คุณสามีพันล้าน - บทที่ 458 รักหวานแหวว

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 458 รักหวานแหวว
กนกอรไม่รู้ว่าวันนี้พ่อแม่ของนฤเบศวร์จะมาสู่ขอ

ตอนเช้าตอนเธอจะออกไปข้างนอกก็เห็นนฤเบศวร์ถือร่มยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้ว

“ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”

กนกอรก็ถือร่มเหมือนกัน พลางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองว่า “คุณทานอาหารเช้าหรือยังคะ”

“ผมเพิ่งมาถึง ยังไม่ได้ทานอาหารเช้า เดี๋ยวก็กลับเข้าบริษัทแล้ว เดี๋ยวค่อยให้เลขาช่วยซื้ออาหารเช้ามาให้ทีหลัง”

นฤเบศวร์ส่งสัญญาณให้กนกอรเก็บร่ม ก่อนที่ร่มของเขาจะเอียงมาทางเธอ “ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ทำงาน ตอนนี้ฝนเบาลงมากแล้ว แต่ก็ยังตกไม่หยุด นั่งรถเมล์ไม่สะดวกหรอก”

เมื่อคืนเธออยู่กับเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ขับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ากลับมา

ดังนั้นเขาก็เลยมารอส่งเธอไปทำงานแต่เช้า

“กว่าคุณจะกลับถึงบริษัทก็กี่โมงเข้าไปแล้ว ยังจะทานอาหารเช้าอีก”

กนกอรพูดพร้อมเดินตามเขาไป “คุณรอเดี๋ยวนะฉันจะไปซื้ออาหารเช้าให้ แต่ว่าร้านอาหารเช้าใกล้ ๆ แถมนี้มีแต่พวกซาลาเปา ข้าวปั้นนะ”

นฤเบศวร์มือหนึ่งกางร่ม มือหนึ่งโอบเธอไว้แล้วรวบตัวเธอมายืนข้าง ๆ เพื่อไม่ให้เม็ดฝนโดนตัวเธอ แถมร่มก็เอนไปทางเธอด้วยเหมือนกัน

“ขอแค่คุณเป็นคนซื้อให้ จะอะไรผมก็กินได้หมดนั่นแหละ ซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้แล้วกัน ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณเคยซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้ให้ผมกิน”

ตอนนั้นเขาหิวมาก เปรมาไม่สนใจเลยว่าเขาหิวหรือเปล่า เอาแต่บ่นว่าเขาไม่ไปหาเธอเลย

แต่กนกอรถึงปากจะด่าเขา แต่พอรู้ว่าเขาไม่ได้ทานอาหารเช้าเธอก็ไปซื้อซาลาเอาสองสามลูกกับน้ำเต้าหู้อีกหนึ่งแก้วมาให้เขาทาน

บางทีอาจเป็นเพราะรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นที่ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เธอมอบให้ และทำให้เขาค่อย ๆ ตกหลุมรักเธอ

กนกอรหันไปมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าคนอื่นรู้เข้า พวกเขาคงจะว่าฉันทำร้ายคุณเกินไปแน่นอน คุณเป็นถึง CEO ใหญ่ของRA กรุ๊ปมีเงินกว่าหลายหมื่นล้าน แต่ฉันกลับเลี้ยงอาหารเช้าคุณด้วยซาลาเปาชิ้นละ 1 หยวน”

“ผมว่าซาลาเปานึ่งที่คุณซื้ออร่อยมากเลยนะ คุณไม่เคยได้ยินเหรอว่าคนมีความรักแค่ดื่มน้ำก็อิ่มแล้ว”

กนกอร “…”

อันที่จริงนฤเบศวร์แค่อยากจะทำตัวให้กลมกลืนกับชีวิตประจำวันของเธอ

เขาก็จะพาเธอเข้ามาอยู่ในแวดวงของเขาด้วยเหมือนกัน

ต่อไปไม่ว่าจะอยู่ในสังคมชั้นสูงหรือสังคมคนธรรมดาพวกเขาก็สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ แบบนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถึงจะยืนยาว

กนกอร : พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันใหม่เลยนะ ห้ามบอกว่าเป็นสามีภรรยากัน!

นฤเบศวร์ : ไม่ช้าก็เร็ว! เพราะไม่ว่ายังไงชาตินี้คุณก็คงหนีผมไม่รอดแล้ว ยอมแต่งงานและมาเป็นเมียผมแต่โดยดีเถอะ

กนกอรซื้อซาลาเปาสองสามลูกกับน้ำเต้าหู้สองแก้วที่ร้านซาลาเปาใกล้ ๆ เธอยื่นน้ำเต้าหู้แก้วหนึ่งให้เขา ส่วนเธอก็ดื่มไปหนึ่งแก้วเหมือนกัน “วันนี้แม่ของฉันผัดหมี่แห้งเกินไปหน่อย”

“ผัดหมี่ที่คุณป้าทำอร่อยไหม”

นฤเบศวร์รับซาลาเปากับน้ำเต้าหู้มาแล้วก็เอ่ยถาม

“ผัดหมี่ที่แม่ทำอร่อยมาก ฉันก็หัดทำแล้ว ไว้คราวหน้ามีเวลาจะทำให้คุณกินนะ”

นฤเบศวร์ยิ้ม “โอเค ผมจะรอนะ”

ทั้งสองคนเดินโอบกันตรงไปที่รอของนฤเบศวร์

หลังจากขึ้นรถ นฤเบศวร์ก็ไม่ได้รีบร้อนขับรถออกไปแล้วนั่งกินซาลาเปาก่อน

เพียงไม่นานเขาก็กินซาลาเปาพวกนั้นจนหมด

“ต่อไปถ้าคุณยังไม่ได้ทานอาหารเช้าไม่ต้องมารับฉันนะ ถ้าเกิดหิวจนเป็นโรคกระเพาะขึ้นมา ต่อไปฉันก็ต้องมาช่วยดูแลคุณพักฟื้นอีก”

นฤเบศวร์ยิ้มบาง ๆ “อร ผมชอบที่คุณเป็นห่วงผมแบบนี้นะ”

“ใครเป็นห่วงคุณ ฉันก็แค่กลัวว่าคุณจะอดอาหารจนร่างกายรับไม่ไหว เดี๋ยวจะตายเร็วแล้วทรัพย์สมบัติยังไม่ได้โอนเป็นชื่อของฉัน แบบนั้นฉันก็อดพึ่งมรดกของคุณที่จะกลายเป็นเศรษฐีนีพอดีสิ”

“ไม่ต้องห่วง คุณมีชีวิตอยู่นานแค่ไหน ผมก็จะพยายามมีชีวิตอยู่ให้นานเท่านั้น ไม่มีทางไปก่อนคุณและจะไม่ไปทีหลังคุณแน่นอน พวกเราจะอยู่และตายไปด้วยกัน”

“แหวะ ใครอยากจะอยู่จะตายไปพร้อมกันคุณ ฉันอยากอายุยืนมากกว่าคุณ”

นฤเบศวร์หัวเราะชอบใจ

หลังจากกนกอรดื่มน้ำเต้าหู้หมดแล้ว นฤเบศวร์ก็รับแก้วจากมือของเธอแล้วพูดว่า “เดี๋ยวผมจะลงไปทิ้งขยะแล้วพวกเราค่อยไปกัน”

กนกอรให้เขาช่วยเป็นธุระให้อย่างพอใจ

เมื่อเห็นเขาลงรถไปทิ้งขยะ แววตาของกนกอรก็ดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย เขาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ

ตอนที่เพิ่งพบเขาครั้งแรก เขาดูเป็นคนหยิ่งยโสมาก แม้แต่จะออกไปข้างนอกยังต้องมีพิธีรีตอง

ตอนนี้เขาเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง เขายอมทิ้งความเย่อหยิ่ง ความยโสโอหัง การวางท่าทั้งหมดเพื่อเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมา นฤเบศวร์ก็กลับมาที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

โดยทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าหลังจากที่รถของนฤเบศวร์ขับออกไป มีผู้ชายสองคนรูปร่างสูงใหญ่ แต่งตัวดูธรรมดา สวมแว่นกันแดด เดินออกมาจากตรอกซอกซอยหนึ่ง

พวกเขาจับตาดูกนกอรอยู่ตลอดเพื่อรอโอกาสตอนที่กนกอรอยู่ตัวคนเดียวแล้วจะลงมือกับกนกอร

สองคนนี้เป็นพวกนักเลงรับจ้างที่คุณนิดาจ้างมา

เพื่อจับตาดูกนกอรและหาโอกาสลักพาตัวกนกอรไป

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาจะหาโอกาสในการลงมือได้ยากมาก

เธอมีรถหรูขับมารับมาส่งทุกวัน ถึงแม้ว่าพวกนักเลงพวกนี้จะไม่รู้จักนฤเบศวร์ แต่คนที่ขับรถหรูราคาหลายร้านดอลล่าร์ได้ย่อมไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถรับมือได้ไหว

“พวกเราจับตามองมาสองวันแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสลงมือสักที”

นักเลงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ผู้ชายที่มารับ-ส่งผู้หญิงคนนั้นไปทำงานและหลังเลิกงานเป็นใคร แกพอจะรู้จักไหม”

“ฉันจะไปรู้จักได้ไง ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นเมียน้อยละมั้ง ถูกพวกคนรวยรับไปเลี้ยงดู มิน่าถึงได้มีคนมาจ้างเราให้มาจับตาดูเธอ และให้หาโอกาสลักพาตัวเธอ คงจะเป็นอดีตภรรยาอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่”

“พวกเรารับเงินมาแล้วครึ่งหนึ่ง ต่อให้กินเวลาหลายวันก็ต้องหาโอกาสลงมือกับพวกเขาให้ได้ พวกเราสองคนไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น อีกอย่างถ้าพวกเราทำอย่างนั้นมันจะเป็นการลักพาตัว โทษหนักมากนะ”

คนที่ขอให้พวกเขามาคอยจับตามองจ่ายเงินให้พวกเขาเยอะมากกว่าห้าแสนหยวน พวกเขาสองคนแบ่งกันได้คนละสองแสนห้าหมื่น สำหรับพวกนักเลงหัวไม้อย่างพวกเขานับว่าเป็นเงินมหาศาลแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่อยากก่ออาชญากรรมลักพาตัวแบบนี้

“พูดอีกถูกถูกอีก เดี๋ยวฉันชอบโทรศัพท์หาพี่นอร์ทก่อนนะ กิจกรรมของผู้หญิงคนนี้ก็ดูเรียบง่ายดี แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ร้าน One Day In Coffee หรือว่าที่บ้านของเธอ พวกเราก็ลงมือไม่ได้สักที ลองถามพี่นอร์ทและคนอื่น ๆ ดูสิว่ามีวิธีช่วยล่อเธอออกไหม”

แค่กนกอรอยู่ตัวคนเดียวเมื่อไหร่ พวกเราก็จะมีโอกาสลงมือทันที

“ถ้าอย่างนั้นฉันโทรหาพี่นอร์ทจะได้ขอให้พี่นอร์ทช่วยโอนเงินให้พวกเราด้วย ตอมาจับตาดูทุกวันแบบนี้เหนื่อยมากเหมือนกันนะ”

“ตกลงกันไปแล้วไงว่าพี่นอร์ทจะโอนยอดที่เหลือให้หลังจากงานเสร็จ พี่นอร์ทคงจะไม่ยอมโอนเงินมาให้ฉันแล้ว”

“ถ้าได้จะถือว่าดีที่สุดไง ไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน แต่ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด ได้เงินก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เมื่อรู้สึกว่าที่สหายพูดมีเหตุผล นักเลงคนนั้นจึงโทรศัพท์ไปหาพี่นอร์ท และพูดถึงเรื่องขอให้โอนเงินให้ แล้วก็โดนพี่นอร์ทด่ากราดอย่างที่คิดเอาไว้

แต่หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จไม่กี่นาทีพี่นอร์ทก็ยังโอนเงินให้พวกเขาทั้งสองคนอีกหลายพัน

ไม่กี่พันก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

นักเลงทั้งสองคนกวักเรียกรถมอเตอร์ไซค์ ขึ้นรถแล้วขอให้คนขับพาพาเขาไปส่งที่ร้าน One Day In Coffee

เพื่อติดตามงานของพวกเขาต่อไป

แต่หลังจากมาถึงร้าน One Day In Coffee พวกนักเลงสองคนนั้นก็ถึงกับตกตะลึงทันที เพราะที่หน้าร้าน One Day In Coffee มีชายร่างกำยำสองคนในชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าร้าน

ซึ่งนั่นคือธามกับ คีท ที่นฤเบศวร์จัดมาให้ช่วยดูแลกนกอร