คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1897

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1897

มเหสีฉางเอ๋อเหรอ?

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็หันไปจ้องมเหสีฉางเอ๋อ พวกเขาต่างก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

อลันเองก็อึ้งไป ไม่กี่อึดใจต่อมาเขาก็ได้สติและมองโทเฮงสุน “แล้วท่านคือ–” แววตาอลันมองโทเฮงสุนอย่างสงสัย

มเหสีฉางเอ๋อนั้นเป็นจักรพรรดินีของดินแดนห่างไกล เป็นเทพธิดาจันทราที่ทุกคนชื่นชม เธอนั้นอาศัยอยู่ในพระราชวังตลอดเวลา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะมาอยู่ที่นี่หรือว่ามาอยู่กับแดร์ริล?

คนของนิกายเมธาสวรรค์คนอื่นต่างก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่อเช่นกัน

แต่ก่อนที่อลันจะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็โดนโทเฮงสุนขัดจังหวะ

“ข้าคือโทเฮงสุนและข้าก็อยู่ที่นี่เพื่อปกป้ององค์จักรพรรดินี” โทเฮงสุนมองอลันและถามอย่างเย็นชา “อะไร? นี่เจ้าสงสัยตัวตนของจักรพรรดินีเหรอถึงได้ถามเช่นนั้น?”

เขาไม่ได้พูดดังแต่ว่าเสียงหนักแน่นจนกดข่มบรรยากาศรอบด้าน

อลันสูดหายใจเข้าก่อนที่จะรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ใช่แน่นอนครับ ผมไม่กล้าทำเช่นนั้นแน่”

โทเฮงสุนนั้นดูต่างไปจากคนธรรมดาอื่น ๆ อลันมองออกทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้น เขาจึงไม่สงสัยอีกต่อไปเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของคนแคระผู้นี้

ผู้หญิงที่โทเฮงสุนปกป้องก็ต้องเป็นฉางเอ๋อแน่นอน นอกจากฉางเอ๋อเธอจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ?

คนอื่น ๆ ของนิกายเมธาสวรรค์ต่างก็เชื่อเรื่องนี้

“พวกเจ้าทั้งหลาย”

ฉางเอ๋อมองบรรดาผู้ที่ฟังอยู่และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “แดร์ริลต้องมีเหตุผลแน่ที่ปกปิดตัวตนตอนที่เข้าร่วมนิกายเมธาสวรรค์ แต่ข้าแน่ใจว่าต้องไม่ใช่อย่างที่พวกเจ้าคิดกัน เขานั้นเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัย ทำไมเขาต้องใช้วิธีการเช่นนี้เพื่อเข้ามาขโมยคัมภีร์ลับของนิกายเมธาสวรรค์ด้วยล่ะ?”

เสียงของฉางเอ๋อนั้นใส แต่เธอก็พูดอย่างหนักแน่น ไม่มีใครสงสัยคำพูดของเธอ

หากเป็นเมื่อสองวันก่อนฉางเอ๋อคงไม่สนใจจะช่วยอะไรแดร์ริลแน่ แต่หลังจากที่พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน ฉากเอ๋อก็ได้พบว่าแดร์ริลนั้นไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิด

ที่สำคัญกว่านั้นฉางเอ๋อยังต้องอาศัยแดร์ริลเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน ดังนั้นเธอจึงไม่อาจให้มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเขาได้

เอ่อ…

ใบหน้าอลันแดงก่ำเมื่อได้ยินคำอธิบายของฉางเอ๋อ เขานั้นอับอายมาก

อลันไม่ใช่คนโง่ เขาเห็นได้ว่าฉางเอ๋อนั้นอยู่ข้างเดียวกับแดร์ริล แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยแย้งเธอเพราะว่าเธอเป็นจักรพรรดินี เธอนั้นเป็นพวกราชวงศ์

ขณะเดียวกันบรรดาศิษย์ของนิกายเมธาสวรรค์ต่างก็แอบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

จักรพรรดินีฉางเอ๋อพูดถูก ในฐานะของประมุขสำนักประตูสุราลัยแดร์ริลมีสถานะที่สูงส่งและไม่มีทางทำเรื่องเลวร้ายแน่ ดังนั้นเขาต้องมีเจตนาอื่นในการที่ปกปิดตัวตนเพื่อเข้าร่วมนิกายเมธาสวรรค์

แต่ไดอาน่าที่ยืนอยู่ข้างแดร์ริลกลับมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ เธอนั้นรู้สึกแปลกใจมาก

‘ทำไมฉางเอ๋อถึงต้องออกหน้าพูดให้แดร์ริลด้วย? เขาร่ายมนตร์ให้เธอทำแบบนั้นเหรอ?’

“แดร์ริล”

อลันมองแดร์ริลและพูดอย่างไม่เต็มใจ “วันนี้ฉันจะไม่เอาผิดกับนายเพราะเห็นแก่พระมเหสีฉางเอ๋อ คราวหน้านายก็ระวังตัวไว้แล้วกัน”

แม้ว่าเขาจะได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของแดร์ริลแล้ว อลันก็ยังไม่ปล่อยวางความสงสัยที่เขามี เขายิ่งรู้สึกชิงชังและโกรธเคือง เพราะถึงอย่างไรเขาก็แพ้พนันให้แดร์ริลอย่างไม่เป็นท่า

แต่ว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น

แดร์ริลมีฉางเอ๋อคอยช่วย ดังนั้นอลันจึงไม่สามารถหาข้อกล่าวหาใดมาว่าแดร์ริลได้อีก

แดร์ริลยิ้มบางและไม่สนใจอลัน เขารู้สึกได้ว่าหมอนี่ไม่พอใจมาก

จากนั้นแดร์ริลก็เอียงหัวไปมองฉางเอ๋อและพยักหน้าให้อย่างซาบซึ้งใจ

ตอนที่อลันและคนอื่น ๆ เข้ามารุมล้อมเขาไว้ แดร์ริลนั้นมีท่าทางนิ่งสงบแต่ว่าเขาก็ตื่นตระหนกอยู่ อีเวตต์นั้นอยู่ข้างกายเขา เขาจึงเป็นห่วงว่าเธอจะบาดเจ็บหากมีการต่อสู้เกิดขึ้น

เขาไม่ได้คิดว่าฉางเอ๋อจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในสถานการณ์วิกฤติเช่นนั้น

ฉางเอ๋อแสร้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางขอบคุณของแดร์ริล ใบหน้างามของเธอยังคงไม่แสดงอารมณ์ใด

แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ เขานั้นยินดีที่ได้เห็นสีหน้าของฉางเอ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อย

‘ฉางเอ๋อนี่น่าสนใจมากจริง ๆ เธอนั้นกลัวว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นกับฉัน แต่เธอก็ทำท่าเหมือนไม่ได้สนใจ’

ขณะที่แดร์ริลกำลังมีความสุข อีเวตต์ก็ตัวสั่น เธอหยิกเขา

ฮื่ม

แดร์ริลสูดหายใจเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด เขาจ้องอีเวตต์และกระซิบถาม “อีเวตต์ ทำอะไรครับเนี่ย? คุณหยิกผมทำไม?”