คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 438

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 438
เอเวอลินประคองตัวแดร์ริลลุกขึ้น ขณะเธอกล่าว

“เฮ้ เธอแค่จับแขนของฉันไปเฉย ๆ ไม่ได้ เธอต้องเอาแขนโอบเอวฉันไว้ ไม่อย่างงั้นฉันจะเดินยังไงล่ะ?” แดร์ริลพึมพำในขณะที่เขาค่อย ๆ ลุกจากเตียง ขณะที่พยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำให้แผลของเขาเปิดออกมาอีก

เอเวอลินอดกลั้นความโกรธของเธอไว้ ขณะที่เธอค่อย ๆโอบแขนของเธอไปรอบเอวของแดร์ริล ในตอนที่ประคองเขาด้วยแขนอีกข้างของเธอ

เดินทีละก้าว…

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องน้ำ เอเวอลินหน้าแดงและพลันหลับตาปี๋

อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรตามมาอยู่สักพักหนึ่ง

เอเวอลินลืมตาด้วยความสงสัยและเห็นแดร์ริลกำลังจ้องมองเธออยู่กับรอยยิ้มแก้มปริบนใบหน้าของเขา

‘ทำไมไอ้เวรนี่ยังไม่ทำธุระให้เสร็จไปสักที? เขามาจ้องมองฉันเพื่ออะไร?’

เอเวอลินรู้สึกรำคาญ สูญเสียท่าทีอ่อนน้อมที่มีไปก่อนหน้านี้ และกล่าวเบา ๆ “แกต้องการอะไร?”

แดร์ริลอดใจที่จะยิ้มไม่ได้ “ฉันจะชิ้งฉ่องได้ยังไงถ้ายังใส่กางเกงอยู่? ฉันไม่กล้าขยับแขน เธอช่วยฉัน… ปลดซิปกางเกงทีได้ไหม…?”

เอเวอลินเลือดขึ้นหน้าอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของแดร์ริลขณะเธออุทาน “ทำไมแกไม่ไปลงนรกแทนซะล่ะ! ฉันไม่ทำ!”

‘ไอ้ลามกจกกระเปรต!’ เอเวอลินคิด

“เอาหน่า เธออยากได้กุญแจรึเปล่า?” แดร์ริลกล่าวอย่างทำอะไรไม่ได้

เอเวอลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะเธอพยามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง หลังจากสุขุมรอบคอบแล้ว เธอก็กัดฟันและค่อย ๆ ปลดซิปกางเกงของแดร์ริล…

เอเวอลินสัมผัสได้ว่าหน้าของเธอพลันแดงไปทั่วใบหน้า

แดร์ริลปล่อยลมหายใจออกมายาวเหยียดขณะที่เขาเตรียมจะทำธุระ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถจะปลดปล่อยออกมาได้เพราะมีสุภาพสตรียืนอยู่ข้าง ๆ เขา!

“ฉัน ฉันฉี่ไม่ออก…” แดร์ริลรู้สึกใจหาย

“แก ไอ้สารเลว! แกล้อเล่นใช่ไหม?” เอเวอลินกล่าวเย็นชา เธอเดือดดาลเหนือคำบรรยาย

‘เขาไม่ได้บอกเองเหรอ ว่าเขาอั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว? ตอนนี้เขามาบอกว่าฉี่ไม่ออก ไอ้เวรนี่ต้องมีเจตนาแน่นอน’ เอเวอลินคิด

ร่างกายของเอเวอลินสั่นสะท้านด้วยความเดือด และรู้สึกอยากจะเตะเขาอัดเข้าไปในห้องน้ำ

สีหน้าของแดร์ริลก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป “ไม่เป็นไร เราจะอยู่ตรงนี้กันก็ได้ ในเมื่อเธอไม่อยากช่วย”

“แก!”

เอเวอลินกำลังจะระเบิดออก ขณะรังสีสังหารของเธอแผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอสงบสติลงในช่วงเวลาต่อมา เอเวอลินเม้มริมฝีปากของเธอและผิวปากภายใต้สายตาที่ยิ้มแย้มของแดร์ริล

“พิ้ววว… พิ้ววว…”

“เธอผิวเบาไป ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย” แดร์ริลหัวเราะขณะเขาหยอกเธอ

“ฟิ๊ววววว…”

“เอาล่ะ เอาล่ะ” ในที่สุดแดร์ริลก็จัดการผ่อนคลายลงได้และกำลังจะทำธุระ

แดร์ริลกลับมาและเอนตัวลงนอนไปบนเตียงด้วยการประคองจากเอเวอลิน ในเวลานั้นเอเวอลินก็หน้าแดงชึ้นราวกับมะเขือเทศ

ฮัฟ

ในที่สุดไอ้เวรนี่ก็เสร็จธุระ

เอเวอลินรู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

การทดสอบทั้งหมดในห้องน้ำกับไอ้สารเลวนี่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที แต่เอเวอลินรู้สึกเหมือนนานแรมปี!