คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 778

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 778
”ลิลี่ ในเมื่อเธอเดินไม่ได้มันก็ไม่มีอะไรที่ไม่น่าเหมาะสมหรอก” จัสตินกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ไม่เป็นไร… ฉันเดินไปเองได้” ลิลี่ฉีกยิ้มเบา ๆ และค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ

ทั้งชีวิตของเธอ เธอจะยอมรับแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาก็คือ แดร์ริล เธอจะปล่อยให้จัสตินมาแบกตัวเธอไปได้อย่างไร?

จัสตินถอนหายใจก่อนจะเดินตามเธอไป

ในที่สุดพวกเขาทั้งคู่ก็เดินมาถึงที่โรงเตี๊ยม ที่ปากประตูทางเข้าจัสตินจับดาบเหล็กที่คาดเอวของเขา เขาตระหนักรู้แล้วหลังจากถูกรุมกระทื้บเมื่อวานโดยพวกอันธพาลข้างถนน

‘นายจะถูกรังแกถ้าหากนายไม่มีอำนาจ’ เขาลงทุนซื้อดาบเหล็กไปถึงยี่สิบ เพื่อจะได้แสร้งว่าเป็นคนมีอำนาจเมื่อพวกอันธพาลข้างถนนเห็นก็จะได้ไม่กล้ามายุ่งย่ามกับเขา

ที่ปากทางเข้า จัสตินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และสังเกตุเห็นได้ว่าผู้คนที่อยู่ภายในโรงเตี๊ยมดูเป็นมิตรและไม่เหมือนกับอัธพาล เขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหาที่นั่งและสั่งบะหมี่สองชามและน้ำชา

“ลิลี่ โต๊ะมันเปื้อน เดี๋ยวฉันเช็ดให้เธอเอง” เขาใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดโต๊ะและม้านั่งของลิลี่ แม้ว่าการเดินทางในครั้งนี้จะยากลำบาก แต่เขาก็ยังคงดูแลเอาใจใส่ลิลี่เป็นอย่างดี

ภายในไม่ถึง 15 นาที บะหมี่และน้ำชาก็มาเสิร์ฟ จัสตินฉีกยิ้มและกล่าว “ลิลี่ เราโชคดีมากที่มีโรงเตี๊ยมอยู่แถวชานเมืองแบบน้ี! กินเร็วเข้า! จากนั้นเราจะได้เดินทางต่อ ฉันจะหาโรงแรมที่ดีที่สุดให้เธอเองในตอนที่เราเดินทางเข้าเขตเมืองแล้ว!”

ลิลี่ตอบรับอย่างอ่อนโยน

ในใจของเธอ เธอไม่ได้กังวลกับความยากลำบากลำเข็ญตราบใดที่เธอจะพบเจอกับแดร์ริลได้เร็วขึ้น

“หัวหน้า! มาเร็ว!”

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมา ขณะที่มีคนสองสามคนพร้อมกับกระบี่และดาบกำลังมุ่งหน้าเข้ามาในโรงเตี๊ยมเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้เป็นจอมยุทธแห่งยุทธภพ

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในเต็นท์ พวกเขาก็นั่งลงที่โต๊ะข้าง ๆของลิลี่และจัสติน ตัวหัวหน้ามีรอยแผลเป็นบาดลึกยาวถึงห้านิ้วบนใบหน้าของเขา มันดูน่าหวาดผวา

เขาผู้นี้คือ โอดิน แมคมิลแลน โจรผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง

โอดินและพรรคพวกของเขานั่งลงก่อนจะทุบโต๊ะและตะเบ็งเสียงออกมา “เอาไวน์และเนื้อที่ดีที่สุดมาให้เรา! ให้ตายสิ! ฉันเหนื่อยจริง ๆ กับการเดินทางไกลแบบนี้”

เจ้าของร้านรีบเอาของมาเสิร์ฟให้เพราะความกลัวที่จะทำให้พวกเขาขุ่นเคืองไม่พอใจ

จัสตินถึงกับตัวสั่นเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาก้มหน้าก้มตากินบะหมี่อย่างรวดเร็วก่อนที่จะลุกจากไป

เขายังคงรู้สึกเจ็บช้ำจากการถูกรุมสกรัมอย่างเหี้ยมโหดเมื่อวานและเขารู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่ควรจะไปก้าวล่วง ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนในตอนที่เขมือบบะหมี่เข้าไปหมด เขาจ่ายเงินให้กับเจ้าของร้านและรีบเดินจากไป

อย่างไรก็ตาม ลิลี่เกือบจะหกล้มจากการสะดุดก้อนหินก้อนเล็ก ๆ และเสียการทรงไปในตอนที่เดินผ่านโต๊ะข้าง ๆ ตัวเธอไปชนเข้ากับโอดิน

ซวย

จัสตินตกใจสะดุ้งในทันที และฉีกยิ้มในทันทีก่อนจะกล่าวขออภัย “ผมขออภัย มันเป็นอุบัติเหตุ”

“เธอต่างหากที่เป็นคนเดินชนฉัน แล้วทำไมแกต้องออกปากแทนเธอ? ไสหัวไป” โอดินด่าทอจัสตินอย่างเย็นชา

ดวงตาของโอดินก็สว่างวาบขึ้นมาเมื่อเขาหันไปมองที่ลิลี่

งดงามมาก!

งดงามเหลือเกิน!

ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาพบกับสุภาพสตรีที่สวยสดงดงามไร้ที่ติเช่นนี้ได้

ลิลี่รู้สึกอิดโรยจากการเดินทาง เธอจึงรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอเลือนจางหายไป

ทันใดนั้น โอดินก็คว้ามือเธอดึงเข้ามามองใกล้ ๆในระยะประชิด ก่อนจะฉีกยิ้มและกล่าว “คนสวย ดูเหมือนว่าพรมลิขิตจะพาเธอเดินมาชนกับฉัน ถ้าเธอมาร่วมดื่มกับฉัน ฉันจะยกโทษให้เธอ”