คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 284 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะหมีอากาศ １０ โลลิวิ่งไล่จับกลางทุ่งดอกอากาศ

284 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ １０

“――นั่นล่ะมั้ง”

หลังออกมาจากซ่อง ลิลลี่ก็ปีนขึ้นไปบนหลังคาของอาคารสูงใกล้ ๆ แล้วมองไปทางท่าเรือ

ในขณะนี้ มีเรือลำใหญ่แล่นเข้ามาใกล้ท่าเรืออย่างช้า ๆ

ตัวเรือสีดำมีรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขาม และมีสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรสลัดอากาศที่มีลวดลายวาฬเพชฌฆาตสีขาวถูกวาดไว้ขนาดใหญ่

ฉันคลี่โน้ตหลายแผ่นจากในกระเป๋าออก และตรวจดูเครื่องหมายต่าง ๆ

――ตามที่คาดไว้ นี่คือสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรสลัดอากาศวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า) ตรงตามที่เขียนไว้แน่นอน

จากที่นี่ เรือของแฟรกไจล์จะขนถ่ายลูกเรือและสินค้า และเคลื่อนตัวไปที่ไหนสักแห่งบนเกาะแห่งนี้

จากที่ฉันได้ยินมาจากวีรัสเหล่าทาส ฉันได้ยินประเด็นบางอย่างว่า「เรือของแฟรกไจล์จอดอยู่ที่นั่นที่นี่ไม่ใช่เหรอ」ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถหาสถานที่ที่เป็นไปได้ทั้งหมดได้หรือไม่

ทั้งเรือทั้งแฟรกไจล์ต่างซุ่มซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง อย่างน้อยก็ในสถานที่ที่คุณไม่สามารถมองเห็นได้ตั้งแต่แรกเห็น

“รีบหน่อยดีกว่า”

――ถ้าต้องการจับเขา ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว

ตั้งแต่ที่ฉันได้เลือกการต่อสู้กับแฟรกไจล์ บนเกาะแห่งนี้ ฉันคิดว่าเขาจะต้องมองหาฉันจากอีกด้านหนึ่งเช่นกัน

ทว่า หากเขาซ่อนตัวหรือหนีไปได้โดยบังเอิญ ฉันจะเป็นฝ่ายเดือดร้อน

ดังนั้นถ้าต้องการจับเขา ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว

ลิลลี่เคลื่อนตัวไปตามหลังคามุ่งหน้าไปยังท่าเรือ

“――การล่าโจรสลัดอากาศนี่มันเรื่องบ้าอะไรห๊า！　เป็นพวกไร้หัวสมองกันรึไงห๊า！”

ชายร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน เขากำลังต่อยผู้คนที่ฉันเคยเห็นมาก่อน ……ถ้าฉันจำไม่ผิด เขากำลังต่อยกัปตันกลุ่มโจรสลัดอากาศทีล่ะคน。

ที่ท่าเรือมีคนมากมาย

ส่วนใหญ่เป็นโจรสลัดอากาศ และสาเหตุที่ทำให้มีผู้บาดเจ็บจำนวนมากก็เพราะพวกเขาถูกลิลลี่โจมตี

มีโจรสลัดทางอากาศเกือบสามพันคน มีทั้งผู้มีชื่อเสียง และผู้ไม่เป็นที่รู้จัก ผู้นำระดับสู้ง ผู้สมัครชิงตำแหน่งผู้นำ และผู้ใต้บังคับบัญชา ทั้งหมดอยู่ภายใต้ชื่อของราชาแห่งการหลบหนี

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขารู้สึกยังไง แต่ฉันบอกได้เลยว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นกัปตันของแฟรกไจล์・กลุ่มโจรสลัดอากาศวาฬเพชฌฆาตขาว

ลิลลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จนเมื่อมองจากมุมด้านบน ฉันเห็นผู้คนจำนวนมากรอต้อนรับฉันอยู่

――ฉันสงสัยว่านี่คือเสน่ห์ของแฟรกไจล์หรือเปล่า

ดูเหมือนแฟรกไจล์จะเป็นคนแรกที่ลงมาตามทางเดิน และลูกเรือจากเรือลำนั้นก็ลงมาทีละคน

และท่ามกลางฉากดังกล่าว ไม่มีเสียงไชโยโห่ร้องในหมู่ผู้คนมากกว่าพันคนที่มาต้อนรับยพวกเขา มีเพียงเพียงเสียงอันเกรี้ยวกราดของแฟรกไจล์เท่านั้นที่ดังก้อง

แฟรกไจล์ต่อย สบถ สบถ ต่อยผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถูกเรียกว่าเหล่าผู้นำระดับสูง

เหตุผลที่เขาแสดงอาการอารมณ์เสียออกมาทันทีที่กลับมา ไม่ต้องคิดให้มากความ ทั้งหมดเป็นความผิดของลิลลี่

เขาคงได้ยินมาว่ามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นบนเกาะของแฟรกไจล์ และหลังจากได้ยินรายงาน เขาก็กลับมาพร้อมความโกรธ

“ดีล่ะ”

เมื่อยืนยันเป้าหมายได้แล้ว

ได้เวลาเข้าไปสู่ระยะสื่อสารได้

ถ้าอย่างงั้น――ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องซ่อนอีกต่อไปแล้ว

ลิลลี่กระโดดลงจากอาคาร แล้วเดินเข้าไปหาแฟรกไจล์

“――อะ？”

แฟรกไจล์สังเกตเห็นลิลลี่ที่เดินเข้ามาไปเหมือนไม่มีอะไร

เขาเป็นตาลุงที่ดูหยาบกระด้าง สวมกางเกงลายดอกไม้สีฉูดฉาด และมีเสื้อคลุมคลุมผิวกายที่เปลือยเปล่า

เนื่องจากมวลกล้ามเนื้อที่ใหญ่ของเขา เขาจึงมีขนาดใหญ่ทั้งแนวตั้งและแนวนอน สร้างร่างกายได้ดีเลยนี่

โดยเฉพาะดวงตา

ลิลลี่ไม่ได้เกลียดความหิวกระหายความรุนแรงที่ส่องประกายอยู่นั้น

ทว่า เธอก็ไม่ชอบผู้ชายคนนี้เลย

หากเขาเป็นเพียงผู้รักความรุนแรง เธออาจจะใจดีกับเขานิดหน่อย แต่เขาเป็นคนชั่วร้ายที่เปลี่ยนแม้แต่เด็กให้เป็นทาส

หรือก็คือไม่ใช่คนดีแม้แต่นิด

“คุณคือราชาผู้หลบหนี แฟรกไจล์สินะ？”

“อะไรวะ ไอ้เด็กเวร ไปให้พ้น หรือจะเตะแกตกเกาะห๊า”

“เห๊ ดีจังเน๊”

การกระทำตัวอันป่าเถื่อนที่แสดงเจตนาฆ่าแม้กระทั่งต่อเด็ก

ดวงตานั่นอันตรายอย่างยิ่ง แสดงให้เห็นว่าเขาต่อสู้เพื่อชีวิตมาโดยตลอด

ดีจริง ๆ ลิลลี่พยักหน้า

――กับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าจะลงมือหนักแค่ไหน มโนธรรมของเธอก็จะไม่เจ็บ

“ฉันมาเพื่อช่วยให้คุณไม่ต้องออกตามหาไงล่ะ “

“ห๊า？”

“เข้าใจช้าจังเน๊ ――ฉันคือ นักล่าโจรสลัดอากาศง๊าย”

บริเวณโดยรอบกำลังส่งเสียงกระซิบหึ่ง

เหล่าโจรสลัดอากาศต่างมองดูเด็กที่แอบเข้ามาระหว่างการอบรมลูกน้องอย่างสงสัย แต่ด้วยการปรากฏตัวของคนที่อ้างว่าเป็นบุคคลอันตรายที่ออกอาละวาดทุกคืน ก็มีเรื่องให้รู้สึกประหลาดใจหลายประการ

เป็นเด็กอย่างไม่คาดคิด

ปรากฎตัวในเวลากลางวันอย่างไม่คาดคิด

และความหมายของการออกมาในเวลานี้――

“พวกคนที่อยู่ที่ทั้งหมดถูกฉันซัดจนเละก็เพื่อเรียกคุณออกมา แล้ว ตอนนี้ฉันก็จะกระทืบคุณด้วย”

ใช่แล้ว ทันทีที่แฟรกไจล์กลับมา เธอก็ปรากฎตัวขึ้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือการประกาศเจตนารมณ์ที่จะต่อสู้กับแฟรกไจล์

“……ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาว่างพอจะมาฟังเรื่องตลกหรอกนะเฟ้ย อะ？　อยากโดนฆ่าเรอะ？”

“ใช่ แล้วฉันก็หวังว่าคุณจะทำได้ด้วยเน๊？”

เมื่อลิลลี่ยิ้ม――แฟรกไจล์ก็กระโดดเข้าหาเธอทันที

“ตายซ๊าぇ！！”

ก่อนที่ใครจะรู้ตัว มือขวาของเขาซึ่งว่างเปล่าก่อนหน้านี้ ก็กำลังถือขวานรบอันใหญ่อยู่

มันคืออาวุธพันธสัญญา(เมจิกเวฟฟ่อน)

โดยการทำสัญญาเชื่อมโยงพลังเวทมนตร์เข้ากับอาวุธพิเศษ หรือพูดให้ให้เจาะจงยิ่งขึ้นคือ มันเป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่ง ที่อนุญาตให้เก็บเครื่องมือเหล่านั้นไว้ในมิติอื่น

โดยพื้นฐานแล้ว คุณสามารถเซ็นสัญญากับเครื่องมือได้หนึ่งชิ้นหรือสองชิ้นหากคุณมีความสามารถพอ แต่เมื่อคุณทำสัญญาแล้ว คุณจะไม่สามารถยกเลิกสัญญาเครื่องมือนั้นได้ตลอดชีวิต

ขวานรบที่น่าจะต้องผ่านการต่อสู้มาด้วยกันนับไม่ถ้วน ถูกเหวี่ยงไปที่ลิลลี่อย่างไร้ความปราณี

ไม่มีความลังเลใจเลย

ความเร็วของการกระทำมาจากการตัดสินใจฆ่า

มันเป็นพฤติกรรมของชายที่ประสบความสำเร็จในโลกที่ป่าเถื่อน

“――ตายยยยยยยっ！”

ขวานรบถูกเหวี่ยงลงมากระแทกพื้น

ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านหลังของแฟรกไจล์

“อะไรっ……！”

“อุ、อุว๊ากกกกっ！？”

“ทำไมถึงมาอยู่ทางนี้ได้ล่ะเฟ้ยぇ！”

แฟรกไจล์รู้สึกแปลกใจที่เห็นเด็กตรงหน้าจู่ ๆ ก็หายตัวไปต่อหน้าเขา แล้วเมื่อหันมองไปทางเสียงตะโกรน――กรีดร้องแล้ว

“――แกทำบ้าอะไรกันนนนぇ！！！！”

เด็กที่หายตัวไปอยู่ตรงนั้น

เธอกำลังโจมตีโจรสลัดอากาศ ลูกเรือของวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)――ของแฟรกไจล์

ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอไม่สนใจมองมาทางแฟรกไจล์เลยแม้แต่น้อย และยังคงโจมตีจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง

เนื่องจากอยู่ในสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านผิดปกติ เหล่าลูกเรือจึงไม่สามารถดึงหรือแกว่งอาวุธของตนได้อย่างใจ เนื่องจากกลัวว่าจะโจมตีโดนกันและกัน ดังนั้นลิลลี่จึงจงใจค่อย ๆ ลอดผ่านช่องว่างและพังอาวุธเหล่านั้นลงมาทีละชิ้น

“……รอก่อนสิโว้ยยยยยย！！”

แฟรกไจล์รีบวิ่งไปหาลิลลี่ที่ก็ยังไม่แม้แต่จะมองเขาอยู่ดี――แต่

ในขณะที่หลบหลีกการโจมตีได้ทุกครั้งราวกับว่ามันเป็นความพยายามที่สูญเปล่า เธอยังคงโจมตีพวกลูกเรือต่อไป

แฟรกไจล์ที่ไล่ตามลิลลี่ เป็นภาพที่เห็นได้หลายต่อหลายรอบ

ใบหน้าของลิลลี่ยิ้มแย้มขณะที่เธอมองไปที่ลูกเรือ และแฟรกไจล์ที่ไล่ตามมาด้วยเจตนาฆ่า

เหมือนเธอจะเพลิดเพลินกับความรุนแรง และก็สนุกกับการเยาะเย้ยความไร้พลังของแฟรกไจล์ เธอสนุกกับมันจริง ๆ

“เหนื่อยไหม？　――จ๊า ไว้พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่ดีไหมเอ่ย？　คุณคงจะเหนื่อยจากการเดินทางไกลสินะ วันนี้ก็พักผ่อนเยอะ ๆ เน๊”

ลูกเรือทั้งหมดถูกจัดการ

ในกลุ่มโจรสลัดอากาศวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)ที่เพิ่งกลับมาถึงที่ท่าเรือ แฟรกไจล์เป็นเพียงคนเดียวที่ปลอดภัย

ไม่ว่าเขาจะไล่ตามอย่างหนักแค่ไหน แฟรกไจล์ก็แทบจะไล่ตามเธอไม่ทัน และตอนนี้ก็ไม่สามารถขยับตัวได้เนื่องจากความเหนื่อยล้า

เหล่าโจรสลัดอากาศที่อยู่โดยรอบไม่สามารถแม้แต่จะคิดที่จะกระโดดลงไปในวังวน สิ่งเดียวที่ทำได้คือจ้องมองภาพอันเหลือเชื่อนั้น ที่แทบแยกไม่ออกว่าฝั่งไหนเป็นเด็ก ฝั่งไหนเป็นผู้ใหญ่

――แฟรกไจล์คนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย

ความจริงข้อนี้น่าตกใจมากจนความมุ่งมั่นของเหล่าโจรสลัดอากาศที่ตัดสินใจติดตามราชาแห่งการหลบหนีต้องสั่นคลอน

“ระ รอก่อนเด็กเวร……แกอย่าหนีสิฟ๊ะ……！”

แฟรกไจล์ที่หอบหายใจเนื่องจากขาดออกซิเจนตะโกนขึ้นไล่หลัง ลิลลี่ที่กำลังจะจากไปราวกับว่าธุระของเธอได้เสร็จสิ้นลงไปแล้ว แต่――

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ？　ไว้พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่ที่นี่ไง ก็แบบคุณหายใจไม่ออกแม้กระทั่งก่อนการต่อสู้แล้วจริงไหม？　คุณน่าจะอยากเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มต้นใหม่จริงไหมล่ะ？”

เธอเหลือบมองไหล่ของตัวเองแล้วพูดแบบนั้น ขณะเดินจากไป

“พรุ่งนี้อย่าลืมเตรียมตัวให้พร้อม อาวุธ กับดัก ฯลฯ เตรียมฆ่าฉันได้เลย ――ทุกคนกำลังดูอยู่ พรุ่งนี้คุณทำดีที่สุดเน๊ ราชาแห่งการหลบหนีซัง？”

ไม่มีใครสามารถหยุดลิลลี่ได้ในขณะที่เธอเดินจากไปอย่างมั่นใจ――

ไม่สิ ไม่มีใครคิดจะหยุดเธอด้วยซ้ำ