คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 277 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ 4 โลลิชิมสาวๆก่อนเปิดร้าน

277 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ 4

“เน๊ะ、เน๊……ต่อจากนี้คุณจะทำอะไรต่อไปเหรอ？　ทั้งที่ทำเรื่องพวกนี้ไปทั้งเรื่องที่จะทำจากนี้……”

มีห้องใต้ดินสั่งทำพิเศษ และแม้แต่กรงสำหรับขังทาส คนทั้งสามรวมทั้งพ่อค้าทาสวีรัสจึงถูกโยนเข้าไปในนั้น

หลังจากที่ฉันถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกอย่างรวดเร็ว มัด ปิดปาก ลาก และอุ้มเข้าไปที่ห้องใต้ดิน ตอนที่กลับออกมา ในที่สุดโอลิเวียร์ก็เริ่มเคลื่อนไหว

ด้วยสีหน้าสับสนมาก เธอส่งเสียงเรียก และเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง

“ฉันจะอธิบายให้ฟัง แต่สำหรับตอนนี้ให้รวบรวมผู้หญิงที่ทำงานที่นี่ ห้องนั้น……นั่นห้องทำงานของวีรัสใช่ไหม？　ไปรวมตัวกันที่นั่นแล้วกัน”

นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูด ฉันจะมุ่งหน้าต่อไปทันที

การค้นหาเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วเนื่องจากอาคารมีขนาดเล็ก

นอกจากนี้ชั้นสองดูเหมือนจะเป็นห้องทำงาน เป็นสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็น

สำนักงานซึ่งทำหน้าที่เป็นห้องของวีรัสมีความเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างน่าประหลาดใจ โดยมีเตียงทรงกลมพร้อมผ้าปูที่นอนผ้าซาตินสีม่วงที่ดูมีรสนิยมครอบครองพื้นที่ครึ่งหนึ่งของห้อง

โต๊ะทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อย และมีปากกาขนนกอยู่ในที่ใส่ปากกาที่ไม่เข้าคู่กัน มันทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่จะบอกว่าเขาทำงานเอกสารในลักษณะนั้นได้ด้วย

หรือให้พูดอีกอย่างก็คือ ฉันเดาว่าโอลิเวียร์เป็นคนทำความสะอาดและจัดของให้ ฉันไม่คิดว่าวีรัสจะทำอะไรแบบนั้นเอง

――ซ้า เรามาเริ่มด้วยการมองภายในโต๊ะกันดีกว่า

จากในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ฉันหยิบของมีค่าออกมาทีละชิ้นและจัดเรียงไว้บนโต๊ะ

ต้องบอกว่าวีรัส ดูจะเป็นตัวร้ายตัวเล็ก ๆ ที่มั่งคั่งไม่น้อย มีเครื่องประดับที่ทำจากอัญมณีและโลหะล้ำค่ามากมาย ม๊า ดูเหมือนคุณภาพจะไม่ดีเลย แต่ ม๊า ก็น่าจะทำเงินได้อยู่

และในลิ้นชักชั้นล่างสุดมีกล่องโลหะเล็ก ๆ ――ตู้เซฟ

“……อะ ไม่ได้สินะ”

ฉันหยิบมันออกมาวางบนโต๊ะ และพยายามฝืนเปิด ก่อนคิดได้ว่าต้องหยุด

ฉันไม่คิดว่าโอลิเวียร์จะรู้ แต่ฉันจับวีรัสซึ่งเป็นเจ้าของตู้ไว้แล้ว ดังนั้นจึงน่าจะมีกุญแจอยู่

ในกรณีนั้น จะสามารถเปิดมันได้โดยไม่ทำลายมัน

ถ้าฉันไม่ทำลายมัน ฉันแน่ใจว่าตู้เซฟนี้น่าจะขายได้เงินจำนวนหนึ่ง

“――อาโน……ฉันพามาแล้วค่ะ แต่……”

โอลิเวียร์ที่ยังสับสนอยู่ พาผู้หญิงห้าคนมาด้วย

พวกผู้หญิงเข้าแถวต่อหน้าฉัน โดยมีโอลิเวียร์อยู่ท้ายสุด

ผู้หญิงผมแดงดูมีจิตใจเข้มแข็ง ซึ่งดูเหมือนจะอายุมากที่สุดในบรรดาพวกเขา

ผู้หญิงที่ใช้ไม้ค้ำ อาจเป็นเพราะมีอะไรผิดปกติกับขาของเธอ

เด็กหญิงมนุษย์สัตว์เสือดาวปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็น และมีบาดแผลลึกตั้งแต่คิ้วขวาลงมา

เด็กผู้หญิงที่มีผ้าพันแผลพันรอบตาซ้ายของเธอ

เด็กผู้หญิงที่อาจอายุน้อยที่สุดด้วยสีหน้าไร้ชีวิตชีวา และเหมือนตายไปแล้ว

พวกเธอทุกคนสวมปลอกคอทาสและชุดขาดรุ่งริ่งโทรม ๆ ……เมื่อเห็นอย่างงี้แล้ว ม๊า พวกเธอทั้งหมดดูเหมือนจะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมา

เช่นเดียวกับโอลิเวียร์ พวกเธอมองมาที่ฉันที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าค่อนข้างสับสน

“ก่อนอื่นขอแจ้งให้ทราบว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะเป็นเจ้าของร้านนี้ คุณสามารถคุยกโต้ตอบกับฉันได้ ฉันจะยอมรับข้อร้องเรียนของคุณ และคุณไม่จำเป็นต้องฟังฉัน แต่ฉันไม่แนะนำให้หลบหนีหรือทำให้ข้อมูลรั่วไหล

หากเป็นเช่นนั้น ฉันจะหายไปจากที่นี่ และหลังจากนั้นก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก แต่หลังจากนั้นฉันก็แน่ใจว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะบีบคอตัวเอง ฉันคิดอย่างนั้น

ชีวิตของคุณและชีวิตเพื่อนของคุณตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นจงจำไว้เน๊ะ”

หลังจากที่ฉันวิ่งหนีไป วิรัสจะกลับมาเปิดร้านอีกครั้งหรือไม่ หรือคนจากภายนอกอย่างฉันจะเข้ามาเป็นเจ้าของแทน

หรือบางทีพ่อค้าทาสที่อยู่โดยรอบข้างจะเข้ามาดึงตัวพวกเธอออกไป ร้านค้านี้อาจจะถูกทำลายหรือถูกยึดครอง

ฉันไม่รู้ว่าบนหมู่เกาะโจรสลัดอากาศมีการทำงานกันยังไง ดังนั้นฉันจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย

แต่ฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างยิ่งที่สถานการณ์ของพวกเธอจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

“นี่เธอเป็นบ้าอะไร จู่ ๆ ถึงได้มากล้าพูดอะไรแบบนี้”

ผู้หญิงที่อายุมากที่สุด เป็นผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาและน่าจะอายุสามสิบกลาง ๆ แม้จะมีท่าทางสับสนแต่ก็แสดงออกแข็งแกร่ง

เดาว่าเธออาจจะเป็นคนที่จัดระเบียบพวกเขา

“พูดอะไรอย่างเหรอ ……ม๊า ฉันก็ไม่ต่างจากพวกโจรสลัดอากาศจริง ๆ เน๊ะ”

โจรสลัดอากาศที่นี่คือ กลุ่มที่ใช้กำลังเพื่อกำหนดความสัมพันธ์แบบลำดับชั้น ใช้กำลังเพื่อปล้นสะดม และอาละวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และใช้กำลังเพื่อควบคุมผู้คน……ทาส

และฉันเป็นคนที่พยายามกำจัดพวกเขาด้วยกำลังตามสไตล์ของพวกเขาเอง

ใช้กำลังเพื่อควบคุมกำลัง

ในแง่ของสิ่งที่ทำ ไม่มีความแตกต่างระหว่างฉันกับโจรสลัดอากาศมากนัก

ทว่า ความแตกต่างอยู่ที่ว่าจะมีคนยินดีต้อนรับมากหรือน้อย

“นั่นไม่ใช่คำตอบ”

“เหรอ？　จ๊า งั้นฉันจะพูดตรง ๆ เลยแล้วกัน――เป้าหมายของฉันคือยึดครองเกาะนี้ให้ได้ก่อนเน๊ะ”

“ยึดครอง……？”

“ที่นี่คืออาคาชิมะใช่ไหมล่ะ？　มันคือเกาะทาสที่ปกครองโดย แฟรกไจล์ ราชาแห่งการหลบหนี หนึ่งในสี่ราชาแห่งท้องฟ้าใช่ไหม？　――ฉันจะกำจัดผู้ชายคนนั้น”

“กะ กำจัด……”

“นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันมาที่นี่ และสิ่งที่ฉันอยากทำต่อจากนี้ไปก็คือ ทำให้ซ่องนี้เป็นฐานของฉันสักพักหนึ่งเน๊ะ”

“――เธอบ้าไปแล้วเหรอ？　ไม่มีทางที่เด็กอย่างเธอจะทำแบบนั้นได้หรอก”　

เด็กสาวที่มีผ้าพันแผลปิดตาซ้ายเข้ามามีบทแทน เธอยิ้มอย่างประชดประชันราวกับว่าเธอยอมแพ้กับชีวิตแล้ว

“ม๊า ไม่ทีใครที่มาอยู่ที่นี่โดยไม่บ้าหรอกน่ะ ……แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราในที่ท้ายสุดล่ะ？　จะบอกให้ไปหาเงินมาเพื่อเป็นการรวบรวมทุนเหรอ？　ถ้าเป็นอย่างงั้นอย่าเก็บสะสมทีล่ะนิดเลยมันลำบากมาก แค่ทำทุกอย่างตามที่ต้องการเถอะ”

อืม

“พวกคุณสามารถใช้เวลาได้ตามต้องการเลย”

“……เอ๊ะ？”

“อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ ฉันไม่แนะนำให้หนีหรือปล่อยข้อมูลให้รั่วไหล นอกเหนือจากนั้นคุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ฉันไม่มีความต้องการอะไรเป็นพิเศษ……อะ งานของซ่องคงให้ทำไม่ได้ เพราะฉันต้องการจำกัดการเข้าออกของบุคคลภายนอกให้มากที่สุด ดังนั้นร้านจะหยุดตั้งแต่วันนี้เน๊ะ เอาแบบนั้นแล้วกัน”

“…………”

เด็กผู้หญิงที่ถูกพันผ้าพันแผลพูดไม่ออก

ดูเหมือนว่าเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

ม๊า ฉันแน่ใจว่าเธอจะคุ้นเคยกับมัน และเข้าใจมันมากขึ้นเรื่อย ๆ

“โอลิเวียร์”

“อะ、เอ๊ะ、……คะ、ค่ะ”

และเธอก็ยังสับสนอยู่เสมอ มันน่าสับสนขนาดนั้นเลยเหรอ？　……ไม่สิ จากมุมมองของพวกเธอ คำขอและการกระทำของฉันอาจจะค่อนข้างคาดไม่ถึง

“ฉันวางสิ่งของมีค่าไว้บนโต๊ะ เพื่อให้ทุกคนได้แบ่งปันกัน พวกคุณคงซื้อมันได้ด้วยเงินที่คุณควรได้รับอยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่สำคัญ

เดาว่าน่าจะสามารถช่วยให้อยู่ได้สักพัก ดังนั้นในระหว่างนี้……”

　…………

ฉันจะทำอะไรดี

ก่อนอื่นมารวบรวมข้อมูลกันก่อน

หลังจากนั้น ก็มาควบคุมพ่อค้าทาสและซ่องโสเภณีที่เลวร้ายทั้งหมดที่มีข่าวลือไม่ดีกันดีกว่าทีล่ะแห่ง และในขณะเดียวกันก็ปล้นพวกเขา ไปพร้อมกับปกป้องทาสกันเถอะ มากำจัดโจรสลัดอากาศโดยทุกวิถีทางกันเถอะ

ถ้าทำอย่างนั้น ไม่นานแฟรกไจล์ ราชาแห่งการหลบหนีจะต้องเริ่มเคลื่อนไหวแน่นอน ดังนั้นนั่นคือสิ่งที่ควรตั้งเป้าไว้

ฉันอยากให้คุณได้สัมผัสว่ามันน่ากลัวแค่ไหนที่คูเมืองชั้นนอกก็ถูกถมเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

……แต่、จะแย่เอาหากเร่งรีบมากเกินไป？

ฉันโดนบอกอยู่เสมอว่าหากพวกเราไม่ประสานงานให้สอดคล้องกับอีกฝ่ายในระดับหนึ่ง พวกเขายืนกรานว่ากลยุทธ์ของเราจะผิดพลาดได้

และยังเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าตั้งเป้าไปที่แฟรกไจล์ในทันที……ฉันต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดน๊า

ม๊า ค่อย ๆ ทำไปทีละน้อยสินะ

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีอะไรแล้วโอลิเวียร์กับคุณและคุณอยู่ต่อ ส่วนที่เหลือแยกย้ายได้”

โอลิเวียร์พูดอย่างสับสนว่า「สำหรับตอนนี้」เครื่องประดับและโลหะมีค่าที่อาจต้องใช้เวลาในการกำจัดให้กลายเป็นเงินไว้ข้างหลัง และแบ่งเงินสดให้ทุกคนทันที หลังจากได้รับเงินจากโอลิเวียร์ ผู้หญิงทั้งสามก็เดินออกไปด้วยท่าทางสับสน

“อะ อะไรเล่า……คิดที่จะทำอะไรกัน……”

เด็กผู้หญิงที่มีผ้าพันแผล ผู้หญิงที่ใช้ไม้ค้ำยัน และโอลิเวียร์ยังคงอยู่ในห้อง ซึ่งปัจจุบันเป็นห้องทำงานของฉัน

“ตา เกิดอะไรขึ้น？　ได้รับบาดเจ็บ？”

“……ก็ใช่อยู่หรอก ฉันโดนลูกค้าตบ แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลยๆ……”

งั้นเหอร

ทั้งอาการบาดเจ็บ และความเจ็บป่วยสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วย「คิ」แต่หากป่วยการกินยาจะดีกว่า แต่ถ้าเป็นอาการบาดเจ็บฉันสามารถดูแลได้ด้วยตัวคนเดียว

“สถานะทางโภชนาการของคุณดูเหมือนจะไม่ดี ดังนั้นฉันคิดว่าคุณควรเริ่มกินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการและพักผ่อนบ้าง”

“……”

เธอยังคงนิ่งเงียบ เหมือนไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นฉันจึงหันไปสนใจผู้หญิงที่ถือไม้ค้ำยัน

“อาการบาดเจ็บที่ขา？”

“เอ๊ะ、ใช่……ฉันเคยโดนตัดเอ็นที่ขาเมื่อนานมาแล้ว……”

อ้า นั่นคงจะเจ็บปวดน๊า

“อาจจะเจ็บสักพัก แต่ก็รักษาให้หายได้ อยากลองมั้ย？”

“เอ๊ะ？”

ตราบใดที่ไม่ใช่พิการมาแต่กำเนิดก็สามารถทำได้

หากบาดแผลหายดีแล้ว ให้ตัดบริเวณนั้นออกทั้งหมด แล้วคราวนี้ลองปลูกใหม่ให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ระวังอย่าให้หลุดจากตำแหน่ง มีเทคนิค「คิ」ที่ทำเช่นนั้นได้

หากเป็นเส้นเอ็นจากอาการบาดเจ็บเก่า กระดูก เนื้อ และเส้นเอ็นจะงอกใหม่ได้ ――หากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ควรจะสามารถรักษาให้หายได้เต็มที่ภายในเวลาประมาณหนึ่งถึงสองสัปดาห์ สำหรับขาเรียวของผู้หญิงจะเป็นเช่นนั้น

ม๊า สามารถกินยาแก้ปวดระหว่างการรักษาให้หายขาดได้ ดังนั้นจึงไม่น่าจะยากเกินไปหากมีสภาพแวดล้อมที่สามารถพักผ่อนได้

ซ้า

“มาเริ่มจากคุณกันเลยไหม มาสิ”

“ฮ้า……？　มา、เหรอ……”

ก่อนอื่น ฉันตัดสินใจเริ่มรักษาจากเด็กผู้หญิงที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล