คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 925

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 925

แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหัวเราะ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ผมมีเรื่องอาฆาตแค้นกับสำนักประกายแสง มันเลยเป็นเหตุผลที่ผมทำลายพวกเขา”

ภาพของลิลี่ก็ผุดขึ้นมาในหัวของแดร์ริล เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

เถาอู้จ้องไปที่แดร์ริลและขยับปากขนาดมหึมาของมันและกล่าวนุ่มนวล “เจ้าสามารถป้องกันเปลวเพลิงโลหิตของข้าได้เพราะเจ้ามีเปลวเพลิงมนตราลำดับแรก เปลวเพลิงเย็นไร้มลทิน”

“ใช่แล้ว”

ดวงตาแดงฉานของเถาอู้จ้องมองแดร์ริลด้วยความชื่นชม “เจ้าควบคุมเปลวเพลิงเย็นไร้มลทินได้ตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ งั้นแสดงว่าเราทั้งสองคนคงมีบางอย่างที่เหมือนกันอยู่ เจ้าพอจะช่วยเหลือข้าได้ไหม?”

แดร์ริลพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ได้เสมอ ท่านอาวุโสเถาอู้”

แดร์ริลรู้ว่าพลังของเถาอู้อยู่เหนือจินตนาการของใคร ๆ มันอยู่ในระดับจักรพรรดิ แต่มันช่างน่าเสียดายที่ต่อให้ระดับของมันจะสูงแค่ไหน มันก็ยังคงติดอยู่ในอุโมงค์มานานกว่า 500 ปี

“แดร์ริล อย่าตอบตกลง!”

สีหน้าของสโลนก็เปลี่ยนไปทันที เธอรีบเข้ามาห้ามแดร์ริลอย่างรวดเร็ว

‘มันจะต้องวุ่นวายแน่ถ้าอสูรร้ายตัวนี้ขอให้แดร์ริลปล่อยมันเป็นอิสระ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น’

‘ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ฉันจะไม่ให้แดร์ริลปล่อยมันเป็นอิสระ!’

“ฮะ?”

เถาอู้สะดุ้งตกใจ และจ้องมองสโลนด้วยความสงสัย

จากนั้นมันก็หันหน้าไปทางแดร์ริลทันทีและกล่าว “น้องชาย ดูเหมือว่าภรรยาของเจ้าจะเข้าใจข้าผิดไป”

อะไร?

ภรรยา?

สโลนหน้าแดงก่ำ “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ใครบอกแกว่าฉันคือภรรยาเขา?”

จากนั้นอสูรก็หันหน้ากลับมามอง ดูเหมือนว่ามันจะสับสน “ถ้าเจ้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา แล้วเจ้าจะเข้าไปอยู่ในชั้นเกราะแนบชิดเนื้อหนังแบบนั้นกับเขาได้อย่างไร? แถมเจ้ายังเบียดเสียดตัวเองเขาไปอยู่ในชั้นเกราะกับเขาเองด้วยซ้ำ”

“ฉัน…” สโลนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำกล่าวตอบอสูรร้ายอย่างไรดี ใบหน้าอันสวยงามของเธอแดงระเรื่อ

แดร์ริลหัวเราะชอบใจ จากนั้นเขาก็โบกมือให้กับเถาอู้ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ได้โปรดอย่าถือสาเธอเลย ภรรยาของผมแค่หัวเสียนิดหน่อย เธอไม่อยากจะยอมรับว่าผมเป็นสามีของเธอ”

“อย่างนี้นี่เอง” เถาอู้พยักหน้าตอบรับและฉีกยิ้มก่อนจะจ้องไปที่แดร์ริลและเอื้อนกล่าว “น้องชาย เจ้าจะยินดีรับฟังข้าไหม?”

“ท่านอาวุโส ได้โปรดบอกผมมาเลย” แดร์ริลกล่าวตอบขณะที่ทำท่าคาราวะ

เถาอู้เงยหน้าขึ้นมาราวกับกำลังระลึกความหลัง และกล่าว “ข้าถูกจองจำอยู่ที่นี่มานานกว่า 500 ปี มันตั้ง 500 ปี! วันแล้วคืนเล่าข้าปราถนาที่จะหนีออกไปจากที่นี่ สำนักประกายแสงร่วมมือกับสำนักอื่น ๆ ซุ่มโจมตีข้าและเอาข้ามาขังไว้ที่นี่ นั่นก็เพราะว่าข้าสร้างความวุ่นวายให้กับยุทธจักร ข้าได้ทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย”

“แต่ถึงอย่างไร ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลว่าทำไมข้าถึงทำสิ่งเหล่านั้น ที่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ทั้งหลาย” น้ำตาเริ่มไหลนองอาบหน้าเถาอู้ “ครอบครัวและตัวข้าอาจจะมีชีวิตยืนยาว แต่เผ่าพันธ์ของพวกเราก็มีการสืบพันธ์ุที่เปราะบาง มนุษย์อุ้มท้องใช้เวลาเพียงเก้าเดือน แต่สำหรับอสูรร้ายอย่างข้า เราจะต้องอุ้มท้องนาน 500 ปี ก่อนที่เราจะให้กำเนิด ข้าเกรงว่าเผ่าพันธุ์ของข้าอาจจะเหลือน้อยกว่าสิบตัวแล้วในโลกนี้”