คุณสามีพันล้าน - บทที่ 401 ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุข！
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 401 ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุข！
ชายชราพูดอย่างเสียใจว่า : “ฉันคิดจริงๆ นะ น่าเสียดาย ภูธิปไม่ยอมแลกหลานกับฉัน”
นฤเบศวร์：……
“ภูธิปไม่ยอมเอาพัฒน์มาแลกกับแก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นๆ ก็ไม่เลว”
นฤเบศวร์：……
คุณปู่อิจฉาคุณชายของตระกูลอริยชัยกุลมาก
“โธ่เอ๋ย บางที นี่ก็คือโชคชะตานะ ไม่ว่าตระกูลของเราจะพยายามกันอย่างไรก็ไม่สามารถเหนือกว่าตระกูลอริยชัยกุลได้ ฉันสู้คุณปู่ภูธิปไม่ได้ นายก็สู้พัฒน์ไม่ได้”
ชายชราพูดถอนหายใจโธ่เอ๋ยครู่หนึ่ง ก็พูดกับหลานว่า : “เบศวร์ แกต้องรีบตามจีบอร หลังจากที่พวกแกสองคนแต่งงานกันอีกรอบก็รีบมีลูกกัน ถ้าหากพวกแกมีลูกชาย ลูกของพัฒน์สองสามีภรรยานั่นเป็นลูกสาว พวกแกทั้งสองก็เกี่ยวดองกัน สรุป ถ้าคุณหนึ่งผู้ชายคนหนึ่งผู้หญิง รีบหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็ก”
“พวกเราสู้ตระกูลอริยชัยกุลไม่ได้ไม่เป็นไร ขอลูกสาวของตระกูลอริยชัยกุลแต่งงาน หรือให้ลูกสาวของตระกูลเราแต่งงานออกไป เป็นคุณนายคนต่อไปของตระกูลอริยชัยกุล ฮ่าๆ ทำแบบนี้ก็ดีเลยทีเดียว！”
นฤเบศวร์มองคุณปู่อย่างหมดคำพูด
ความปรารถนาทั้งชีวิตของคุณปู่ ก็น่าจะเป็นการเหนือกว่าตระกูลอริยชัยกุลนะ
ไม่สามารถเหนือกว่าได้ก็รวมเป็นหนึ่งเดียวกับตระกูลอริยชัยกุล
“อรเป็นเพื่อนสนิทกับเทวิกา พวกแกกลายเป็นครอบครัวที่เกี่ยวดองกัน ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้”
ชายชรายิ่งคิดยิ่งรู้สึกดีงามขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าหากเหลนผู้หญิงของเขาแต่งงานกับตระกูลอริยชัยกุลกลายเป็นคุณนายของตระกูลคนต่อไป งั้นก็ดีมากเลยจริงๆ
ดูจากสไตล์ครอบครัวของตระกูลอริยชัยกุล ลูกผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุลล้วนแต่พะเน้าพะนอภรรยาทั้งนั้น ต่อไปเหลนผู้หญิงของของเขาก็มีอำนาจตัดสินใจไม่ใช่เหรอ？
“ถ้าเกิด พวกเราก็มีลูกชายล่ะ？”
“……”
“หรือไม่พวกเราก็คลอดลูกสาวทั้งนั้น ไม่แน่ลูกๆของสองตระกูลชอบผู้ชายหรือผู้หญิงคนเดียวกัน ในทางกลับกันก็กลายเป็นศัตรูอีก”
ชายชรา：“……”
เขาจ้องมองหลาน พูดด่า : “แกคิดไปในทางที่ดีไม่ได้เหรอ？”
“คิดแต่จะเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด.”
“เกิดอะไรขึ้นกับแขนของแก？ได้รับบาดเจ็บจากโจรปล้นจริงๆ？หรือว่าแกกุเรื่องขึ้นมาเล่นเองกำกับเอง？”
ชายชราเปลี่ยนหัวข้อสนทนา กลัวว่าขืนพูดต่อไปจะถูกหลานของตัวเองทำให้โมโหตายเสียก่อน
เขามีชีวิตอยู่ได้ถึงอายุปูนนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“โจรปล้นจริงๆ”
หลังจากที่ชายชราเงียบอยู่นาน พูดถาม : “บาดเจ็บสาหัสไหม？”
“มีแผลถลอกนิดหน่อย”
“น่าเสียดาย”
นฤเบศวร์สีหน้ามืดคล้ำ “คุณปู่อยากจะให้แขนของฉันหัก？”
“ถ้าหากว่าแกเจ็บหัก เข้าโรงพยาบาล อรจะได้ดูแลแกทุกวัน นั่นเป็นโอกาสที่พัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีที่สุด ตอนนี้แกมีแผลถลอกนิดหน่อย อย่างมากอรก็แค่โทรมาถามทางโทรศัพท์ทุกวัน”
นฤเบศวร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อยังไงดี
“พอแล้ว รู้เรื่องที่แกอยากรู้แล้ว ขึ้นไปเปลี่ยนชุดด้านบน อีกเดี๋ยวมากินอาหารเช้าด้วยกัน คริษฐ์ก็ยังรู้จักมาเป็นเพื่อนคนแก่อย่างฉัน ส่วนแกวันทั้งวันไม่เห็นแม้แต่ร่างเงา”
“นั่นเป็นเพราะว่าผมไปตามจีบหลานสะใภ้ให้คุณปู่ไง”
นฤเบศวร์ตอบกลับหนึ่งประโยคแล้ว หยิบผลตรวจของกันตภณขึ้นไปชั้นบนด้วย
……
ณ One Day In Coffee
ตอนที่กนกอรมาถึงร้าน ประตูร้านเปิดออกแล้ว
เป็นเทวิกานี่เอง
กนกอรเข้ามาในร้าน เห็นเทวิกาเช็ดแมวแห่งความโชคดีที่ตั้งอยู่บนเคาร์เตอร์คิดเงิน ถามประโยคหนึ่ง : “วิกาวันนี้แกไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณป้าเหรอ？”
“พวกแม่ๆกินอาหารเช้าเสร็จก็กลับไปแล้ว”
พัฒน์จัดรถส่งพ่อแม่ของเธอกลับไป
แม้แต่แม่ของเธอก็ตามไปด้วยแล้ว
บอกว่าอยากจะดูสถานที่ที่เธอเติบโตมา
เทวิกาก็อยากไปส่งพ่อแม่กลับบ้านด้วยตัวเอง ถูกพ่อแม่ห้ามไว้ ท้ายที่สุดทำได้เพียงให้พัฒน์เป็นคนจัดเตรียมรถ
เธอค่อนข้างไม่มีความสุข รู้สึกว่าพ่อแม่ไม่ให้เธอกลับบ้าน
ลองคิดดูอีกที พรุ่งนี้เธอต้องทำงาน พ่อแม่ไม่ให้เธอกลับไป ก็เพราะว่าไม่อยากให้เธอเหนื่อย ความกลัดกลุ้มใจของเธอก็หายไปจนเกลี้ยง
“น้าณินก็ตามไปด้วยเหรอ？”
“อืม”
พ่อแม่ของเธอไม่ได้ตามไป เกรงว่าจะทำให้แม่แท้ๆของเธอรู้สึกแย่
หลังจากที่รู้ว่าพ่อแท้ๆแบกอะไรไว้มากมาย เทวิกาอยากจะพูดสิ่งที่ดีๆของพ่อต่อหน้าแม่สักหน่อย แต่น่าเสียดายทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดก็จะถูกแม่ขัดจังหวะเสมอ
“กนกอร วันนี้ฉันดูแลร้าน แกจะไปเยี่ยมนฤเบศวร์ไหม？”
กนกอรตกตะลึง พูดถาม : “แกรู้เรื่องที่นฤเบศวร์ได้รับบาดเจ็บเหรอ？”
ข่าวกระจายเร็วขนาดนี้？
“ได้ยินพัฒน์พูดนะ เมื่อคืนเขาไปส่งแกกลับบ้าน เจอโจรปล้น ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยนะ ไม่ว่าจะบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า เขาก็ทำเพื่อแก แกควรที่จะไปดูเขา”
เทวิกาพูดประโยคนี้ กนกอรมักจะรู้สึกว่าเธอค่อนข้างคลุมเครือไม่ชัดเจน
กนกอรไม่ยอมรับว่าตัวเองใจสั่น คิดอยากจะไปเยี่ยมนฤเบศวร์ที่ตระกูลเดชอุปจริงๆ แต่ว่าปากแข็งมาก พูดว่า : “แค่ถลอกนิดหน่อย ไปล้างแผลที่โรงพยาบาลแล้ว วันนี้ฉันก็โทรไปถามไถ่เขาแล้ว”
“แม้ว่าเป็นแผลถลอกนิดหน่อย ก็เป็นเพราะแกนะ ห่วงใยผ่านทางโทรศัพท์ไม่พอ”
เทวิกาเดินอ้อมเคาร์เตอร์เก็บเงิน เข้าไปข้างๆเพื่อนสนิท หัวเราะฮิฮิ“ถ้าหากแกไปถึงที่ ก็เป็นการเซอร์ไพรส์เขาอย่างหนึ่ง”
“วิกา แกลืมแล้วเหรอ เขาคือศัตรูคู่อาฆาตของครอบครัวแกนะ ทำไมรู้สึกเหมือนแกกำลังช่วยเขาล่ะ ”
กนกอรจงใจพูดกล่าว
เทวิกาหัวเราะฮิฮิ “เขาก็เป็นเพียงแค่คู่ต่อสู้ทางธุรกิจกับพัฒน์เท่านั้น จริงๆทั้งสองคนไม่ได้มีความอาฆาตแค้นอะไร พูดขึ้นมา พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกัน แถมยังรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หากพูดเปลี่ยนเป็นพูดคำไพเราะหน่อย พวกเขาสองคนเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน”
“ประเด็นคือ ฉันหวังว่าแกจะมีความสุข！”
กนกอรกอดเพื่อนสนิทอย่างซาบซึ้งใจ
เทวิกายิ้มพร้อมผลักเธอออก “ฉันหวังว่าคนที่ฉันแคร์จะทำให้มีความสุขได้ สิ่งที่ผ่านมาของนฤเบศวร์ก็แค่นั้นเอง แต่ตอนนี้รักแกคนเดียว ใครก็มีอดีตกันทั้งนั้น ขอแค่ตอนนี้ อนาคตเขา รักแกเพียงคนเดียว ก็เพียงพอแล้ว”
“กนกอร ฉันก็ไม่ได้พูดเรื่องดีให้นฤเบศวร์ แต่พูดเรื่องจริง จริงๆผู้ชายคนนี้คู่ควรที่แกฝากฝังตลอดชีวิต”
กนกอรพูดกับเพื่อนสนิท : “ฉันละสงสัยว่าแกรับเงินของนฤเบศวร์ ถึงได้พูดสิ่งดีๆให้เขาอย่างนี้ ”
เทวิกายิ้มแล้ว ก็เก็บรอยยิ้ม พูดว่า : “ฉันแค่คิดว่าพวกเราต้องเข้าใจที่จะหวงแหน หวงแหนทุกอย่างที่ตัวเองมีตอนนี้”
“พลาดไปแล้ว หรือว่าเข้าใจผิดไปมาก งั้นก็จะทำให้เสียใจตลอดชีวิต เหมือนพ่อแม่ของฉันพวกเขา……เฮ้อ！”
กนกอรคิดถึงเรื่องของไซม่อนและญาณิน เธอไม่ชัดเจนว่าอดีตที่ผ่านมาของพวกเขาเป็นยังไง แต่มองตอนนี้ ทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ
แล้วคิดถึงเธอและนฤเบศวร์อีก แม้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาค่อนข้างเป็นปัญหาที่แก้ยาก แต่ก็จัดการได้ เมื่อเทียบกับพ่อแม่แท้ๆของวิกาแล้ว ระหว่างเธอและนฤเบศวร์ดูผ่อนคลาย มีความสุข เพียงแค่ทั้งต้องหวงแหน ให้โอกาสกันและกัน งั้น ก็มีความสุขแล้ว
หวงแหนทุกอย่างที่ตัวเองมี
เพราะว่าสิ่งที่คุณมีในตอนนี้ เป็นไปได้ว่าสิ่งที่คนอื่นขอร้องแต่ก็ขอร้องมาไม่ได้
“วิกา งั้น วันนี้แกดูร้าน？สะดวกไหม？”
“สะดวกสิ ฉันดูร้าน เดิมทีก็พูดกันแล้วสุดสัปดาห์ฉันดูแลร้านแกพักผ่อน เมื่อวานแกก็ดูแลร้านแทนฉันหนึ่งวันแล้วนะ”
กนกอรหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง พูดกับเพื่อนสนิทว่า : “งั้นฉันไปซื้อของขวัญ ไปตระกูลเดชอุปสักหน่อย ถือว่าแสดงความขอบคุณและเป็นไปการเยี่ยมเยียน ”
“รีบไปเถอะ ซื้อพวกอาหารเสริมบำรุงเลือดเยอะๆ แบตบอสน่าจะเสียเลือดไม่น้อยแน่ ควรจะบำรุงเลือดหน่อย”
กนกอรพูดว่าอืม หันหลังเดินจากไป
รอเธอไปแล้ว เทวิกายิ้มเบาๆ “เห็นชัดๆว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็รักกัน ทำไมจะต้องดึงดันด้วย？ ”