คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1497

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1497

จักรพรรดินีซึ่งนั่งอยู่บนแท่นสูงไม่สามารถซ่อนความหงุดหงิดของเธอได้ “ทำไมเป็นลูก้าอีกแล้ว! การแข่งขันของเขาไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ”

‘ก่อนหน้านี้ลูก้าก็แค่โชคดี เขาไม่ได้เก่งกาจอะไรสักหน่อย!’

ในเวลาเดียวกัน สโลนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่อีเวตต์และพูดว่า “องค์หญิง ถึงคราวที่ลูก้าจะจะได้แสดงฝีมือแล้วเพคะ พระองค์ทรงดิริว่าเขาจะชนะไหมเพคะ?”

สโลนไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เมื่อเห็นลูก้าขึ้นไปบนเวทีเธอก็ไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นไว้ในใจได้

อาจเป็นเพราะลูก้าไม่ธรรมดา มันมหัศจรรย์ที่คนในระดับปราชญ์ยุทธได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ

“พี่สโลน เขาจะแพ้หรือชนะมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” อีเว็ตต์ตอบอย่างใจเย็น ใบหน้าของเธอเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์

หากเป็นก่อนหน้านี้ อีเว็ตต์คงสนใจลูก้าไม่น้อย

ทว่านับตั้งแต่ที่เธอพบว่าแดร์ริลเสียชีวิตไปแล้ว โลกของอีเวตต์ก็มืดมนและขาดสีสัน เธอไม่ยินดียินร้ายกับอะไรอีกแล้ว

สโลนยิ้มและหยุดพูดเมื่อเห็นว่าอีเวตต์ไม่แยแสอะไร

ในขณะนั้นที่เวทีประลอง คาร์ลเดินขึ้นไปอย่างเย่อหยิ่งและยกตนข่มท่าน เขายิ้มให้แดร์ริล “ลูก้า! ไม่คิดว่าจะต้องมาสู้กับฉันใช่ไหมล่ะ?”

ขณะพูดเช่นนั้น หัวใจของคาร์ลก็เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

ในระหว่างรอบรองชนะเลิศที่สนามฝึกของราชวงศ์ก่อนหน้านี้ คาร์ลต้องการโอสถเล่นแร่แปรธาตุของแดร์ริล แต่เขากลับถูกแอชเชอร์ไล่ล่า

คาร์ลเป็นพวกผูกใจเจ็บ และเขายังจำเหตุการณ์นั้นได้แม่น!

ก่อนหน้านี้เขามีแอชเชอร์อยู่ใกล้ ๆ คาร์ลจึงไม่กล้าทำอะไรแดร์ริล แต่ตอนนี้แอชเชอร์ถอนตัวออกจากการแข่งขันและเดินทางออกจากเมืองหลวงแล้ว คาร์ลก็ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป เขาไม่ต้องกลัวแดร์ริลอีกแล้ว

คาร์ลไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า แดร์ริลไม่ได้ต้องการการปกป้องจากแอชเชอร์เลยแม้แต่น้อย

‘ถุ้ย! โสโครก!’ แดร์ริลสบถกับตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดเหน็บแนมของคาร์ล เขาแสดงถึงความหงุดหงิด แต่ไม่ตอบโต้อีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าแดร์ริลเงียบ คาร์ลก็คิดไปว่าแดร์ริลกลัวเขา เขายิ่งตื่นเต้นขึ้นอีก “ฮ่าฮ่า ลูก้า นายทำอะไรแอชเชอร์ถึงได้ยอมถอนตัวออกจากการแข่งขัน? บอกฉันหน่อยสิ ใครจะรู้บางทีฉันอาจจะถอนตัวจากการแข่งขันให้ด้วยคน ฮ่าฮ่า!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ คาร์ลอดไม่ได้ที่จะแผดเสียงหัวเราะออกมา เขามองแดร์ริลด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

ในขณะนั้น ผู้ชมทุกคนต่างก็หัวเราะไปด้วย

แดร์ริลขี้เกียจเกินกว่าจะตอบโต้ เขาหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่คาร์ล ขณะพูดอย่างใจเย็น “คาร์ล หยุดพูดไร้สาระ แล้วมาเริ่มกันเลยดีกว่า ฉันรอที่จะคว้าชัยอยู่นะ!”

เมื่อแดร์ริลพูดเช่นนั้น ความมุ่งมั่นของเขาก็พุ่งสูงขึ้น

‘อะไรนะ?’

‘เขาคิดจะคว้าอันดับที่ 1?’

‘ฮ่าฮ่า…’

หลังจากที่เขาพูด ทุกคนก็ตกตะลึงแล้วก็พากันหัวเราะอีกครั้ง พวกเขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด

‘สหายคนนี้ขี้โม้เก่งจริง ๆ’

‘เขาอยู่แค่ในระดับปราชญ์ยุทธ และจะเอาชนะคนที่อยู่ในระดับจักรพรรดิยุทธได้ยังไง?’

‘เขาคิดว่าผู้ท้าชิงคนอื่น ๆ จะยอมแพ้ให้อย่างแอชเชอร์หรือ?’

ในขณะนั้น จักรพรรดิแห่งโลกใหม่ยิ้มและส่ายหน้า

‘ก่อนหน้านี้ลูก้าทำผลงานได้ดี เขาเป็นคนฉลาด แต่นิสัยโอ้อวดของเขาช่างน่ารำคาญยิ่งนัก’

“คนอย่างเขามาพูดจาโอ้อวดว่าจะได้ที่ 1 ได้ยังไง” จักรพรรดินีที่นั่งอยู่ด้านข้างดูหงุดหงิด

สำหรับอีเว็ตต์ซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งนั้น เธอก็ดูรำคาญไม่ต่างกัน

‘ลูก้าคนนี้หน้าด้านจริง ๆ เขาโอ้อวดว่าตัวเองจะได้ที่ 1 ในรอบชิงชนะเลิศของการประลองยุทธ์ ถ้าเขาได้ที่หนึ่งขึ้นมาจริง ๆ ฉันยอมตายดีกว่า’

มัตเตโอซึ่งนั่งอยู่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

‘ชายผู้นี้อาจจะรู้ตัวอยู่แล้วว่าเขาจะไม่ชนะ เขาถึงได้จงใจโอ้อวดตัวเองเพื่อดึงดูดความสนใจของราชวงศ์โลกใหม่งั้นหรือ? แต่คุยโวไปก็ไม่ได้อะไร เพราะหากไม่มีอำนาจ อย่าว่าแต่ราชวงศ์เลย แม้แต่ตาสีตาสาก็ไม่ชายตาแล”