คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 356

“นี่เป็นเรื่องของตระกูลเรา นายไม่มีสิทธิ์พูด”
‘ไอ้เ-ี้ย!’ แด๊กซ์คิด
แด๊กซ์โมโหมาก เขาจ้องฟลอเรียนแล้วคว้าเสื้อของเขาโดยไม่พูดสักคำ
เปรี้ยง!
โดยไร้ซึ่งคำเตือน แด๊กซ์ฟาดใบหน้าของฟลอเรียนเสียงดังและชัดเจน แรงตบนั้นแรงมากจนใบหน้าของฟลอเรียนบวมทันที
ทันใดนั้น ทั้งวอร์ดก็เงียบกริบทันที ทุกคนทั้งกลัวและโกรธ แต่ไม่มีใครกล้าขยับ
ฟลอเรียนโอดครวญด้วยความเจ็บปวด เขามองแด๊กซ์ด้วยความตกใจและหวาดกลัว “แก… แก…”
‘เวรเอ๊ย! เขาเป็นนายน้อยของตระกูลดาร์บี้ ช่างเป็นการอัปยศที่เขาถูกแด๊กซ์ตบต่อหน้าทุกคน! ตระกูลใหญ่มากมายเองก็มองดูพวกเขาอยู่ข้างนอกวอร์ด นี่มันน่าตกใจจริง ๆ !’ เขาคิด
“แกคือฟลอเรียนใช่ไหม? ให้ฉันบอกแกให้นะ ตระกูลดาร์บี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน และฉันก็ไม่สนใจเรื่องของพวกแก แต่เบิกหูของแกแล้วตั้งใจฟังฉันให้ดี ถ้ามีอะไรที่ต้องทำกับแดร์ริล มันต้องผ่านศพฉันไปก่อน! ฉันจะฆ่าทุกคนที่กล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเส้นผม!” เสียงของแด๊กซ์ทั้งเรียบนิ่งและเย็นยะเยือก
เคร้ง!
เขาพลิกข้อมือ แล้วขวานก็พลันปรากฏในมือของเขา เขาเหวี่ยงมันอย่างแรงแล้วปามันใส่กำแพง
เปรี้ยง!
ทั้งวอร์ดสั่นเล็กน้อยเพราะกำแพงถูกกระแทก
ทั้งโรงพยาบาลเงียบเป็นป่าช้า
ฟลอเรียนที่มีใบหน้าปูดบวม เดินถอยหลังไปหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัว และร่างของเขาก็ชนกับประตู เขาอยากจะสู้ แต่เขาไม่กล้า
ฟลอเรียนได้บ่มเพาะมาก่อนหน้านี้ และกลายเป็นปรมาจารย์ขั้นห้า ซึ่งทรงพลังไม่น้อย ยังไงก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับแด๊กซ์ เขาก็ไม่มีความกล้าแม้แต่จะปกป้องตัวเอง
“แก… แก…” ใบหน้าของยูมิซีด เธออยากจะพูด แต่เธอรู้สึกเหมือนคอของเธอถูกปิดกั้นเอาไว้
แด๊กซ์มองไปรอบห้องแล้วประกาศอย่างเย็นชา “ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าพวกแกทุกตัวมันหน้าด้านขนาดไหนกัน? พวกแกเตะแดร์ริลออกจากตระกูลแล้วตัดความสัมพันธ์กันไป แต่ตอนนี้พอพวกแกต้องการเขา พวกแกกลับขอให้เขากลับมา?”
สายตาของเขามองกลับไปที่แดร์ริล “ฉันได้ยินว่าปู่ของนายบอกว่าฟลอเรียนจะดูแลตระกูลต่อ งั้นก็ให้มันเป็นผู้บริจาค! ในฐานะผู้นำตระกูล มันเป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องแสดงความต้องการในการเสียสละสุขภาพของตัวเอง ถ้ามันยังทำแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ ไม่ได้ แล้วมันจะเป็นผู้นำตระกูลได้ยังไง? ช่างเป็นพวกงี่เง่าไร้หัวใจซะจริง!”
ทั้งวอร์ดเงียบสนิท และสมาชิกตระกูลทั้งหลายก็มองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก
ฟลอเรียนและยูมิหน้าแดง
“แกกล้าดียังไง? แกกล้าดียังไง…”
ในเวลาเดียวกัน นายท่านชราแห่งดาร์บี้ก็พยุงตัวเองขึ้นมาแล้วจ้องแด๊กซ์ “กล้าดียังไง แด๊กซ์ แซนเดอร์ส ไม่นานมานี้ แกพาคนของแกมาพังคฤหาสน์ฉัน วันนี้ แกยังกลับมาสร้างปัญหาอีก แกคิดว่าแกเป็นใคร!?”
นายท่านชราแห่งดาร์บี้โมโหมาก
แดร์ริลทำเรื่องที่เลวทราม และทำลายชื่อเสียงของน้องสะใภ้ตัวเอง สำหรับนายท่านชราแห่งดาร์บี้ การมอบโอกาสให้เขาเป็นผู้บริจาคนั้นถือว่าใจกว้างที่สุดเท่าที่คน ๆ หนึ่งจะได้รับแล้ว! ยังไงก็ตาม แด๊กซ์ แซนเดอร์ส กลับตัดสินใจมาสร้างปัญหาที่นี่ทันที เขาคิดว่าแด๊กซ์เป็นเด็กที่หยาบคายและหน้าด้าน เขาไม่มีความเคารพต่อตระกูลดาร์บี้เลย
แด๊กซ์ดูไม่สะทกสะท้านกับการกล่าวหานั้น
“นายท่านชราแห่งดาร์บี้ ฉันเรียกคุณแบบนี้เพียงเพราะเพื่อแดร์ริล ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ในวันนี้ จะไม่มีทางที่แดร์ริลจะบริจาคไขสันหลังของเขาแน่” เขาหัวเราะ
“แก…” นายท่านชราแห่งดาร์บี้หอบหายใจอย่างหนัก เขาชี้ไปที่แด๊กซ์ด้วยนิ้วที่สั่นระริก และไม่สามารถพูดได้
สมาชิกตระกูลทั้งหมดล้วนโกรธเกรี้ยว แต่ไม่มีใครกล้าที่จะพูดออกมา
“ได้โปรดใจเย็นลงก่อนนายท่านชราแห่งดาร์บี้ ฉันจะช่วยคุณจัดการขยะแบบเขาเอง!” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างฉับพลัน
เสียงนั้นตามมาด้วยร่างอันทรงเสน่ห์ที่เดินมาหาพวกเขา ร่างนั้นมีใบหน้าที่งดงามพร้อมกับท่าทางเย็นชาและกระบี่ยาวในมือ
เธอคือแม่ชีแห่งโชคชะตา!