คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 154 สลับฉาก ในที่สุดกองทัพหมีสมรู้ร่วมคิดก็เริ่มเคลื่อนไหว

154 สลับฉาก ในที่สุดการสมรู้ร่วมคิดก็เริ่มเคลื่อนไหว

ท้องของข้าเจ็บไปหมด

“……อ๊า พระเจ้า นี่มันเกินไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่าเด็กนั้นกำลังคิดอะไรที่ใหญ่เกินตัวขนาดนั้น”

หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวชวนตกตะลึง  มาร์จู・เซโดนี ประธานบริษัทเซโดนีก็ยังไม่สามารถจัดระเบียบเรื่องราวในหัวได้ และดูหน้าซีดเล็กน้อย

และในตอนที่เขากำลังฟังเรื่องราว แม้แต่ดาลอน ลูกน้องของเขาซึ่งมีนิสัยสงบและเยือกเย็นอยู่เสมอ ก็มีเหงื่อเย็นบนหน้าผากของเขา

วันนี้หลังจากวันนั้นผ่านมาประมาณหนึ่งปี เมื่อข้ากำลังคิดว่าสามารถพลิกความเสียใจในวันนั้นให้เป็นบทเรียนในอดีตได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาปรากฎตัวที่ร้านหลักของบริษัทเซโดนีอีกครั้ง

ใช่แล้ว เด็กคนนั้นที่ว่าอยู่ในออฟฟิศนี่มาสักพักแล้ว

เนีย・ลิสตัน

ครั้งสุดท้ายที่เราพบกันคือ ช่วงสิ้นสุดวันหยุดฤดูร้อนของสถาบัน

เป็นการพบเธอเป็นครั้งแรกในรอบเกือบปี ข้าคิดว่าเธอดูโตขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน ม๊า ข้าก็เคยเห็นเธอในเมจิกวิชั่นเป็นครั้งคราว ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกว่านานเท่าไหร่หลังการพบกันครั้งก่อน

ตอนนั้นเธอมาบอกว่าจะเก็บสะสมเงินหนึ่งพันล้านครัมในสองปี และให้ร่วมมือด้วย

เป็นเวลาประมาณหนึ่งปีแล้วที่ข้าได้ยินเรื่องที่ดูเหมือนไร้สาระจากเด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

ในเวลานั้น มาร์จูตอบกลับไปว่า「อย่ามาพูดเรื่องตลก」และพยายามปฏิเสธด้วยการตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เกือบแย่ไปแล้ว

เขาเกือบจะเลือกเส้นทางที่จะทำให้ตัวเองต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

เมื่อเขานึกถึงการเลือกที่ผิดไปครั้งนั้น เขาก็ตัวสั่นด้วยความเสียใจ นั่นเป็นเพราะเธอสามารถสะสมเงินได้เกินสองร้อยล้านครัมไปแล้ว

โล่งอกมากจริง ๆ

บริษัทเซโดนีเป็นหนึ่งในบริษัทการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง หากบริษัทอื่นได้ตัวเนีย・ลิสตันไป นั่นจะกลายเป็นความเสียหายที่ประเมินค่าไม่ได้ แม้จะดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องกัน แต่ขอบเขตของผลที่ตามมาก็งอกงาม

วันนี้ที่ข้าสงบลงจากความเสีนใจเมื่อปีที่แล้วลงได้ เนีย・ลิสตันที่สามารถพูดได้ว่าเป็นสาเหตุของความเสียใจของข้าในตอนนั้นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

――ทว่า ครั้งนี้จะไม่มีการผิดพลาด

เมื่อพิจารณาถึงความเสียใจที่ได้รับเมื่อปีที่แล้ว ข้าจะไม่ลดความระมัดระวังหรือทำเรื่องเสียเปล่าในการมาเยือนครั้งนี้ ข้าจะต้อนรับพวกเธออย่างสุดความสามารถของข้า

โดยเฉพาะมีการแจ้งไว้แล้วว่า「จะมาทักทายอีก」ดังนั้นจึงสามารถเตรียมตัวล่วงหน้าได้อย่างยอดเยี่ยม

หลังจากรวบรวมข้อมูลทีละน้อยจากนักผจญภัยริโนะ และคนอื่น ๆ ที่ทำงานให้กับเนีย・ลิสตันก็ทำให้ได้เรียนรู้ว่าเธอชอบชา

จึงเป็นธรรมดาที่ข้าจะเตรียมใบชาคุณภาพสูงสุดไว้

ในส่วนของขนมหวาน ข้าได้สั่งซื้อเค้กที่ตกแต่งสวยงามด้วยดอกกุหลาบเล็ก ๆ ในครีมสีชมพูอ่อน ซึ่งคิดและออกแบบโดยเจ้าหญิงฮิลเดโทร่า เจ้าหญิงลำดับที่สามซึ่งในปัจจุบันได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในเมืองหลวง ไม่ว่าจะทางไหนก็คุ้มค่าอย่างงดงาม

เขาเฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจ ดังเช่นกับเมื่อครั้งได้ออกเดตเป็นครั้งแรกกับภรรยา และในที่สุดก็ถึงเวลาต้อนรับเนีย・ลิสตัน

“นา เราควรจะส่งผู้เข้าแข่งขันของพวกเราเองบ้างดีไหม?”

“……นั่นสินะครับ ริโนะจะต้องปรากฎตัวอย่างแน่นอน และหากคิดตามความเป็นจริงการเอาชนะตรง ๆ แทบเป็นไปไม่ได้เลยครับ”

ใช่ ไม่มีโอกาสเลย

การต้อนรับไม่มีปัญหาอะไร

เธอชอบมากตามที่คาดไว้ เนีย・ลิสตันรู้ได้ทันทีว่าเป็นใบชาราคาแพง และดูมีความสุขมาก เมื่อข้าบอกว่าจะมอบใบชาให้เป็นของที่ระลึก เธอก็ดูมีความสุขขึ้นไปอีก นอจากนี้เธอยังกินเค้กที่ออกแบบโดยฮิลเดโท่รา「ดูเหมือนว่าจะเป็นที่นิยมจริง ๆ」เธอพูดอย่างมีความสุขขณะทาน ด้วยเหตุผลบางอย่าง สาวใช้จึงจ้องมองมาที่ข้า

ใช่แล้ว ถ้าพูดไปแล้ว ข้าเดาว่า「การต้อนรับมีประสิทธิภาพมากเกินไป」

――「ไม่รู้ว่าจะกล่าวคำขอบคุณสำหรับการสนับสนุนเสมอมายังไงเลยค่ะ 」

เธอพูดด้วยคำที่ผิดธรรมชาติเช่นนั้น เด็กคนนี้……ไม่สิ เธอดูไม่ใช่เด็กธรรมดาอีกต่อไป

――「การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ครั้งใหญ่อาจจัดขึ้นประมาณสิ้นปีหน้าค่ะ หากต้องการที่จะจัดขึ้น จำเป็นต้องใช้เงินประมาณหนึ่งพันล้านครัมเพื่อเตรียมตัวสำหรับสิ่งนั้น」

แค่สมมุติว่าเรื่องที่เธอพูดเป็นความจริง

เหตุผลว่าทำไมจึงจำเป็นต้องมากถึงหนึ่งพันล้านครัมที่ข้าสงสัยมาตลอด ในที่สุดก็ชัดเจนแล้ว

สะสมเงินนับพันล้านในเวลาอันจำกัด

จุดประสงค์คือเพื่อจัดการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ในช่วงปลายปีหน้า

ข้าเคยคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระของเด็ก แต่ในความเป็นจริง เธอสะสมได้เกินสองร้อยล้านครัมไปแล้ว

และในฤดูร้อนนี้ เธอบอกว่าจะหารายได้จำนวนมหาศาลที่เหมือนกับตอนที่ทำในจักรวรรดิ์การบินแว็ง เดอ ครุชในฤดูหนาว

พูดอีกอย่าง หมายความว่าเธอจริงจัง

และหากสิ่งต่าง ๆ ยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้ การจัดการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป ไม่มีทางที่ข้าจะคิดว่าเป็นแค่จินตนาการของเด็กได้อีกต่อไป

เช่นนั้นแล้ว คนเป็นพ่อค้าควรทำยังไง?

“ก่อนอื่น คิดว่าราชวงศ์จะรู้เรื่องไหม?”

“นั่นสินะครับ เหตุผลที่เธอมายังบริษัทเซโดนีของเราแต่แรก ก็เพราะได้รับการแนะนำโดยตรงจากคนของราชวงศ์”

“ถ้าอย่างงั้น คิดว่ายังไง คิดว่าเนียลิสตันตื่นเต้นจนหลุดปากออกมาหรือเปล่า?”

“เธอดูไม่เหมือนคนที่จะตื่นเต้นจนหลุดปากได้เลยครับ ถ้าอย่างงั้นทำไม ลองคิดว่าเป็นการเปิดเผยในเวลาที่เหมาะสมแทนล่ะครับ มีความเป็นไปได้ว่าเธออาจจะจงใจพูดโดยเจตนาด้วยซ้ำ”

“……ดีล่ะ ถ้าเราคิดตรงกันแบบนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรแล้ว”

มาร์จูและ ดาลอน ผู้เป็นมือขวาของเขา เปรียบเทียบการเดาของตัวเองจนได้ข้อสรุปที่เป็นไปได้มากที่สุด

“แน่ใจได้เลยว่าราชวงศ์จะเคลื่อนไหวในทันที และประกาศการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ครั้งใหญ่ คิดว่าจะมุ่งเป้ามาที่ทางนี้ไหม”

“ครับ หากให้คิดแล้ว ราชาองค์นั่นไม่มีทางยอมพลาดแผนการสร้างความร่ำรวยเช่นนี้ไปแน่ คิดว่าจะต้องมีส่วนร่วมอย่างแน่นอน และแน่ใจเลยว่าจะใช่พลังที่มีเพื่อเข้ามายึดแผนการนี้ไป”

“ทว่า จากข้อเท็จจริงที่ว่าฮิลเดโทร่าเป็นผู้แนะนำ ก็แปลว่าเนีย・ลิสตันมีราชวงศ์อยู่เคียงข้าง แต่ก็ยังอาจมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นแผนการบ้าบอที่เกิดขึ้นได้ด้วยสติปัญญาของราชา”

“ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง ราชาก็จะเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน และสถานการณ์ปัจจุบันคือ บริษัทเซโดนีของเราสามารถเข้าถึงข้อมูลข้อเท็จจริงนั้นได้เร็วกว่าคนอื่นเล็กน้อย”

“……ฟู๊ว”

40 ปีแล้วที่ข้ามาเป็นพ่อค้า

บริษัทเซโดนีรอดพ้นจากช่วงขึ้น ๆ ลง ๆ มาแล้วหลายครั้งจนมั่นคงมาสิบกว่าปีแล้ว

ข้ามีอารมณ์เกี่ยวกับธุรกิจน้อยลง และคำว่า เกษียณ กับ ผู้สืบทอด ก็เริ่มเข้ามาในหัว

――จิตวิญญาณทางธุรกิจที่ถูกลืมไปนานของมาร์จูลุกเป็นไฟพร้อมความรู้สึกปวดร้าวในท้อง

“เราควรเริ่มจากตรงไหนดี ดีรอน”

“เมื่อพูดถึงการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่เกี่ยวข้องกับเงินลงทุนระดับพันล้าน ก็ต้องจัดในระดับนานาชาติ ในกรณีนั้น ขั้นตอนแรกคือการหาที่พักที่จะใช้เพื่อต้อนรับแขกจากต่างประเทศ”

“และก็ต้องวัตถุดิบอาหารจำนวนมากด้วยสิ สร้างเส้นทางการจัดซื้อใหม่ทันที――”

――หนึ่งสัปดาห์หลังจากวันนี้ ฮูเรนซ์・อาร์ตัวร์ ราชาองค์ที่สิบสี่แห่งอาณาจักรอาร์ตัวร์ จะเรียกมาร์จู・เซโดนีให้เข้าพบ

สิ่งต่าง ๆ เริ่มเคลื่อนไปสู่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ในอีกหนึ่งปี

พ่อค้าเคลื่อนไหว ราชาเคลื่อนไหว

แม้จะเป็นความลับ ทว่า ผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมเริ่มสงสัยในการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายซึ่งเคลื่อนไหวอย่างชัดเจน

ในช่วงปลายฤดูร้อน ข่าวลือเรื่องการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะแพร่สะพัดไปทั่วอาร์ตัวร์

และ เนีย・ลิสตันซึ่งไม่รู้ว่ามีงความเคลื่อนไหวดังกล่าวเกิดขึ้น ก็ทำงานประจำวันของเธออย่างเงียบ ๆ ตามตารางงานอันวุ่นวายของดินแดนลิสตัน และตั้งตารอคอยที่จะได้เดินทางไปทำงานต่างประเทศ