คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 411
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 411
แดร์ริลต้องไม่ขึ้นไปบนเวทีต่อสู้เด็ดขาด หากเขาตายในการประลอง ใครจะสามารถหาโอสถบูรณาการมาให้แคทเธอรีนได้?
เมื่อเธอนึกถึงโอสถบูรณาการ แคทเธอรีนกัดริมฝีปากและยื่นขวดน้ำให้กับแดร์ริล “ดื่มน้ำไหม แดร์ริล?”
“ไม่จำเป็น ผมต้องการคนนวดเท้า” แดร์ริลตอบอย่างเป็นกันเอง
อะไร?
แคทเธอรีนเดือดดาล ลูกศิษย์ของเธออยู่ที่นี่ทั้งหมด เธอจะไปนวดเท้าเขาได้อย่างไร?
“เดี๋ยวก่อน ไว้ค่อยทำที่ออฟฟิศ ได้ไหม?”
“ไม่เป็นไร ไว้ก่อนก็ได้” แดร์ริลพยักหน้าในระหว่างที่เขาจดจ่ออยู่บนเวทีการต่อสู้
ในเวลาเดียวกัน คนจากตระกูลไทชิขึ้นไปบนเวทีและกล่าวกับซอว์เยอร์ “ฟาเบียน ทราวิส จากตระกูลไทชิ ฉันมาที่นี่เพื่อขอท้าประลอง”
ซอว์เยอร์ยิ้ม “ปรมาจารย์อาวุโสขั้นที่ห้า? ได้โปรดเถอะ”
ฟาเบียนไม่เสียเวลา เขาหันตัวและต่อยซอว์เยอร์
อย่างไรก็ตาม หมัดนั้นทั้งอ่อน และปวกเปียก
ซอว์เยอร์หัวเราะ “แกยังไม่ได้กินข้าวมารึยังไง?”
“โอ้ ไม่! ฟาเบียนเป็นไอ้ขี้แพ้ หมัดนั้นช่างปวกเปียก”
“ถูกต้อง…”
ทุกคนรอบ ๆ เวทีต่างหยักหน้า
ปัง!
พวกเขาแลกหมัดปะทะใส่กัน และสีหน้าหยิ่งผยองของซอว์เยอร์ก็เปลี่ยนไปในทันที
เขาสัมผัสได้ว่าฟาเบียนดูดกำลังภายในของเขาขณะที่กำปั้นของเขาแตะโดนตัวฟาเบียน เขาสูญเสียพลังงานภายในไปถึงหนึ่งในสาม
“วิถีดูดพลังปราณ!”
“ว้าว! นี่มันคือวิชามหัศจรรย์ของตระกูลไทชิ วิถีดูดพลังปราณ!” ใครบางคนตะโกนขึ้นท่ามกลางฝูงชน
วิถีดูดพลังปราณ นั้นคือทักษะพิเศษที่สมาชิกตระกูลไทชิได้ฝึกฝน มันจะจดจ่อไปที่การไม่โจมตีคู่ต่อสู้แต่จะดูดพลังภายในของคู่ต่อสู้แทน พวกเขาจะซึมซับพลังเข้าสู่ร่างกายเพื่อเสริมความแข็งแกร่งทักษะของเขา
ฟาเบียนยิ้มเย็นชา ขณะที่เขาฉวยโอกาสเตะเข้าไปที่ท้องของซอว์เยอร์
ซอว์เยอร์ร้องตะโกนในความเจ็บปวด ในระหว่างที่กลิ้งตกลงออกจากเวที เขาอ่อนแอเกินไปที่ยืนขึ้น!
“ขอบคุณ!” ฟาเบียนก้มโค้งอยู่ที่กลางเวที เขากวากสายตาไปรอบ ๆ เวทีอย่างช้า ๆ
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้กล่าวอะไร ความตั้งใจของเขาชัดเจน เขานั้นกำลังรอคู่ต่อสู้
ฝูงชนต่างอ้าปากค้าง
ใครก็ตามที่กล้าท้าทายฟาเบียน ก็คงจะจบลงกับการที่พลังภายในของตนเองถูกดูดหายไปและซึมซาบโดยฟาเบียน พวกเขาคงอ่อนแอเกินไปที่จะมีชีวิตรอดได้ ใครจะกล้าหาญมากพอที่จะรับคำท้า?
ในเมื่อไม่มีใครกล้าจะขึ้นไปบนเวที ฟาเขียนกล่าวกับเกรแฮมอย่างหยิ่งยโส “คุณพอตเตอร์ เรามากำหนดเวลากันไหม? หากไม่มีคู่ต่อสู้ขึ้นมาในเวลาห้านาที ผมจะขอประกาศในฐานะผู้ชนะ ผมจะรอไปตลอดกาลไม่ได้ ถูกไหม?”
ชายผู้มีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ลุกขึ้นและกล่าว “อย่าเพิ่งผยองไป แกยังไม่ชนะ ฉันขอท้าประลองแก”
ชายผู้มีกล้ามบุกขึ้นไปบนเวที แต่ภายในสิบนาที ฟาเบียนก็ได้ดูดซับพลังภายในของเขาทั้งหมดและเขาก็สลบหมดสติอยู่บนเวที
โอ้ ไม่
ทุกคนต่างมีสีหน้าที่เป็นกังวล บางคนวางแผนที่จะขึ้นไปท้าทายฟาเบียนบนเวทีแต่พวกเขาก็ทำได้แค่ถอดใจ
วิถีดูดพลังปราณนั้นไร้เทียมทาน
สามนาทีผ่านไปก็ยังไม่มีคู่ต่อสู้ขึ้นมา เกรแฮมกำลังจะกล่าวประกาศผู้ชนะ ทันใดเอเวลินก็ยืนขึ้นและกล่าวอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น “ฉันเอง”
“เอเวอลิน…” เซอร์ซีจับเอเวลินและกล่าวอย่างเป็นกังวล “เขาแข็งแกร่งมากและเธอ…”
ก่อนเซอร์ซีจะพูดจบประโยค เอเวลินห้ามเธอเสียก่อน “ไม่ต้องห่วงเซอร์ซี เขาก็แค่คนธรรมดา”
เอเวอลินกระโดดขึ้นบนเวทีอย่างสง่างามราวกับผีเสื้อ
ว้าว ช่างเป็นภาพที่สวยงาม
สายตาของผู้ชายต่างให้ความสนใจไปที่เอเวลินเมื่อเธอก้าวขึ้นไปบนเวที
เธอนั้นมีใบหน้าที่โดดเด่น และทรวดทรงที่สมบูรณ์แบบ เธอนั้นเกินต้านทาน
อย่างไรก็ตาม มันมีรังสีอำมหิตแพร่ออกมาอยู่รอบ ๆ สาวสวยคนนี้
แดร์ริลหัวเราะเมื่อเห็นเอเวลินขึ้นไปบนเวที
ฟาเบียนยิ้มเมื่อเขามองไปที่เอเวลิน “เธอไม่คู่ควรกับฉัน สาวน้อย ทำไมไม่ให้ฉันกอดเธอและจากนั้นเธอก็ออกไปจากเวทีซะ? ฉันไม่อยากจะทำร้ายสาวสวย ฉัน…”
เพี้ยะ!
ก่อนฟาเบียนจะพูดจบ เอเวอลินตบเข้าไปที่หน้าของเขาฉาดใหญ่
เอเวอลินไม่ได้ใช้กำลังภายใน ดั่งนั้นถือว่าไม่ได้โกง