คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 125 ล่าโลลิบาบะต่างประเทศที่แว็ง เดอ ครุช วันที่สาม

125 ทำงานต่างประเทศที่แว็ง เดอ ครุช วันที่สาม

 

“ริโนะซามะ มีข้อความฝากถึงท่านครับ”

 

เช้าตรู่ วันที่สามของการทำงานต่างประเทศ

ดูเหมือนท้องฟ้าของฤดูหนาวที่นี่จะมีหิมะโปรยปรายเล็กน้อย แต่ถ้าหากว่าไม่มีปัญหาอะไร ฉันก็เตรียมออกเดินทางตามปกติ

 

และในตอนที่ฝากกุญแจห้องอย่างทุกที พนักงานโรงแรมที่ต้องทำหน้าที่หยุดพวกฉันจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาจนคุ้นเคยก็พูดขึ้นมา

 

ใช่แล้ว เมื่อวานเขาก็หยุดฉันไว้ เพราะกลิ่นปูแรงเกินไป

 

เท่าที่นึกออก น่าจะเป็นน้ำที่แตกจากปูยักษ์ตัวนั้น

อย่างที่คาดไว้ ฉันไม่สามารถฆ่ามันได้ในการโจมตีครั้งเดียวเนื่องจากขนาดตัวของมัน ดังนั้นฉันจึงเล็งไปที่ขาและก้าม ถอดข้อต่อออกทีละข้อ ฉันน่าจะถูกน้ำแตกใส่ในจังหวะนั้น

ฉันนึกถ้าเป็นกลิ่นของปูที่ดูน่าอร่อยน่าจะไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนปัญหาจะไม่ใช่แบบนั้น ฉันเลยไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย

 

ม๊า นอกเรื่องไปมากแล้วสิ

 

“ในที่สุดก็มาแล้วล่ะ ลิลลี่”

 

อืม การพบปะกับเจ้าชายฮิเอโร่

 

เนื่องจากนั่นคือจุดประสงค์หลักอย่างเป็นทางการ ฉันจึงต้องทำให้แน่ใจว่าฉันสามารถทำในฐานะเนีย・ลิสตันได้

 

“……?”

 

……โอยะ?

 

ผู้จัดการโรงแรมวางกระดาษโน๊ตที่ถูกพับครึ่งนับสิบแผ่นลงบนเคาน์เตอร์ไม้ขัดเงาอย่างดี มีทั้งที่ระบุชื่อเอาไว้อย่างชัดเจน หรือไม่เขียนอะไรไว้

 

สิ่งที่ฉันคาดเดาไว้คือจดหมายจากเจ้าชายลำดับที่สอง ฮิเดโร่ แตว่าพวกนี้หมายความว่ายังไงกัน

 

“นี่คือสิบข้อความที่มีเจ้าของระบุตัวตนชัดเจนครับ ส่วนที่เหลืออีกสามสิบสามข้อความที่ไม่เปิดเผยชื่อและตัวตน โปรดเข้าใจด้วยว่าทางเราไม่สามารถรับรองได้”

 

สามสิบ…….อ้า เข้าใจล่ะ

 

“ดูเหมือนชื่อเสียงของชิโชวจะขายออกแล้วนะคะ”

 

“เป็นเพราะเล่นใหญ่เมื่อวานนี้สินะ”

 

เห็นได้ชัดว่ามีความวุ่นวายมากมายในเมืองหลวงแว็ง เดอ ครุช เมื่อเช้าวานนี้ แค่ล่าปูตัวใหญ่ก็ส่งเสียงเอะอะกันเกินไปแล้ว

 

ความโกลาหลดูเหมือนจะถึงจุดสูงสุดในช่วงเที่ยง ซึ่งเป็นช่วงที่ปูถูกแปรรูป และไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ

กลุ่มคนที่คลุ้มคลั่งไม่มีท่าทีว่าจะเย็นลง แต่ถ้าต้องรอให้พวกเขากลับบ้านไปเอง ก็ออกจะยุ่งยากนิดหน่อย ――ม๊า ถึงจะบอกว่าชื่อเสียงขายได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ขายหน้าตาออกไปซะหน่อย ดังนั้นพวกเราเลยเดินผ่านหน้ากลับมาตรง ๆ ได้เลย

 

“ทำยังไงดี?”

 

อุมุ……คงจะเป็นภาพที่น่าแปลกใจ หากเห็นลูกศิษย์เป็นคนอ่านข้อความที่ส่งถึงริโน่ะแล้วตัดสินใจแทนต่อหน้าผู้จัดการโรงแรม

 

“สำหรับตอนนี้ เช็คเฉพาะข้อความสำคัญที่นี่ แล้วที่เหลือค่อยดูหลังขึ้นเรือเหาะแล้วก็ได้มั้งคะ?พวกกัปตันกำลังรออยู่”

 

“อ้า……นั่นสิ เอาแบบนั้นแล้วกัน”

 

ริโนกิสทิ้งกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนชื่อผู้ส่งว่า「ฮิเอโร่」 ไว้ และเก็บอีกเก้าแผ่นที่เหลือก็ใส่ในกระเป๋าของตัวเอง

 

” ――หากมีคนที่เกี่ยวข้องกับบุคคลนี้มา กรุณาบอกพวกเขาไปว่าฉันเข้าใจแล้ว”

 

หลังจากดูข้อความในกระดาษแล้ว ริโนกิสก็บอกกับผู้จัดการโรงแรม

 

การได้พบกับฮิเอโร่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรอการตอบกลับของฉัน เพราะไม่ว่ายังไง นี่ก็เป็นหัวข้อที่อยู่ในกำหนดการของเราอยู่แล้ว

 

 

 

วันนี้ พวกเราออกจากประตูหลังของโรงแรม แล้วใช้ทางเลี่ยงเล็กน้อยผ่านตรอกด้านหลังเพื่อมุ่งหน้าไปยังท่าเรือ

 

เพราะมีการซุ่มโจมตีมากมาย

ดูเหมือนคนที่ต้องรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับนักผจญภัยริโนะจะมีจำนวนเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

“ชื่อขายดีสุด ๆ ไปเลยนะคะ”

 

“นั่นสินะ ดูเหมาะจะเป็นการโฆษณาที่ดีสำหรับทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ด้วยสิ”

 

ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ทั้งง่ายและประหยัดเวลา ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถทำได้ในขณะที่กำลังหาเงินด้วย

 

” ――อรุณสวัสดินะคะทุกท่าน”

 

วันนี้ พวกเราก็มารวมตัวกับกัปตันที่รออยู่หน้าเรือเช่นทุกวัน

 

ยังเช้าอยู่ แต่ที่ท่าเรือมีคนเยอะมาก

มีมือสมัครเล่นเยอะมาก แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงการจ้องมองจากคนที่เห็นได้ชัดว่าไม่บริสุทธิ์ใจ

 

ในตอนนี้ พวกเรากำลังปลอมตัวด้วยชุดที่ปกปิดใบหน้าแบบง่าย ๆ แต่ก็อาจจะถูกติดตามหมายหัวไว้แล้ว

ฉันจึงตัดสินใจขึ้นเรือเหาะและบินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะทันมีใครเข้ามาติดต่อลากเข้าไปพัวพัน

 

 

 

“ชื่อเสียงของคุณดังขึ้นมากเลยนะครับ มีคนถามข้าเกี่ยวกับคุณเยอะมาก”

 

พวกเราออกเรือทันทีที่ตรงมาถึงที่ห้องควบคุม กัปตันกลับมาที่โต๊ะที่มีแผนที่การบินกางไว้ที่พวกเรานั่งรออยู่แล้ว

 

“พยายามพูดให้น้อยที่สุดนะคะ”

 

“ครับ ทอร์คซังก็บอกไว้แบบนั้นเหมือนกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้ตอบแค่ประโยคเดียวว่าให้ไปสอบถามกับบริษัทเซโดนีเอาเอง”

 

การสนับสนุนของบริษัทเซโดนีก็ส่องประกายที่นี่เช่นกัน มีประสิทธิภาพมาก

 

“ถ้าอย่างงั้น วันนี้ต้องการแบบไหนครับ?”

 

“เรื่องนั้น ――”

 

วันนี้ ไม่ได้วางแผนไว้

 

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างงั้นก็มุ่งเป้าไปที่สัตว์อสูรที่ทำเงินสูงแล้วกันนะครับ”

 

ใช่แล้ว พวกเราออกล่าอย่างกว้างขวางในวันที่หนึ่งกับสอง และในวันที่สาม ถ้าได้รู้ถึงราคาของสัตว์อสูรเมื่อไหร่ ฉันก็จะตัดสินใจที่จะมุ่งความสนใจไปที่การล่าสัตว์อสูรที่มีมูลค่าสูงเป็นจุดหมายหลัก

 

ปูกางเขนเลือดที่มีราคาแพงจนน่าขัน ก็มีเพียงแค่ตัวเดียว แม้ว่าฉันจะอยากล่าสัตว์อสูรให้มากกว่านี้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ จึงจำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงแผนการ

 

“เช่นนั้นก่อนอื่น ก็ขอมอบประมาณการรายได้เมื่อวานให้ก่อนนะครับ โปรดใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้ตามต้องการ”

 

“ขอบคุณ ――โอะ โอ้……มากกว่าหกสิบล้าน……”

 

ดวงตาของริโนกิสเบิกกว้างขณะที่จ้องมองดูเอกสารที่กัปตันมอบให้ งั้นเหรอ รายรับเมื่อวานมีมากกว่าหกสิบล้านครัมสินะ

 

“รวมวันแรกก็ทะลุร้อยล้านไปแล้วล่ะครับ นั่นเป็นพรสวรรค์ที่น่าทึ่งมากเลยนะครับ”

 

สรรเสริญให้มากกว่านี้สิ กำปั้นของฉันมีค่ามากกว่าหนึ่งพันล้านอีกนะ ……ม๊า กัปตันและลูกเรือคนอื่น ๆ มองพวกเราด้วยความอิจฉา ไม่สิ ไม่ใช่ฉัน แต่มองนักผจญภัยริโนะต่างหาก

 

“มีคำสั่งซื้ออะไรจากทอร์คซังไหมคะ?”

 

ฉันถามคำถามเพื่อขัดจังหวะ ริโนกิสที่กำลังตัวสั่นแทบเอาหน้าผากแนบเอกสาร และกัปตันที่จ้องมองด้วยความอิจฉา กรุณาทำอย่างนั้นหลังจากพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่จำเป็นด้วย แล้วจะชื่นชมหรืออะไรก็ตามสบาย

 

“นั่นสินะครับ เขาบอกว่ายังอยากได้งูเพลิงทะเล คาคาจา อยู่ครับ”

 

อ้า งูเพลิงทะเล คาคาจาสินะ

เมื่อวานก็ลองหาดูแล้ว แต่ก็หาไม่พบเลย

 

“หากว่าตั้งเป้าไปที่สัตว์อสูรราคาสูงแล้ว คาคาจาก็เป็นตัวเลือกที่ดีเช่นกัน ถ้าเป็นขนาดเมื่อวันก่อน ก็น่าจะมีมูลค่าถึงสิบล้านครัมต่อตัว นอกจากนี้――ถ้าเป็นริโนะซังก็ใช้วิธีพิเศษนั่นได้ด้วย”

 

วิธีพิเศษ?

 

เมื่อได้ยินคำพูดของกัปตันที่มองมาอย่างมีนัยแอบแฝง ริโนกิสก็หายใจเข้าลึก ๆ และพับเอกสาร

 

“นั่นสินะคะ……แบบนั้นได้สินะ?”

 

เมื่อเธอถาม ฉันจึงพยักหน้า

ฉันไม่รู้ว่า「พิเศษ」ของกัปตันหมายถึงอะไร แต่สิบล้านต่อตัว ก็ไม่ใช่เป้าหมายที่แย่

 

 

 

ซ้า

 

“ข้อความ มาเปิดอ่านกันเถอะ”

 

เมื่อมานั่งกันตรงกลางดาดฟ้าเรือ ฉันก็ตัดสินใจตรวจสอบข้อความที่ได้รับที่โรงแรม

 

“อะ นั่นสินะคะ ――เชิญค่ะ คุณหนู”

 

ไหนเอ๋ยไหนเอ๋ย……ฟุมุ

 

จากขุนนางของแว็ง เดอ ครุช สองคน จากผู้บัญชาการทหารสูงสุด จากประธานกิลด์นักผจญภัย จากหัวหน้าสมาคมการค้า จากโบสถ์ราชาศักดิ์สิทธิ์แห่งสาขาแว็ง เดอ ครุช จากปาร์ตี้นักผจญภัยที่มีชื่อเสียงสามปาร์ตี้ และจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

เนื้อหาทั้งหมดมีความคล้ายคลึงกันไม่มากก็น้อย

อยากพบ อยากฟังเรื่องราว ขอให้ช่วยบริจาค มีสามหัวข้อ

 

มีข้อความเห็นแก่ตัวบ้าง เช่น 「จงมาในเวลานี้」 ระบุวันเวลามาโดยไม่ดูความสะดวกของพวกเรา แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องออกไปตามข้อความพวกนั้นสักหน่อย

พวกเราเป็นประชาชนของอาณาจักรอาร์ตัวร์ แม้ว่าจะต้องปฏิบัติตามกฎหมายของประเทศนี้ยามที่อยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องไปเชื่อฟังสิทธิพิเศษของชนชั้นสูงหรือผู้ปกครองของประเทศนี้

 

ม๊า ยังไงซะ ฉันก็จะออกจากแว็ง เดอ ครุชในอีกสองถึงสามวันนี้อยู่แล้ว ดังนั้นฉันไม่ต้องไปสนใจก็ได้

 

“ไม่มีอะไรที่ต้องสนใจเลย แต่ฉันกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

 

“ใช่ค่ะ”

 

เนื้อหาโดยสรุปคือ ข้อความขอให้ช่วยบริจาคเงินจำนวนหนึ่ง เพราะกังวลเกี่ยวกับเรื่องอาหารของวันพรุ่งนี้ 

 

บอกตามตรง คนที่มาบอกให้คนอื่นช่วยจ่ายเงินให้คนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ แย่มากเลยไม่ใช่เหรอ

 

ยังไงก็ตาม หากมีเด็กยากจนอยู่จริง ๆ ฉันก็รู้สึกว่าทิ้งไปไม่ได้ หากคุณตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องขอเงินจากใครสักคนโดยไม่สนทั้งชื่อเสียงและหน้าตาของตนเอง แสดงว่าพวกเขามีเด็กที่น่าสงสารอยู่จริง

 

“ถ้าอย่างงั้นจะเป็นการดีกว่าไหมคะ หากเราให้บริษัทเซโดนีเป็นผู้ทำการตรวจสอบแล้วบริจาคเงินแทน เมื่อพวกเขารู้สถานการณ์จริง”

 

“แบบนั้น สินะ เอาตามนั้นกันเถอะ”

 

――โอ๊ะโตะ

 

“มาถึงในพริบตาเลยแฮะ”

 

“โอ้ เร็วมากเลยนะคะ จ๊า ฝากด้วยนะคะ”

 

ค๊าค๊า

 

ฉันยืนอยู่บนขอบดาดฟ้า มองลงไปที่พื้นผิวทะเลตรงนั้น

 

……ตัวใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้ แต่ว่าราคาจะได้เท่าไหร่กันนะ?

 

ก๊าซซซซซซ ตู้ม！！

 

งูทะเลขนาดมหึมาพุ่งแหวกผิวทะเลขึ้นมา และเข้าโจมตีโดยอ้าปากกว้าง ――ฉันกระโดดขึ้นไปอยู่เหนืองูเพลิงทะเล คาคาจา แล้วตอกเท้าด้วยกำลังทั้งหมด

 

คาคาจาพ่นน้ำสีสันฉูดฉาดออกมาพร้อมลอยตกลงไปในทะเลจนเกิดเสาน้ำพุ่งขึ้นสูง

 

“ฮา！”

 

จากนั้น นักผจญภัยริโนะที่แต่งตัวสบาย ๆ และผูกเชือกชูชีพเอาไว้ ก็กระโดดลงทะเลราวกับจะโจมตีปิดฉาก

แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นการแสดง

อันที่จริง ด้วยลูกเตะของฉันเมื่อกี้ก็ทำให้กระโหลกของมันแตก และตายคาที่ไปแล้ว

 

――「วิธีพิเศษ」ของกัปตันที่พูดถึงก่อนหน้านี้คือ การจงใจบินต่ำเหนือทะเล แล้วล่าพวกคาคาจาที่เข้ามาโจมตีเรือเหาะ

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เป็นแผนที่ใช้เรือเหาะเป็นเหยื่อล่อนั่นเอง

สิ่งที่พวกเราต้องทำคือ ย้ายไปที่เรือบรรทุกสินค้าลำที่สองที่เตรียมไว้สำหรับวันนี้ และรออยู่บนดาดฟ้า

 

เป็นวิธีการที่หยาบและไม่รอบคอบ โดยเดิมพันกับความแข็งแกร่งของนักผจญภัยริโนะ ฉันก็ไม่ได้รังเกียจความไม่ยั้งคิดที่รุนแรงเช่นนี้

 

ส่วนที่ยากที่สุดคือ ริโนกิสที่ต้องดำดิ่งลงสู่ทะเลฤดูหนาว

อากาศหนาวก็ว่าลำบากแล้ว ม๊า ฉันอยากให้พยายามเข้า นี่ก็เป็นการฝึกเหมือนกัน เป็นการบำเพ็ญตบะไงล่ะ ถึงจะให้คิดว่าเป็นการบำเพ็ญตบะก็เถอะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ริโนกิสเป็นคนหยุดฉันไว้เอง

 

“――ฟี้ยยยยยยยย หนาววววววววววว…… ！”

 

เมื่อเรือลงสู่ผิวน้ำเพื่อเก็บซากคาคาจาที่ถูกฆ่า ริโนกิสที่เปียกโชกก็ปีนกลับขึ้นมาบนดาดฟ้า

บนเรือเหาะนั้นอบอุ่น เพราะนอกจากจะมีกันลมแล้ว ก็ยังมีของที่ทำให้อุณหภูมิสูงขึ้นด้วย รีบทำให้ตัวอบอุ่นเข้าไว้

 

……เร็วเข้า ตัวที่สองมานู้นแล้ว ก่อนที่จะเช็ดตัว เตรียมโดดอีกครั้งได้

 

 

 

ผลลัพธ์ของวันนี้

งูเพลิงทะเล คาคาจา ขนาดใหญ่มากเป็นพิเศษ สามตัว ขนาดใหญ่ สามตัว

ฉลามหอก(แลนซ์ชาร์ค) ขนาดใหญ่พิเศษ สองตัว

งูเลื่อย(โนโกะคิริ เฮบิ) ขนาดใหญ่พิเศษ หนึ่งตัว