คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 578

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 578
“อดีนา… อดีนา…”

เชสเตอร์โอดครวญขณะเขากอดรัดร่างอันไร้ชีพจรของอดีนา น้ำตาของเขาไหลนองหน้าไม่หยุดหย่อน มันเป็นภาพที่สะเทือนจิตใจ

เชสเตอร์นั้นทุกข์ระทมอย่างยากลำบากที่จะทำใจกับการจากไปของคัลลัม เวบบ์ หลังจากที่ได้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับแดร์ริลและแด๊กซ์เขาก็รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่การที่ได้มาเห็นร่างอันไร้วิญญาณของอดีนานั้นมันเหมือนกับกระสุนอีกนัดที่ยิงเจาะทะลุขั้วหัวใจของเขา

“อดีนา อย่ามาหลอกฉันเลย ฉันขอร้อง ลืมตามขึ้นมาเถอะ ได้โปรด…” น้ำเสียงของเชสเตอร์แหบแห้งตัวเขาสั่นเทา

ในหัวของแดร์ริลและแด๊กซ์นั้นว่างเปล่า พวกเขาสร่างเมาในทีนที

เชสเตอร์เคยบอกว่าอดีนาใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตเธออยู่บนเกาะอมตะ เธอนั้นเป็นมังสวิรัติและไม่เคยแม้แต่เหยียบมดตายเธอคือคนจิตใจดีและไม่มีศัตรู นอกเหนือไปจากนี้เธอยังเป็นถึงภรรยาของประมุขนิกาย ใครกันที่จะกล้าทำเช่นนี้กับเธอ?

แด๊กซ์และแดร์ริลส่งสายตาให้กันด้วยความโกรธแค้น เชสเตอร์เพิ่งจะเล่าถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ของเขาและอดีนาที่มีร่วมกันมาอย่างยาวนานและความรู้สึกผิดของเขาที่เขาไม่สามารถมอบชีวิตที่ดีกว่านี้กับเธอได้ เขาจึงคอยเอาใจเธออย่างถึงที่สุด ใครจะรู้ว่าจะมาพบอดีนานอนจมกองเลือดอยู่!

“อดีนา ฉันขอร้อง อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว! ได้โปรดลืมตาขึ้นมา! ได้โปรด!” เชสเตอร์สะอื้นไห้ เสียงแหบแห้งของเขาดังขึ้นตลอดทั้งคืน

“เชสเตอร์ดูเหมือนจะมีข้อความอะไรบางอย่างเขียนอยู่บนก้อนหิน!” แดร์ริลอุทาน

ถัดจากร่างของอดีนานั้นมีก้อนหินสูงประมาณครึ่งเมตร มีสามประโยคถูกขีดเขียนไว้ด้วยเลือดเห็นได้ชัดว่าอดีนาเป็นคนเขียนไว้ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

เชสเตอร์มองไปที่ข้อความบนหินและร้องร่มร้องไห้ออกมาหนักกว่าเก่า

มันเขียนไว้ว่า “การที่ได้แต่งงานกับคุณ ฉันนั้นไม่เคยเสียใจเลย แล้วเจอกันอีกในชาติหน้านะคะ”

เชสเตอร์ล้มลงบนก้อนหินและสะอื้นไห้อย่างหนัก อดีนารู้ตัวดีว่าเธอนั้นเหลือเวลาอยู่ไม่มาก เธอจึงเขียนคำบอกลาครั้งสุดท้ายให้กับเชสเตอร์

เชสเตอร์กำหมัดแน่น เขาต่อยไปที่ก้อนหินและตะคอกเสียงแข็ง “อดีนา ฉันต้องการให้เธอฟื้นขึ้นมา! เธอจะตายได้ยังไง? ฉันยังไม่ทันได้พาเธอไปดูใบของต้นเมเปิ้ลและฉันก็ยังไม่ได้พาเธอไปดูภูเขาที่มีหิมะตก เราสองคนยังไม่ทันได้ไปที่อื่นอีกหลายที่! เธอจะมาด่วนจากไปแบบนี้ได้ยังไง? ฉันไม่ยอมให้เธอไป! ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้? เธอได้ยินฉันไหม?!”

น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเขา เชสเตอร์ไม่รู้ตัวว่าเขาร้องไห้มานานแค่ไหนจนกระทั่งเลือดของเขาหยดลงมาจากดวงตาร่วงหล่นไปบนตัวของอดีนา เขาเสียใจมากจนร้องไห้เป็นเลือด!

แดร์ริลกำหมัดแน่น หัวใจของเขาปวดร้าวให้กับเชสเตอร์ เชสเตอร์ต้องสิ้นหวังและเจ็บปวดรวดร้าวมากเพียงใดที่เขาได้ร้องไห้ออกมาเป็นเลือด?

การที่ได้ยินเสียงสะอื้นโหยหวนของเชสเตอร์ เหล่าสาวกผู้ติดตามและคนรับใช้จำนวนมากก็วิ่งเข้ามา พวกเขาตกตะลึงและทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นอดีนานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไร้ซึ่งชีพจร

อดีนาคือคนที่มีจิตใจดีอ่อนโยน บรรดาคนรับใช้ต่างก็คร่ำครวญเช่นกันเพราะเธอปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดีเสมอมา

“ท่านประมุข ดูนั่น!”

หญิงสาวคนรับใช้ก็เจอจี้หยกตกอยู่ในพุ่มไม้

เชสเตอร์ก็หยิบจี้หยกขึ้นมาดู ดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดงก่ำ เมื่อเขาเห็นคำว่า’ง้อไบ้’สลักอยู่บนจี้หยก มันคือป้ายสัญลักษณ์ประจำตัวของสำนักง้อไบ๊!