คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 779
”ฮ่าฮ่า”
“โอ้โห ลูกพี่ วันนี้ช่างโชคดีจริง ๆ!”
ชายสองสามคนที่อยู่ข้างโอดินก็เริ่มหยอกล้อ ตามประสานิสัยของพรรคพวกชายโฉด
ลิลี่นั้นเดือดดาลและสะบัดมือ แต่โอดินนั้นกำมือเธอไว้แน่นจนเธอแทบร้องไห้ “ปล่อย… ปล่อยมือฉัน”
จัสตินตื่นตระหนก และเดินเข้าไปหาโอดินอย่างรวดเร็วก่อนจะกล่าว “นี่นายจะทำอะไร? อย่าแตะต้องตัวเธอ!”
เขาชักดาบเหล็กออกมาจากเอวและกล่าว “ฉันขอบอกพวกนายไว้ก่อน ฉันเป็นหนึ่งในสาวกหอกระบี่ อย่ามาท้าทายฉัน”
ในวินาทีนั้น จัสตินรู้สึกประหม่ามากเพราะหอกระบี่เป็นแค่เรื่องโกหกที่จะทำให้พวกเขาหวั่นเกรง
หอกระบี่งั้นเหรอ? โอดินนั้นรู็สึกตกตะลึงก่อนจะเริ่มเยาะเย้ย “หอกระบี่อะไร? ฉันเดินทางท่องยุทธภพมาหลายไป ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อ? ไอ้เวร นี่แกพยายามจะทำให้ฉันกลัวงั้นเหรอ?”
เพียะ!
โอดินยกมือขึ้นมาปัดดาบเหล็กของจัสตินหลุดมือ ทันใดนั้นจัสตินก็สัมผัสได้ถึงพลังงานอันเข้มข้นออกมาจากตัวขอโอดินและตัวเขาถึงกับทรุดถอยร่นไปสองสามก้าวแทบจะเสียการทรงตัว
ฮ่าฮ่า
บรรดาพรรคพวกโจรก็หัวเราะร่า
“ฉันก็นึกว่ามันจะแน่ ที่แท้มันก็เป็นขี้แพ้”
“ฮ่าฮ่า! ถือดาบแบบนั้นแล้วยังมาเสแสร้ง แกคิดว่าแกกำลังหลอกใครอยู่?”
การเย้ยหยันและล้อเลียนถาโถมเข้ามาใส่จัสตินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จัสตินรู้สึกวิตกและเคืองโกรธในขณะที่เขาก็รู็สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างยิ่งอีกด้วยเช่นกัน
จัสตินสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่น่ากังวลตั้งแต่พวกโจรมาถึง เขาเลยอยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าในตอนสุดท้ายพวกเขาก็ยังมาเจอกับปัญหา
“ไอ้เวร ไสหัวออกไปเลย ในตอนที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่” โอดินหัวเราะและชักดาบออกมาชี้ไปที่หน้าจัสติน
“ฉันไม่อยากจะรังแกแกหรอกนะ ไสหัวออกไปซะ และทิ้งผู้หญิงไว้ที่นี่”
โอดินมองไปที่ลิลี่พร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะโอบเอวของเธอ
“แก ปล่อยฉันไป! ปล่อยตัวฉันเดี๋ยว!” ลิลี่ดิ้นรน แต่เธอจะสะบัดหลุดออกไปได้อย่างไร? ในเมื่อเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
ดวงตาของจัสตินแดงก่ำเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาแผดเสียงร้องคำรามก่อนจะวิ่งบุกเข้าไป
ต่อให้เขาต้องเสี่ยงตาย เขาก็จะขอต่อสู้กับพวกโจรเพราะเขาไม่ยอมที่จะทำให้ลิลี่ขายขี้หน้า! มันเป็นเพียงความคิดเดียวภายในหัวของเขาตอนนี้
ตุ้บ!
ก่อนที่เขาจะได้วิ่งบุกเข้ามา โอดินก็เยาะเย้ยและกระชากคอเสื้อของเขาต่อยเข้าไปที่หน้าสองที
เพียงสองหมัดก็ทำให้จัสตินเลือดกำเดาไหลทะลัก
“ไอ้ระยำ แกไม่ใช่สาวกของหอกระบี่หรอกเหรอ?” โอดินตะโกนและต่อยเขาอีกครั้ง
หมัดเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ภายในชั่วพริบตาเดียว จัสตินก็แทบจะหมดสติเขาล้มกองลงกับพื้นและแทบจะลุกขึ้นยืนมาไม่ได้
“ไอ้ไก่อ่อน” โอดินเตะเขาและถ่มน้ำลายใส่ ก่อนจะยิ้มเบิกบานหันไปมองที่ลิลี่และโอบกอดเอวของเธอ “นี่ คนสวย ทำไมเธอไม่จูบฉันเพื่อเป็นการไถ่โทษที่เธอเดินชนฉันเมื่อกี้แทนล่ะ? ดีไหม?”
จากนั้นโอดินก็โน้นตัวเข้าหาลิลี่
ทันใดนั้น จัสตินก็รวบรวมพละกำลังของเขาและจับไปที่กางเกงของโอดิน “ลูกพี่ ผมขอร้องอย่าแตะต้องตัวเธอ ผมขอร้องเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินชนพี่ ผมขอโทษแทนเธอด้วย ถ้าพี่คิดว่ายังไม่พอ พี่ก็ต่อยผมอีกก็ได้ ลูกพี่ผมขอร้องอย่ายุ่งกับเธอเลย ได้โปรด…”