คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 77

บทที่ 77

ด้านในกล่องมีสร้อยคอที่น่าหลงไหลวางไว้
ทับทิมแดงบนสร้อยคอนั้นใหญ่เท่ากับไข่นกพิราบ สร้อยคอนั้นเปล่งประกายและสวยงามภายใต้แสงไฟ เมื่อเทียบกับเพชรบนเดรสของจิมมี่ เพชรนั่นดูเหมือนทรายไปเลย สายตาทุกคู่จดจ้องดูว่าของขวัญชิ้นไหนมีค่ามากกว่า
อย่างไรก็ตาม…
“ทับทิมขนาดเท่านี้น่าจะมีราคาหลายล้าน? ไม่ใช่ว่าสร้อยคอนี้จะมีมูลค่าไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านเหรอ?”
“จากเขาเนี่ยนะ? ของขวัญล้ำค่าจากเขา? เป็นไปไม้ได้แน่!”
“ถูกต้อง ฉันคิดว่ามันเป็นของปลอม”
เสียงของคนรอบข้างตำหนิในขณะที่หัวของจิมมี่ขาวโพลน คนอื่นอาจไม่รู้ แต่จิมมี่ที่อยู่ในอุตสาหกรรมเครื่องประดับนั้นสามารถบอกได้เพียงแค่มองมัน ทับทิมที่อยู่ตรงหน้าเขา ความใสของผิวและความชัดเจนของเนื้องาน มันเป็นคุณสมบัติที่ดีที่สุดเท่าที่ทับทิมควรจะมีได้ อย่างน้อยที่สุด คุณภาพของมันก็ดีกว่าทับทิมที่เขาเคยพบมาตลอดทั้งชีวิต
เขาไม่ใช่ลูกเขยไร้ประโยชน์เหรอ? ทำไม เขาหาของขวัญแพง ๆ แบบนี้มาได้อย่างไร?
ในที่สุด ซาแมนธาก็ถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เธอมองแดร์ริลอย่างสับสน “แกซื้อมันมาเท่าไหร่?”
ซาแมนธามีเครื่องประดับมากมาย แต่เธอไม่เคยเห็นทับทิมที่ใหญ่ขนาดนี้เลย เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นของจริงหรือปลอม
“เพื่อนผมให้ผมมา” แดร์ริลตอบขณะที่มองเธอ
เมื่อได้ยินแบบนั้น ความรูสึกของซาแมนธาก็ผสมปนเปไปหมด ‘ของจากเพื่อนของเขา? มันไม่ใช่ของจริงแน่! ขยะไร้ค่าอะไรแบบนี้ เพื่อนเขาจะดีแค่ไหนเชียว?’ ซาแมนธาคิด ในขณะที่เธอกำลังจะโยนมันลงถังขยะข้างเธอนั้น
“ให้หนูดูมันหน่อย”
หนึ่งในลูกสาวของเพื่อนเธอเดินเข้ามา ผู้ซึ่งมีประสบการณ์ถึงสองปีในการตรวจสอบอัญมณี ดังนั้น เมื่อเธอพูด ทุกคนจึงหยุดทุกอย่างทันที
“นี่… นี่มันของจริง และทับทิมทุกชิ้นก็ยังมีคุณภาพสูงสุด” หญิงสาวกล่าวหลังจากถือสร้อยคอไว้ใต้แสง เธอกล่าวยืนยัน “มันเป็นดีไซน์ของราชวงศ์ยุโรป ฉันตีราคาเบื้องต้นว่ามันน่าจะอยู่ที่ราว ๆ สามสิบล้าน และถ้ามันถูกถือครองโดยราชนิกูลจริง ๆ ราคาของมันก็อาจประเมินค่าไม่ได้”
ด้วยคำกล่าวนี้ สตรีทุกนางก็มองแดร์ริลด้วยความฉงนใจ
หืม? สามสิบล้าน? ตีราคาเบื้องต้น?
น่าตกตะลึง!
จิมมี่เองก็รู้ว่าสร้อยคอนั้นเป็นของจริงมาตั้งแต่ต้น แต่เขาเงียบมาตลอด เมื่อเขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นกล่าว ใบหน้าเขาก็สับสนกับความรู้สึกหลากหลาย ปากของเมลานีเปิดกว้าง ไม่สามารถสรรหาคำพูดใด ๆ ได้เลย
“แดร์ริล นี่เธอ… เธอแน่ใจเหรอจะให้มันกับฉัน?” ซาแมนธาพึมพำพร้อมมองที่แดร์ริล ด้วยความแปลกใจและอัศจรรย์ใจ
ในตอนนั้น ซาแมนธาไม่ได้สนใจว่าแดร์ริลจะได้ของขวัญมาจากไหน เธออยากรู้แค่ว่ามันจะถูกมอบให้เธอหรือไม่ ยังไงซะ มันก็มีมูลค่าถึงสามสิบล้าน!
แดร์ริลยิ้ม “มันเป็นของคุณอยู่แล้วครับ คุณแม่ ผมหวังว่าคุณจะชอบมัน” เมื่อเขากล่าว เขาก็นึกไปถึงว่าลุงเขานั้นใจกว้างขนาดไหน เมื่อเทียบกับสามหมื่นล้านที่เขาจ่ายเพื่อช่วยตระกูลดาร์บี้ เจ้าสร้อยสามสิบล้านนี่ไม่มีอะไรเลย
“แน่นอน ฉันรักมัน!” ซาแมนธาพยักหน้าในขณะที่ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น ด้วยความดีใจ เธอจึงสวมสร้อยคอ
ลิลี่ยังคงนิ่งเงียบ เธอมองแดร์ริลด้วยความสงสัย

เพื่อนแบบไหนกันที่ให้ของมีค่าแบบนี้? อย่างแรก ก็ห้าล้าน ตอนนี้ก็สร้อยคอที่มีมูลค่าสามสิบล้าน? เธอต้องหาทางรู้ให้ได้หลังจากงานเลี้ยงจบลง ด้วยเหตุนี้ ซาแมนธาจึงกลายเป็นศูนย์กลางความสนใจไปตลอดทั้งคืน ทุกคนอยากจะคุยกับเธอ สมัยนี้ทุกคนล้วนหลงในวัตถุนิยม ระหว่างทางกลับบ้าน ลิลีทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอถามแดร์ริล “เพื่อนของนายเป็นใคร? เขาชื่ออะไร?” “เพื่อนใหน?” แดร์ริลทําที่เป็นสับสน “คนที่ให้สร้อยคอกับนาย” ลิลีกล่าวด้วยความกังวล เมื่อความกระจ่างตีเข้าที่หน้าเขา “โอ้ย เขานั้นเอง! เพื่อนที่ให้ผมยืมเงินห้าล้าน” “อย่าพยายามเลียงคําถามฉันนะ ฉันถามนายอยู่ เขาเป็นใคร?” ในตอนนั้น พวกเขาก็มาถึงบ้านพอดี แดร์ริลบีบหน้าผากทําเหมือนจําอะไรได้ “จริงด้วย เจ้านายผมอยากให้ผมทําอะไรสักอย่างให้ ทําไมคุณไม่กลับบ้านก่อนล่ะ? ผมต้องไปทํางานจริง ๆ นะครับ” ลิลีไม่มีทางเลือกนอกจากลงจากรถ ด้วยเหตุนี้ แคร์ริลจึงเหยียบคันเร่งส่งรถให้พุ่งหายไปจากสายตา