คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1802

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1802

แอมโบรสเป็นกังวลและอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปอีกสองสามครั้ง สิ่งเดียวที่ตอบเขากลับมาก็คือเสียงของสายลมเย็น ๆ ยามค่ำคืน

ตอนนี้แอมโบรสอยากจะวิ่งออกไปพบชายชราผู้ใจดีผู้นั้น แต่ทว่าเขาคงจะไม่อาจเดินออกไปจากค่ายกลได้เร็วนัก แม้ว่าเขาจะมีวิธีแก้แล้วก็ตาม เขาเริ่มรู้สึกหมดความอดทน

เขายังคงไม่รู้ความจริงที่ว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาเป็นคนช่วยเขาแก้ค่ายกลนี้

ในตอนนั้นเองเมแกนก็เดินเข้าไปใกล้ ๆ และพูดกับแอมโบรสเบา ๆ ว่า “พอได้แล้ว! นายต้องหยุดตะโกนได้แล้ว นายอาจดึงดูดความสนใจของราชองครักษ์มาก็ได้ ในเมื่อนายรู้วิธีแก้ค่ายกลนี้แล้วก็รีบออกไปกันเถอะ สำหรับคนที่มีน้ำใจช่วยเหลือเราไว้ มันคงไม่สายเกินไปที่นายจะตามหาเขาและขอบคุณเขาในตอนหลังหรอก”

ในขณะที่เธอพูดเช่นนั้นใบหน้าของเมแกนดูสงบนิ่ง แต่เธอรู้สึกตื่นเต้นเกินว่าที่ในใจจะบรรยายออกมาได้

‘นี่มันช่างตลกจริง ๆ ฉันติดอยู่ที่นี่มาสองสามวันและไม่มีใครมาช่วยเลย แต่แอมโบรสที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นานนี้ ความช่วยเหลือก็ปรากฏขึ้นมาหน้าตาเฉย ชายหนุ่มคนนี้นี่ช่างโชคดีจริง ๆ’

แอมโบรสทำตามวิธีในการแก้ค่ายกลและพาเมแกนมองหาทางเข้าของพื้นที่ต้องห้าม

ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีทั้งคู่ก็เดินออกมาจากพื้นที่ต้องห้ามได้สำเร็จ แอมโบรสถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับความเครียดทั้งหมดของเขาได้หายไปในทันที

ความรู้สึกของเมแกนนั้นท่วมท้น เธอรู้สึกทึ่งมากเมื่อมองไปที่พระราชวังโมอาน่าเหนือที่อยู่ตรงหน้าเธอ

‘ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระ’

เมื่อเมแกนนึกถึงแดร์ริลเธอไม่อาจซ่อนความโกรธในใจและแสดงมันออกมาทางสีหน้าได้

‘นายจะได้เห็นดีกันแน่ แดร์ริล! ฉันจะหาทางแก้แค้นในวันที่นายขังฉันไว้ที่นี่ ไม่ช้าก็เร็ว!’

ในตอนนั้นเองแอมโบรสอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เมแกน! คุณมาติดอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แดร์ริลเป็นคนขังคุณไว้งั้นเหรอ?”

เขาเป็นเพียงคนเดียวในทั้งเก้าทวีปนี้ที่ทำเช่นนี้กับเมแกนได้

“ใครบอกนายว่าเป็นเขา?” เมแกนเลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ แล้วส่ายหัว “ฉันกับแดร์ริลเข้ามาเพื่อหาสมบัติ แต่พวกราชองครักษ์เจอเราเข้า ฉันเข้ามาที่นี่โดยบังเอิญน่ะ”

เธอรู้สึกอับอายที่จะยอมรับว่าแดร์ริลหลอกเธอในขณะที่เธอเป็นถึงหัวหน้าพันธมิตร

แอมโบรสพยักหน้าเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นราวกับว่าเขาได้เข้าใจอะไรบางอย่าง

ในขณะนั้นเองเมแกนก็นึกขึ้นได้และถามว่า “ทำไมจู่ ๆ นายถึงมาที่พระราชวังโมอาน่าเหนือล่ะ? นายเป็นเจ้าชาย ไม่ใช่ว่านายควรจะมีความสุขกับชีวิตในพระราชวังโลกใหม่หรอกเหรอ?”

เสียงของเธอนั้นอ่อนโยนแต่ก็ฟังดูเหมือนเธอกำลังแซวเขา

แอมโบรสตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อช่วยคุณน่ะ….”

จากนั้นเขาก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง

ตอนนี้เมแกนรู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจของเธอ

‘เขามาช่วยฉันด้วยความตั้งใจของเขาเอง’

หากเป็นเมื่อก่อนเมแกนคงประทับใจมาก แต่หลังจากที่ได้เป็นหัวหน้าพันธมิตร เธอแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก ด้วยเหตุนี้เธอจึงสามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้และยิ้ม “ถ้าเป็นอย่างนี้ แฟนนี่ก็กำลังนำนักรบของสำนักต่าง ๆ และถ่วงเวลาพวกองครักษ์ที่ทางเข้าหลักของเมืองหลวงอยู่สินะ นายเป็นคนคิดแผนหลอกล่อความสนใจของพวกเขาเหรอ?”

แอมโบรสไม่พูดแต่พยักหน้า

“นายนี่ช่างเป็นยอดนักรบหนุ่มจริง ๆ!” เมแกนชมเชยพร้อมกับยิ้มออกมา

‘ตัวฉันเองคงไม่อาจนึกถึงแผนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้แน่ ๆ แย่จริง เขามีความสามารถเยอะแยะมากมาย แต่เขากลับเป็นลูกชายของแดร์ริล’ เธอครุ่นคิด

ความรู้สึกของเมแกนเริ่มซับซ้อนขึ้นเมื่อเธอนึกถึงแดร์ริล ยิ่งเธอมองไปที่แอมโบรสเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าแอมโบรสคล้ายกับแดร์ริล แดร์ริลเองก็ฉลาดมากเช่นกัน และไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้