คุณสามีพันล้าน - บทที่ 455 คลั่งไคล้ภรรยาเป็นกรรมพันธุ์ของผู้ชายตระกูลอริยชัยกุล

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 455 คลั่งไคล้ภรรยาเป็นกรรมพันธุ์ของผู้ชายตระกูลอริยชัยกุล

เวลาผ่านไปอีกคืน

ตอนเทวิกาถูกนาฬิกาปลุกให้ตื่น เธอสะลึมสะลือลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ ก่อนจะเอนตัวลงนอนต่อ

แต่ก็เพียงแค่นาทีเดียวแล้วก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง

เหลือบมองข้าง ๆ ก็พบว่ายศพัฒน์ไม่อยู่แล้ว

ปกติเวลาเสียงนาฬิกาปลุกร้องจะเป็นยศพัฒน์ลุกขึ้นมาช่วยปิดให้

เหลือบมองออกไปด้านนอกท้องฟ้าดูมืดครึ้ม

สงสัยฝนจะตกแน่เลย

“พัฒน์ตื่นเช้าแบบนี้ตลอดเลย”

เทวิกาบ่นพึมพำ แต่ไม่ได้ล้มตัวลงนอนต่อ แต่เลื่อนตัวลงจากเตียงแทน

เสื้อผ้าที่เธอต้องใส่ สามีสุดที่รักเตรียมเอาไว้ให้หมดแล้ว

แม้แต่สร้อยข้อมือแบบเรียบ ๆ ที่เธอจะใส่วันนี้ก็ช่วยเลือกไว้ให้เธอแล้วเหมือนกัน

เพราะตอนนี้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ดังนั้นพวกเครื่องประดับที่เธอจะใส่ในทุกวันจึงใส่ได้เฉพาะสร้อยข้อมือที่ดูเรียบง่ายเท่านั้น

จากนิสัยของเทวิกาเธอไม่ชอบใส่ของพวกนี้ แต่ยศพัฒน์ไม่ชอบให้ข้อมือของเธอว่างเปล่า เพื่อจะปกปิดตัวตนที่แท้จริง เธอถึงกับลงทุนถอดแหวนแต่งงานออกด้วย ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ยศพัฒน์ไม่พอใจเอามาก ๆ

ถ้าเธอยังไม่ยอมใส่สร้อยข้อมือที่เขาซื้อให้อีก หน้าของผู้ชายคนนี้คงจะได้ยืดยาวเป็นหน้าม้าแน่

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เทวิกาก็เดินออกจากห้องไป

ยังไม่ทันเดินลงไปถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงคนกำลังคุยกันอยู่ชั้นล่าง ซึ่งเป็นเสียงของพัฒน์กับกษิติ สองพี่น้องตั้งใจพูดคุยกันเสียงเบา ๆ คงจะกล้าว่าจะปลุกคนที่อยู่ชั้นบนตื่น

เทวิกาได้ยินกษิติพูดกับสามีของเธอว่า “พี่ใหญ่ ผมไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว ลินท์ผอมลงไปเยอะเลย คนอื่นตั้งครรภ์มีแต่น้ำหนักเพิ่ม แต่เธอกลับน้ำหนักลด แถมยังเห็นผลดียิ่งกว่าตอนนี้ตั้งใจลดน้ำหนักอีก”

“หมอบอกว่าปฏิกิริยาของการตั้งครรภ์เป็นเรื่องปกติ พอเห็นเออาเจียนทุกครั้งหลังกินข้าวผมก็ยิ่งปวดใจ จนอยากจะไปอาเจียนแทนเลย”

“เธอไม่อยากอาเจียนก็เลยไม่กินข้าวหรือไม่ก็กินน้อยลง ตอนนี้ก็เลยยิ่งผอมลงเรื่อย ๆ”

ยศพัฒน์รับฟังเรื่องกังวลใจของน้องชายแล้วพูดอย่างจนปัญญา “กษิติ แกมาพุดเรื่องพวกนี้กับพี่แต่เช้าแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร คุณหมอก็บอกว่าเป็นปฏิกิริยาปกติ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“พี่ไม่ใช่หมอ แถมพี่ก็ไม่ประสบการณ์การเป็นพ่อเป็นแม่คนด้วย”

ความเคยชินของเหล่าน้องชาย เวลามีปัญหาหรือมีเรื่องทุกข์ใจก็จะวิ่งแจ้นมาหาพี่ชายของพวกเขา

ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาก็พอจะคิดหาวิธีช่วยแก้ไขปัญหาให้น้องชายได้ เว้นแต่เรื่องการตั้งครรภ์ของผู้หญิง เรื่องนี้เขาช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ

เขาเป็นคนที่แต่งงานเร็วที่สุด แต่เขากับวิกายังไม่ได้วางแผนจะมีลูกตอนนี้มันเร็วเกินไป ตอนนี้พวกเขากำลังใช้ชีวิตในโลกของคนสองคน กำลังมีความสุขหวานชื่น

“พี่ แม่ครัวของพี่ทำอาหารอร่อยที่สุด ผมอยากจะขอยืมตัวไปลองดูหน่อยว่าลินท์จะชอบทานอาหารฝีมือเขาหรือเปล่า”

ที่กษิติเดินตามพี่ชายเข้ามา อันที่จริงก็มาเพื่อเรื่องแม่ครัว

ได้ยินแบบนั้น ยศพัฒน์ก็หัวเราะออกมา “ครอบครัวของเรามีพ่อครัวชั้นยอดที่เก่งกาจกว่าแม่ครัว นายก็ไปหาเขาสิ แม่ครัวทุกคนที่เราจ้างในบ้านแต่ละหลังมีใครบ้างที่ไม่ผ่านการฝึกจากเจ้าสามก่อน”

กษิติ “ผมไม่เห็นเซทท์กลับมาสักระยะหนึ่งแล้ว ผมกับลินท์จะจัดงานแต่งงานแล้ว เจ้าเด็กนั่นคงจะกลัวว่าจะถูกคุณปู่กับคุณย่าเร่งให้แต่งงาน ระยะนี้ก็เลยไม่ได้อยู่ที่บ้าน ผมไปหาที่โรงแรม เขาก็แค่เขียนสูตรอาหารสำหรับสตรีมีครรภ์ให้ผม บอกว่าให้ผมไปหาเชฟมาทำตามสูตรอาหารของเขา”

เทวิกาได้ยินดังนั้นก็เดินลงมาชั้นล่าง

เมื่อสองพี่น้องได้ยินเสียงฝีเท้าก็หยุดคุยกัน

ยศพัฒน์ลุกขึ้นเดินไปรับเทวิกา

กษิติแอบทอดถอนใจ : พี่ชายและพี่สะใภ้เป็นคู่สามีภรรยาที่แต่งงานกันนานแล้ว แต่ความรักความสัมพันธ์ก็ยังเหมือนตอนเพิ่งรักกันใหม่ ๆ ถึงเขากับลินท์จะแต่งงานกันแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้อยู่ด้วยกัน เขาก็ยังรู้สึกอิจฉาทุกครั้ง

“ทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อย”

พัฒน์ยิ้มถามภรรยาสุดที่รัก พร้อมกับยื่นมือออกไปให้เทวิกาจับเพื่อพยุงก่อนก้าวลงบันไดขั้นสุดท้าย

“นาฬิกาปลุกดังฉันก็เลยตื่น”

“ผมผิดเองที่ไม่ได้ช่วยปิดนาฬิกาปลุกให้คุณไว้ก่อน”

สองสามีภรรยาแสดงความรักใคร่ราวกับไม่มีใครอยู่

กษิติรอให้สองสามีภรรยาเดินเข้ามาใกล้แล้วเขาถึงลุกขึ้นยืน “อรุณสวัสดิ์ครับพี่สะใภ้”

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ”

เทวิกาไม่ได้นั่งลงแต่ถามเขากลับว่า “ลินท์ยังไม่รู้สึกอยากอาหารอีกเหรอ”

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากอาหารครับ แต่เป็นเพราะกินแล้วอาเจียน เธอไม่อยากอาเจียนก็เลยไม่ยอมทานอาหารเลย ยอมทนหิวหรือไม่ก็ทานแค่ผลไม้ แต่พอทานผลไม้เธอกลับไม่อยากอาเจียนนะ”

“ไม่กินก็ไม่อาเจียนเหรอ”

กษิติจำได้ว่าลินท์ตื่นนอนตอนเช้าก็อาเจียนเหมือนกันจึงส่ายหน้าไปมา

“กินก็อาเจียน ไม่กินก็อาเจียน ยังไงกินสักหน่อยน่าจะดีกว่า ลินท์ตื่นหรือยังเดี๋ยวพี่ไปเยี่ยมเธอสักหน่อย”

กษิติซาบซึ้งใจสุด ๆ “เธอจะตื่นเวลานี้ตลอดครับ ตื่นเพราะหิว พี่สะใภ้ พี่ช่วยรีบไปดูเธอให้ผมที ช่วยเกลี้ยกล้อมให้เธอทานอาหารให้มากกว่านี้ทีนะครับ”

ระยะนี้เพื่อให้ลินท์ทานอาหารได้มากคิด เขาคิดหาวิธีจนหัวแทบจะระเบิด

เทวิกาเดินออกจากเรื่อนใหญ่ไปเพียงลำพัง

แล้วก็เจอคุณปู่กับคุณย่าอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านอย่างไม่แปลกใจเลยสักนิด

“คุณปู่คุณย่า อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

เทวิกาทักทายคนแก่ทั้งสองคนอย่างสุภาพ

ในบ้านหลังนี้ คนที่ตื่นเช้าที่วุดในทุก ๆ วันก็คือพวกท่านทั้งสองคน สมัยที่พวกท่านสองคนยังหนุ่มยังสาวเนื่องจากเรื่องในบริษัทมักจะตื่นเช้านอนดึกอยู่บ่อย ๆ จนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

“วิกา”

คนแก่ทั้งสองท่านยิ้มรับ คุณย่าเอ่ยถามเธอว่า “ออกไปเดินเล่นเหรอ ทำไมไม่ให้พัฒน์ไปเป็นเพื่อนล่ะ”

“หนูจะไปดูลินท์ค่ะ พัฒน์อยู่คุยกับกษิติข้างในบ้าน”

พอพูดถึงกษิติ คุณปู่ภูธิปก็พูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอา “ลินท์แค่มีปฏิกิริยาของคนตั้งครรภ์เล็กน้อยเท่านั้นเอง กษิติก็ตื่นกลัวประหม่าจนนอนไม่ได้ กินข้าวไม่ลง ขืนเขายังเป็นแบบนี้ ถ้าตอนลินท์จะคลอดจะไม่ประหม่าจนเป็นลมไปเลยเหรอ”

หลานชายที่เขาเลี้ยงดูมาแต่ละคน ในสายตาของคุณปู่พวกเขาไม่กลัวแม้ฟ้าจะถล่มดินจะทลาย แต่ตอนนี้เจ้ารองกลับประหม่าหวาดกลัว ทำเอาคุณปู่เอือมระอาสุด ๆ

“ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันตั้งท้องลูกคนสุดท้องก็มีปฏิกิริยามากเหมือนกัน กินอะไรก็อาเจียนออกหมด แถมยังอาเจียนจนถึงตอนคลอดเลยด้วย ตอนนั้นคุณสงสารฉันจนบอกฉันว่าจะไปเอาเด็กออก ทีตอนนี้มาทำเป็นเอือมระอาหลานชาย”

คุณย่าเปิดโปงจุดอ่อนของสามี

เธอคลอดลูกมาหลายคน แต่มีตอนตั้งท้องลูกคนสุดท้องนี่แหละที่มีอาการมากที่สุด

คุณปู่ภูธิป “…”

เทวิกาเม้มริมฝีปากอมยิ้ม

คลั่งไคล้ภรรยาคงจะเป็นกรรมพันธุ์ของผู้ชายตระกูลอริยชัยกุลสินะ

แม้ว่าคุณปู่จะถอนตัวและไม่ได้ดูแลกิจการของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปมานานแล้ว แต่ภายในบ้านท่านก็ยังเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด แม้แต่พัฒน์ก็ไม่สามารถขัดแย้งกับคุณปู่ได้ง่าย ๆ ก็มีแค่คุณย่าคนเดียวเท่านั้นที่กล้าหักหน้าคุณปู่

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าคุณย่าจะพูดอะไรคุณปู่ก็ไม่โกรธเลยด้วย

เทวิกาอิจฉาความรักของคุณปู่กับคุณย่าที่สุด ไม่รู้ว่าถ้าเธอกับพัฒน์อายุถึงแปดสิบจนกระทั่งผมหงอกขาวเต็มหัวแล้ว ความรักของพวกเขาจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า

“วิกา หนูไปพูดคุยเป็นเพื่อนลินท์หน่อยเถอะ ระยะนี้เธอดูเบื่อ ๆ เหนื่อย ๆ เอาแต่คลุกตัวอยู่ในบ้านทั้งวัน”

คุณย่าก็รู้สึกเป็นห่วงหลานสะใภ้ของเธอเหมือนกัน แต่เธออายุมากแล้วจะไปพูดคุยเล่นให้ลินท์ผ่อนคลายจิตใจก็ไม่ได้

พวกหลาน ๆ ก็เป็นผู้ชายทั้งหมด นอกจากกษิติแล้วก็ไม่กล้าให้ใครไปพูดคุยเป็นเพื่อนลินท์แล้ว พวกผู้ใหญ่ก็พากันยุ่งอยู่กับงานแต่งงาน ยิ่งไปกว่านั้นพวกผู้ใหญ่ก็พากันประคบประงมลินท์ราวกับสมบัติของชาติ ลินท์เองก็คงจะติดอยู่กับการถูกประคบประงมแบบนั้นแล้ว