คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 561
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 561
ตลอดเวลาทึ่ผ่านมาแด๊กซ์กำลังรักษาเยียวยาตัวเองอยู่ เขาจึงไม่ได้ติดต่อกับแดร์ริลเลยแม้แต่น้อย แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นที่เขาได้โทรมาหา เขารีบรับสายในทันที
“แด๊กซ์!” แดร์ริลตะโกน “แด๊กซ์!”
อย่างไรก็ตาม คอนเสิร์ตนั้นเสียงดังรบกวนเกินไปเขาไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงของแด๊กซ์เลยแม้แต่คำเดียวว่ากำลังพูดอะไรอยู่
ขณะที่เขากำลังจะวางสายเพื่อส่งข้อความให้แด๊กซ์ เอเวอลีนฉกโทรศัพท์มือถือของเขาไปและขว้างมันลงกับพื้น
“แกจะทำตัวน่ารำคาญมากกว่านี้ได้อีกไหม? เรามาอยู่ที่คอนเสิร์ตกัน แต่นายก็ยังโทรศัพท์อีกเหรอ? นายรู้จักกาลเทศะบ้างไหม?” เอเวอลีนสบถด่าและจ้องเขม็งไปที่เขา
“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ?” แดร์ริลตะคอกเสียงแข็ง แดร์ริลหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเห็นว่าหน้าจอแตกละเอียด ‘ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคจิตรึยังไง?’ เขาคิดกับตัวเอง
“เธอมีปัญหาอะไร? ทุกคนก็ร้องแหกปากอยู่ ฉันจะรับสายไม่ได้รึไง?” เขากล่าวด้วยความเดือดดาลเคืองโกรธ
“ไม่ นายโทรไม่ได้! เพราะนายอยู่ใกล้ฉัน ฉะนั้นถ้านายพูดฉันก็ไม่ได้ยินเสียงเธอร้องเพลง!” เอเวอลีนยอกย้อน
แดร์ริลไม่อยากจะโต้เถียงกับเธออีกต่อไป เขาเพิกเฉยเธอและเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
ในเวลาเดียวกัน แองเจลล่าก็ขับร้องเพลงจบพอดี เธอถือไมโครโฟนฉีกยิ้มและกวาดสายตามองไปรอบตัวเธอ เธอกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันอยากจะขอขอบคุณทุกคนที่ร่วมร้องเพลงไปกับฉัน คอนเสิร์ตในครั้งนี้มีความหมายกับฉันมาก และฉันจะจดจำมันไปตลอดชีวิตของฉัน ขอบคุณสำหรับแรงใจทั้งหมดที่มอบให้กับฉันเสมอมา”
ฝูงชนต่างตั้งใจฟังอย่างเงียบกริบขณะพวกเขาปล่อยให้เธอกล่าวความในใจ
แองเจลล่า กล่าวต่อ “ฉันได้เตรียมของขวัญสุดพิเศษให้กับพวกคุณทั้งหลาย ใต้ที่นั่งของพวกคุณจะมีกระดาษกับปากกา ฉันอยากให้พวกคุณเขียนความปราถนาของตัวเองลงไป และพับมันเป็นเครื่องบินกระดาษปามันมาให้ฉัน ใครก็ตามที่ฉันเลือกขึ้นมาฉันจะพยายามเติมเต็มความปราถนาของพวกเขา”
ฝูงชนต่างส่งเสียงอึกทึกกึกก้องด้วยความตื่นเต้น พวกเขารีบตะกุยใต้ที่นั่งของพวกเขาเพื่อมองหากระดาษและปากกา แองเจลล่ากล่าวไว้ว่าเธออยากจะเติมเต็มความปราถนาของพวกเขา!
ถึงแม้ว่าความเป็นไปได้ที่แองเจลล่าจะเลือกเครื่องบินกระดาษของพวกเขานั้นน้อยนิดจนแทบจะไม่มี พวกเขาก็ยังคงตื่นเต้นเป็นอย่างมากหรือไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น มันคงจะเป็นเกียรติที่จะถูกเลือกโดยแองเจลล่า แองเจิล!
ทุกคนต่างตั้งใจที่จะเขียนความปราถนาลงไป แดร์ริลเองก็ยังมองเห็นว่าเอเวอลีนนั้นหมกมุ่นอยู่กับการเขียนความปราถนาของเธอด้วยเช่นกัน เธอเขียนเต็มหน้ากระดาษราวกับว่าเธอกำลังเขียนเรียงความ
“สามีที่รัก ทำไมนายไม่เขียนด้วยล่ะ?” ลิลี่รบเร้าแดร์ริลอย่างอ่อนโยน
“ได้ ได้” เขาเกาหัวของเขา ความปราถนาสูงสุดของเขาในตอนนี้คือการที่อีวอนหายดี อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่จะสามารถเติมเต็มความปราถนาของเขาได้
เขาคิดอยู่สักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะมองไปที่เอเวอลีนและยิ้มแก้มปริ เขานึกถึงตอนที่เอเวอลีนเตะเขาและวางตะขอต่างหูให้ทิ่มก้นเขา เขารีบเขียนความปราถนาของเขาลงบนกระดาษและพับมันเป็นจรวด
หลังจากนั้นไม่กี่นาที แองเจลล่าก็หยิบไมโครโฟนขึ้นกล่าว “พวกคุณพร้อมกันรึยัง? ฉันจะนับถึงสามแล้วพวกคุณเริ่มปาเครื่องบินกระดาษมา โอเคไหม? หมายเลขที่นั่งของพวกคุณจะถูกเขียนไว้ในกระดาษ ใครก็ตามที่ถูกฉันเลือกขึ้นมาฉันจะขานหมายเลขที่นั่ง กล้องจะหันไปหาที่นั่งตรงนั้นและหน้าจอก็จะแสดงภาพของผู้โชคดี พวกคุณพร้อมไหม?”
“โอเค!”
แองเจลล่าฉีกยิ้มอย่างปลาบปลื้มกับการตอบรับของบรรดาผู้ชม “ฉันจะนับถึงสามและพวกคุณก็ปามันมาให้ฉัน โอเคไหม?”
“โอเค!” ฝูงชนต่างส่งเสียงยกยอ
“หนึ่ง!”
“สอง”
แองเจลล่าฉีกยิ้มและเปล่งเสียงสูง “สาม!” เธอตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น
พรึ่บ!
เครื่องบินกระดาษนับไม่ถ้วนลอยร่อนอยู่ในอากาศ เป็นภาพที่สวยงามเหนือคำบรรยาย มันเหมือนกับฝนดาวตกที่นับไม่ถ้วน เครื่องบินกระดาษหลายลำก็ลอยไปไม่ถึงเวทีขณะที่พวกมันถูกปามาด้วยแรงที่น้อยเกินไป มีเพียงแค่ลำเดียวเท่านั้นที่ถูกปามาด้วยแรงที่กำลังพอดีและร่อนตกกระทบลงไปที่หน้าอกของเธอ แองเจลล่าไม่ทันได้แม้แต่จะขยับตัวแต่เครื่องบินกระดาษลำนี้ก็ร่อนมาหาเธออย่างพอดิบพอดี เธอคว้ามันไว้โดยไม่รู้ตัว