพัฒน์จั๊กจี้เหลือทน ทันทีที่เข้าห้องรับรอง เขาก็ปล่อยเธอลงบนโซฟา แล้วก็ทับอยู่บนตัวของเธออย่างไม่เกรงใจ จับหน้าของเธอไว้ เชยริมฝีปากของเธอมา แล้วก็ขอสวัสดิการพิเศษจากเธอในฐานะที่เป็นสามีนิดหน่อย
เทวิกาตอบสนองเขาอย่างกระตือรือร้น
การตอบสนองของเธอ ทำให้การควบคุมตนเองของยศพัฒน์พังทลายลงสิ้นเชิง
หลังจากเมฆฝนผ่านไป ยศพัฒน์ก็อุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
สิบนาทีต่อมา
สองสามีภรรยาสวมชุดเรียบร้อยนอนอยู่บนเตียง หลังของยศพัฒน์พึงอยู่ที่หัวเตียง และเทวิกาหนุนอยู่ที่ตักของเขา
“นอนพักสักครู่เถอะ”
พัฒน์ก้มหน้าลงและขยับนิ้วมือไปมาบนหน้าของเธอเบา ๆ
“ใกล้ถึงเวลาเข้างานแล้ว”
“คุณไม่ต้องทำงานสักหน่อย นอนพักสักครู่เถอะ แล้วผมค่อยเรียกคุณตื่น จากนั้นส่งคุณไปที่โรงพยาบาล”
นึกถึงเรื่องของคุณหญิงธิษณาขึ้นมา เทวิกาก็ลุกขึ้นนั่ง พัฒน์จึงดึงเธอกลับมาที่อ้อมกอดอีกครั้ง ให้เธออยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เขาชอบความรู้สึกที่เธอซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“พัฒน์ ฉันรู้สึกว่าตระกูลสาระทาลึกลับซับซ้อนมาก”
“ซับซ้อนจริง”
พัฒน์กอดเธอไว้แน่น “ไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่ ฟ้าถล่มลงมา ผมก็จะช่วยคุณยันไว้”
เทวิกากล่าวอย่างซาบซึ้ง：“พัฒน์ ขอบคุณนะ”
“จะขอบคุณผมทำไมกัน เราเป็นสามีภรรยากันนะ สามีภรรยากันไม่ต้องเกรงใจกันหรอก เรียกผมที่รักสิ ผมชอบฟังคุณเรียกที่รัก น้ำเสียงต้องนุ่มนวลหน่อย อ่อนโยนหน่อยละมุนหน่อย”
เทวิกา：……
เธอเรียกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและละมุนไม่ได้หรอก
“วิกา”
“หือ”
“คุณคิดจะเปิดร้านกาแฟตลอดไปเหรอ”
เทวิกาเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเป็นประกาย “คุณคิดว่าฉันเปิดร้านกาแฟน่าขายหน้าเหรอคะ หรือรู้สึกว่าฉันไม่ควรปรากฏตัวตน ฉันรู้ว่าครอบครัวที่ร่ำรวยของคุณมีกฎเกณฑ์มากมาย และผู้หญิงในตระกูลเศรษฐีต้องอยู่บ้านดูแลสามีและอบรมสั่งสอนลูก”
ในครอบครัวที่มีกฎครอบครัวที่เข้มงวด ผู้หญิงจะต้องอยู่บ้านดูแลสามีและลูก ๆ เท่านั้น พวกเธอสามารถเข้าร่วมในงานปาร์ตี้ต่าง ๆ สามารถไปเที่ยวได้ทุกที่ สามารถใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายได้ แต่จะไม่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ข้างนอกได้
เธอเห็นจากข่าวซุบซิบว่ามีลูกสะใภ้ของครอบครัวเศรษฐีหลังหนึ่งแอบเปิดร้านข้างนอก ต่อมา ทางครอบครัวของสามีรู้เรื่องนี้ ไม่ช้า ภายใต้การแทรกแซงที่รุนแรงของสามี จึงปิดร้านลง และกลับบ้านไปเป็นศรีภรรยาของผู้ชายต่อไป
และต่อมาผู้หญิงคนนั้นทนไม่ได้กับกฎเกณฑ์ที่เคร่งครัดของครอบครัวสามี เธอยอมสละสถานะภรรยาผู้มั่งคั่งและขอหย่ากับสามีเพียงเพื่อแสวงหาอิสรภาพ
“สมองน้อย ๆ ของคุณวัน ๆ คิดแต่อะไร เขียนเองใช่ไหม จิตนการเลิศล้ำใช้ได้เลย”
ยศพัฒน์ดีดหน้าผากเธอทีหนึ่ง แล้วอมยิ้ม：“ตอนนี้พวกเราพักอาศัยอยู่ที่คฤหัสถ์เมเปิล ที่เป็นบ้านเดิมของตระกูลอริยชัยกุล หากบอกว่าตระกูลอริยชัยกุลมีกฎเกณฑ์ เช่นนั้นจะบอกให้กฎเกณฑ์ของคฤหัสถ์เมเปิลเยอะที่สุดและก็เข้มงวดที่สุดด้วย”
“คุณรู้สึกว่ากฎเกณฑ์ของบ้านพวกเราเข้มงวดไปเหรอ”
เทวิกาเงียบ
เธอไม่รู้สึกว่ากฎเกณฑ์ของตระกูลอริยชัยกุลนั้นเข้มงวด คนตระกูลอริยชัยกุลก็เข้าหาได้ง่าย ไม่รังเกียจที่เธอมาจากบ้านนอก
“ผู้อาวุโสในครอบครัวล้วนเป็นคนใจกว้างมาก น่าจะบอกได้ว่า พวกเขาเองไม่ชอบให้มีกฎเกณฑ์ผูกมัด ย่อมไม่เอากฎเกณฑ์มาผูกมัดพวกเรา คุณอยากจะทำอะไรก็ไม่มีใครห้าม ไม่มีใครรังเกียจคุณปรากฏตัวหรอก”
“ผมบอกแล้ว ฟ้าถล่ม ผมก็จะช่วยคุณยันไว้ ถ้าคุณจะขึ้นบ้านรื้อกระเบื้อง ผมจะช่วยคุณประคองบันไดไว้ ที่ผมถามคุณแบบนี้ก็เพราะตัวตนที่แท้จริงของคุณ”
ยศพัฒน์บอกเรื่องที่คุยกับประยสย์ให้ภรรยาสุดที่รักฟัง
เทวิกาได้ยินแล้วก็เงียบ แล้วก็ช็อก
ที่แท้ เธอมีเงินมากขนาดนี้เลยเหรอ!
เกิดมาก็เป็นคนรวย
รวยแบบระเบิดระเบ้อ
จนแบบที่คนอื่นต้องการทำร้ายเธอถึงชีวิตเพราะทรัพย์สิน
และก็เป็นเพราะทันทีที่เธอเกิดมาก็สืบทอดทรัพย์สมบัติของคุณพ่อครึ่งหนึ่ง ประยสย์ไม่ได้บอกว่าครึ่งหนึ่งนั้นเท่าไร แต่สามารถทำให้คนคิดอยากเด็ดชีวิตของเธอ ไม่อยากให้เธอกลับมาอยู่ข้างกายพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ก็พอจะรู้ว่าทรัพย์สินครึ่งหนึ่งที่เธอสืบทอดนั้น มากมายจนน่าเหลือเชื่อเพียงใด
มีความเป็นไปได้ที่จะถึงหมื่นล้าน
เทวิกา：……ว้าว!
“ต่อไปคุณต้องดูแลทรัพย์สินของคุณ มีบริษัท มีหุ้น มีร้าน มีอสังหาริมทรัพย์ ฯลฯ วิกา ผมแนะนำคุณนะ คุณสามารถเปิดร้านกาแฟของคุณต่อไป หรือเขียนบทความพาร์ทไทม์ก็ได้ แต่ว่าคุณก็ต้องพยายามให้ตัวเองแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ให้ตัวเองมีความสามารถดูแลทรัพย์สินของตัวเองได้”
เทวิกากล่าวด้วยความปวดหัว：“เช่นนั้นฉันไม่ต้องเรียนสิ่งต่าง ๆ มากมายเหรอ”
เธอนั่งตัวตรง แล้วจับคอเสื้อของยศพัฒน์ไว้ กล่าวอย่างเกรี้ยวกราดว่า：“ยศพัฒน์ คุณพูดกับฉันแล้วนะ ฟ้าถล่มคุณก็จะช่วยฉันยันไว้ ต่อไปถ้าฉันสืบทอดมรดกมากมายขนาดนั้นจริง คุณต้องช่วยฉันดูแลทรัพย์สินของฉันนะ”
“ฉันทำกาแฟ ทำขนมหวาน เขียนบทความเป็นอย่างเดียว คุณจะต้องช่วยฉันนะ!”
“หากว่าคุณไม่ช่วยฉันละก็”
เธอโน้มตัวไปด้านหน้าด้วยท่าทางดุร้าย จากนั้นกล่าวอย่างข่มขู่：“ต่อไปก็จะให้คุณนอนที่ห้องหนังสือ!”
คนบางคนที่ถูกข่มขู่มองภรรยาสุดที่รักด้วยรอยยิ้ม ท่าทางของเธอตอนนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่ารักมาก
เทวิกา：……ลูกพี่จ๊ะ เธอยี่สิบปีแล้ว อย่าใช้คำว่าน่ารักกับเธอ เพื่อลดระดับอายุลงโดยไม่มีเหตุผล
ยกมือขึ้นกุมจับมือเธอเบา ๆ แล้วดึงลงมา
“ผมช่วยคุณอยู่แล้ว ไม่ใช่ดูแลธุรกิจของคุณนะ แต่จะสอนคุณทำธุรกิจ นั่นเป็นทรัพย์สินของคุณ แน่นอนว่าต้องให้คุณดูแลเอง ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณก็เข้าไปทำงานที่บริษัทของผม เป็นผู้ช่วยของผม ผมจะสอนคุณเอง”
เทวิกายิ้มขึ้นฉับพลัน：“ที่รัก คุณอยากจะอยู่กับฉันทั้งวันทั้งคืนล่ะสิท่า”
แต่ว่าเขาพูดมีเหตุผล
เธอจะไม่รู้อะไรสักอย่างไม่ได้