คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1658
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1658
ลิลี่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับแดร์ริลในตอนแรกก็จริง แต่ว่าเธอคิดถึงเขามาก เมื่อเธอได้เห็นว่าอาการบาดเจ็บของเขารุนแรงแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกได้อีกต่อไป!
“หนูน้อยลิลี่ ผมไม่.. ไม่เป็นไร” แดร์ริลรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากเมื่อเขารับรู้ได้ถึงความห่วงใยของลิลี่จนเขาเกือบร้องไห้ออกมา
ลิลี่ผอมลงไปมาก เขาไม่แน่ใจว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันทำให้เขาใจสลายเมื่อได้เห็นว่าเธอผอมมากแค่ไหน
ตอนนั้นทั้งเวสต์ลีย์และสมาชิกสำนักมุสิกต่างก็พากันตะลึง สมองพวกเขาหมุนติ้ว
“อะไรนะ?”
“เธอเรียกประมุขดาร์บี้ว่าสามีงั้นเหรอ?”
“เธอเป็นภรรยาของประมุขดาร์บี้เหรอ?”
แดร์ริลมองลิลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย “หนูน้อยลิลี่ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? ทำไมคุณถึงมาอยู่กับพวกสำนักมุสิกได้?”
ดวงตาแดร์ริลเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเขาถาม
“ฉัน…” ลิลี่กัดริมฝีปากอย่างอับอาย เธอก้มหน้าและพูดเสียงเบา “พวกทวงหนี้ไล่ตามฉันเพื่อเอาเงินและก็จับฉันได้ พวกสำนักมุสิกช่วยฉันไว้”
ช่วงไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็เล่าให้เขาฟังย่อ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำด้วยโทสะเมื่อเขาได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น
‘พวกตระกูลลินดันอีกแล้ว ลิลี่อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ขนาดนี้แล้วพวกแกยังไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก’
แดร์ริลกำหมัดแน่นจนเล็บเกือบจิกเข้าเนื้อ เขาแอบสาบานในใจว่าสักวันเขาจะทำให้พวกตระกูลลินดันหายไปจากโลกนี้แน่นอน
เวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ ต่างก็ตัวสั่นเทาเมื่อเห็นใบหน้าเปี่ยมโทสะของแดร์ริล พวกเขากระวนกระวาย ‘ไม่นะ เราตายแน่ แดร์ริลนั้นใจกว้างพอที่จะยกโทษให้กับสิ่งที่เราทำกับเขา แต่ว่านี่มันภรรยาของเขานะ เราไม่ได้แค่ทำเหมือนเธอเป็นคนใช้เท่านั้น แต่เรายังให้เธอมาปล้นสุสานกับเราด้วย’
‘ประมุขดาร์บี้จะอภัยให้เราเหรอ?’
ขณะที่เวสต์ลีย์และคนอื่น อย่างหนักแน่นว่า “ขอตัวสักครู่”
“ครับท่านประมุขดาร์บี้!” เวสลีย์พยักหน้าทันทีและสั่งให้คนของสำนักให้พื้นที่กับพวกเขา
เมื่อได้เห็นว่าเวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ เดินจากไปแล้ว ลิลี่ก็ไม่สามารถกักเก็บอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป เธอโผเข้าหาอ้อมแขนแดร์ริลและร้องไห้ไม่หยุด “สามี ฉันคิดว่าจะไม่มีวันได้เจอคุณอีกแล้ว ฉันคิดถึงคุณ”
แม้ว่าลิลี่จะตัดสินใจลืมแดร์ริลและเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่แดร์ริลก็ทิ้งร่องรอยฝังลึกไว้ในใจของเธอ แล้วเธอจะลืมเขาได้อย่างไร?
ลิลี่นั้นอายเมื่อพวกเวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ จ้องมองพวกเขา ตอนนี้ที่เหลือแค่แดร์ริลกับเธอลำพัง เธอก็ไม่สามารถกักเก็บความรู้สึกที่เธอฝังลึกไว้ในใจได้ อารมณ์ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นน้ำตาไหลพรากไม่หยุด
“หนูน้อยลิลี่” แดร์ริลกอดเธอไว้แน่น รู้สึกผิดท่วมท้น “ผมไปเจอปัญหาเข้าวันที่เรานัดกันครบรอบเจ็ดปี ผมก็เลยไปไม่ได้ ผมขอโทษลิลี่”
ลิลี่ร้องไห้โฮจนตาแทบหลุด “แล้วหลังจากนั้นล่ะ? คุณหายไปไหนมา? คุณไม่ติดต่อฉันมาเลย คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน? ฉันคิดว่าคุณไม่อยากอยู่กับฉันอีกแล้ว”
เมื่อเธอพูดเช่นนั้น ลิลี่ก็ชกหน้าอกของแดร์ริลเบา ๆ “ตลอดหลายปีมานี่ ฉันก็แสร้งทำเป็นผู้หญิงแกร่ง ฉันตั้งบริษัทของตัวเอง แต่ว่าตอนกลางดึกฉันก็นอนไม่หลับ ในหัวฉันมีแต่ภาพของคุณ คุณรู้บ้างไหม! แต่ฉันก็หาคุณไม่เจอ! ทำไมคุณไม่มาตามหาฉัน? ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณมาก!”
แดร์ริลรู้สึกใจสลายเมื่อได้ยินคำพูดของลิลี่ น้ำตาเขาไหลพรากอย่างคุมไม่ได้
“ผมขอโทษหนูน้อยลิลี่ ผมขอโทษ…”