คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 453

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 453
‘ไม่มีใครสามารถหยุดนายได้? มันจะเป็นไปได้ยังไง?’ อีวอนคิด

“แดร์ริล อย่าโง่เง่าไปหน่อยเลย!” น้ำตาของอีวอนไหลนองอย่างควบคุมไม่ได้ ในระหว่างนั้น สาวกหกสำนักหลักได้มาถึงอยู่เบื้องหน้าพวกเขา กระบี่เล่มยาวของพวกเขาถาโถมเข้ามาราวกับฝนฟ้าคะนอง

ในเวลาเดียวกัน ฟลอเรียนก็มาร่วมอยู่ในการตีโฉบฉวยด้วยเขาดูปลื้มปริ่ม “แดร์ริล ฉันมาที่นี่ก็เพื่อแก้แค้นให้คุณปู่และสังหารไอ้สารเลวเนรคุณอย่างแก!”

เนื่องจากมีคนจำนวนมากวิ่งกรูกันเข้ามา เขาจะพลาดโอกาสอันสวยหรูขนาดนี้ได้อย่างไร นอกจากนี้ เขาได้บ่มเพาะวิชาในคัมภัร์อาถรรพ์เทวะ เมื่อเร็ว ๆ นี้ และวันนี้ดูเหมือนจะเป็นโอกาสที่ดีเพื่อจะลองใช้มัน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของยูมิ ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

“ที่รัก ฆ่าไอ้เวรนี่ซะ เพื่อเกียรติแห่งตระกูลดาร์บี้!” เธอตะโกน

“ใช่ ไอ้สาวรเลวนี่สมควรตาย!” สมาชิกตระกูดาร์บี้เรียกร้องออกมา “ฟลอเรียน วันนี้นายจะต้องสังหารเขาในนามของความยุติธรรม! ห้ามไว้ชีวิตเขา!”

‘สังหารเขาในความยุติธรรม? ช่างเป็นข้ออ้างที่ชอบธรรมเหลือเกิน!’ แดร์ริลคิดอย่าเคืองโกรธ ขณะเขากำข้อมือแน่น และดวงตาของเขาแดงระเรื่อ

“แดร์ริล อย่าเป็นไอ้โง่! วิ่งหนีไป!” อีวอนกระทืบเท้าของเธอ ในความตื่นตระหนก ขณะเธอดึงแขนเสื้อของแดร์ริล

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยังคงยืนแน่นิ่ง โดยไม่แม้แต่จะผงะ

ใบหน้าของอีวอนซีดเผือดกว่าที่เป็นอยู่แล้ว ขณะเธออ้อนวอน “แดร์ริล ได้โปรดฟังฉัน ไป แค่ไปได้แล้ว!”

“ไป?” ในที่สุดแดร์ริลก็ยิ้มออกมา ขณะเขามองดูฝูงสาวกที่กำลังเข้ามาหาเขา ไม่มีร่องรอยของความหาวดกลัวบนใบหน้าของเขา

‘ถ้าพวกนายทั้งหมดต้องการความท้าทาย ก็เข้ามาเลย!’ แดร์ริลคิด

โฮก!

ทันใดนั้น เสียงคำรามของมังกรก็ดังกึกก้องขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงคำรามทำให้แก้วและกระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆในทันที

มังกรนพเก้าบินวนล้อมรอบตัวแดร์ริล ขณะที่เขาถือดาบกลืนโลหิต เขาดูเหมือนมือสังหาร

“มังกรนพเก้าทะยานฟ้า ลุย!” แดร์ริลแผดเสียงขณะเขาชี้ปลายดาบมุ่งไปหาฝูงชน

มังกรนพเก้า พุ่งเข้าหาพวกเขาตามคำสั่ง แหวกอากาศแตกกระจายทุกหนแห่งที่พวกมันผ่านไป

“อ๊าก!”

สาวกหลายร้อยคนรู้สึกว่าการมองเห็นพร่ามัว และเกิดแรงกดทับมหาศาลเหนือพวกเขา ทำให้ยากสำหรับพวกเขาที่จะยืนนิ่งได้ สาวกมากกว่า 20 คนถูกกำราบ และกระอักเลือดออกมาทันที ไม่สามารถต้านทานการล้มลงกับพื้นได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“จับเขา! จับไอ้สารเลวนี่! เขามีแค่ลูกไม้เดียว แต่เขาใช้มันหมดไปแล้ว! ไม่ต้องกลัว!” เจเรมี่ร้องไห่โห่ออกมาขณะเขาปาดเหงื่อทิ้งไป

สาวกที่เหลืออยู่อีกประมาณ 60 คนหรือมากกว่า ต่างมองหน้ากันและพุ่งเข้าหาแดร์ริล

“แดร์ริล ฉันขอร้องล่ะ ไปซะเถอะนะ! ฉันขอร้องนาย ฉันขอร้องนาย” น้ำตาของอีวอนไหลอาบทั่วใบหน้าขณะเธอกอดแดร์ริลอย่างไม่ยินยอมที่จะปล่อยเขาไป

เธอเห็นแล้วว่าแดร์ริลใช้ลูกไม้อันเดียวของเขาจนหมด และริมฝีปากของเขาก็พลันเป็นสีขาว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แดร์ริลอาจจะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ครบสามสิมสอง

“ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเธอไป” แดร์ริลแผดเสียงผ่านร่องฟันที่กำลังขบเคี้ยวกันของเขาและผลักอีวอนไปอยู่ข้างหลังเขา

ฉึก!

ฉัวะ!

ดาบฟาดฟันขึ้นลง ขึ้นและลง

แดร์ริลปิดตาลงท่ามกลางฝูงชนด้วยดวงตาสีแดงระเรื่อของเขา กระบวนท่าหนึ่งตามมาด้วยอีกกระบวนท่า! เขาไม่รู้ว่าเขาทำไปกี่กระบวนท่า แต่ทั้งหมดที่เขารู้คือจะมีชายสักคนหนึ่งถูกโจมตีในทุกการเคลื่อนไหว ในตอนจบ แขนของเขาปวดร้าว และจิตใจของเขาก็สั่นสะท้านด้วยเสียงของดาบกลืนโลหิต