คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 949

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 949

ที่เมืองมิดในคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์

อากาศสดใสและพระอาทิตย์ก็สว่างไสว คฤหาสน์ทั้งหลังก็สงบสุขและรื่นรมณ์

โซรันกำลังดื่มด่ำกับน้ำชาอย่างสบายใจ ในห้องโถงใหญ่

แดร์ริลนั่งอยู่ข้างเขาและมีสีหน้าเคร่งเครียดคิ้วขมวด เขาอารมณ์เสีย

ตั้งแต่แดร์ริลพาสำนักประตูสุราลัยกลับมาจากโลกใหม่ เขาก็มุ่งตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์ทันที เมื่อพวกเขามาถึงที่คฤหาสน์ แดร์ริลก็ให้จีเวลกินยาบำรุงอันล้ำค่าจากทั่วทุกมุมโลก

หลังจากนั้นอาการของเธอก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ การหายใจของเธอกลับมาเป็นปกติ แต่เธอก็ยังคงหมดสติอยู่ จีเวลไม่ใช่ผู้บ่มเพาะจึงทำให้ความสามารถในการฟื้นตัวของเธออ่อนแอเกินไป

แต่กระนั้นก็ดี มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้แดร์ริลหงุดหงิดอารมณ์เสีย

เมื่อพวกเขากลับมาที่โลกใหม่ แดร์ริลก็ต้องการจะซักถามข่าวคราวเกี่ยวกับโมนิก้าจากอีวอน

อย่างไรก็ตาม อีวอนกลับบอกเขาว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย

แดร์ริลไม่มีทางเลือกที่จะต้องสั่งให้สาวกสำนักประตูสุราลัยสองสามคนไปสืบข่าวของโมนิก้าในโลกใหม่ เมื่อไม่มีนายหญิงแห่งนิกายยืนเคียงข้างแดร์ริล เขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาเปล่าเปลี่ยว เขาด้านชาเกินกว่าที่จะลุกขึ้นไปทำอย่างอื่น

“แดร์ริล”

โซรันวางถ้วยน้ำชาลงและหัวเราะขณะที่หันมามองแดร์ริล “ไม่ต้องห่วง นายจะต้องใจเย็น ๆ”

โซรันถอนหายใจเมื่อเขาเห็นว่าแดร์ริลยังคงอารมณ์เสียอยู่ ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ แต่กับโซรันแดร์ริลเป็นมากกว่านั้น เขาไม่อยากจะเห็นแดร์ริลทุกข์ระทม

แดร์ริลหัวเราะเจื่อน ๆ “พ่อทูนหัว ผมสบายดี”

โซรันตบไหล่ของแดร์ริล “แดร์ริล อารมณ์บูดบึ้งของนายมันออกสีหน้าอย่างชัดเจน ในฐานะลูกผู้ชาย เราก็ไม่ควรจะแสดงอาการตื่นตระหนกหรือวิตกกังวลอะไรออกมา

เราจะต้องพยายามควบคุมสติอารมณ์ให้ดี สุขุมเข้าไว้ ทำไมนายไม่ลองไปวาดเขียนอะไรเล่นในห้องสมุดฉันดูล่ะ? พยายามที่จะผ่อนคลายลงบ้าง อารมณ์ฉุนเฉียวของนายมันจะแย่ลงถ้านายเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน”

“ก็ดีเหมือนกันครับ…” แดร์ริลพยักหน้าและเดินไปที่ห้องสมุด

‘พ่อทูนหัวพูดถูก แทนที่ฉันจะมัวแต่อารมณ์เสีย มันคงจะดีกว่าถ้าฉันลองไปวาดเขียนอะไรเล่นเพื่อให้ตัวเองสงบลง’

โซรันมีงานอดิเรกอยู่สามอย่าง คือการอ่าน เขียน และการดื่มน้ำชา ดังนั้นห้องสมุดของโซรันจึงค่อนข้างพิเศษ จำนวนหนังสือที่เขามีในห้องสมุดนั้นเทียบเท่าได้กับหอสมุดแห่งชาติเลยทีเดียว

มีโต๊ะเรียนยาวอยู่ในห้องสมุด มีปากกา น้ำหมึก และกระดาษจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

คนโบราณกล่าวไว้ว่าการเขียนสามารถจะผ่อนคลายอารมณ์ลงได้ และมันก็คือเรื่องจริง เมื่อแดร์ริลยืนอยู่หน้าโต๊ะเรียน เขาก็รู้สึกดีขึ้นมากแต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะเขียนหรือวาดอะไร

จริงด้วย!

แดร์ริลเอามือตบหัวเข่า เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องของตัวเองเพื่อหยิบชุดงานเขียนออกมา

ชุดงานเขียนชิ้นนี้เป็นของขวัญจากแซมสัน มันคือชุดงานเขียนผิงอันเถี่ยของหวังซีจี มันล้ำค่ามาก และแดร์ริลก็เก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี

ในเมื่อเขาคิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไร เขาจึงอยากที่จะลองคัดลายมือตามชุดงานเขียนบางหน้า

แดร์ริลเปิดชุดงานเขียนผิงอันเถี่ย และเริ่มคัดลอกลายมืออย่างบรรจง ขณะที่เขางึมงำอยู่ในใจ ‘การขีดเส้นแต่ละครั้งจะต้องทำอย่างระมัดระวังมาก’

ภายในไม่ช้า แดร์ริลก็ตกอยู่ในภวังค์และหมกมุ่นกับงานเขียนของเขา ใจของเขาก็เริ่มเย็นลงและสงบเสงี่ยมในที่สุด

…

ระหว่างนั้นที่ภูเขาสุญญตา

เป็นเวลากลางดึก ลิลี่ถูกมัดตัวและถูกทิ้งไว้ในคุกใต้ดินที่ชวนขนหัวลุก เธอขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

มันเป็นคำ่คืนที่หนาวเหน็บ และร่างกายที่อ่อนแอของลิลี่ก็สั่นระริกกับลมหนาวอย่างควบคุมไม่ได้ เนื้อตัวของเธอปวดแสบปวดร้อนเกินคำบรรยาย

แลนวินหวดลิลี่ด้วยแส้อย่างไม่ยั้งมือในตอนเช้า แรงหวดของแลนวินนั้นรุนแรงเกรี้ยวกราดมากจนเกือบจะทำให้ลิลี่ขาดใจตาย