คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 28 สัญญาเล่นสนุกกับโลลิภายหลังสองสัปดาห์
28 สัญญาภายหลังสองสัปดาห์
ชาโรพัวพันกับอันธพาล
เมื่อฉันถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าระหว่างการถ่ายทำของฉัน ริโนกิสก็ออกไปหาชาโรที่มาสาย
เรื่องที่เกิดขึ้นคือ เธอถูกล้อมกรอบโดยอันธพาลห้าคนในตรอกเปลี่ยวด้านหลังที่ไม่มีคน ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น
บางที ชาโรพยายามใช้ทางลัด และตัดสินเลือกเส้นทางที่อันตราย
” ――ดิฉันเป็นสาวใช้และผู้คุ้มกันของคุณหนูค่ะ”
เพราะแบบนั้นจึงไม่เข้าไปช่วยสินะ
“นั้นดีแล้ว”
คนเรามีเหตุผลของตัวเอง
ริโนกิสภักดีต่องายของเธอ และให้ความสำคัญต่อฉันมากกว่าชาโร ไม่มากไปกว่านั้น
――หากตัดสินจากความประทับใจแย่ ๆ ส่วนตัว ก็คงไม่คิดอย่างงั้น
แต่ทว่า ริโนกิสที่รู้สึกแบบนั้นก็ยังบอกกับฉัน ถ้าเธอจะทิ้งชาโร เพราะไม่ชอบหน้า เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น
และ เธอกำลังเคลื่อนไหวทันทีหลังได้รับคำสั่งของฉัน
“รีบไปเรียกทหารยาม หรือทหารลาดตระเวนมาเร็ว ๆ”
“เข้าใจแล้วค――เอ๊ะ? ให้ดิฉันไปไหนนะคะ?”
“นี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับนักแสดงสาวดาวเด่นในอนาคต ไปเร็ว ๆ”
“เอ๊ะ แต่ว่า มีคนรอบตัวอยู่เยอะแยะเลยนะคะ ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นดิฉันเลย”
“กำลังพูดอะไรอยู่กันห๊า！ เร็วเข้า！”
เมื่อฉันขึ้นเสียงในแบบที่ไม่ค่อยจะทำ――ริโนกิสก็หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ช่างเป็นการแสดงออกที่ไม่พยายามซ่อนความสงสัยเลย
“คุณหนู จะไม่ไปใช่ไหมคะ?”
“…………เอ๊ะ? หมายความว่าไง?”
“คุณหนู จะไม่ไปช่วยแม่นั่นใช่ไหมคะ? คงไม่คิดที่จะไปคนเดียวใช่ไหมคะ? คงไม่ได้กำลังคิดว่าน่าตื่นเต้นมากแค่ไหนที่จะได้เจอคนที่คุณสามารถต่อยตีได้ใช่ไหมคะ?”
“เรื่องนั้นไม่มีทางหรอกน๊า！”
ฉันแค่จะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และถ้าตัดสินว่าชาโรกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันก็แค่คิดที่จะส่งพวกเขาทั้งหมดเข้าสู่การนองเลือดเท่านั้นเอง！ ช่างน่าตื่นเต้นอย่างคาดไม่ถึง！ ไปตีกับอันธพาลปลายแถวจะไปสนุกอะไร！？มันจะสนุกก็ต่อเมื่อได้ต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น！ ฉันแค่ต้องสนใจว่าอย่าหักโหมกับคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอเกินไป อย่างมากที่สุด ฉันทำใจให้สบายดึงพลังออกมาในเลเวลที่ใช้แค่มือข้างเดียว และเล่นสนุกด้วยนาน ๆ
“รีบไปเร็วเข้าสิ！เร็วเข้า！ เร็วเข้าสิ！！ เร็วเข้ารีบ ๆ สิ！！ เร็วเข้าสิ！！”
“………..”
ริโนกิสไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนความสงสัย และความเคลือบแคลงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมไป ในขณะที่มองย้อนกลับมาหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าฉันไม่ได้ขยับ
ไปแล้ว
……ไปแล้ว ใช่ไหม?
――ดีล่ะ รีบไปกันเถอะ！น่าตื่นเต้นจริง ๆ ที่จะได้เริ่มกลายเป็นสุดยอดเนีย！
ฉันบอกให้เบนเดริโอ้รออีกหน่อย และหลบจากทีมงานกองถ่ายและกลุ่มผู้ชมไปเงียบ ๆ
ฉันแน่ใจว่า เธอบอกว่าเห็นในตรอกด้านหลังตรงนี้……อะ อยู่นั่น！ ยังอยู่ล่ะ！ ห้าคน！
“――ทำอะไรน่ะ！ ปล่อยนะ！”
“――น๊า น๊า ไม่เห็นเป็นไรเลย เธอแต่งตัวแบบนั้นเพื่อยั่วพวกเราไม่ใช่หรือไง? พวกเราจะเล่นกับเธอเอง”
ยอดเยี่ยม！
ชาโรที่แปลงโฉมกลายเป็นตัวเอกหญิงด้วยการแต่งหน้าและแต่งชุดถูกล้อมกรอบด้วยชายห้าคน แขนของเธอถูกจับรั้งเอาไว้ และดูเหมือนจะขัดขืนไม่ไหว
อุมุ
นี่แหละ นี่แหละ……
การเพิกเฉยต่อเจตจำนงของเจ้าตัว และการคุกคามกักขังหน่วงเหนี่ยว เป็นสถานการณ์ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไร หากว่ามีคนตายหนึ่งหรือสองคน ทุกคนที่เห็นก็จะตัดสินว่าเป็นการป้องกันตัว！ฉันหยุดตื่นเต้นไม่ได้เลย！
ถ้าฉันหวังว่าจะมีคนที่แข็งแกร่งพอจะมีคนบอกว่าฉันโลภเกินไปไหม
ไม่ว่าจะมองยังไง พวกเขาทั้งหมดก็เป็นแค่อันธพาลที่แทยไม่มีอะไรต้องกังวลรมากไปกว่าการตะไบเล็บ
ทำไมไม่หยิบมีดออกมาล่ะ
ฉันไม่ได้พูดโอ้อวดแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากฉันประมาทลดการป้องกันไปเหมือนเวลาครึ่งหลับครั่งตื่นก็อาจะได้ถูกบาดได้แผลได้ ฉันต้องการความรู้สึกตึงเครียดในระดับเท่าเม็ดทราย
“อะ อาโน”
ฉันเข้าหาพวกเขาโดยซ่อนความตื่นเต้นไว้
“อ๊า?”
พวกผู้ชายกับชาโรหันมามอง
“ถะ ถ้าขอเข้าร่วมด้วย จะได้ไหมคะ?”
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันถูกปฏิเสธ――ฉันถามอย่างหวาดระแวง
“ยะ อย่าเข้ามาน๊า！ รีบไปเรียกใครสักคนมาก็ได้！”
เมื่อชาโรรู้สึกตัวว่าเป็นฉันที่กำลังเข้าไปใกล้ เธอก็ตะโกนแบบนั้นด้วยหน้าที่เปลี่ยนสี――
“โอ๊ะโตะ！”
อันธพาลสองคนเข้ามาและคนหนึ่งขวางทางออกของฉัน
และหนึ่งในนั้นก็เข้ามาคว้าแขนของฉัน
“ฮ่าๆๆๆๆ！ ดูเหมือนงานพวกเราจะง่ายขึ้นแล้วโว้ย ขอบคุณจริง ๆ ยัยเด็กโง่เอ๊ย！”
“รู้อะไรไหม? ถ้าแกยังผัดวันประกันพรุ่งอยู่ ข้าจะหักแขนนังเด็กนั่นซะ”
โอ้ พวกเขาเป็นอันธพาลแบบที่ตรงตามภาพเลย
――ต้องบอกว่าสะดวกขึ้นเยอะเลย
“เน๊”
“อะ?”
ก่อนอื่นฉันเรียกอันธพาลที่จับแขนฉันไว้
“แบบนี้หมายความว่าคุณให้หนูมีส่วนร่วมแล้วใช่ไหม? หมายความว่าหนูไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องจัดการกับอีกฝ่ายหนึ่ง เพราะมีส่วนเกี่ยวข้องไปซะแล้วใช่ไหม? เป็นการป้องกันตัวที่ถูกกฎหมายใช่ไหมคะ? ยังไงก็ตามเวลาจับน่ะ ต้องจับให้แน่นกว่านี้นะคะ――”
ฉันใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้โดนจับ จับมือ――จับนิ้วหัวแม่มือของเขาที่กำแขนฉันหลอม ๆ แล้วงอไปด้านหลังสุดแรงเท่าที่จะทำได้
“จะหักไหมน๊า?”
มีความรู้สึกถึงแรงต้านที่แข็งแกร่ง แต่ก็เหมือนกิ่งไม้ที่หัก เพราะรับแรงดันไม่ไหว และหัก
“คุก――อ๊ากกกกกก！”
วินาทีที่เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ปลายเท้าของฉันก็จรดลำคอของเขาแล้ว
ทว่าก็เป็นแค่ลูกเตะจากการหมุนตัวเตะเท่านั้น
ถึงฉันจะอายุห้าขวบแล้ว แต่ก็ป่วยมาจนถึงเมื่อไม่นานมานี้ นี่จึงเป็นลูกเตะที่มีพลังเพียงหนึ่งในล้านของยุครุ่งเรืองในชีวิตก่อนหน้า
ท้ายที่สุดฉันก็ยังเป็นเด็ก ฉันจึงกังวลเกี่ยวกับความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันปลดปล่อยพลังออกมาที่ขามากกว่าจะเป็นที่แขน ม๊า เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจุดสำคัญเช่นคอ ในทางกลับกันก็ช่วยให้ฉันไม่ต้องต้องปลดปล่อยพลังมากเกินไป ――ถึงมีโอกาศเผลอฆ่าเขาไป แต่ก็ยังเป็นการป้องกันที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ล่ะ ที่จริงฉันไม่สนใจด้วยซ้ำ
“ว่าแล้ว ฉันชอบคนที่แข็งแกร่งกว่านี้อีกสักหน่อยล่ะ”
คนพวกนี้ค่อนข้างคุณภาพต่ำอย่างปฏิเสธไม่ได้
แค่นี้ไม่จำเป็นต้องรีด「คิ」ออกมาเลย แม้แต่ในร่างกายของเด็กห้าขวบ แค่เทคนิคที่เหมาะสมก็เพียงพอแล้ว
แต่ว่า ม๊า แต่นาทีนี้ ฉันไม่มีเวลาเหลือให้หยุดพักได้หรอกนะ
รู้สึกดีที่ได้ใช้กำปั้นโดยไม่ต้องรู้สึกผิดชอบชั่วดี
มีคู่ต่อสู้อีกสี่คนที่ให้ฉันเล่นสนุกได้อยู่
――ฉันมีเวลาไม่มาก แต่ฉันกำลังอารมณ์ดี ดังนั้นก่อนที่ฉันจะช่วยส่งไปตาย มาสนุกกันเยอะ ๆ นะ！
“มันอะไรกัน！ ยัยเด็กบ้านั่นมันอะไรก๊าน！”
หลังจากทรมานคนสามคนอย่างช้า ๆ และตั้งใจ หัวใจของคนสุดท้ายที่ควบคุมตัวชาโรอยู่ก็ดูเหมือนจะแตกสลาย
เมื่อเขาผลักชาโรออกไปอย่างแรก เขาก็หยิบมีดออกมาและยืนตัวสั่นอย่างรุนแรง พร้อมกับชักสีหน้าด้วยความหวาดกลัว
……นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ชอบอันธพาลที่ด้อยคุณภาพ เพราะมักถูกกลืนกินด้วยความกลัวทันที
หมดสนุกแล้วสิ
“กะ แกรู้ไหมว่าพวกข้าเป็นใคร！ แกไม่เห็นสัญลักษณ์เรอะ！”
ก่อนหน้าที่ฉันจะบอกให้เขาไปซะนั้น เขาก็พูดบางสิ่งที่ไม่ควรเพิกเฉย
“เครื่องหมาย? หรือว่าจะเป็นมาเฟีย?”
ตอนแรกฉันไม่ได้มอง เพราะคิดว่าไม่สำคัญ แต่เมื่อฉันหันไปมองอีกสี่คนที่กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น……พวกเขาก็มีตราสัญลักษณ์ที่มีลวดลายเหมือนกันอย่างแน่นอน
ถ้าอย่างงั้น――ถ้าอย่างงั้น！
“ยังมีพรรคพวกอยู่ใช่ไหม? ต้องมีพวกที่แข็งแกร่งอยู่แน่นอนใช่ไหม? มีจำนวนเท่าไหร่ ร้อยคนคน? มากกว่า? ――อ๊า ไม่ต้องห่วง ฉันไม่สนใจที่จะขยี้หรอก ดังนั้น เน๊ ฉันต้องการให้คุณรวบรวมคนที่แข็งแกร่งมากให้มากที่สุด”
“――แล้วแกมันตัวอะไรก๊านนนนนน！！”
อาเร๊ะ? ไม่กลัวเกินไปหน่อยเหรอ แปลกจัง
“ใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ ถ้าต้องการจะหนีไปตอนนี้เลยก็ได้น๊า――สิ่งที่ฉันจะทำก็แค่ปลุกอีกสี่คนขึ้นมาถามอีกครั้งก็พอ
นั่นสินะ……ในคืนหน้าอีกสองสัปดาห์ ฉันจะไปหาพวกคุณ ช่วยเตรียมต้อนรับอย่างอบอุ่นด้วยนะคะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น ฉันก็ฉีกเครื่องหมายที่เย็บติดบนเสื้อผ้าจากหนึ่งในอันธพาลที่ล้มอยู่ออกมา
ดีไซน์เป็น หมา หรือเปล่า?
ก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนกลุ่มอันธพาลมากกว่ามาเฟียอยู่ดี
ม๊า ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นมาเฟียหรือกลุ่มที่มีชื่อเสียงที่ไหน แต่ถ้าแสดงสิ่งนี้ และถามคำถาม ก็น่าจะทำให้ฉันรู้ว่าควรไปเที่ยวที่ไหน
“ได้ไหม? สัญญาแล้วนะคะ? ถ้าทำพังหนูจะโกรธมาก ๆ เลยนะคะ”
ฉันกลัวมากเลยที่จะไม่สามารถสื่อสารให้เข้าใจได้อย่างถูกต้อง
งั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ต่อแล้ว
“เช่นนั้นแล้ว ――ชาโร ไปกันเถอะ”
น่าจะใกล้ถึงเวลาที่ริโนกิสจะพาทหารยามหรือทหารลาดตระเวนกลับมาแล้ว
ก่อนหน้านั้น ทั้งสองฝ่ายก็ ไม่สิ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ฉันต้องเป็นพยานให้การว่าพวกเขาหนีไปได้ และฉันยังต้องถ่ายทำอยู่ ดังนั้นฉันจึงหนีไม่ได้
และอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า พวกเขาก็พาเพื่อน ๆ มาเล่นสนุกด้วยกัน
――ฉันอดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอ ไม่ไหวแล้ว ฉันอดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอ！