คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 5

บทที่ 5

ผู้ที่กุมอำนาจทั้งหมดของตระกูลลินดันนั้นคือคุณย่า และเธอก็เอ็นดูวิลเลียมที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ความเจริญก้าวหน้าของวิลเลียมก็ยอดเยี่ยม เขามีสินทรัพย์ในครอบครองอย่างน้อย 30 ล้าน การคุกคามเขาไม่ว่าทางใดก็ตามจะต้องจบลงไม่สวยแน่
“แม่ แม่ทำอะไรของแม่คะ?” ลิลี่ถามในขณะที่เธอเดินเข้าไปดึงมือแม่ของเธอออกมา
แม้เธอจะชิงชังแดร์ริลก็ตาม แต่มันก็เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอรอดไปจากสถานการณ์เมื่อครู่ได้
แดร์ริลกุมใบหน้าของเขา รอยแดงๆบนแก้มของเขาปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น เขากลับเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมาบนใบหน้า หลังจากสามปีเต็ม นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลี่พูดเข้าข้างเขา แดร์ริลจึงหันหลังแล้วเดินจากไปโดยที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
“ไสหัวกลับมานี่เดี๋ยวนี้ ไอ้ขยะ!” แม้ว่าเขาจะเดินออกมาไกลแล้ว แดร์ริลก็ยังได้ยินเสียงตะโกนของซาแมนธาอยู่
ในขณะที่ทุกคนกำลังดูฉากที่กำลังแสดงตรงหน้าอยู่ เสียงที่ดูมีอายุก็ดังขึ้นไม่ไกลออกไปนัก
“เอะอะอะไรกันน่ะฮึ?” คุณย่าลินดันกล่าวถามเมื่อเธอเดินขึ้นไปบนเวที ทำให้ทั้งห้องโถงพลันเงียบลงทันทีภายใต้สายตาของเธอ
“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องมากพิธีการ นั่งลงได้” คุณย่าลินดันโบกมือ และด้วยความช่วยเหลือของบางคน เธอนั่งลงอย่างเชื่องช้าบนเก้าอี้ “จากแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ของฉัน บริษัทแพลทินัมของเมืองตงไห่กำลังจะมีประธานบริษัทคนใหม่ในวันพรุ่งนี้”
“โว้ว!”
ข่าวสำคัญจุดประเด็นการพูดคุยของคนทั้งโถงให้ร้อนแรงขึ้นทันที ตระกูลลินดันมีบริษัทด้านการโฆษณากว่าสิบบริษัทภายใต้พวกเขา ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตระกูลลินดันกระตือรือร้นที่จะเป็นหุ้นส่วนการค้ากับบริษัทที่ยอดเยี่ยมอย่างแพลทินัมด้วยเพราะพวกเขาเป็นบริษัทด้านการบันเทิงที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองตงไห่ การร่วมหุ้นธุรกิจกับพวกเขาจะทำให้ตระกูลลินดันมีกำไรไม่ขาดสายโดยไม่มีทางขาดทุน
ยังไงก็ตาม เบื้องหลังของบริษัทแพลทินัมนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตระกูลดาร์บี้ ตระกูลซึ่งมักจะดูถูกดูแคลนเหล่าลินดันอย่างพวกเขาเสมอ! ทุกๆคำขอร่วมหุ้นล้วนถูกพวกเขาปฏิเสธทั้งหมด ด้วยการมาถึงของประธานคนใหม่นี้ ตระกูลลินดันจำเป็นต้องลองเสี่ยง เพื่อให้ได้มาซึ่งการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ!
“ผู้ใดต้องการไปเจรจาหุ้นส่วน?” คุณย่าลินดันกล่าวถามช้าๆและมองไปรอบๆห้องโถง “ใครก็ตามที่สามารถเจรจาสำเร็จและได้การร่วมหุ้นมา จะสามารถสร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเราได้อย่างใหญ่หลวง!”
“ผมจะไป!”
“คุณย่า ผมจะไปเอง!”
“ผมก็ด้วยครับ!”
พวกเขาทั้งหมดแย่งชิงกันรับหน้าที่นี้ ยกเว้นแต่เพียงลิลี่ เธอรู้อยู่ลึกๆ ว่าจุดยืนของเธอในตระกูลนั้นค่อนข้างต่ำเตี้ย
ท่ามกลางความกระตือรือร้นของพวกเขา คุณย่าลินดันพยักหน้าลงด้วยความพอใจและยิ้มออกมา เธอชี้ไปที่วิลเลียมและกล่าว “วิลเลี่ยม ทำไมหลานไปที่นั่นวันพรุ่งนี้แล้วลองดูเสียหน่อยล่ะ?”
วิลเลียมเบิกตาโต เขายิ้มออกมาแล้วพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
แดร์ริลออกมาคนเดียวแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้านไปนอน เขาต้องนอนเพื่อชดเชยคืนก่อน หลังจากไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะตกใจในความโชคดีที่ตนเองได้รับ
แดร์ริลหลับสนิททีเดียวในคืนนั้น และเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง เขาก็เดินทางไปที่บริษัทแพลทินัมทันทีหลังจากเตรียมมื้อเช้าเสร็จ
คุณลุงเดรคนั้นได้บอกเขาไว้ก่อนแล้วว่า เพิร์ล ฮาห์น ผู้เป็นเลขาประธาน จะรอเขาที่บริษัทอยู่ก่อนแล้ว
บริษัทแพลทินัมนั้นตั้งอยู่ใจกลางย่านธุรกิจอันคึกคักของเมืองตงไห่ ด้านหน้าทางเข้าของบริษัทนั้นเรียงรายไปด้วยรถหรูที่จอดอยู่เป็นทิวแถว จำนวนของมันค่อนข้างพอดีกับจำนวนของดารานักแสดงต่างๆที่ทำงานภายใต้บริษัทนี้
มันเป็นนโยบายของบริษัทที่ต้องให้ดาราทุกคนมารายงานตัวที่นี่ทุกวัน ถ้าหากมีเรื่องด่วน พวกเขาต้องขออนุญาตก่อนจะไป ดังนั้น รอบๆตึกบริษัทจึงเต็มไปด้วยบรรดาปาปารัสซี่ทั้งหลาย รอที่จะแอบถ่ายเหล่าดาราและนำรูปพวกนี้ไปขายทำเงิน หากพวกเขาสามารถเก็บภาพที่สามารถใช้ตีข่าวฉาวหรือซุบซิบดาราได้ล่ะก็ เงินจำนวนมากจะมาถึงมือพวกเขาทันที
‘เวรกรรม ขี่สกู๊ตเตอร์มาที่นี่ดูจะไม่เหมาะไปจริงๆ ฉันน่าจะซื้อรถได้แล้ว…’ แดร์ริลคิดขณะที่เขาจอดสกู๊ตเตอร์ที่ทางเข้าบริษัท
ทันใดนั้น เสียงคำรามของเครื่องยนต์ ที่ตามมาด้วยเสียง ‘ปัง’ ก็ดังขึ้น พร้อมกับทำให้ร่างของแดร์ริลแทบจะลอยขึ้นฟ้า
แดร์ริลหันกลับหลังไปและเห็นรถ Porsche Cayenne ชนเข้ากับสกู๊ตเตอร์ของเขา รถPorsche นั้นถึงกับมีรอยครูด แต่กลับกัน รถสกู๊ตเตอร์ของเขานั้นยุบไปแล้วเรียบร้อย
‘เ*ยเอ๊ย! สกู๊ตเตอร์ที่ฉันเพิ่งซื้อมา! พังอีกแล้วเหรอ?’ แดร์ริลคิด เขาถึงกับน้ำตาตกใน เขาสังเกตได้ว่ากลุ่มคนรอบๆเริ่มจับกลุ่มกัน นินทาต่อความวุ่นวายที่เกิดขึ้น
“นายขับรถไม่เป็นรึไง?” หญิงสาวผู้งดงามกล่าว ก่อนที่เธอจะก้าวลงมาจากรถ
“ว้าว…”
เสียงอุทานดังออกมาจากฝูงชน รูปลักษณ์ของหญิงสาวคนนี้ดึงดูดความสนใจของพวกเขา เธอสวมใส่เดรสเข้ารูปและรองเท้าส้นสูง รูปร่างของเธอนั้นน่าดึงดูดและได้รูป ผู้หญิงแบบเธอย่อมเป็นจุดสนใจในทุกๆที่ที่เธอไป
“จีเซลล์?” แดร์ริลอุทาน
จีเซลล์มาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญา! แดร์ริลยิ้ม แม้ว่าเขาจะถูกเธอชนเข้าและทำสกู๊ตเตอร์เขาพัง แต่มันก็ยังดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ เขาไม่ต้องการที่จะสาวปัญหาให้ยาวไปกว่านี้ และต้องการที่จะเดินไปทักทายจีเซลล์ เมื่อเห็นว่าเธอรู้แล้วว่าเป็นเขา
“นาย? แดร์ริล? นายมาทำอะไรที่นี่?”

จีเซลล์ขมวดคิ้วลงและคิดว่าแดร์ริลต้องเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัทแพลทินัมอย่างแน่นอน
“นายตาบอดรึไง? นี่นายขับรถเป็นจริงๆรึเปล่า?” จีเซลล์กล่าวด้วยความดูถูก รถของเธอเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ ถึงแม้ว่ามันจะมีรอยขีดข่วนแค่นิดเดียว แต่มันก็ทำให้เธอเจ็บปวด
“แต่เธอเป็นคนชนฉันเองนะ…” แดร์ริลกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมเธอถึงโทษฉันเนี่ย…”
“เกิดอะไรขึ้นกัน?” ทันใดนั้น เสียงของชายกลางคนก็ดังขึ้น เขาคือหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย ผู้ซึ่งพารปภ.คนอื่นๆมาด้วย
หัวหน้าพนักงานรปภ.ถึงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น รถ Porsche ชนเข้ากับสกู๊ตเตอร์? เขาอนุมานว่าหญิงสาวผู้งดงามคนนี้คงเป็นดารา และมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญา เธอต้องไม่ถูกคุกคามไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม!
เมื่อคิดได้ดังนั้น หัวหน้าพนักงานรปภ.จึงชี้ไปที่แดร์ริลแล้วตะโกนใส่เขา “แกคิดว่าแกกำลังทำอะไร? แกไม่รู้เหรอว่าบริษัทแพลทินัมมีกฏห้ามไม่ให้ขี่สกู๊ตเตอร์เข้ามา?”
“มีกฏแบบนี้ด้วยเหรอ? ใครเป็นคนตั้งมันขึ้นมา?” แดร์ริลถามเสียงเย็น
“ใครตั้งมัน? ฉันนี่แหละตั้งมันเอง!” หัวหน้าพนักงานรปภ.เดินเข้ามาใกล้ “ขอโทษคุณผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวนี้!”
หลังจากได้ยินสิ่งที่หัวหน้าพนักงานรปภ.กล่าว จีเซลล์ก็แสยะยิ้มแล้วชี้ไปที่แดร์ริล “เขาคงเป็นพนักงานใหม่สินะ?”
หัวหน้าพนักงานรปภ.นิ่งอึ้งก่อนจะพยายามมองแดร์ริลดีๆอีกครั้ง เขาแต่งตัวเหมือนขอทานและขี่สกู๊ตเตอร์ เขาต้องมาที่นี่เพื่อรับตำแหน่งงานรปภ.แน่ๆ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณผู้หญิง ผมจะไม่จ้างมันแน่!” หัวหน้าพนักงานรปภ.ตอบรับคำอย่างมั่นใจเขามองกลับไปที่แดร์ริลและกล่าว “แกมาที่นี่เพื่อรับงานวันแรกใช่ไหม? งั้นฉันบอกได้เลยว่าแกถูกไล่ออกแล้ว”
‘นี่ไม่ใช่การปฏิบัติที่ดีสำหรับบริษัทเลย’ แดร์ริลส่ายหน้า หัวหน้าพนักงานรปภ.คนนี้ช่างเสแสร้งจริงๆ
*************************************
“ฉันอยากรู้จริงๆว่านายจะไล่ฉันยังไง” แคร์รีลกล่าวอย่างช้าๆพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสยะขึ้น “นายมีอํานาจอะไรมาไล่คนออก?” “แก” หัวหน้าพนักงานรปภ.ชี้ไปที่แคร์ริล เจ้าเด็กเวรนีมันบ้าเหรอเปล่า? จริงอยู่ที่หัวหน้าพนักงานรปภ.ไม่มีอํานาจในการไล่ใครออก แต่ในเมื่อแดร์ริลมาที่นี่เพื่อรับงานรูปภ. ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าพนักงานรปภ. เขาไม่มีทางปล่อยให้ชายคนนี้อยู่เป็นสุขแน่ “แคร์ริล นายมันน่าระเกียจชะมัด” จีเซลล์กระทืบเท้าลงต่อหน้าแดร์ริล สายตาเต็มไปด้วยการดูถูก “ถ้าหัวหน้ารปภ.ไล่นายออกไม่ได้ แล้วรองผู้จัดการละ ไล่นายออกได้ไหม?” สิ้นเสียงของเธอ จีเซลล์หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความบางอย่าง ครู่ต่อมา หญิงสาวในชุดพนักงานบริษัทก็เดินออกมาจากภายในอาคาร หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์ดึงดูด เธอสูงประมาณ 165 ซม. และอายุประมาณ 30 กว่า ๆ เธอสวมชุดพนักงานบริษัทและสวมรองเท้าส้นสูงสีดํา ขับเน้นให้เธอดูทั้งอ่อนหวานและเป็นผู้ใหญ่ “คุณพีช” เมื่อเห็นนักธุรกิจหญิงเดินมาถึง พนักงานและรปภ.ทั้งหมดก็พลันก้มหัวทําความเคารพเธอทีละคนๆ เธอคือรองผู้จัดก
จัดการของบริษัทแพลทินัม เพเนโลพี พืช “น้าเพเนโลพี” จีเซลล์กล่าว เธอเดินเข้าไปทักทายเพเนโลพี เพราะว่าเพเนโลพนั้นเป็นน้าของจิเซลล์ และเป็นเพราะเส้นสายของเธอในฐานะรองผู้จัดการ จีเซลล์จึงได้เซ็นสัญญากับบริษัทแพลทินัม เพเนโลพีพยักหน้าตอบ ก่อนจะหันความสนใจไปที่แดร์ริล แล้วกล่าวออกมา “ขอโทษจีเซลล์ซะ” อะไรนะ? แดร์ริลรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่าขําเกินไป เขาถาม “ทําไมฉันต้องขอโทษ? แล้วเธอเป็นใคร?” “หมอนี้ต้องโดนทุบที่หัวมาแน่ๆ เขาจําไม่ได้แม้กระทั้งรองผู้จัดการ” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในหมู่พนักงาน “นั่นสิ นี่เขากําลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่หรือเปล่า ถึงไม่ขอโทษน่ะ?” เพเนโลพี่จ้องมองแคร์ริลด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะขมวดคิ้ว “เธอมาที่นี่เพื่อรับงานรปภ. ใช้ไหม? ใครเป็นคนจ้างเธอให้รับงานนี้? แต่มันไม่สําคัญอีกแล้ว ในเมื่อเธอไม่ยอมขอโทษ ในฐานะรองผู้จัดการ ด้วยเหตุนี้ฉันขอแจ้งว่าเธอถูกไล่ออกแล้ว ขึ้นรถสกู๊ตเตอร์ของเธอแล้วไปซะ” “ฉัน? ไล่ฉัน?” แดร์ริลชีที่ตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมา “นีนายหูหนวกรียังไง? ไม่เข้าใจที่น้าฉันพูดเหรอ?” จีเซลล์กล่าวเสียงเย็นผ่านไรฟันออกมา “ฉันจะถือซะว่าวันนี้เป็นวันชงของฉันที่ต้องมาเจอแมลงวันแบบนาย ถึงรถฉันจะมีรอย แต่ฉันจะไม่เรียกร้องค่าเสียหาย ออกไปให้พ้นจากสายตาฉันเดียวนี้” “ปืน ปืน ปืน” ตอนนั้นเอง เสียงบีบแตรของรถ Bentley ที่กําลังจอดอยู่เบื้องหน้ากลุ่มคนก็ดังขึ้น หญิงสาวที่ดูอายุเกิน 20 มาเพียงเล็กน้อยก็เดินลงมาจากรถ เธอสวมชุดสูทสีดําและสวมแว่นตา “ท่านประธาน ดิฉันต้องขออภัยที่มาสายค่ะ” คุณเพิร์ลกล่าว หรือก็คือเลขาของเขา เธอรีบเดินเข้ามาหาแดร์ริลและก้มตัว 90 องศาให้เขา