คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 736

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 736
เธอมีความรู้มากมายเกี่ยวกับทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ แต่เธอไม่รู้ว่ายังมีทวีปอื่นอีกบนโลกใบนี้

จีเวลยังคงรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อย “ฉันรู้สึกแย่มาก คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาเพียงแค่สองชิ้น แต่มันกลับทำให้คุณต้องมอบแหวนอันมีค่าของคุณให้เจ้าของร้านอาหารไป แหวนวงนั้นดูมีราคาและมันยังสามารถซื้อหลายซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น แต่คุณใช้มันจ่ายเพื่อซาลาเปาเพียงแค่สองชิ้น…”

จีเวลขมวดคิ้วในขณะที่เธอพูด เธอดูหดหู่

แดร์ริลรู้สึกขบขันกับความดื้อรั้นของเธอและพูดว่า “แหวนวงนั้นยังอยู่กับฉัน ฉันยังไม่ได้ให้เขาไป”

แดร์ริลเอื้อมมือออกมาแล้วพลิกไปรอบ ๆ เพื่อแสดงแหวนที่ยังอยู่ในมือให้เธอดู

แดร์ริลสังเกตว่าเจ้าของร้านอาหารผู้นั้นดูก้าวร้าวและหยาบคายเกินไป ดังนั้นเขาจึงใช้วิชาเงา เพื่อขโมยแหวนนั้นกลับคืนมา ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเอาเงินของเจ้าของร้านอาหารมาอีกด้วย

เมื่อเห็นแหวนในมือของแดร์ริล จีเวลก็อ้าปากค้าง เธอจ้องไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่า เธอตะลึงงันจนพูดไม่ออก

เกิดอะไรขึ้น?

เธอเห็นแดร์ริลมอบแหวนให้เจ้าของร้านอาหาร

‘แล้วทำไมตอนนี้แหวนกลับอยู่ในมือของเขา?’

จีเวลยกมือขึ้นปิดปากและถามว่า “คุณทำเช่นนั้นได้ยังไง?”

แดร์ริลยิ้มและอธิบาย “มันเป็นแค่กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น”

นายหญิงแห่งนิกายได้มอบคัมภีร์ลับวิชาเงาให้แก่เขา เมื่อเขาเรียนรู้วิชาเงาครั้งแรก เขาได้พยายามขโมยคัมภีร์ของเกรแฮม พอตเตอร์ จากนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีกเลย

เขาเคยใช้วิชาเงาครั้งหนึ่งและนั่นคือการขโมยโทรศัพท์มือถือของไซซี แดร์ริลหัวเราะเมื่อเขานึกถึงมัน เขาขโมยโทรศัพท์มือถือของไซซีและตอบการสนทนาทางวิดีโอกับเอเวลิน

ภาพของเอเวลินยังคงสดใสอยู่ภายในใจ

“มันน่าทึ่งมาก คุณชาย…” จีเวลหน้าแดงเมื่อมองเธอแดร์ริลอย่างชื่นชม

แดร์ริลยิ้มและลูบหัวของเธออีกครั้ง “แค่เรื่องเล็กน้อย จีเวล ฉันคงต้องไปแล้ว บางทีเราอาจจะได้พบกันอีก ขอบคุณมากที่เล่าให้ฉันฟัง”

แดร์ริลโบกมือลาจีเวล แล้วหันหลังเดินจากไป

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา คือการหาทางกลับไปยังจักรวาลโลกหรือโลกใหม่ เขากำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับอีวอนและโมนิก้า เขาจึงไม่มีเวลาที่จะเสียอีกต่อไป เขาต้องการออกตามหาผู้หญิงสองคนนั้น

เขาเดินออกมาไม่ไกลนัก จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังเขามา เขาหันกลับไปมองและสังเกตุเห็นว่าจีเวลยังคงตามเขามา

แดร์ริลหยุดเดินและพูดกับเธอ “เธอตามฉันมาทำไม?”

“คุณชาย ให้ฉันไปด้วยได้ไหม?” จีเวลถูมือของเธอและก้มศีรษะลงอย่างประหม่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “ฉันอยากไปกับคุณ…”

เธอเป็นเพียงคนร่อนเร่พเนจรที่ทำอะไรไม่ได้ ทุกคนรังแกเธอในทุกที่ที่เธอไปและไม่มีใครเคยให้ความช่วยเหลือเธอเลย

แดร์ริลเป็นคนแรกที่ช่วยเหลือเธอ เธอจึงอยากเป็นสาวกของเขา

‘อะไรนะ? เธออยากจะไปกับฉันฉันเหรอ? แต่ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะไปที่ไหน’

แดร์ริลครุ่นคิดเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ หลังจากที่เขาเห็นใบหน้าที่น่าสงสารของจีเวล ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า “ก็ได้ แต่ถ้าเธออยากมากับฉัน เธอจะต้องเชื่อฟังฉัน”

จีเวลมีความสุขมาก เธอพยักหน้าทันที “แน่นอนคุณชาย ฉันจะฟังคำสั่งของคุณทุกประการ” แล้วเธอก็เดินตามหลังเขาไปอย่างมีความสุข