คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 547
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 547
ดวงตาของแดร์ริลเปล่งประกายด้วยน้ำตาขณะที่เขายิ้มและพยักหน้า “ก็ได้ ๆ งั้นเรามาคุยกัน ผมฟังอยู่”
แดร์ริลกุมมืออีวอนขณะเขากล่าว
ในขณะนั้น มีความอบอุ่นมหาศาลลอยตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง แต่ภายใต้ความอบอุ่นนี้ก็ยังมีความรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย
อีวอนฉีกยิ้มขณะเธอมองไปที่แดร์ริลอย่างจริงจังและกล่าวเบา ๆ “แดร์ริล ความสัมพันธ์ของคุณกับลิลี่ไม่ค่อยราบรื่นสักเท่าไหร่ในครั้งก่อน และวิธีที่เธอทำกับคุณก็ไม่ได้น่าพอใจอีกด้วย ฉันเป็นห่วงมาก แต่ในเวลาเดียวกันฉันก็แอบอิจฉาเธอ ฉันคิดมาเสมอว่ามันจะดีแค่ไหนถ้าคุณได้เป็นสามีของฉัน ไม่ว่าคนอื่นจะพูดหรือคิดยังไงกับคุณ ฉันก็จะขออยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
อีวอนถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวต่อ “แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของคุณกับลิลี่พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น ในตอนที่แม่ชีแห่งโชคชะตาแทงคุณ ลิลี่ไม่ได้นอนเลยเป็นเวลาสองวันเต็ม ฉันรู้ได้ในทันทีว่าเธอห่วงใยคุณมากจริง ๆ ฉันโล่งใจที่คุณมีภรรยาที่แสนดีคอยดูแลและเอาใจใส่คุณ… คุณรู้ไหม… ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันก็คือการที่ฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณ ฉันเสียใจจริง ๆ”
ในขณะนั้นอีวอนรู้สึกเหนื่อยล้ามากและรู้สึกอยากนอนหลับ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่กล้าที่จะหลับตาลงเพราะเธอกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าแดร์ริลอีกเมื่อเธอผล็อยหลับไป
แดร์ริลรู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้ยินกับคำพูดของเธอและกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ขณะที่น้ำตาไหลลงมาสู่ใบหน้าของเขา เขากุมมืออีวอนแน่นและกล่าว “อีวอนผมขอโทษ… ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม…”
ตุ้บ
ในขณะนั้น แดร์ริลคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างจริงใจกับน้ำตาที่คลอเบ้าและกล่าว “อีวอน คุณจะแต่งงานกับผมไหม?”
ร่างกายของอีวอนสั่นสะท้านขณะเธอท่วมท้นไปด้วยอาการตกใจและปิติยินดี “แดร์ริล… คุณ…”
“อีวอนคุณจะแต่งงานกับผมไหม?” แดร์ริลย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น!
รอยยิ้มแห่งความเริงร่าปรากฏขึ้นทันทีบนใบหน้าอันซีดเสียวของอีวอนขณะเธอพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “แต่งสิ”
ความปรารถนาสูงสุดของอีวอนคือการได้เป็นภรรยาของแดร์ริล และเธอคงอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขาอย่างแน่นอน!
แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากและฉีกยิ้มกว้าง เขาปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืน “แต่ง? เยี่ยมเลย เธอจะไม่มีวันเสียใจแน่นอนที่เธอตอบตกลง”
อีวอนยิ้มอย่างเขินอายและไม่กล่าวอะไรสักคำ
ในขณะนั้นอีวอนอ่อนแอและซีดเซียว แต่ความสุขเริงร่าในตัวเธอได้ขับเน้นความสวยงามที่ไม่ธรรมดาออกมาและทำให้แดร์ริลหลงไปกับความสวยของเธอในทันที
แดร์ริลจ้องมองไปที่เธออย่างสุญตาสองสามวินาทีก่อนที่จะมีสติรู้สึกตัวและกล่าว “คืนนี้เรามาแต่งงานกันเถอะ”
“ได้เลย!” อีวอนตอบอย่างแผ่วเบาด้วยท่าทีขวยเขิน แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่วันเดียว แต่มันก็คุ้มค่าถ้าเธอจะแต่งงานกับแดร์ริลในวันนี้
อย่างไรก็ตามอีวอนมองสำรวจไปรอบ ๆ และกล่าวเบา ๆ “แต่เรายังต้องเตรียมการอีกหลายอย่างมากสำหรับพิธีวิวาห์ของเรา เราจำเป็นต้องมีดอกไม้ ของตกแต่งประดับประดา… เราไม่มีของพวกนั้นเลย…”
“ใช่ จริงด้วย ผมนี่ซื่อบื้อจริง ๆ” แดร์ริลกล่าวขณะเขาตบหน้าผากของตัวเอง
เขาฉีกยิ้มและรีบกล่าว “ผมจะเพิกเฉยต่อความต้องการของภรรยาผมได้ยังไง ผมจะไปหามันมาให้เดี๋ยวนี้”
แดร์ริลกล่าวจบประโยคและกำลังจะลุกออกไปจากห้อง
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลหยุดชะงักและหันหลังมาหาอีวอนในทันทีที่จะเปิดประตูออกไป เขาหันมากล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล “อีวอน เดี๋ยวคุณจะต้องอยู่คนเดียว”
อีวอนนั้นอ่อนแอโรยรินเกินไป แดร์ริลเป็นกังวลว่าอาจจจะมีเกิดอะไรขึ้นกับเธอในตอนที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย
อีวอนยิ้มและรับรู้ถึงความเป็นห่วงของแดร์ริล เธอกล่าวเบา ๆ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่เป็นอะไร รีบไปเร็ว ฉันจะรอคุณกลับมาที่นี่ ถึงยังไงฉันก็ยังอยากจะเข้าพิธีวิวาห์กับคุณ…”
อีวอนนั้นร่าเริงมากขณะเธอกล่าว
แดร์ริลรู้สึกจุกอยู่ในลำคอและพงกหัว เขาไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีกและรีบจากไปอย่างรวดเร็ว