คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 273 จุดสิ้นสุดของหมีค้าโลลิจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยประการฉะนี้

273 จุดสิ้นสุดของความทะเยอทะยานจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยประการฉะนี้

“……”

“โอ โอ้……”

ในวันรุ่งขึ้น ฉันก็ได้พบกับผู้ส่งสารของอู่ไห่ตงอีกครั้ง

ตามที่ฉันได้บอกไป พวกเขามาที่คฤหาสน์ตอนกลางคืนตามลางสังหรณ์ของฉัน

――ที่ทางเข้า มิโตะกระแอมในลำคออย่างเงียบ ๆ ดวงตาของคาลัวก็จับจ้องไปที่เธอ พวกเธอเหมือนประหลาดใจกับหน้าอกใหญ่โตของลินตัน・ออรอน หญิงสาวผู้มีเสน่ห์อย่างมาก

“อะแอ่ม！　หืมมมม！”

เมื่อริโนกิสกระแอมในลำคอ จนทั้งสองคนกลับมามีสติอีกครั้ง และนำทางพวกเขาไปที่ห้องรับแขก ตามปกติ

――นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเราได้สนทนากัน

ภายในห้องรับแขกประกอบไปด้วยคนสี่คน ฉันกับริโนกิส และ ลินตัน・ออรอนกับ เว่ยป้า・เซิน สองผู้ส่งสารของอู่ไห่ตง

คนกลุ่มเดียวกันจากเมื่อวานมารวมตัวกันในวันนี้ในสถานที่อื่น

“ท่านเองก็จ้างเด็กอยู่เช่นกันงั้นหรือคะ？”

“เรามีความสัมพันธ์กันบางอย่างเน๊ะ”

ฉันเดาว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะจ้างคนรับใช้เด็ก ฉันเสนอเก้าอี้ให้ทั้งสองคนจากอู่ไห่ตงและอธิบายสั้น ๆ

“ตอนที่พวกฉันมาถึงที่มาเวเลีย เมื่อประมาณหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว ย้อนกลับไปในตอนนั้น นโยบายการปิดประเทศย่ำแย่กว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก ฉันไม่รู้สึกว่าจะสามารถหาคนในท้องถิ่นที่ไว้ใจได้ “

“อ้า……เข้าใจแล้วค่ะ”

ลินตันดูเหมือนจะเห็นด้วย

ถ้าเป็นนักการทูต ก็ต้องเป็นเรื่องปกติที่เธอจะรู้ว่ามาเวเลียเคยเป็นประเทศแบบไหนมาก่อน

“จึงเป็นพวกเด็ก ๆ？”

“ใช่ พวกเราพบกันโดยบังเอิญ และพวกเขาบอกว่าตนเองเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีที่จะไป ในเมื่อฉันต้องการความช่วยเหลือ เรื่องก็จึงเป็นเช่นนี้”

“……เนียซามะชอบเด็กมากสินะคะ และนั่นคือเหตุผลในการปลดปล่อยทาสบนเกาะโจรสลัดอากาศด้วยอย่างงั้นสินะคะ？”

“――งั้นฉันอยากจะถามคุณในทางตรงกันข้าม ไม่ว่าคุณจะชอบเด็กหรือไม่ เมื่อคุณได้ยินเรื่องเด็กถูกลักพาตัว ถูกทารุณกรรม และถูกบังคับให้ทำงานหนัก คุณไม่คิดอะไรเลยเหรอ？”

“เรื่องนั้น……ม๊า……”

ใช่ไหมล่ะ คงจะมีความขุ่นเคืองอันชอบธรรมอยู่บ้าง

ทว่า ฉันจะไม่พูดมากไปกว่านี้

มันเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากในการเคลื่อนไหว ดังนั้นฉันจึงมีเรื่องที่ฉันสามารถทำได้ไม่มาก และฉันไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้

เพราะฉันเคลื่อนไหวคนเดียวไม่ได้ ดังนั้นจึงได้ขอความร่วมมือไงล่ะ

“แล้วคุณคิดเรื่องนี้แล้วหรือยัง？”

“ฉันได้คิดแผนการคร่าว ๆ ไว้แล้วค่ะ ทว่า――หากมีแค่พวกเรา ก็ต้องยอมรับว่ามีคนไม่พอค่ะ”

โห๊ว

จ๊า ถ้าอย่างนั้นเรามาฟังกันเลยดีกว่า

“――อืม”

หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ฉันก็พยักหน้าอย่างแรง

“ถ้าเป็นแบบนี้ต้องสำเร็จแน่นอนเน๊！”

“”ไม่ไม่””

ลินตันกับ เว่ยป้า และแม้แต่ริโนกิสที่ไม่พูดอะไรสักคำนอกจากปล่อยบรรยากาศอึดอัด ทั้งหมดต่างพร้อมใจกัน「เดี๋ยวก่อน」เพื่อหยุดฉันไว้

“เรายังไม่ได้ครอบคลุมการเคลื่อนไหวในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เลยนะคะ เราพึ่งสร้างกรอบการทำงานคร่าว ๆ เพียงเท่านั้นเอง”

เอ๊ะ？

“แต่จากสิ่งที่ฉันได้ยิน มันเป็นแผนที่สมบูรณ์แบบแล้วจริงไหม？”

“ไม่ได้ใกล้เคียงกับสมบูรณ์แบบเลยค่ะ ทันทีที่มีคำว่า『ทำยังไง』และ『ด้วยวิธีใด』เหล่านี้รวมอยู่ด้วย มันก็ไม่สมบูรณ์แบบแล้วค่ะ”

“เอ๊ะ？　จ๊า ไม่ได้เหรอ？”

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าจะพูดให้ชัดเจนคือ ยังยังไม่ได้ค่ะ”

ระ เหรอ……ฉันคิดว่ามันคงไม่สมบูรณ์แบบกว่านี้อีกแล้ว

“……อาโน เนียซามะ ท่านตั้งใจที่จะจริง ๆ ใช่ไหมคะ？”

“เอ๊ะ？　ใช่สิ”

“ท่านสามารถดำเนินการตามแผนการนี้ได้อย่างจริงจังใช่ไหมคะ？　เนื่องจากหมู่เกาะโจรสลัดอากาศอยู่ใกล้ชายแดน ประเทศอื่น ๆ ก็จำเป็นจะต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดยุทธศาสตร์ด้วยเช่นกัน

เมื่อก้าวไปถึงจุดหนึ่งแล้ว จะไม่มีวันหวนกลับ ภาระจะหนักเป็นพิเศษสำหรับท่านซึ่งจะเป็นผู้นำ

ถึงจะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ？”

ฉันไม่ลังเลต่อหน้าการจ้องมองอย่างจริงใจของลินตัน

“ฉันไม่สนใจ ฉันหวังว่าจะเร็วที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ ถ้าเราเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นหนึ่งวัน เราก็จะสามารถช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น”

ในใจฉันได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำอะไร ดังนั้นไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ทำ

“――เข้าใจแล้วค่ะ”

เธอพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเรามาดำเนินการปราบปรามหมู่เกาะโจรสลัดทางอากาศกันเถอะค่ะ เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ได้ เราต้องรวบรวมผู้ร่วมมือ แต่ช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมคะ ว่ามีใครที่เนียซามะสามารถไว้วางใจได้บ้าง？”

ด้วยเหตุนี้การสนทนาจึงดำเนินต่อไปจนดึก

“――อา！？　คุณ ลิกเนอร์ใช่ไหม！？”

ชายคนหนึ่งซึ่งทำงานเป็นผู้ให้บริการขนส่งสินค้ามาหลายปีได้พบเห็นลิกเนอร์ กัปตันแห่งกลุ่มฉลามหัวค้อนดำ(แบล็คแฮมเมอร์เฮด)ซึ่งกำลังเดินลงมาจากทางลาด จึงได้ตะโกนเรียกเขาไว้

ชายคนนี้เป็นยามเฝ้าระวัง

ใบหน้าที่ไม่รู้จัก เรือที่ไม่รู้จัก ธงที่ไม่รู้จัก เขาเป็นยามเฝ้าประตูเพื่อป้องกันโจรสลัดอากาศที่ไม่เคยเป็นที่รู้จักมาก่อนผ่านเข้าไป

จากนั้นเมื่อได้ยินเสียงของชายคนนั้น คนเฝ้าประตูคนอื่น ๆ ก็มารวมตัวกันรอบ ๆ――คนเหล่านี้คือคนที่หารายได้เพื่อเครื่องดื่มเหล้ารั่มจากการขนส่งสินค้าให้กับเรือโจรสลัดอากาศ

พวกเขาทักทายกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดโดยตะโกนโหวกเหวก「คุณยังมีชีวิตอยู่เรอะ」ไม่ก็「ไม่ได้เจอคุณมาสองสามปีแล้ว」ด้วยอาการยินดีต้อนรับ

“โย้ พวกแกทั้งหลาย กัปตันแบล็คแฮมเมอร์เฮดที่ร่าเริง มีมารยาทดี และจริงจังกลับมาแล้ว”

――โจรสลัดอากาศที่เคยทำลายล้างท้องฟ้าของมาเวเลียได้กลับมาแล้ว

ลูกเรือของกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดก็ลงตามมาตามการนำของกัปตันลิกเนอร์

เช่นเดียวกับโจรสลัดอากาศส่วนใหญ่ พวกเขาค่อนข้างสกปรก ขี้เล่น และดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก แม้จะเป็นกลุ่มโจรสลัดอากาศกลุ่มเล็ก ๆ แต่ก็มีประวัติความสำเร็จที่ดี และมีศักยภาพในการรบสูง จึงก่อห้เกิดความปั่นป่วนได้ไม่น้อย

“พวกคุณไปอยู่ที่ไหนมาตลอดช่วงเวลานี้！？　ข้าไม่ได้ยินข่าวลืออะไรเลยด้วยซ้ำ！”

“เหตุต้องตัดสินใจจริงจังไง？　มันเป็นงานที่จริงจังม๊าก”

หลังจากพูดแบบนั้นพร้อมกับส่ายหัว ลิกเนอร์ก็มุ่งหน้าไปที่บาร์พร้อมกับลูกเรือ

“――อะ ใช่ใช่ ช่วยขนสัมภาระให้ด้วยล่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากลิกเนอร์ที่หันกลับมา พวกผู้ชายที่ทำหน้าที่ขนส่งสินค้าต่างส่งเสียงเชียร์ เพราะได้เจองานที่รายได้ดีแล้ว

ลูกเรือของกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดซึ่งยังคงอยู่บนดาดฟ้า ได้ให้คำแนะนำแก่พวกผู้ชายขณะที่พวกเขาปีนขึ้นไปบนทางเดิน

จำนวนค่อนข้างมากทีเดียว

พวกผู้ชายช่วยกันขนกล่องไม้และถุงกระสอบออกอย่างต่อเนื่อง

เนื่องจากพวกเขาไม่อยากสร้างความเสียหายให้เกิดขึ้นที่นี่ เพราะไม่รู้ว่ามันจะก่อให้เกิดปัญหาอะไรขึ้นบ้าง ดังนั้นทุกอย่างจึงดำเนินการอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง

สินค้าหนักจะถูกขนถ่ายโดยใช้เรือเดี่ยวและย้ายลงในโกดังว่างเปล่าทันที

และ――

“อะ？　เด็กนี้คือ？”

คนขนของที่เผลอมองเข้าไปในถังที่ฝาเปิดอยู่ส่งเสียงขึ้น

ในนั่น มีเด็กผมสีดำถูกมัด ปิดปาก และปิดตาอยู่

“อ้า เป็นเด็กที่ข้าวางแผนจะขายน่ะ”

“เอาจริงดิ กลุ่มฉลามหัวค้อนดำ พวกคุณไม่เคยทำอะไรแบบนี้นะ”

“มันมีบางสิ่งเกิดขึ้นล่ะนะ ข้ามีปัญหาในการจัดการน่ะ เพราะดันไปเกิดรู้สึกสงสารที่ต้องฆ่าพวกเธอขึ้นมา แต่ก็รู้สึกว่าแย่แน่หากปล่อยให้หนีไปได้ ดังนั้นข้าเลยตัดสินใจปล่อยให้มันเป็นเรื่องของโชค”

“โชค？”

“ข้าหวังว่าเธอจะถูกซื้อโดยเจ้าของที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ล่ะน๊า”

“อะ ฮ่าๆๆๆๆๆ มีคนดี ๆ ที่ไหนบ้างมาอยู่บนเกาะโจรสลัดอากาศแห่งนี้กัน？”

ชายคนนั้นหัวเราะและแสดงความคิดเห็นอย่างสบาย ๆ โดยถือถังที่บรรจุเด็กไว้บนไหล่ของเขา

――และด้วยเหตุนี้ ฝันร้ายของโจรสลัดอากาศซึ่งหลงใหลในความปรารถนาและความทะเยอทะยานจึงเริ่มต้นขึ้น