คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1916

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1916

วันต่อมาที่พระราชวังเวสต์ริงตัน

อากาศนั้นดีมาก แสงอาทิตย์ส่องสว่างสดใส

ธงรอบพระราชวังโบกสะบัดไปตามแรงลม ในห้องโถงหลักก็มีบรรยากาศของการเฉลิมฉลอง

มีที่นั่งนับพันที่เตรียมไว้ในห้องโถงหลัก มีเหล่าเสนาอำมาตย์นั่งเรียงลำดับ พวกเขาต่างก็มีรอยยิ้มประดับบนหน้าและดูมีความนอบน้อม

โดน็อกใส่ชุดคลุมมังกร เขายิ้มขณะที่นั่งอยู่บนบังลังก์มังกร

นี่คือวันขึ้นครองราชย์อย่างเป็นทางการของโดน็อก เขาจัดงานขึ้นในห้องโถงหลักและเชิญเหล่าเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมาเข้าร่วม เขายังประกาศให้โลกได้รับรู้เพื่อที่ว่าทุกคนสามารถเข้าร่วมกับการเฉลิมฉลองนี้ได้

ตอนนั้นก็มีเสนาบดีคนหนึ่งยืนขึ้นเพื่อสรรเสริญโดน็อก

“ฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีที่ทรงได้ขึ้นครองราชย์”

“ขอทรงพระเจริญ ฝ่าบาท พระองค์เป็นผู้ที่ชะตาลิขิตมาให้ได้เป็นจักรพรรดิและนำความรุ่งเรืองมาสู่เวสต์ริงตัน”

“ขอให้เหล่ากระหม่อมได้ถวายการเคารพ…”

เสียงแสดงความยินดีจากเหล่าบรรดาข้าราชบริพารต่างก็ดังกึกก้องในห้องโถง โดน็อกรู้สึกยินดีมาก เขายกแก้วขึ้นดื่มและบอกว่า “ดีมาก ดี การเปลี่ยนราชวงศ์นี้ราบรื่นก็ต้องขอขอบคุณพวกท่าน เหล่าเสนาบดีทั้งหลาย เรามองเห็นการทำงานหนักของพวกท่านแล้วดังนั้นวันนี้มาดื่มและเฉลิมฉลองกันเถอะ”

ซูม

“โดน็อก ออกมารับความตายของแกซะ”

พวกเขาได้ยินเสียงคำรามอย่างมีโทสะกึกก้องมาจากท้องฟ้า

เหล่าเสนาบดีและองครักษ์ต่างก็ตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงดังก้องนั้นขณะที่พวกเขามองไปที่ต้นทางของเสียง

พวกเขาต่างก็ตะลึงงันเมื่อได้เห็น

พวกเขามองเห็นร่างมหึมาอยู่บนท้องฟ้า

มันเป็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยาวประมาณ 50 เมตร ทั้งร่างเป็นสีม่วง มันดูเหมือนเป็นเสือและมีปีกบนหลัง และรอบร่างยังมีสายฟ้าแผ่ออกมา

นี่คือสัตว์เทพดุร้ายที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักว่าราชาอสูรเถาอู้นั่นเอง

ส่วนชายที่มีใบหน้าเย็นชาดุดันซึ่งยืนอยู่บนหลังของมันก็คือแดร์ริล

แดร์ริลดูสูงส่งขณะที่ยืนอยู่บนหลังราชาอสูรเถาอู้ เขาไม่ได้ดูเย่อหยิ่ง มีแต่เพียงความเจ็บปวดเหลือคณาและความต้องการล้างแค้นเท่านั้น เขายังแผ่กลิ่นอายที่น่าสะพรึงและเจตนาสังหาร

ฝูงชนต่างพากันเงียบสงัด ไม่เพียงแค่คนในพระราชวังเท่านั้นแต่ทั้งเมืองหลวงก็เงียบกริบ ทุกคนต่างก็มุ่งความสนใจไปที่แดร์ริล

โฮก

ราชาอสูรเถาอู้คำรามเสียงดังสะเทือนพื้นดิน อึดใจต่อมามันก็บินลงมายืนที่ทางเข้าห้องโถงหลัก เหล่าองครักษ์ต่างก็ขยับตัวไม่ทันเมื่อสายฟ้าจากร่างของราชาอสูรเถาอู้พุ่งโจมตี พวกเขาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดขณะที่ล้มลงในกองเลือด

เฮือก

หลังจากที่เงียบไปสองสามวินาที ทั้งห้องโถงหลักก็เสียงดังอลหม่าน

“ประมุขสำนักประตูสุราลัย แดร์ริล ดาร์บี้เหรอ?”

“เขากล้าดียังไงมาบุกพระราชวัง”

ชื่อของแดร์ริลกระฉ่อนไปทั่วทั้งเก้าทวีปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีใครบ้างที่ไม่รู้จักเขา?

แดร์ริล ดาร์บี้เหรอ?

ดวงตาของโดน็อกหรี่เล็กลงขณะที่เขาจ้องแดร์ริลพร้อมแววตาเปล่งประกาย

‘ในที่สุดเขาก็มา’

อึดใจต่อมาโดน็อกก็ทุบกำปั้นเข้ากับบัลลังก์มังกรและยืนขึ้น เขาแค่นเสียงใส่แดร์ริลและบอกว่า “แดร์ริล แกหายหัวหลบหน้าไปมากกว่าสิบปี อยู่ ๆ ก็โผล่ออกมาจนได้นะ”

โดน็อกเห็นสายรัดไว้ทุกข์ที่แขนของแดร์ริลและแสยะยิ้ม “นี่แกยังไว้ทุกข์ให้โซรัน คาร์เตอร์อยู่เหรอ? ไม่ต้องเศร้าไปนักหรอก ตอนที่ฉันฆ่าหมอนั่น ฉันลงมืออย่างรวดเร็ว เขาไม่ทันได้ทรมานอะไรนัก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ให้แม่ทูนหัวของแกต้องทรมานอะไร เธอยังรับโทษอยู่ในคุก”

ฟุ่บ

ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำ ทั้งร่างเขาแผ่รังสีสังหารขณะที่โทสะพวยพุ่งอยู่ในตัว

“โดน็อก ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าแกฉันไม่ขออยู่เป็นคน” แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบน่าหวาดหวั่นราวกับออกมาจากขุมนรก สีหน้าของเขาก็โหดเหี้ยมไม่ต่างกัน

โทสะในใจเขาพลุ่งพล่านอีกครั้งเมื่อคิดถึงการตายของโซรัน

โทสะทำให้เขาเสียความเยือกเย็นไป อีกอย่างคำพูดของโดน็อกก็เหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟ มันยิ่งทำให้แดร์ริลโมโห