คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 118 ของเหลวจากหนวด

118 พิชิตปลาหมึกบิน

หลังหลีกเลี่ยงการสกัดกั้นของสกายสควิดมาได้ ฉันก็กระโดดลงจากเรือเดี่ยวร่อนลงบนดาดฟ้าเรือ

จากนั้นไม่นาน ริโนกิสก็ชนเรือเดี่ยวเข้ากับราวโลหะเพื่อบังคับให้หยุดกะทันหัน และลงมา

ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยให้หนีไป แต่ก็คิดว่าถ้ายอมถอยกลับไปหลังจากโดน「คิเคน・เสียงอสนีบาต」ระเบิดขาไปก่อนหน้านี้ ฉันอาจจะยอมปล่อยไปก็ได้

หากมันรู้ว่าจะได้รับบาดเจ็บจากการเข้าโจมตีเรือเหาะ ก็จะไม่กล้าโจมตีอีกในอนาคต

เพราะมันอ่อนแอกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันจึงสูญเสียแรงใจไปแล้ว

ยังไงก็ตาม――ดูเหมือนจะได้ผลตรงกันข้าม

ขาที่รัดเรืออยู่เริ่มค่อย ๆ ขยับบีบแน่นขึ้น

ดวงตาสีดำขนาดยักษ์จับจ้องมาที่ฉันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า ดังนั้นฉันเดาว่ามันต้องรู้ว่าเป็นฉันที่โจมตีใส่

มันต้องอารมณ์เสียมากแน่ ๆ ที่ขาขาดไป

“คุณห、ลิลลี่！ ฉันต้องทำอะไร！？”

อืม

“รีบไปช่วยคนที่ห้อยอยู่ซะ ฉันจะจัดการกับปลาหมึกเอง ไม่ต้องสนใจ ระหว่างไปช่วยก็ผูกสายชูชีพให้ตัวเองด้วย”

สกายสควิดเห็นฉันเป็นเป้าหมาย

หากมันมุ่งการโจมตีมาที่ฉันคนเดียว ที่เหลือก็ไม่เป็นปัญหา

ถ้าปล่อยให้มันโจมตีมั่วไปหมดอาจทำให้เรือเสียหายร้ายแรงจนคนที่ห้อยอยู่เป็นอันตรายได้

“เข้าใจแล้ว！”

ซ้า

แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่บนดาดฟ้าเรือ แม้ว่าฉันจะสู้รุนแรงไปสักหน่อยก็คงจะไม่มีใครบ่น

“――มาสิ”

ฉันไม่คิดว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด แต่ท่าทียั่วยุน่าจะถ่ายทอดไปถึง

สกายสควิดยกขาใหญ่ขึ้นเหนือหัว อีกสามใกล้เข้ามาจากด้านหลัง หนึ่งในนั้นเหมือนมีอะไรอยู่ มันคว้ากล่องไม้ขนาดใหญ่ยกขึ้นสูง

อุมุ แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ารู้จักใช้หัวในการโจมตีเหมือนกัน โดยเฉพาะการใช้เครื่องมือ สติปัญญาอาจสูงเกินคาด ……ฉันจะทำให้แน่ใจว่าจะจัดการกล่องไม้แบบเบา ๆ แล้วกัน ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน ฉันมาที่นี่เพื่อหาเงินไม่อยากต้องไปชดใช้ค่าเสียหาย

แต่ยังไงก็ช่างเถอะ

มาเล่นกันเถอะจนกว่าริโนกิสจะช่วยคนที่ห้อยอยู่เสร็จ

สกายฟิช

ว่ากันว่าเป็นหนึ่งในรูปแบบวิวัฒนาการของสัตว์ทะเล ซึ่งเป็นหนึ่งในอิทธิพลของ 「วิเครันด้า ผู้ฉีกแผ่นดิน」 ซึ่งบดขยี้ทวีปที่ฝังอยู่ในทะเล และสร้างเกาะลอยฟ้ามากมาย

กลายเป็นปลาที่ท่องไปบนท้องฟ้าอย่างแท้จริง

ว่ากันว่าแม้สุดท้ายจะได้กลับคืนสู่ทะเล แต่ก็ยังแหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าตลอดไป ว่ากันตามตรงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ว่าคือตัวอะไรกันแน่ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนจะว่ายอยู่บนท้องฟ้า โดยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นทะเล

ขนาดมีหลากหลาย และไม่เหมือนกันในแต่ละสายพันธุ์

มีทั้งขนาดตัวที่ใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อ เช่นเดียวกับสกายฟิชในครั้งนี้ และยังมีขนาดเท่าปลาทะเลทั่วไปที่หลายคนคุ้นเคย

ตัวอย่างที่โด่งดังคือ การมีอยู่ของ「โมโม・ลี」วาฬบินได้ขนาดยักษ์ที่มีขนาดประมาณเกาะลอยฟ้าขนาดใหญ่

「โมโม・ลี ผู้กลืนกินแสงสว่าง」

การได้เห็นเงาของวาฬยักษ์แหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าจนบดบังแสงอาทิตย์ ผู้คนในอดีตจึงเรียกอย่างหวาดกลัวว่า「ผู้กลืนกินแสงสว่าง」

มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยว่า「โมโม・ลี」แหวกว่ายอยู่ในทะเลแห่งท้องฟ้ามาหลายร้อยปีแล้ว

ลักษณะที่สง่างามของมันถูกกล่าวขานกันว่าเป็นอวตารของพระเจ้า ผู้ส่งสารของพระเจ้า และว่ากันว่าได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความเชื่อด้วย

ตอนนี้ก็ยังมีชีวิตและสบายดี เป็นวาฬที่แหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าทั่วทุกมุมโลก ดูเหมือนว่าทุก ๆ สองสามปีจะสามารถพบเห็นได้ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

ชาติที่แล้วเหมือนจะเคยเห็นมาก่อน แต่ชาตินี้ยังไม่เคย

ม๊า พูดสั้น ๆ สกายฟิชเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถเข้าใจได้จริง ๆ

ฉันหลีกเลี่ยงและยอมรับการโจมตีของสกายสควิดเป็นครั้งคราว

ฉันป้องกันด้วยมือข้างเดียวหากว่าสิ่งของมีแนวโน้มจะชนดาดฟ้า และจัดการกับพวกมันเพื่อไม่ให้เป็นภาระกับเรือเหาะให้มากที่สุด

ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ ยกเว้นร่างกายที่เลอะเมือกที่มีกลิ่นคาวและเหนียวหนืดจนเยิ้มไปหมดทั้งตัว

ในบางครั้ง ฉันก็หยิบสิ่งของขึ้นมาและขว้างใส่ดวงตาสีดำที่จ้องมองมาจากนอกเรือเหาะเพื่อดึงดูดความสนใจ

ฉันรู้สึกเหมือนความโกรธของมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในดวงตาของที่มองไม่เห็นอารมณ์

นอกจากจะล่าเหยื่อไม่ได้แล้ว ในทางกลับกันก็ยังไม่สามารถละสายตาจากตัวยุ่งที่เข้ามาวุ่นวายตรงหน้าได้

เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้

ในเวลาเดียวกัน ริโนกิสที่สามารถเคลื่อนไหวได้ค่อนข้างอิสระ ก็รวบรวมคนที่ถูกห้อยขึ้นมาและผลักพวกเขาเข้าไปในห้องโดยสารที่เปิดอยู่อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ระวังปลาหมึกไปด้วย

“――ลิลลี่！ ทางนี้เสร็จแล้ว！”

โอะ เก็บของเสร็จแล้วเหรอ

งั้นละครก็ได้เวลาจบลงเท่านี้

“ถ้าอะไร ๆ เรียบร้อยแล้ว ผูกสายชูชีพเข้ากับไม้หนัก ๆ ที่ดูเหมือนจะใช้เป็นหอกได้ที！”

“เอ๊ะ……อะ เข้าใจแล้ว！”

ฉันไม่รู้ว่าเธอเข้าใจเรื่องที่ฉันตั้งใจจะสื่อไหม แต่ริโนกิสก็เริ่มเคลื่อนไหวตามคำสั่ง

ในขณะเดียวกัน ฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และฉันก็ระเบิดขาปลาหมึกที่กำลังโจมตีด้วย「เทคนิคทำลายล้าง」 ทุกครั้งที่มีเสียงกระทบกันดังต่อเนื่อง สกายสควิดก็เสียขาไปตามนั้น

กิกิกิกิ

ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงกรีดร้องของสกายสควิด หรือเป็นเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเรือเหาะกันแน่

ดวงตาสีดำของปลาหมึกกรอกไปมาเล็กน้อยกับปรากฎการณ์ที่อธิบายไม่ได้ว่าทำไมขาของมันถึงขาดออกหลังสัมผัสเข้ากับฉัน

――จากความตื่นตระหนกกลายเป็นความกลัว อารมณ์ของมันเปลี่ยนไปแล้วอย่างแน่นอน

“ไม่ได้น๊า”

ก่อนที่สกายสควิดจะทันเริ่มว่ายหนี ฉันก็ปิดระยะทางด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว และร่อนอยู่ตรงเหนือหัวของปลาหมึกเพื่อเข้าประจำตำแหน่ง

“โม๊ว จะหนีไม่ได้นะคะ”

ถ้าคิดจะหนีล่ะก็ ควรจะหนีไปตั้งแต่แรก

แต่ว่า ฉันก็ไม่รังเกียจที่ทำพลาดหรอกนะ

ฉันฉาบ「คิภายใน」ที่เท้าแล้วเสริม「คิหนัก」ลงไป

สกายสควิดตัวนี้เป็นเพียงชิ้นส่วนคุณภาพต่ำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้เทคนิคใด ๆ ถ้าเผลอไปทำลายหินเวทมนตร์คงกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก และอาจจะต้องเอาร่างกายไปขายด้วย ดังนั้นต้องรักษาสภาพเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ใช่ เพียงแค่เตะลงไปที่ดาดฟ้า

อาจจะไม่ได้ผลดีกับร่างกายที่อ่อนนุ่ม แต่ก็ไม่สำคัญ

――ฉันเตะปลาหมึกที่ค่อนข้างยืดหยุ่นลงไปฟาดกับดาดฟ้า

“แทงเลย！”

โดยที่ไม่จำเป็นต้องให้ฉันซึ่งยังคงลอยอยู่กลางอากาศในท่าเตะพูดซ้ำ ริโนกิสแทงแท่งโลหะที่โดนงอเพื่อผูกสายชูชีพลึกเข้าไปในดวงตาของปลาหมึก

ดีล่ะ เท่านี้ก็จบแล้ว

……….

น่าเบื่อ

ครั้งหน้า ฉันอยากจะจัดการกับสัตว์อสูรที่เหนียวกว่านี้อีกสักหน่อย