คุณสามีพันล้าน - บทที่ 222 เทวิกาน่าบัดซบจริงๆ
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 222 เทวิกาน่าบัดซบจริงๆ
“อืม ฉันรอ ฉันจะรอพ่อแม่สามีกลับมา จะได้ปรึกษาพ่อแม่สามีเรื่องแต่งงานของฉันกับยศพัฒน์ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง เห็นแก่คุณเปรมากับยศพัฒน์ของฉันที่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันจะส่งการ์ดเชิญให้คุณเปรมาใบหนึ่ง เพื่อเชิญคุณเปรมามางานแต่งของฉันกับยศพัฒน์”
“ยศพัฒน์บอกกับฉันว่าจะให้งานแต่งที่ยิ่งใหญ่กับฉัน ให้ฉันรอเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของเขาในงานแต่งก็พอ”
เทวิกาแสดงท่าทีมีความสุขออกมา ทำให้เปรมาโกรธจนเดินวนอยู่กับที่ ถ้าเธอไม่เดินวน ก็จะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่จะไปตบตีกับเทวิกา
เธอเพิ่งออกมาจากที่กักกัน
จะเข้าไปอีกไม่ได้
ทนๆๆ ！
แต่ เทวิกานางตัวดีคนนี้ทำเธอโกรธเกือบตายจริงๆ ！
เมื่อเห็นเปรมาโกรธจนเดินวนไปมาอยู่กับที่ ทำให้เทวิกาอยากหัวเราะ และเธอก็ไม่ได้กลั้นมันไว้ หัวเราะออกมาเลย ก็ได้ คือเธอรักษารอยยิ้มไว้ตลอด
มีแต่พนักงานต้อนรับสองคนที่กำลังดูละครอยู่ กลั้นยิ้มไว้จนปวดท้องไปหมด
มองไม่ออกจริงๆ ภรรยาประธานของพวกเขาที่ใสซื่อเหมือนกระต่ายน้อย ปากจะร้ายกาจขนาดนี้ พูดได้ว่าปากคอเราะร้ายเลยก็ว่าได้ เพราะคำพูดที่พูดออกมาทิ่มแทงเข้าไปถึงในหัวใจถึงในปอดเลย
คุณเปรมาถึงแม้จะมีท่าทีกำเริบเสิบสาน แต่เมื่อเผชิญกับความเฉลียวฉลาดของภรรยาประธานแล้ว แพ้ไปอย่างราบคาบเลยทีเดียว
เปรมาเห็นพนักงานต้อนรับทั้งสองกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ จึงเดินไปหาพนักงานทั้งสองทันที และด่าออกมาอย่างโกรธเคืองว่า： “พวกเธอยิ้มอะไรกัน？”
หนึ่งในพนักงานนั้นเก็บอาการหัวเราะไว้ แล้วพูดจริงจังออกมาว่า： “คุณเปรมา พวกเราไม่ได้หัวเราะ？”
“มี พวกเธอหัวเราะ กำลังหัวเราะฉันอยู่สินะ？”
“ไม่ได้หัวเราะจริงๆ คุณเปรมา เวลาทำงานพวกเราต้องทำตัวแบบนี้อยู่แล้ว มองไปข้างหน้าสีหน้าต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้ม？”
เทวิกาไม่อยากให้เปรมาสร้างความลำบากใจให้กับพนักงานต้อนรับอีก จึงดึงความโกรธของเปรมากลับมา： “เปรมา ฉันสามารถยืนยันได้ว่าพวกเขาไม่ได้ยิ้ม พฤติกรรมตอนทำงานของพวกเธอเป็นแบบนี้อยู่แล้ว อืม ต้องมีรอยยิ้มตลอดเวลา ส่วนคนที่ยิ้มคือฉัน？”
ต้องมีรอยยิ้มไม่ใช่หัวเราะ
เปรมา：รังแกฉันที่ภาษาไทยไม่ผ่านใช่ไหม ความเข้าใจไม่ดีพอใช่ไหม？”
เทวิกา：ที่แท้ภาษาไทยของคุณไม่ผ่านเหรอ？ ฉันนึกว่าข้อสอบที่คะแนนเต็ม120แต่ฉันสอบได้แค่110ถือว่าแย่แล้วเสียอีก ที่แท้คุณเปรมาแย่กว่าฉันอีก
เปรมา：ไสหัวไป ไอ้เด็กเรียน！
เทวิกา：มาๆๆ เวทีนี้มอบให้คุณเปรมา ให้คุณเปรมาแสดงให้ดูหน่อยว่าไสหัวไปทำกันยังไง “？”
เปรมา：……
“เทวิกา！”
“คุณเปรมา หูฉันดีมาก คุณไม่ต้องมาทำเสียงไก่ขัน ทำให้ฉันตกใจหมด”
เปรมาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ห้ามโกรธ ห้ามโกรธ！
ถ้าถูกเทวิกายั่วจนโกรธ ก็จะเข้าทางเทวิกา
“เทวิกา ฉันต้องการเจอยศพัฒน์ เพื่อคุยเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”
เปรมาเก็บความโกรธไว้ น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเยอะ สายตาที่มองเทวิกา เต็มไปด้วยความร้องขอ： “ฉันมีเรื่องด่วนต้องเจอยศพัฒน์จริงๆ”
ยศพัฒน์กดดันธุรกิจเธอ ทำให้เธอรับมือไม่ไหวแล้ว
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเพิ่งย้ายธุรกิจกลับมาในประเทศ ถึงแม้เธอจะทำธุรกิจที่ต่างประเทศ และ
ถึงแม้เธอจะยังเป็นคุณหนูของตระกูลไชยรัตน์ เธอก็คงรับมือไม่ไหวจากการกดดันของยศพัฒน์
เมืองแอคเซสซ์ใหญ่ขนาดนี้ การค้าขายดีขนาดนี้
เดิมทีเธอควรจะมีอนาคตที่ดีแท้ๆ แต่เนื่องจากถูกยศพัฒน์กดดันอย่างไม่ไว้หน้า ส่งผลให้ธุรกิจที่เธอคุยเรียบร้อยแล้วหายไปหมด เสื้อผ้าที่เธอออกแบบมา ขายไม่ออกเลย เงินลงทุนและพละกำลังที่ลงลงทุนไปตั้งมากมายในตอนแรก พังพินาศหมด
ความจริงแล้วเปรมาไม่อยากก้มหัวให้ยศพัฒน์เลย
แต่เธอจะไม่ก้มหัวก็ไม่ได้
เพราะทางด้านRA กรุ๊ปไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย
เปรมารู้ดีว่าไม่ใช่นฤเบศวร์ไม่อยากช่วยเธอ แต่เป็นเพราะคุณปู่เร็นไม่อยากช่วยเธอ ไม่แน่คุณปู่เร็นอาจสมน้ำหน้าเธออยู่ก็เป็นได้
เพราะไอ้แก่คนนั้นก็ไม่ได้ชอบเธอ
ตอนเด็ก เธอไปเล่นที่ตระกูลเดชอุป ไอ้แกนั่นก็ไม่ชอบเธออยู่แล้ว เพราะถ้าเธอไป นฤเบศวร์ก็จะรายล้อมอยู่ข้างเธอ และนี่คือสิ่งที่คุณปู่เร็นไม่อยากเห็นมากที่สุด
แน่นอน ถ้าหากเธอไปขอร้องนฤเบศวร์ ถึงแม้นฤเบศวร์จะถูกคุณปู่ด่าแต่ถึงยังไงก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว
เพียงแต่ว่า เมื่อวันตอนเช้าเธอได้ทะเลาะกับกชนิภา ถึงแม้นฤเบศวร์จะรู้ว่าเธอเป็นฝ่ายถูกรังแก แต่ก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเธอ แค่ให้ธันวาส่งน้ำแข็งมาให้เธอสามสี่ถุงเท่านั้นเอง
ทำยังกับบ้านเธอไม่มีถุงน้ำแข็งยังไงยังงั้นเลย
เธอเสียใจ สิ่งที่เธอต้องการคือให้นฤเบศวร์มาปลอบเธอ และความเป็นห่วงเป็นใยของเขา
เธออยากให้นฤเบศวร์เป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าใครรังแกเธอ เขาก็จะพาคนไปถึงบ้านเพื่อทวงความยุติธรรมให้กับเธอ ให้คุณหนูทั้งหมดของเมืองแอคเซสซ์ไม่มีใครกล้ารังแกเธอ เพราะกลัวนฤเบศวร์จะพาคนไปหาเรื่องถึงบ้าน
ทำให้เปรมางอนเลยไม่ไปหานฤเบศวร์ ถ้าเธอไม่สนใจหรือไม่ติดต่อนฤเบศวร์สองสามวัน นฤเบศวร์ก็จะมาหาเธอเอง
ถ้าหากคุณณัฏฐารู้ว่าวันนี้ลูกสาวตัวเองมาหายศพัฒน์ คงต้องกระอักเลือดตายแน่ๆ
เธอเคยพูดกับลูกสาวหลายครั้งแล้ว ว่าจับนฤเบศวร์ง่ายกว่าจับยศพัฒน์ แต่เปรมาก็รนหาที่ตายเอง ไม่เชื่อฟังคำเตือนของแม่เลย
เธอรู้สึกว่านฤเบศวร์รักเธอมาก ถึงแม้เธอจะทำเรื่องมากมายให้นฤเบศวร์เสียใจ ขอแค่เธอทำดีกับนฤเบศวร์หน่อย นฤเบศวร์ก็จะคืนดีกับเธอเหมือนเก่า และดีกับเธอเหมือนเช่นเคย
เขาถึงพูดกันว่าความรักที่ประเคนถึงบ้านมักไม่ได้รับการทะนุถนอม
เพราะว่าได้มาง่ายดายเกินไป
นฤเบศวร์ไม่เคยได้รับความรักจากเปรมาเลย เพราะเขาเป็นฝ่ายทุ่มเทให้ก่อนเยอะมาก เยอะจนเปรมาเคยชิน และคิดว่าไม่ว่าเธอจะทำยังไง เขาก็จะยังคงอยู่เคียงข้างเธอและไม่ทอดทิ้งเธอ
ไม่มีใครที่จะรอเธออยู่ที่เดิมตลอด
เปรมา ยังไม่เข้าใจคำพูดนี้
ต้องมีสักวันที่เธอจะต้องเสียใจ
“คุณเปรมา ไม่ใช่ฉันไม่ให้คุณเจอยศพัฒน์ แต่เป็นยศพัฒน์ต่างหากที่ไม่อยากเจอคุณ คุณบอกว่ามีเรื่องงานหายศพัฒน์？พวกคุณได้ทำธุรกิจร่วมกันเหรอ？ถ้าไม่มี ก็ไม่มีเรื่องงานที่ต้องคุยกัน”
เปรมาเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า： “เทวิกา เธอช่วยฉันโทรหายศพัฒน์ แล้วเอาโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับยศพัฒน์？”
“ทำไมฉันต้องช่วยคุณ？คุณเป็นคู่แข่งกับฉัน อยากแย่งสามีฉัน คุณคิดว่าสมองฉันถูกประตูหนีบหรือยังไง ถึงจะช่วยคุณโทรให้สามีฉัน”
เปรมาสะอึก
ผ่านไปสักพัก เธอเปลี่ยนน้ำเสียงกลับมาโหดเหี้ยมอีกครั้ง： “เทวิการ เธอต้องการอะไรกันแน่？ฉันมาหายศพัฒน์ เพราะเรื่องธุรกิจจริงๆ”
“ยศพัฒน์ไม่อยากเจอคุณ แสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว เขากับคุณไม่มีอะไรที่ต้องคุยกัน ฉันต้องการอะไรเหรอ？ฉันอยากให้คุณเปรมาไสหัวไป！คุณเปรมารีบทำตามความต้องการของฉันเถอะ รีบไสหัวไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณอีก เดี๋ยวจะทำให้ฉันกินมื้อเที่ยงไม่ลง ตอนเที่ยงฉันยังอยากไปกินอาหารมื้อใหญ่ที่โรงแรมเมเปิลกับยศพัฒน์อยู่เลย”
เปรมาหันหน้าแล้วเดินออกไปทันที
ถ้าเธอยังอยู่ต่อ เธอต้องยิ่งขายหน้าแน่
เทวิกา บัดซบจริงๆ เลย！
ต่อไปถ้ามีคนบอกว่าเปรมากำเริบเสิบสานอีก เธอจะใช้นำเสียงเด็ดขาดพูดกับคนเหล่านั้น เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เคยเห็นท่าทางกำเริบเสิบสานของเทวิกามาก่อนต่างหาก เทวิกาถึงจะเป็นคนที่กำเริบเสิบสานที่แท้จริง
ถือว่ามียศพัฒน์เป็นแบ็กอัพ จึงไม่เห็นหัวใครเลย กำเริบเสิบสานมาก！
เธออยากรู้จริงๆ ว่าเทวิกาจะหัวเราะถึงคนสุดท้ายได้หรือเปล่า！
นึกว่าสะใภ้ของผู้ดีเป็นได้ง่ายๆ เหรอ？
ฐานะของตระกูลวาชัยยุงกับตระกูลอริยชัยกุลแตกต่างกันมาก ตอนนี้ยศพัฒน์หลงใหลในหน้าตาของเทวิกา ถึงแม้ฐานะของทั้งสองฝ่ายจะแตกต่าง ความรู้ก็ไม่เหมือนกัน แต่ยศพัฒน์ยังสามารถรับเทวิกาได้ ถ้าผ่านช่วงเข้าใหม่ปลามันไป ยศพัฒน์ก็จะรังเกียจเทิวกาเอง
นิทานของเจ้าชายกับซินเดอร์เลล่า ไม่ได้สวยงามเหมือนที่ทุกคนคิดเสมอไป
บทที่ 221 ภรรยาประธาน
บทที่ 223 การแต่งงานที่ฟ้าลิขิต