คุณสามีพันล้าน - บทที่ 218 สมน้ำหน้าเธอ
นฤเบศวร์ปลดล็อกกุญแจรถ และให้กนกอรลงรถได้
กนกอรยัดแบล็กการ์ดของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างตามสบาย เมื่อเห็นเธอยัดใส่ง่ายๆ แบบนัน ทำให้นฤเบศวร์อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอออกมาว่า： “กนกอร นั่นมันแบล็กการ์ดนะ ข้างในมีเงินเยอะมาก แต่คุณกลับยัดใส่กระเป๋ากางอย่างง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง？”
“ไม่งั้นหล่ะ？จะให้ฉันเตรียมโต๊ะบูชามาอัญเชิญเข้าบ้าน กราบไหว้ทุกวัน และคุกเข่าสามครั้งเคาะเก้าครั้งเลยไหม? “？”
นฤเบศวร์พูดไม่ออก
“ยิ่งปกป้องดีๆ ยิ่งทำให้คนเห็นรู้สึกว่าเป็นของมีค่า ก็จะถูกขโมยไปได้ ยัดใส่กระเป๋ากางเกงง่ายๆ แบบนี้ คนอื่นจะได้คิดว่าของฉันเป็นบัตรปลอม แบบนี้ยิ่งปลอดภัยกว่า เพราะว่าด้วยความสามารถของฉันแล้ว ไม่มีทางครอบครองแบล็กการ์ดได้เลย”
“คุณรีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก่อนออกจากบ้านกินอาหารเช้าให้เรียบร้อยก่อนหล่ะ อย่ามาขออาหารเช้าฉันกินอีก พวกเราสองคนแสดงละครต่อหน้าคุณปู่ก็พอ เมื่อไม่อยู่ในสายตาของคุณปู่คุณแล้ว ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก”
นฤเบศวร์หน้าเขียวขึ้นมาทันที “คุณเกลียดผมมากเลยเหรอ”
“แบตบอส ตามสรรพนามที่ฉันเรียกคุณแล้วน่าจะดูออก ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน คืนนี้เวลาฝันอย่าคิดถึงฉันหล่ะ ฉันไม่เข้าไปในฝันของคุณหรอก และถึงแม้จะเข้าไปในฝันคุณ ก็ขอเงินกับคุณอย่างเดียวแค่นั้นแหล่ะ”
นฤเบศวร์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คุณก็เข้าใจความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณดีหนิ่”
มองตามแผ่นหลังอันสง่างามของกนกอรที่เดินจากไป นฤเบศวร์ไม่ได้กลับออกไปทันที เขาลงมาจากรถเงียบๆ เดินตามหลังกนกอรโดยไม่ให้มีเสียง จนกระทั่งกนกอรกลับเข้าไปในบ้านอย่างปลอดภัย เขาถึงได้เดินกลับ ขึ้นรถ แล้วขับออกไป
……
เทวกาได้รับข่าวของตอนเที่ยงอีกวันว่าพี่ชายกลับถึงเมืองซูเพร่าอย่างปลอดภัยแล้ว
เมื่อแน่ใจว่าพี่ชายได้กลับไปถึงเมืองซูเพร่าอย่างปลอดภัยแล้ว เธอถึงคลายกังวลลงได้
ตอนแรกยศพัฒน์อยากพาแม่ยายทั้งสองไปเที่ยว แต่ถูกแม่ยายทั้งสองปฏิเสธ
ส่วนผู้เฒ่าทั้งสองของบ้านตระกูลวาชัยยุงยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขาอายุมากแล้ว ไม่ชอบเที่ยวไปไหนมาไหนอยู่แล้ว อีกอย่างคฤหัสถ์เมเปิลก็เป็นสวนที่มีขนาดใหญ่อยู่แล้ว ไม่ว่าบนเขาหรือใต้เขาล้วนมีทิวทัศน์ที่สวยงาม ผู้เฒ่าทั้งสองกับผู้เฒ่าอีกสองคนของตระกูลอริยชัยกุลสนิทกันมากอยู่แล้ว เมื่ออยู่ด้วยกันสามารถเล่นกันได้อย่างสนุก จึงไม่มีใครอยากออกไปเที่ยวข้างนอกเลย
สุดท้าย ยศพัฒน์ถูกทุกคนไล่ให้กลับไปทำงานที่บริษัท
แม้แต่เทวิกาก็ถูกไล่ให้รีบกลับไปเปิดร้าน และคุณแม่ทั้งสองก็ไปช่วยเธอที่ร้านเช่นเดียวกัน
คุณหญิงธิษณายังคงอุ้มตุ๊กตาไว้อยู่ แต่มีเทวิกาเป็นเพื่อนอยู่ข้างกาย และกับพิชญ์สินีก็มีเรื่องของลูกสาวพูดคุยร่วมกันได้ ทำให้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ เมื่ออยู่ในร้านกาแฟก็สามารถช่วยทำงานได้ ช่วยลูกค้าเตรียมกาแฟ หรือแม้กระทั่งสามารถช่วยเชฟขนมทำขนมได้
ช่วงเช้า ที่ร้านขายดีมาก ทุกคนต่างพากันยุ่งมาก
จนกระทั่งใกล้ถึงเที่ยง ถึงค่อยมีเวลาว่าง
“วิกา ลองชิมรสชาติขนมที่ฉันทำออกมาดูสิ”
ขนมที่เพิ่งทำสดใหม่ออกมาจากเตา คุณหญิงธิษณาอดใจไม่ไหวที่จะยกออกมาจานหนึ่งให้ลูกสาวชิมรสชาติ
“กนกอร เธอลองชิมดู แม่เคยเรียนมา ฝีมือไม่แพ้เชฟเลยนะ”
สีหน้าของคุณหญิงธิษณาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองเทวิกา เต็มไปด้วยความรักของแม่ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเวลาที่เธอออกจากบ้านยังคงอุ้มตุ๊กตาไว้อยู่ เทวิกาคิดว่าแม่แท้ๆ ของเธอคงหายเป็นปรกติแล้ว
เทวิกากับกนกอรให้เกียรติเธอมาก ทั้งสองต่างชิมขนมที่คุณหญิงธิษณาทำออกมา แม้แต่พิชญ์สินีที่ไม่ชอบขนมเลยแต่เมื่อได้ชิมรสชาติดูแล้วก็ชื่นชมออกมาว่าอร่อย
คุณหญิงธิษณายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เมื่อก่อนแม่ของฉันสามวันห้าวันก็เข้าครัวทำขนมให้พ่อฉันกิน พ่อของฉันเป็นคนชอบกินขนมหวานมากคนหนึ่ง และสิ่งที่แม่ฉันทำมากที่สุดก็ขนมหวานนี่แหละ และฉันก็ฝึกฝนกับแม่มาตั้งแต่เด็ก เมื่อฉันโตขึ้นก็เคยขอเป็นลูกศิษย์คุณแม่ ตั้งใจฝึกฝน ดังนั้นฝีมือของฉันถือว่าค่อนข้างใช้ได้เลย
สายตาของเธอกลับเข้าไปอยู่ในอดีตอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นว่า： “หลังจากที่ฉันแต่งงานไปแล้ว ก็ชอบทำขนมของกินเล่นให้สามีฉันกิน เขาชอบชมว่าอาหารกินเล่นที่ฉันทำอร่อย ทุกครั้งที่ลูกเห็นเขากินอาหารที่ฉันทำ ลูกจะตะโกนเรียกคุณพ่อคุณพ่อตลอด ว่าอยากกิน”
“ลูก ลูก หล่ะ！”
คุณหญิงธิษณาตกอยู่ในอาการเสียสติอีกครั้ง
ทำให้เทวิกาตกใจจนรีบอุ้มตุ๊กตาที่วางอยู่เคาร์เตอร์ ยื่นไปให้เธอ แล้วพูดขึ้นว่า： “แม่ ลูกอยู่นี่ ลูกอยู่นี่”
คุณหญิงธิษณารับลูกมาอย่างระวัง จากนั้นจูบลงไปที่ใบหน้าของลูก อย่างต่อเนื่อง พูดออกมาอย่างดีใจว่า： “ลูกยังอยู่ ลูกยังไม่ถูกแย่งไป”
ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
ขนมในมืออีกครึ่งชิ้นของเทวิกาเมื่อใส่เข้าไปในปาก ทำให้มีรสชาติที่ขมขื่น
กนกอรตบลงไปที่หลังมือของเทวิกาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจเพื่อนรัก
เทวิกากลืนน้ำตาเข้าไป แล้วพูดกับกนกอรว่า： “คุ้นเคยกับมันก็ดีแล้ว”
คำว่า “คุ้นเคยกับมันก็ดีแล้ว” ทำให้กนกอรอย่างร้องไห้ออกมา
เมื่อคิดในอีกแง่หนึ่ง ถ้าเธอเป็นเทวิกา เมื่อต้องเผชิญกับแม่ที่เสียสติ เธอต้องเป็นบ้าแน่
“ต้องดีขึ้นแน่！”
เทวิกากัดริมฝีปากแน่น แล้วตอบออกมาอย่างหนักแน่นว่า： “อืม ต้องดีขึ้นแน่！”
ต้องดีขึ้นแน่นอน！
ข้างนอกมีเสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบพื้นดังขึ้นมา
ด้วยสัญชาตญาณ ผู้หญิงทั้งสองหันไปมองข้างนอกพร้อมกัน
ตอนนี้พวกเธอสองคนสัมผัสไวต่อฝีเท้าแบบนี้เป็นพิเศษ
เมื่อเห็นคนที่เข้ามาไม่ใช่เปรมา กนกอรจึงโล่งใจออกมาได้
ส่วนเทวิกานั้นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
คนที่มาคือหลานสาวของเถ้าแก่ที่ร่ำรวยในสังคมชั้นสูงที่ตาณเกาะกิน ซึ่งเป็นภรรยาของตาณนั่นเอง
เธอสวมชุดคลุมท้องหลวม ๆ ความจริงเธอเพิ่งท้องได้ไม่นาน ท้องเลยดูไม่ค่อยชัดเจนมากนัก
สีหน้าของคุณนายตาณไม่ค่อยดีนัก ขอบตาดำ ช่วงที่เธอตั้งครรภ์อยู่นั้นไม่ได้แต่งหน้าเลย หน้าสดหมด จึงทำให้เธอดูเหมือนยิ่งทรุดโทรมขึ้นไปอีก
“เธอมาแกมั้ง？”
กนกอรแตะตัวเพื่อนเบาๆ แล้วพูดเสียงเบาออกมาว่า： “ตาณไม่กล้ามายุ่งกับเธออีกแล้ว เธอยังมาหาแกอีกทำไม？”
เทวิกาไม่รู้ว่าคุณนายตาณมาทำไม
คนที่มาถือเป็นแขกทั้งนั้น เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหา
“คุณนายตาณ”
เมื่อคุณนายตาณเห็นสีหน้าของเทวิกาที่ดูดีเป็นพิเศษ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แล้วให้เทวิกาแก้ไขสรรพนามใหม่ว่า： “เธอเรียกฉันว่าคุณจิ๋วก็พอ ตอนนี้ฉันไม่ใช่คุณนายตาณแล้ว เมื่อวัน ฉันได้ไปหย่ากับตาณเรียบร้อยแล้ว”
เทวิกากะพริบตา
รู้สึกแปลกใจแต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกไม่แปลกใจเลย
ตอนเป็นแฟนกันกับตอนแต่งงานกันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ตอนเป็นแฟนทุกอย่างหวานหมด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหลังแต่งงานไปแล้วจะรักกันได้ตลอด
ตาณเมื่อมีที่พึ่งในสังคมชั้นสูง ก็นึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่ตามไปด้วย ยังคิดที่จะกลับมาเลี้ยงดูเทวิกาอีก คุณนายตาณไม่ได้เป็นคนโง่ จะไม่ทำอะไรเลยได้ยังไง
“เชิญนั่ง”
เทวิกาเชิญคุณจิ๋วให้นั่งลงที่โต๊ะอย่างสุภาพ
กนกอรเทน้ำอุ้นมาให้ทั้งสองคนละแก้ว จากนั้นกลับไปอยู่กับคุณแม่ทั้งสองต่อ
พิชญ์สินีถามกนกอรว่า： “ผู้หญิงคนนี้คือภรรยาร่ำรวยในสังคมชั้นสูงที่ตาณไปเกาะกินและแต่งงานด้วยใช่ไหม？”
เธอไม่เคยเห็นคุณจิ๋วมาก่อน แต่ความเจ็บปวดที่ตาณนำมาให้ลูกสาว เธอจำมันได้อย่างเเม่นยำ
“ใช่เธอ”
พิชญ์สินีพูดออกมาอย่างคนมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นว่า “สมแล้วที่หย่าร้างกัน แย่งผู้ชายของผู้หญิงคนอื่นมาก็ไม่ควรได้รับความสุข”
เมื่อคุณหญิงธิษณานึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีคู่แข่งมากมาย จึงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดเสริมขึ้นมาว่า： “เป็นนางจิ้งจอกกันทั้งนั้น”
กนกอรพยักหน้า “ที่เธอมีวันนี้ สมน้ำหน้าเธอ แต่ว่า ฉันก็รู้สึกขอบคุณเธอเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เธอ เทวิกาก็คงไม่มีความสุขเหมือนในวันนี้”
พิชญ์สินีคิดดูแล้วก็เห็นด้วยเหมือนกัน “ต้องขอบคุณคุณจิ๋วที่แย่งตาณผู้ชายชั่วคนนั้นไป และต้องขอบคุณตาณที่ไม่ยอมแต่งงานด้วย！”
เมื่อยุติความรักที่ไม่ใช่ของตัวเอง นั่นไม่ได้หมายความว่าเป็นการสิ้นสุด แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่ต่างหาก เพราะสถานีต่อไป ส่วนใหญ่จะมีแต่ความสุขกันทั้งนั้น！