คุณสามีพันล้าน - บทที่ 181 ต้องไม่ใช่หึงหวงแน่
“เปรมา ขอแสดงความยินดีที่เธอได้รับอิสระอีกครั้ง ต่อไปขอให้เธอไม่ต้องเข้ามาเหยียบที่นี่อีก”
เปรมารับช่อดอกไม้มา พูดอย่างจริงจังว่า“ฉันไม่อยากเข้าไปอีกแล้ว”
ต่อไป เธอจะระวังมากขึ้น
ตอนที่ทำเรื่องชั่วร้าย พยายามจ่ายเงินจ้างคนอื่นไปทำ
ทำให้ตัวเองสะอาดปราศจากมลทินได้ก็พยายามทำให้สะอาดที่สุด
“ไปเถอะ รีบไปให้พ้นสถานที่อัปมงคลนี้ก่อน”
คุณณัฏฐาลากแขนลูกสาวไป
เปรมาส่งเสียงตอบรับ
ทั้งสามคนเดินไปยังรถหรูที่จอดเรียงแถวอยู่นั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะคำว่าเรือนจำที่อยู่ด้านหลังเห็นชัดเจนเกินไป เธอคงต้องเข้าใจผิด
คิดว่าตนเองทำความดีความชอบอะไรใหญ่โตแล้วกลับมา
เปรมานั่งรถคันเดียวกับนฤเบศวร์
คุณณัฏฐากับบัณฑิตาคนเป็นแม่สองคนนี้นั่งด้วยกัน จงใจให้ทั้งสองคนหนุ่มสาวอยู่ตามลำพัง
หลังจากขึ้นรถแล้ว เปรมาก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของนฤเบศวร์
นฤเบศวร์แปลกใจมากที่เธอแสดงความรักใคร่ออกมา
เขารักเธอมานานหลายปีขนาดนี้ น้อยมากที่เธอจะเป็นฝ่ายมากอดเขาเอง
แม้ว่าพวกเขาจะเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ กอดกันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ล้วนเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
เธอก็แค่ไม่ได้ปฏิเสธเท่านั้น เช่นการเป็นฝ่ายเริ่มก่อนในตอนนี้ ทำให้นฤเบศวร์แปลกใจจริงๆ
เขาโอบกอดเธอ รู้สึกว่าเฝ้าตามตื๊อมานานหลายปีขนาดนี้ อย่างน้อยก็ได้รับผลตอบแทนบ้างแล้ว
จู่ๆใบหน้าของกนกอรก็แวบขึ้นมาในหัวเขา
ยัยเด็กคนนั้นถ้าเห็นเขากอดเปรมา จะมีท่าทีอย่างไร
ต้องไม่ใช่หึงหวงแน่
นฤเบศวร์รู้ดีอยู่แก่ใจ
เขาไม่ได้รักกนกอร กนกอรก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อบีบบังคับ เขาก็คงไม่มีทางบีบให้กนกอรไปจดทะเบียนสมรสเพื่อทดแทนบุญคุณ
สลัดเงาของกนกอรออกไปแล้ว นฤเบศวร์ก้มหน้า จุมพิตอย่างอ่อนโยนบนเส้นผมของเปรมา
“อย่าหอม”
เปรมาเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา เสียงอ่อนโยน แฝงด้วยความน้อยใจเล็กๆ
“ไม่ได้สระผมมาหลายวันแล้ว เหม็นจะตาย คุณอย่าหอมนะ”
“ผมไม่รังเกียจ”
มือของนฤเบศวร์วางบนใบหน้าเธอ ลูบไล้อย่างอ่อนโยน
เปรมาสะกดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะสะบัดมือของเขาออกไว้
“เปรมา ลำบากคุณแล้ว”
เปรมาหลุบสายตา ไม่พูดอะไร ท่าทางแบบนี้ ทำให้นฤเบศวร์ยิ่งสงสารจับใจ
เขารู้ ที่เธอเสียใจที่สุดก็คือยศพัฒน์บีบบังคับให้เธอเข้าไปในคุก
ความจริงแล้ว เรื่องแบบนี้พูดคุยกันเองก็ได้ ในเมื่อก็เป็นเรื่องความรู้สึกที่สับสน
ทั้งสองตระกูลก็มีมิตรภาพที่ดีต่อกันด้วย
ขอแค่เธอขอโทษ ชดใช้ค่าเสียหายให้เทวิกาและกนกอร ยศพัฒน์ก็ไม่จำเป็นต้องส่งเธอเข้าไป
แต่เขาทำเพื่อเทวิกา สุดท้ายก็เอาเธอเข้าไปอยู่ดี แม้แต่นฤเบศวร์ก็ปกป้องเธอไม่ได้
เปรมาเข้าใจ เมืองแอคเซสซ์ยศพัฒน์แข็งแกร่งกว่านฤเบศวร์ นฤเบศวร์ถูกยศพัฒน์กดหัวไว้
ไม่เสียแรงที่เป็นเทพบุตรของเปรมา เธอจะแต่งงานกับเทพบุตร
กลายเป็นผู้หญิงที่มีคุณค่าสูงส่งที่สุดของเมืองแอคเซสซ์!
เทวิกา！
รอรับมือให้ดีเถอะ!
เธอไม่ยอมรามือง่ายๆแน่ ไม่ยอมปล่อยยศพัฒน์ไปง่ายๆแน่
“ตอนนี้พวกเราจะไปไหน”
เปรมามองไปนอกหน้าต่างรถ พบว่าไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านเธอและไม่ใช่เส้นทางกลับไปบ้านของนฤเบศวร์
“ไปโรงแรมของตระกูลผมก่อน ผมเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยน คุณอาบน้ำอาบท่าที่โรงแรม
เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพวกเราไปกินข้าวกัน”
“กินข้าวที่โรงแรมของบ้านคุณเหรอคะ”
นฤเบศวร์มองเธออย่างเงียบๆครู่หนึ่ง น้ำเสียงแฝงด้วยความเศร้า ถามว่า：“คุณอยากไปกินที่ไหน
โรงแรมเมเปิลหรือว่าโรงแรมเมเปิล？”
หลังจากที่เปรมาสบตากับเขาแล้ว ก็ซุกตัวอยู่ในแผ่นอกเขา ไม่สบตากับเขาอีกเลย
เธอพูดเบาๆว่า “เขาเอาฉันเข้าไป ฉันออกมาแล้ว ก็ต้องไปเดินป้วนเปี้ยนที่ถิ่นเขาหน่อย ให้เทวิการู้ว่าฉันเปรมาไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะตายง่ายๆ ความแค้นกับเธอ ต้องชำระแน่”
นฤเบศวร์รู้ว่าคำพูดพวกนี้ก็เป็นแค่ข้ออ้าง
เธออยากเจอยศพัฒน์
ถูกกักขังหลายวันขนาดนี้ พอออกมา เขามารอเธออยู่ข้างนอก ก็ไม่มีประโยชน์
คนที่เธออยากเจอจริงๆ ก็ยังคงเป็นยศพัฒน์
ถ้า ยศพัฒน์มารอเธอที่ด้านนอกเรือนจำ เธอคงต้องดีใจจนแทบคลั่งแน่ ท่าทางแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“คุณคิดว่าเปรมาจะตายใจแล้วหรือยัง ไม่มีทาง เธอยังเอาคุณเป็นที่พึ่ง อาศัยอำนาจบารมีคุณ แย่งชิงยศพัฒน์จากเทวิกาต่อไป”
เวลานี้เอง คำพูดที่กนกอรเยาะเย้ยนฤเบศวร์ ดังก้องขึ้นมาในหัวของเขา
สีหน้านฤเบศวร์เปลี่ยนเป็นย่ำแย่
ต่อให้เขาทำเพื่อเธอ เสียสละให้เธออีกมากมายแค่ไหน ก็สู้สายตาของยศพัฒน์ไม่ได้ใช่หรือไม่
“เบศวร์ ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลยนะ ถ้าคุณลำบากใจ งั้นพวกเราก็กินข้าวที่โรงแรมคุณก็ได้ค่ะ”
เปรมาถอยหนึ่งก้าวเพื่อรุกต่อ
เธอมั่นใจว่านฤเบศวร์จะตามใจเธอ
ขอแค่เป็นสถานที่ที่เธออยากไป แม้จะเป็นถิ่นของยศพัฒน์ นฤเบศวร์ก็จะตามใจเธอ
จริงดังนั้น นฤเบศวร์พูดเรียบๆว่า“งั้น ก็ไปที่โรงแรมเมเปิลแล้วกัน”
“เบศวร์ คุณไม่ต้องลำบากใจตัวเองนะ”
“เปรมา”
นฤเบศวร์เชยคางเปรมาขึ้นมา สายตาจับจ้องที่ใบหน้าสวยของเธออย่างลึกซึ้ง ศีรษะเขาเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆที่ข้างหูเธอว่า“ผมเคยบอกแล้ว เพื่อคุณ ผมยอมทำทุกอย่าง”
“เบศวร์……”
เปรมาซาบซึ้งใจ
นฤเบศวร์ค่อยๆขยับ ไม่รอให้เปรมาพูดอีกครั้ง เขาจูบที่ริมฝีปากแดงของเธอ
ครั้งนี้เปรมาไม่ปฏิเสธ หลับตาลง เชิดหน้าขึ้น ยอมรับการจุมพิตของนฤเบศวร์
เธอคิดว่า ถ้าเธอยอมแล้ว
นฤเบศวร์จะจูบเธออีกหลายรอบไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ
ใครจะไปรู้ว่า นฤเบศวร์เองก็เพิ่งสัมผัสริมฝีปากเธอ ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆเขาก็ผละออกจากเธอเลย และยังผลักเธอออกมาจากอ้อมกอดของเขา เขาหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เปรมาตกใจ
ไม่เข้าใจ
นฤเบศวร์หลงใหลในตัวเธอมากแค่ไหน เธอก็รู้ดี
ตอนที่เธอเพิ่งกลับประเทศ เธอให้นฤเบศวร์ช่วยเหลือเธอ นฤเบศวร์ยังขอแลกด้วยการจูบเป็นการตอบแทน
จากตอนนั้นก็รู้ได้ว่านฤเบศวร์อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอไปอีกขั้น คาดหวังที่จะได้จูบเธอ
ตอนนี้ เธอเต็มใจยอมแล้ว เขากลับสัมผัสเธอเพียงรอยจูบที่แผ่วเบา
ช่วงที่เธอถูกกักขัง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง
หรือว่า ในใจเขาไม่พอใจที่พอเธอออกมาก็จะไปกินข้าวที่โรงแรมเมเปิลเลย
เปรมาคิดมากอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
นิ่งๆเงียบๆ เป็นฝ่ายรุก เอาศีรษะมาอิงแอบอยู่กับไหล่ของนฤเบศวร์ มองไปที่วิวข้างทางนอกหน้าต่างรถพร้อมกับเขา
คนกลุ่มหนึ่ง ไปที่โรงแรมแอคเซสซ์เปรมาอาบน้ำอุ่นที่นั่น เปลี่ยนชุดที่นฤเบศวร์นำมาให้ รู้สึกสดชื่นมีชีวิตชีว
เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมองใบหน้าของตนเองผ่านกระจก
ตอนอยู่ในเรือนจำเธอบำรุงผิวพรรณของเธอไม่ได้ เธอรู้สึกว่าผิวพรรณเธอแห้งกร้านเล็กน้อย
นฤเบศวร์หยิบไดร์เป่าผมออกมา “เปรมา ผมช่วยคุณเป่าผม”
เปรมาหันหน้าไป ยิ้มให้เขา“ขอบคุณค่ะ”
นฤเบศวร์ยิ้มพลางเอ่ยอย่างรักใคร่ว่า“เกรงใจผมทำไม คุณต้องให้ผมเป่าผมให้นะ ผมมีความสุขมากเลย”
ผมของเธอสวยมาก
เมื่อก่อน เขาก็อยากลูบคลำ เล่นผมของเธอ แต่เธอไม่ให้
เธอบอกว่า ยศพัฒน์ชอบผู้หญิงผมยาว เธอก็ไว้ผมยาว เพื่อยศพัฒน์
ถ้าเป็นเพศตรงข้าม เธออนุญาตให้ยศพัฒน์ลูบผมยาวของเธอ
แต่ ยศพัฒน์เมินเฉย
แค่นึกถึงยศพัฒน์ นฤเบศวร์ก็มีแต่ความอิจฉาริษยา คนบางคน เกิดมาก็มีชีวิตที่สุขสบาย