คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1224
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1224
อีเว็ตต์กำลังเดินทางไปในเมืองเพื่อตามหายามารักษาแดร์ริล จากนั้นไม่นานเขาก็ตื่นขึ้นมา
เมื่อแดร์ริลลืมตาขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเจ็บปวดโดยเฉพาะที่หลังของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้
‘ฟลอเรียน…ฉันจะฆ่าแก!’
ในขณะที่แดร์ริลกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองเขาก็เหลียวมองดูสภาพแวดล้อมที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง!
‘ที่นี่ที่ไหน?’
‘มีบางอย่างผิดปกติ!’
‘ฉันไม่ได้อยู่ในวังหลวงของโลกใหม่หรอกเหรอ? ฉันจำได้ว่าฉันหมดสติไปหลังจากที่ฟลอเรียนโจมตีฉัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’
แดร์ริลพยามขยับเขยื้อนร่างกายของเขาในขณะที่เขากำลังรู้สึกประหลาดใจ แต่เขากลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นนั่ง
สวบ! สวบ!
ในเวลานั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มหลายคนจะเดินเข้ามาทางแดร์ริล เด็กหนุ่มพวกนั้นมีท่าทางราวกับพวกอันอันธพาลในท้องถิ่น
แดร์ริลไอออกมาหลายครั้งเพราะความกระหายและอาการบาดเจ็บ
เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงไอ พวกเขาจึงเดินมาพบแดร์ริลทันที
“มีคนอยู่ที่นี่!”
“ดูสิ เขาบาดเจ็บ ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด!”
“ดูเสื้อผ้าของเขาสิ ทำไมมันดูแปลกพิกล?”
เมื่อได้เห็นเช่นนั้น ชายคนหนึ่งในกลุ่มก็มีความคิดแปลก ๆ ทันที
“พี่น้องฉัน!”
ชายหัวโล้นยกมือขึ้นจากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “ถอดเสื้อผ้าของเขาออกแล้วค้นดูว่ามีของมีค่าอะไรไหม!”
จากนั้น อันธพาลที่เหลือก็รีบเดินเข้าไปหาแดร์ริลทันที!
แดร์ริลรู้สึกหมดหนทาง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “เฮ้ ในตัวของฉันไม่มีของมีค่าอะไรสักชิ้น ฉันเกรงว่าพวกนายจะเสียเวลาเปล่า ปล่อยฉันไปเถอะ”
แดร์ริลรู้สึกหดหู่ใจขณะที่เขาพูดเช่นนั้น
เขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับเขยื้อนได้เลย
ชายหัวล้านยิ้มและพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวลไอ้หนุ่ม ฉันแค่ต้องการค้นตัวนายดูก็เท่านั้น เมื่อพวกเราได้เงินแล้วพวกเราก็จะจากไปทันที พวกเราไม่ได้ต้องการชีวิตของนายหรอก!”
เมื่อพูดจบพวกเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกทันที
ในไม่ช้า อันธพาลก็ค้นตัวแดร์ริลเสร็จ ชายหัวโล้นถมน้ำลายลงบนพื้นด้วยความรู้สึกผิดหวัง “บ้าจริง! นายไม่มีเงินเลยสักแดงเดียว!”
จากนั้นพวกเขาก็โยนเสื้อผ้าของแดร์ริลทิ้งอย่างหงุดหงิด
แดร์ริลโกรธมาก
กระต่ายบังอาจดึงเคราของสิงโตที่ตายแล้ว
พวกอันธพาลเพียงไม่กี่คนสามารถถอดเสื้อผ้าของ ประมุขสำนักประตูสุราลัยได้ โชคดีที่ไม่มีใครอยู่กับเขาในเวลานี้ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะต้องรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน
“แดร์ริล ตื่นแล้วเหรอ?”
ในขณะที่แดร์ริลกำลังรู้สึกเสียใจกับตัวเองอยู่นั้นเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างของอีเวตต์จะปรากฏขึ้นและค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขา
ใบหน้าของอีเวตต์ดูเศร้าหมอง
เมืองนี้เล็กเกินไปดังนั้นเธอจึงไม่สามารถตามหาร้านขายยาและสมุนไพรตามที่เธอต้องการได้!
นั่นอีเวตต์เหรอ?
แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเสียงของอีเวตต์
แดร์ริลกำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย!
‘ทำไมอีเวตต์ถึงมาอยู่ที่นี่?’
‘หรือว่าเธอจะช่วยฉันเอาไว้?’
ในขณะที่เขากำลังกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น อีเวตต์ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
อะไรกัน!
อีเวตต์ตัวสั่นเทา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อได้เห็นแดร์ริลอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าโดยที่เสื้อผ้าของเขาวางอยู่ข้าง ๆ เขา
‘แดร์ริล…กำลังทำอะไรตอนกลางวันแสก ๆ…’
“อ๊าย!”
วินาทีต่อมา อีเวตต์ก็กรีดร้องและรีบยกมือขึ้นมาปิดตาเอาไว้อย่างลนลาน
อีเวตต์คิดว่าแดร์ริลถอดเสื้อผ้าออกด้วยตัวเอง