คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 272 สองหน้าอกที่ยังคงอยู่ในห้องรับหมี

272 คนสองคนที่ยังคงอยู่ในห้องรับแขก

　――「คุณ มีส่วนร่วมในฐานะมันสมองของการปลดปล่อยทาส」――

หลังจากคำร้องขออย่างกะทันหันจนยากที่จะเข้าใจเล็กน้อย จะเรียกว่าขาดความรับผิดชอบ หรือประมาท หรืออะไร เนีย・ลิสตันก็ออกไปจากห้องพร้อมกับสาวใช้ของเธอ

ช่วงเวลาแห่งความเงียบไหลไป

ผู้ส่งสารทั้งสองแห่งอู่ไห่ตงยังนิ่งเงียบราวกับหุ่นขี้ผึ้ง โดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

“ขออภัยค่ะ――ดิฉันจะพาทั้งสองท่านไปยังห้องค่ะ”

ในขณะเดียวกัน สาวใช้ของมาเวเลียก็เปิดประตูเข้ามา แต่

“――ฉันอยากจะเพลิดเพลินกับชาที่ชงให้อีกสักหน่อย ดังนั้นช่วยรอสักครู่ได้ไหม？”

เธอขอเวลากับสาวใช้อีกสักหน่อย โดยไล่พวกเธอออกไปก่อน

――จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“ฮาาาาา…………นั่นไม่จริงสินะคะ、เหล่าซือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของลินตัน・ออรอนที่กำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้ราวกับจะทิ้งทั้งตัวไว้บนนั้นด้วยรู้สึกอ่อนแอ เว่ยป้า・เซิน ชายชราที่อยู่ข้าง ๆ ก็หายใจเข้าลึก

“ไม่ ไม่เลย……แม่หนูนั่นแข็งแกร่งกว่าข้าอย่างเหลือล้นนัก แม้แต่สาวใช้ก็แข็งแกร่งเช่นกัน แต่เธอแข็งแกร่งยิ่งกว่า……”

เธอรู้คำพูดหลังจากนั้นโดยไม่ต้องพูด

――นั่นคือ เนีย・ลิสตันแข็งแกร่งกว่า

เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดติดตลกว่า「เธอแข็งแกร่งกว่าเว่ยป้าเป็นพันเท่า」ทว่า นั่นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอย่างแน่นอน――อย่างน้อยสองคนนี้ก็ไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น

นั่นจะต้องเป็นความจริงแน่นอน

เธอแข็งแกร่งกว่าเว่ยป้าซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศ และยังทำงานเป็นผู้คุ้มกันให้กับราชวงศ์อู่ไห่ตงโคกุนับพันเท่า

เธอเห็นการประลองในเทศกาลฤดูหนาวด้วยตาตัวเอง และดูภาพการประลองซ้ำแล้วซ้ำอีกผ่านเมจิกวิชั่น

――เมื่อได้พบกันจริง ๆ เธอก็เป็นเหมือนอย่างที่ได้เห็น นั่นคือประเด็น

ไม่สิ พูดตามตรง เป็นตัวตนที่น่ากลัวยิ่งกว่า

“เหล่าซือ”

“อะไรรึ”

“น่ากลัวมาก……！”

แผ่นหลังของลินตันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ แม้ว่าภายนอกเธอจะดูสงบนิ่ง จากประสบการณ์และความภาคภูมิใจในฐานะนักการทูตก็ตาม

แม้เธอยังเรียนรู้「คิ」ได้ไม่สมบูรณ์ เธอก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกบดขยี้ด้วยความแตกต่างในความสามารถของตนเอง

“ข้าก็เช่นกัน……จริง ๆ แล้วต้องเป็นข้ามากกว่าที่ต้องกลัวกว่ามาก อย่าให้ต้องไปทำอะไรแบบนั้นอีกเลย นั่นน่าจะอันตรายยิ่งกว่าเหยียบหางเสือยักษ์เสียอีก……”

ในทำนองเดียวกัน เว่ยป้าซึ่งได้รับมอบหมายให้ทดสอบเพื่อดูปฏิกิริยาเนีย・ลิสตัน เขาเองก็มีเหงื่อออกมากราวกับพึ่งผ่านการฝึกฝนเบา ๆ มา แน่นอนว่าเป็นเหงื่อเย็นเฉียบ เป็นเหงื่อที่น่ารังเกียจที่เขาไม่ต้องการให้ออก หัวของเขาก็เหงื่อออกเหมือนกันจนสะท้อนแสงสว่างสดใส

เขาคิดว่าตนเองรอดมาได้ก็เพราะสาวใช้เข้ามาหยุดเอาไว้

ถ้ายังส่งลูกเตะเข้าไปทั้ง ๆ แบบนั้น――มีการโต้กลับเกิดขึ้น จะหลบมัน หรือขาของเขาจะหักจากแรงสะท้อนกลับ

ไม่ว่าจะสถานการณ์ก็จะไม่มีวันดีขึ้น

ไม่อยากขยับเลยสักนิด

เหตุผลที่พวกเขาไม่เคลื่อนไหว หลังจากที่เนีย・ลิสตันและคนอื่น ๆ จากไป ก็เพราะพวกเธอยังไม่ได้จากไปไกล

พวกเขารู้ดีว่าหากลดความระมัดระวังลง ก็จะเกิดความเหนื่อยล้าเกินกว่าจะฟื้นตัวได้สักพัก

หากพวกเธอกลับมา พวกเขาก็จะไม่สามารถรับมือได้

เป็นเหตุถึงขนาดนั้น ทั้งสองคนหมดแรงจากการสนทนาสั้น ๆ แค่นั้น

“……เช่นนั้นแล้ว ลินเอ่ยเราควรจะทำเช่นไรต่อไปดี？”

“ตอนนี้ฉันอยากกินของหวานค่ะ”

“ข้าเองก็ขอสุราเข้มข้นที่แรงพอจะทำให้เปลวเพลิงโหมกระหน่ำเลยน้อ ข้าอยากจะเมาและลืมโดยเร็วที่สุด……ถึงจะไม่สมควรพูดเช่นนั้นแม้เพียงน้อยนิด”

ไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอน

เนีย・ลิสตันแข็งแกร่งกว่าที่ตนจินตนาการไว้……ไม่สิ ถึงจะแข็งแกร่งเกินคาด แต่เธอก็ยังร้องขอให้ช่วยเหลือ

เธอต้องการทำลายหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ

จึงได้ขอความร่วมมือ

――เมื่อพิจารณาถึงความแข็งแกร่งของเนีย・ลิสตัน เธอน่าจะสามารถปราบปรามตามลำพังได้อย่างง่ายดาย ทว่ายังไงก็ตาม เป้าหมายของเธอไม่ใช่โจรสลัดอากาศ แต่เพื่อปลดปล่อยทาสที่มีการซื้อขายบนเกาะ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยความแข็งแกร่ง ดังนั้นเธอจึงต้องการความช่วยเหลือ

เป็นเรื่องเช่นนั้นเอง

――นี่จึงเป็นโอกาสเช่นกัน

“นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะช่วยเหลือเนีย・ลิสตัน เป็นโอกาสอันดีที่จะเชิญบุคคลนั้นมาที่อู่ไห่ตง ในฐานะทูตทางการทูต ฉันไม่อาจพลาดได้ค่ะ”

ความไว้วางใจที่ราชวงศ์มาเวเลียมีให้ต่อ เนีย・ลิสตัน สามารถรู้สึกได้ในทุกคำพูดที่พวกเขาพูด อีกทั้งยังรับรู้ได้ถึงบรรยากาศและความประทับใจที่ดีอีกด้วย

ดังนั้นจึงเป็นที่แน่ใจแล้วว่า เนีย・ลิสตันเป็นบุคคลที่มีตัวตนที่ดี

ไม่มีทางที่เธอจะกลายเป็นคนชั่วร้ายที่เลวร้ายที่สุดได้ ชนิดที่เขย่าประเทศโดยใช้กำลังโดยไม่จำเป็น

ทั้งเหตุผลในการขอความร่วมมือตั้งแต่แรกคือ การปลดปล่อยทาส

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การบอกว่าต้องการทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับทาสหญิงและเด็ก

หากเธอเป็นคนเช่นนั้น――ต่อให้เชิญไปที่อู่ไห่ตงก็จะไม่ส่งผลเสียอย่างแน่นอน ถ้ายิ่งมีความแข็งแกร่งเช่นนั้นก็ยิ่งมากเกินพอแล้ว

ที่เหลือ

“ฉันอยากจะขอคิดดูก่อนสักหน่อยค่ะ ฉันก็อยากให้ดินแดนแห่งหมู่เกาะโจรสลัดอากาศกลายเป็นของอู่ไห่ตงเช่นกัน……ว่าแต่ว่าเหล่าซือ จะเป็นสิ่งนั้นใช่หรือเปล่าคะ……？”

“ไม่มีใครที่จะมีความแข็งแกร่งมากเพียงนั้นในวัยเพียงเท่านั้นได้หรอก――ข้าแน่ใจว่าต้องมีวิญญาณวีรชนเข้าสิงสู่นา”

“ว่าแล้วเชี่ย！”

วิญญาณวีรชน

พูดง่าย ๆ ก็คือ ตัวตนที่กลับชาติมาเกิดของวีรชนที่เคยมีตัวตนอยู่ในอดีต

“ถ้าเช่นนั้น ความแข็งแกร่งขนาดนั้นด้วยหมัดเปล่า ๆ ก็หมายความว่าเธอคือ เทพเจ้าแห่งสงคราม ลูธ・วิลเลียน……！？”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วอย่างไม่น่าเชื่อ　ลูธ・วิลเลียนซึ่งอาศัยอยู่ในอู่ไห่ตงได้รับการกล่าวขานว่าเป็น「บิดาแห่งศิลปะการต่อสู้」

เขาเป็นวีรชนที่มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่น่าทึ่งมากมาย เช่น เป็นผู้ที่ต่อสู้กับพระเจ้าบ่อยครั้ง และเป็นผู้ที่หยุด วิเครันด้า ผู้ฉีกแผ่นดิน

เพราะเขามีชีวิตอยู่เมื่อนานมาแล้ว จึงแทบจะไม่มีบันทึกเกี่ยวกับเขาเหลืออยู่เลย――แต่เขามีตัวตนอยู่จริง

“มีความเป็นไปได้นะ มีบางเรื่องเข้ามาในหัวข้า……เท่าที่ข้าเคยได้ยินมาจากอาจารย์ ว่ากันว่าเขาเป็นผู้ชายเข้มแข็ง ชอบดื่ม ชอบผู้หญิง และชอบทะเลาะวิวาท……”

――เมื่อประมาณสองร้อยปีที่แล้ว เทพเจ้าแห่งสงคราม ลูธ・วิลเลียน อาศัยอยู่ที่อู่ไห่ตง

ในฐานะวิญญาณวีรชน

ในเวลานั้นวิญญาญวีรชนนั้นเองได้สอนหมัดจักรพรรดิ ――หรือก็คือ เขาได้สั่งสอน「คิ」นั่นเอง

เทคนิคที่ยกระดับศิลปะการต่อสู้ที่มีอยู่ขึ้นสองหรือสามระดับ

ด้วยเหตุนี้เอง ดินแดนอู่ไห่ตง ประเทศแห่งความกล้าหาญที่มีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นมากมาย จึงได้ถูกรวบรวมเข้ามาอยู่ภายใต้ราชวงศ์ปัจจุบัน

“ต่อให้จะเป็นเด็ก แต่หากเป็นเด็กผู้ชายก็คงอ่านออกง่ายกว่านี้นา แต่เนื่องจากเป็นเด็กผู้หญิง……ก็น่าสงสัยว่าจะเป็นลูธ・วิลเลียนจริงหรือ……”

ขณะนี้ยังมีความไม่ชัดเจนมากเกินไป

ตัวอย่างเช่น หากเนีย・ลิสตัน มองโลมเลียเรือนร่างเย้ายวนทรงเสน่ห์ของลินตัน หากเป็นเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะใช่ แต่ชั่วครู่หนึ่งเมื่อลินตันกอดอกขึ้น เธอมีเพียงสีหน้าประหลาดใจราวกับจะพูดว่า「โอ้ หน้าอกของคุณใหญ่มาก」

ดูจากปฏิกิริยานั้นแล้ว เขาคิดว่ายังไม่เข้าข่ายการชอบผู้หญิง

แต่หากเป็นเช่นนั้น วิญญาณวีรชนดวงใดกัน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเชี่ยวชาญเรื่อง「คิ」เป็นอย่างดี และการโจมตีด้วยมือเปล่าก็น่าประทับใจเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ที่ได้รับพรมากเพียงใด นี่ก็ไม่ใช่สภาวะที่เด็กอายุสิบปีจะสามารถเข้าถึงได้อยู่ดี

――ด้วยความสัตย์จริง เขาเองก็ยังตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน

ทว่า นั่นอาจไม่ใช่ปัญหา

“จะทางไหนก็ช่าง เราต้องเชิญเธอให้ไปที่อู่ไห่ตงอีกครั้ง”

แม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่เว่ยป้าก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นนักสู้ที่กระตือรือร้น มีความปรารถนาที่จะเรียนรู้กับคนที่แข็งแกร่ง และตั้งเป้าหมายให้สูงขึ้นไปอีก

แน่นอนว่าคนรุ่นใหม่ก็น่าจะมีความคิดเดียวกันหลายคนเช่นกัน――ราชวงศ์ก็คงเช่นเดียวกัน

ไม่ว่าเธอจะเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม ลูธ・วิลเลียน หรือจะเป็นใครที่ไหนก็ตาม ความแข็งแกร่งของเนีย・ลิสตันก็ช่างน่าหลงใหล

“เข้าใจแล้วค่ะ เช่นนั้น เรารีบไปพบเธอกันเถอะค่ะ”

“อุมุ”