คุณสามีพันล้าน - บทที่ 185 ผมมีค่าแค่ห้าล้าน
ยศพัฒน์ไม่รู้ว่าการมาถึงของตนเอง เป็นการตัดบทสนทนาระหว่างภรรยาและแม่ยายทางโทรศัพท์
เขาก้าวยาวๆเข้ามา จนมาถึงตรงหน้าของเทวิกา
ส่งดอกไม้ช่อนั้นให้เทวิกา น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน“เมียจ๋า ผมมารับคุณแล้ว”
เทวิการับช่อดอกไม้นั้นมา พูดกับเขาว่า “เอาดอกไม้มาให้ฉันอีกแล้ว ดึกขนาดนี้แล้ว ถึงพรุ่งนี้ ดอกไม้ก็ไม่สดแล้ว ไม่นานก็แห้งเหี่ยว”
“งั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมจะส่งดอกไม้ที่ใช้ได้จริงไม่แห้งเหี่ยวมาให้คุณ”
เทวิกาแปลกใจ“ดอกอะไรคะใช้ได้จริงไม่แห้งเหี่ยวด้วย”
กนกอรยิ้มพลางพูดแซวว่า“คงไม่ใช่ดอกไม้ปลอมนะ”
ยศพัฒน์แกล้งทำเป็นความลับ“พรุ่งนี้ คุณก็รู้”
เทวิกางอน
ยศพัฒน์มาแล้ว เทวิกาก็คงอยู่ต่ออีกไม่นาน มือหนึ่งถือช่อดอกไม้ มือหนึ่งถือกระเป๋าคอมพิวเตอร์ เตรียมไว้เขียนอัพเดตแต่เช้าตรู่พรุ่งนี้ แบบนี้ตอนกลางวันก็อยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ได้แล้ว
มือใหญ่มือหนึ่งยื่นมา เอากระเป๋าโน้ตบุ๊คของเธอไปถือ
ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นสามีของเธอ เขามักจะดูแลเอาใส่ใจอย่างดี
รู้จักกันมาสิบเอ็ดปี เธอไม่เคยนึกถึงเขาเลย แต่พอแต่งงานได้หนึ่งเดือน เธอก็ถูกเขาครอบครองหัวใจไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เขาก็ดูแลใส่ใจคุณอย่างดี อ่อนโยนกับคุณแค่คนเดียว ให้ความสำคัญกับคุณตลอดเวลา แทบจะยกยอเชิดชูขึ้นไปบนฟ้า เทวิการู้สึกว่าภูมิต้านทานของตนเองแย่มาก ไม่สามารถทานทนต่อความรักที่ยศพัฒน์โจมตีมาได้เลย ดังนั้น เธอยกธงขาวยอมแพ้
“กนกอร เอาอย่างนี้มั้ย ไปด้วยกัน พวกเราไปส่งเธอที่บ้าน”
เทวิกาเสนอ
กนกอรปฏิเสธความหวังดีของเพื่อนรัก ยิ้มพลางเอ่ยว่า“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันก็ปิดประตู บ้านฉันก็อยู่ไม่ไกล ขี่รถไฟฟ้าไปไม่นานก็ถึงบ้านแล้ว”
“งั้นเธอก็ขี่ระวังหน่อยนะ”
“ได้”
สองสามีภรรยาบอกลากนกอร เดินออกจากร้าน
ยศพัฒน์เอากระเป๋าคอมพิวเตอร์วางบนเบาะหลังรถ
“ผมซื้อคอมพิวเตอร์ให้คุณอีกสามสี่เครื่องแล้วกันนะ เอาไว้ที่คฤหาสน์หนึ่งเครื่อง ไว้ที่คอนโดกรีนทาวน์หนึ่งเครื่อง ห้องที่คุณเช้ากับบ้านแม่คุณที่ละหนึ่งเครื่อง แบบนี้เวลาคุณไปไหน จะได้ไม่ต้องแบกคอมพิวเตอร์ไปด้วย”
เขามีคอมพิวเตอร์ให้เธอใช้ แต่เธอบอกว่าเธอคุ้ยเคยกับคอมพิวเตอร์ของตนเอง พอเปลี่ยนเครื่อง ความเร็วในการพิมพ์ก็ต่างกัน
ความจริงแล้ว เธอกลัวว่าจะกระทบกับการทำงานของเขา ไม่อยากจะใช้คอมพิวเตอร์เขา
เช่นนั้นเขาก็จะซื้อคอมพิวเตอร์ให้เธอใหม่หลายเครื่อง
ไม่ ยังต้องซื้ออีกหลายเครื่อง
บ้านที่ใช้ชื่อเขามีมากมาย ทุกหลังต้องมีคอมพิวเตอร์เตรียมไว้ให้เธอใช้
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแบกคอมพิวเตอร์ออกจากบ้านจนชินแล้วค่ะ”
เทวิการัดเข็มขัดนิรภัยไปพลาง พูดกับเขาไปพลาง“ฉันโทรหาแม่ฉัน ตอนแรกฉันอยากจะบอกแม่ว่าฉันเจอแม่แท้ๆแล้ว ผลปรากฏว่าคุยไปคุยมา ฉันยังไม่มีโอกาสได้บอกเลย ยังดีที่พรุ่งนี้แม่จะเข้ามาในเมือง พอดีเลย ก็ไม่ต้องให้พี่ชายแท้ๆของฉันไปหาพวกเขาแล้ว ”
เดิมที ประยสย์อยากจะไปที่บ้านตระกูลวาชัยยุงสักครั้ง
“พรุ่งนี้คุณแม่จะมาเหรอ ผมส่งรถไปรับ พ่อกับคุณปู่คุณย่ามาด้วยมั้ย ให้พวกเขามาพร้อมกันเลย วิกา เราตกลงกันแล้ว ต่อไปพวกเขามาก็ให้เข้าไปพักที่คฤหาสน์เมเปิล จะให้พวกเขาไปอยู่โรงแรมไม่ได้ ยิ่งไม่ให้พวกเขาไปพักห้องที่คุณเช่าด้วย”
“คุณคืนห้องไปเลยมั้ย”
เทวิกาพูดว่า“รอให้หมดเดือนนี้ก่อนแล้วค่อยคืนแล้วกันนะคะ แม่ฉันบอกให้พี่ชายฉันกลับไปรับ พี่ชายฉันคงต้องหงุดหงิดมากแน่”
เธอเอาคำพูดของแม่บอกกับยศพัฒน์
ยศพัฒน์ขับรถไปพลางหัวเราะไปพลาง “แม่ยายผมนี่รักผมมากจริงๆ”
แม่ยายทั้งสองคนต่างก็รักเขามาก
เขาต้องเอาใจพ่อตาแม่ยาย แล้วก็คุณปู่คุณย่า แบบนี้ ก็ไม่ต้องกลัวพี่ชายภรรยาจะกลั่นแกล้งเขาแล้ว
“คุณส่งข้อความไปหาชเนนทร์ บอกเขาว่าไม่ต้องกลับไปแล้ว ผมให้คนขับรถไปรับพวกเขาเอง”
“ได้ค่ะ”
หลังจากส่งข้อความเสร็จ ก็รู้สึกว่าว่านี่เป็นเส้นทางกลับไปคอนโดกรีนทาวน์ เธอจึงถามว่า“คืนนี้ไม่กลับคฤหาสน์เมเปิลเหรอคะ”
“ดึกเกินไปแล้ว ไม่กลับแล้ว คอนโดกรีนทาวน์ใกล้หน่อย พวกเราจะได้มีเวลาทำเรื่องที่น่าสนุกกันมากหน่อย”
ประโยคสุดท้าย เทวิกาเข้าใจได้ในทันที
ใบหน้าเธอร้อนผ่าว
“ยศพัฒน์ พ่อกับแม่คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ”
เทวิกาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาผิดไป ถามถึงพ่อแม่สามีว่าจะกลับเมื่อไหร่
“ไม่รู้ เวลาพวกเขาไปเที่ยว จะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ นอกจากเขาจะเป็นฝ่ายติดต่อมาหาผมเอง ไม่อย่างนั้นผมก็หาพวกเขาไม่เจอ”
เทวิกา“……ทำไม”
“กลัวว่าพวกเราจะทำลายโลกของพวกเขาสองคนมั้ง ถ้าไม่ใช่ว่าพ่อผมสงสารเวลาที่แม่ท้องทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ หลังจากที่น้องชายผมเกิดก็ทำหมัน ด้วยความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นของพวกเขาสองคน ไม่แน่ว่าทุกครั้งพวกเขาไปเที่ยวก็อาจจะเพิ่มน้องชายหรือน้องสาวเพิ่มให้ผมสักคนด้วย”
เทวิกา“……”
ที่แท้ ที่เขาเอาอกเอาใจเธอขนาดนี้ ก็เพราะกรรมพันธุ์ จากบ้านเขานี่เอง
คุณปู่รักและเอาใจคุณย่า พ่อเขาก็รักและเอาใจแม่ของเขาอีก
ครอบครัวที่ดีก็จะมีลูกหลานที่ดี คำพูดนี้มีเหตุผล
“คุณไม่ต้องเป็นห่วงพ่อกับแม่ผมหรอก พวกเขาเข้าหาง่ายยิ่งกว่าปู่ย่าผมเสียอีก ขอแค่คุณตามใจเขาทำตามที่เขาต้องการ ก็จะเรียกคุณอย่างสนิทสนม ราวกับเป็นพี่น้องแท้ๆเลย”
เทวิกาลองหยั่งเชิงถาม“พวกเขาเอาใจง่ายหรือเปล่าคะ”
ยศพัฒน์หัวเราะคิกคัก “คุณเป็นลูกสะใภ้ที่พวกเขาเฝ้ารอมานานหลายปี แล้วยังเป็นสะใภ้ใหญ่ด้วย ไม่ต้องให้คุณไปประจบเอาใจหรอก พวกเขาว่านอนสอนง่ายจนไม่รู้ว่ายังไงแล้ว”
“คุณพูดแบบนี้ฉันก็สบายใจแล้ว ฉันกลัวว่าพ่อกับแม่จะไม่ชอบฉัน กลัวว่าพวกเขาจะรังเกียจที่ชาติตระกูลฉันไม่ดีพอ ไม่คู่ควรกับคุณ ที่กลัวที่สุดก็คือแม่คุณจะหยิบเช็คมาหนึ่งใบวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฉัน แล้วบอกกับฉันว่า‘ฉันให้เธอห้าล้าน ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันเดี๋ยวนี้’”
ยศพัฒน์อดขำไม่ได้ “ไม่ต้องพูดถึงว่าคุณเป็นคุณหนูตระกูลสาระทาแห่งเมืองซูเพร่า ต่อให้คุณเป็นลูกสาวของตระกูลวาชัยยุง พ่อแม่ผมก็ไม่รังเกียจคุณ วิกา สามีคุณมีค่าแค่ห้าล้านเองเหรอ คุณไม่คิดจะขอเพิ่มราคาหน่อยเหรอ”
“……ก็นี่ ทุกคนคุ้นชินกับราคาห้าล้านนี่”
“สามีฉันเป็นสิ่งล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้ ฉันโชคดีเก็บอัญมณีล้ำค่าได้ ห้าล้าน ฉันไม่ขายแน่”
ยศพัฒน์“คุณคิดที่จะเอาผมไปขายเหรอ”
“เปล่า ไม่มีทางเด็ดขาด!”
ได้ยินอันตรายที่แฝงอยู่ในคำพูดเขา เทวิกาก็รีบปฏิเสธ
ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ใครจะทำใจไปขายได้ลง
และก็คงไม่มีใครซื้อคุณยศพัฒน์ไหวหรอก
“ฮึ!”
ยศพัฒน์ส่งเสียงฮึ่มฮั่มดังๆ
“คุณกล้าเอาผมไปขาย อย่าโทษที่ผมลงโทษคุณนะ!”
“ไม่ขายๆ ! วางใจเถอะค่ะ ฉันทำใจไม่ได้หรอก ชาติที่แล้วฉันได้ช่วยชีวิตทางช้างเผือกเอาไว้ ชาตินี้จึงใช้เงินแค่ห้าพันก็ได้ของมีค่าอย่างคุณมา อย่างคุณนี่ ฮาๆ ฉันรักมากเลยนะ จะเอาคุณไปขายได้ยังไงคะ”
“ต่อให้แม่คุณจะหยิบเช็คห้าพันล้านมาให้ฉันไปจากคุณ ฉันก็ไม่รับ”
ยศพัฒน์“……ช่างเต็มไปด้วยคำพูดเอาตัวรอดเลย”
เห็นเขาไม่ถือสาแล้ว เทวิกาก็โล่งอก
เธอแอบแตะหน้าอกเบาๆ
ไม่ทำตามใจเขา พรุ่งนี้เธอก็ลงจากเตียงไม่ได้
จากที่แม่บอก ว่าตอนที่จดทะเบียนสมรสนั้น พี่ชายเธอยังเป็นห่วงว่าเขาจะไม่ไหว
เฮ้อ!
เทวิกาถอนใจในใจสองครั้ง เขาไม่ไหวเหรอ เขาเก่งเกินไปแล้ว!
มิน่าเล่าเขามักจะทำให้เธอหมดสภาพจนไม่ไหวแล้ว
ที่แท้พี่ชายเธอสงสัยว่าเขาจะไม่ไหว
ชเนนทร์：……โทษพี่อีกแล้ว!
เมื่อก่อนเขาชอบอวดว่าน้องสาวดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทำให้ยศพัฒน์อยากรู้อยากเห็นจึงเฝ้าคิดถึงน้องสาวเขา
อืม ดูเหมือนว่า จะโทษเขาจริงๆ!