คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1547

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1547

สเตลล่าแสดงความจริงใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเมตตาขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้น

สเตลล่าได้เห็นแล้วว่าอีเวตต์เป็นผู้หญิงคนสำคัญของแดร์ริล แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาริษยา แต่กลับรู้สึกพึงพอใจที่เธอสามารถช่วยเหลือแดร์ริลได้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

ทว่าจักรพรรดินีกลับไม่ได้รู้สึกชื่นชมถึงความจริงใจที่สเตลล่ามีต่อเธอเลยแม้แต่น้อย “บังอาจ! เจ้าเป็นใครกล้าขัดจังหวะในตอนที่ข้ากำลังคุยกับเจ้าคนเลวผู้นี้อยู่!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งอำนาจที่เปล่งออกมาจากร่างกายของจักรพรรดินี สเตลล่าก็ยิ้มอย่างขมขื่นและไม่ได้พูดอะไรอีก

แดร์ริลส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ฝ่าบาท กระหม่อมขอประทานอภัย แต่กระหม่อมไม่สามารถปล่อยให้พระองค์กับอีเวตต์จากไปได้”

กว่าที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน เขาและอีเวตต์ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย แล้วเขาจะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?

แดร์ริลสาบานว่าเขาจะไม่แยกจากอีเวตต์อีก!

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้า? อีเวตต์เป็นลูกสาวของข้า ดังนั้นข้าจะพานางไปกับข้า!” ใบหน้าของจักรพรรดินีเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เธอยังคงไม่ยอมแพ้

แดร์ริลหัวเราะอย่างขมขื่น

บรรยากาศกลายเป็นความอึดอัดใจในทันที

“อืม…”

ในเวลานั้น พวกเขาได้ยินเสียงคร่ำครวญเบา ๆ ก่อนที่อีเวตต์จะลืมตาตื่นขึ้นมา

“อีเวตต์!”

“อีเวตต์ คุณฟื้นแล้ว!”

แดร์ริลและจักรพรรดินีต่างก็รู้สึกยินดีเมื่อได้เห็นอีเวตต์ตื่นขึ้นมา พวกเขาทั้งคู่รีบพุ่งเข้าไปหาอีเวตต์ด้วยความเป็นห่วงทันที

“แดร์ริล! เสด็จแม่!” อีเวตต์ตกตะลึงเมื่อได้เห็นแดร์ริลและแม่ของเธออยู่ที่นั่น จากนั้นเธอก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะซบหน้าลงในอ้อมแขนของแดร์ริลด้วยใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา “เสด็จพ่อของฉัน ท่านพ่อจักรพรรดิ…” อีเวตต์เสียใจเมื่อนึกถึงการตายของพ่อของเธอ

แดร์ริลสูดหายใจเข้าและปลอบโยนอีเวตต์อย่างอ่อนโยน “พ่อของคุณไปสู่ภูมิภพที่ดีแล้ว…”

แดร์ริลรู้สึกแย่เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนฆ่าจักรพรรดิแห่งโลกใหม่ แต่เขาก็มีส่วนที่ทำให้จักรพรรดิแห่งโลกใหม่ต้องตาย

ถ้าหากว่าแดร์ริลไม่สู้รบกับจักรพรรดิแห่งโลกใหม่ เจ้าศักดินาเคนนี่ก็จะไม่สามารถใช้โอกาสนั้นในการจู่โจมจักรพรรดิแห่งโลกใหม่ได้

จักรพรรดินีจ้องมองแดร์ริลอย่างขุ่นเคือง “ปล่อยอีเวตต์เดี๋ยวนี้!”

จักรพรรดินียื่นมือออกไปหาอีเวตต์และพูดต่อว่า “เจ้าคนเลวผู้นี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้เสด็จพ่อของเจ้าต้องตาย! ปล่อยเขาแล้วไปกับข้าเถอะ”

อีเวตต์กอดแดร์ริลเอาไว้แน่น เธอส่ายหน้าและพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้เสด็จพ่อต้องตาย แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนั้น ได้โปรดอย่าตำหนิเขาเลย หม่อมฉันรักแดร์ริลและต้องการอยู่เคียงข้างเขา”

ใบหน้าของอีเวตต์เปียกปอนไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอกล่าวอ้อนวอนจักรพรรดินี “เสด็จแม่ เจ้าศักดินาเคนนี่กลายเป็นจักรพรรดิแล้ว ดังนั้นพวกเราจะไม่สามารถกลับไปที่เมืองหลวงได้อีก ได้โปรดอยู่ที่นี่กับแดร์ริลเถิดเพคะ”

“เจ้า…”

ร่างกายของจักรพรรดินีสั่นสะท้านเพราะความโกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เจ้าต้องการอยู่กับแดร์ริลงั้นรึ?”

อีเวตต์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล “เพคะ! หม่อมฉันจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากแดร์ริล!”

จากนั้นเธอก็กล่าวอ้อนวอนแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เสด็จแม่ ได้โปรดยอมรับแดร์ริลและอวยพรให้พวกเราเถิด หม่อมฉันขอร้อง”

เมื่อพูดจบอีเวตต์ก็คุกเข่าลงบนพื้นทันที เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองแม่ของเธออย่างมีความหวัง

จักรพรรดินีเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ก็ได้! ข้าจะอวยพรให้พวกเจ้า…”