คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1718

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1718

’เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ ๆ เขาก็แข็งแกร่งขึ้นมา?’

ซี๊ด!

เวลาเดียวกันนั้น ทุกคนรอบ ๆ ต่างก็สูดอากาศเย็นเยียบเข้าเต็มปอด

‘กลิ่นอายนี้มัน! นี่แดร์ริลได้พลังภายในกลับคืนมาแล้วเหรอ?’

เพียะ!

แดร์ริลตบเคนท์ ชายคนนั้นไม่มีโอกาสตอบโต้ด้วยซ้ำ เขาทำได้เพียงร้องโอดเสียงแผ่ว พลังโจมตีนั้นทำให้เขากระเด็นไปไกลสิบเมตรก่อนที่จะลงกระแทกพื้นอย่างแรง

อั่ก!

เคนท์กระอักเลือดออกมา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนได้แดร์ริลก็เดินเข้ามาหาแล้วตบเขาฉาดแล้วฉาดเล่า

พวกเขากักขังแดร์ริลไว้หลายวันแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นแคนท์ก็อาศัยความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเมแกนเพื่อใช้อำนาจข่มเหงแดร์ริล ตอนนั้นแดร์ริลยังไม่ได้พลังภายในคืนมาและเขาโดนสกัดจุดไว้ เขาจึงทำได้เพียงต้องทนรับความเจ็บปวด เมื่อเขาได้โอสถมาจากห้องลับของจักรพรรดิโฮ่วอี้ พลังของเขาก็ฟื้นคืนมาเต็มที่ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องทนกับเคนท์อีกต่อไป

เพียะ เพียะ เพียะ

เสียงดังเสียดแก้วหูทำให้ทุกคนตกใจ

เหล่าผู้บ่มเพาะต่างก็มองหน้ากันแต่ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาขวางแดร์ริล ใครจะกล้าเข้ามาทำให้เขาขุ่นเคืองกันในเมื่อตอนนี้เมแกนก็ไม่อยู่ และดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นพลังกลับมาแล้ว

ดวงตาของเซลีนกะพริบถี่ เธอมองแดร์ริลด้วยใบหน้าฉายรอยยิ้ม

แดร์ริลฟื้นคืนพลังมาอย่างคาดไม่ถึง

มันเหลือเชื่อมาก

เมื่อแดร์ริลบอกว่าเขาสามารถนำทางเมแกนเข้าไปที่ปราสาทโมอาน่าเหนือเพื่อเอาอาวุธมหาประลัยมา เซลีนก็รู้แล้วว่าเขาหลอกเมแกน

แต่ว่าก็ยังเป็นเรื่องเสี่ยงมากที่เขาทั้งสองคนจะเข้าไปในปราสาท เพราะอย่างไร นั่นก็เป็นที่อาศัยของจักรพรรดิโฮ่วอี้ แต่เซลีนเองก็ไม่คาดว่าแดร์ริลจะทำตามแผนได้สำเร็จ เขาไม่เพียงทิ้งเมแกนไว้ในปราสาทเท่านั้นแต่เขายังฟื้นพลังภายในกลับมาได้ด้วย

เซลีนเริ่มที่จะชื่นชมแดร์ริลมากขึ้น และมันเป็นความรู้สึกมาจากส่วนลึกของหัวใจเธอ

คนของสำนักง๊อไบ๊ต่างก็โมโหเมื่อเห็นแดร์ริลซ้อมเคนท์ไม่หยุดต่อหน้าพวกเขา

ถึงอย่างไรเคนท์ก็เป็นคู่หมั้นของท่านประมุขสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกอายเมื่อแดร์ริลทำให้ชายคนนั้นขายหน้า

แฟนนี่นั้นรู้สึกมากกว่าใคร เธอจำต้องยกมือกุมหน้าไว้ขณะที่หัวใจเต้นกระหน่ำ เธอจ้องแดร์ริลเขม็งและอยากจะหยุดเขา แต่เหมือนลำคอของเธอตีบตันจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“แก! แกกล้าดียังไงมาตบฉัน”

ชั่วพริบตาเดียวหน้าของเคนท์ก็บวมเหมือนหัวหมู เขายังคงตะโกนต่อไป “แกรอดูเถอะ เราจะเห็นว่าต่อไปจะเป็นยังไง!”

เพียะ

แดร์ริลตบอีกฉาดและเคนท์ก็ลอยถอยหลังไปอีกครั้ง ร่างเขาปลิวไปกระแทกผนังก่อนที่จะไหลลงมากองที่แอ่งโคลน

แต่ก่อนที่เท้าของเคนท์จะแตะพื้น แดร์ริลก็พุ่งเข้าไปแล้วคว้าคอเขาไว้แน่น มุมปากแดร์ริลยกยิ้มขณะที่เขาบีบกระชับมือให้แน่นขึ้น

เคนท์หายใจไม่ออก ใบหน้าเขาเริ่มกลายเป็นสีม่วง

“ฉันฆ่านายได้สบายมากเคนท์ แต่ฉันจะไม่ทำให้มือตัวเองต้องเปื้อนหรอก” แดร์ริลพูดอย่างเย็นชา สีหน้าเขาว่างเปล่า “ดังนั้นนายน่าจะทำตัวดี ๆ เวลาที่อยู่กับฉันต่อไปในอนาคตนะ”

“แก” เคนท์เกือบตายแล้ว เขาอยากจะดื้นรนต่อสู้แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ

คนอื่นต่างก็วิตกหวาดกลัวแทนเคนท์

ทันใดนั้นก็มีบางคนตะโกนขึ้นว่า “แดร์ริล ช่างมันเถอะ ทุกคนที่นี่ต่างก็มาจากจักรวาลโลกทั้งนั้น ทำไมเราถึงต้องมาฆ่ากันเองด้วย?”

หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“มาจากทวีปเดียวกันเหรอ?”

แดร์ริลแค่นเสียงและย้อนกลับไปอย่างไร้ปรานี “เพิ่งจะมารู้ตอนนี้เหรอว่าเรามาจากทวีปเดียวกัน? ทำไมตอนที่เมแกนอยากกลั่นน้องสาวฉันไปทำยาถึงไม่พูดแบบนี้บ้างล่ะ?”