คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 287 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ １３ ความใจดีต่อหมีของโลลิ

287 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ １３

“――โอ๊ย เด็กเวร！　แกทำอะไรกับเรือของข้ากันฟ๊ะ！？”

วันที่สามหลังจากกลับมาถึงท่าเรือ แฟรกไจล์

ใต้ลิลลี่ที่ยังคงอยู่ที่ท่าเรือคือ เหล่าลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)ที่ได้รับบาดเจ็บกันมากมาย และแฟรกไจล์ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

ไม่กี่วันที่ผ่านมา ลิลลี่ใช้เวลาอยู่ที่ท่าเรือเป็นหลัก

ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนกล่องไม้ที่ถูกสุ่มวางอยู่กลางพื้นที่เปิดโล่งเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจน

ในขณะที่เธอกำลังพักผ่อนและดื่มด่ำกับแสงแดด ก็กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลที่ทาสที่ไม่รู้จักดีนำมาให้

ทาสคนนั้นกล่าวเพียงว่า「กรุณาพยายามเข้า」

“สองวันเลยน๊า……ม๊า ก็ปกติเน๊ะ”

“ฮ้า！？”

――หลังจากวันที่สองผ่านไป แฟรกไจล์คงจะคิดหนีแล้วจริงไหม

เมื่อวานเขาโดนซ้อมหนักมาก

หากโดนขนาดนั้นแล้วเขายังคิดว่า「ครั้งหน้าข้าจะชนะ」ฉันก็คงคิดได้แต่เพียงว่า ความสามารถในการเรียนรู้ของเขาพังไปแล้ว

แล้วในตอนที่คิดจะหนีออกจากเกาะนี้เอง――ในที่สุดเขาก็รู้ตัวว่าเรือโจรสลัดของกลุ่มวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)หายไปแล้ว

“ถ้าเป็นเรือของคุณล่ะก็ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่『เกาะเกตเวย์』แล้วล่ะ ฉันเป็นคนปล้นมันไปเอง”

และลิลลี่ก็กัดแอปเปิ้ลคำสุดท้ายด้วยท่าทางสบาย ๆ และโยนแกนที่เหลือลงไปในทะเล

“ต้องบอกว่าไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้คุณหนีไปอยู่แล้วจริงไหม หรือพูดอีกอย่างคือ ตอนนี้หนีไม่ได้อีกแล้วไง？”

ในวันที่วาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)กลับมาถึงที่อาคาชิมะ เรือของพวกเขาก็ถูกฉันส่งไปยัง「เกาะเกตเวย์」

ทันทีหลังจากนั้น โจรสลัดอากาศประมาณครึ่งหนึ่งที่ถูกให้มารอแฟรกไจล์ ก็หันหลังให้กับแฟรกไจล์ และหนีออกจากเกาะไป

ในขณะนั้นมีสองเงื่อนไข

ประการแรกคือ ให้ละทิ้งเรือบนอาคาชิมะที่สามารถทนต่อการเดินทางระหว่างเกาะได้　โดยเฉพาะให้ช่วยกันทำลายเรือของโจรสลัดอากาศที่ไม่คิดหนีด้วย

ประการที่สอง หากคุณไปที่「เกาะเกตเวย์」ให้เล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันบนอาคาชิมะ

เงื่อนไขทั้งสองนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันไม่ให้แฟรกไจล์หลบหนีได้

“หนีเรอะ！”

ทว่า แม้จะถูกโจมตีอย่างหนักทั้งเมื่อวานและวันก่อนเมื่อวาน แต่พลังของแฟรกไจล์ก็ไม่ลดลงเลย

“ข้ากำลังคิดที่จะฆ่าล้างทั้งเกาะเวรนี้ด้วยการทิ้งระเบิด！　ข้าจะเปลี่ยนทั้งหมดนี่ให้เป็นสุสานของแกซ๊าぁ！”

“อา เหรอ นั่นเป็นเรื่องน่าเสียดายเน๊ะ”

ลิลลี่ยิ้มทว่า――แต่คราวนี้ตาของเธอไม่ยิ้ม

ทิ้งระเบิดเกาะนี้ทั้งเกาะ

เปลี่ยนทั้งหมดนี่ให้เป็นสุสาน

ถ้าทำอย่างนั้น ไม่เพียงแต่ชีวิตของทาสเท่านั้น แต่ทุกคนบนเกาะนี้จะตกอยู่ในอันตราย ซึ่งรวมถึงกลุ่มโจรสลัดอากาศในสังกัดที่ยังคงอยู่บนเกาะด้วย

เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เคารพชีวิตเลย

“เน๊――มองขึ้นไปสิ”

“ห๊ะ？”

“คุณไม่คิดว่าเรือโจรสลัดอากาศพวกนั้นอยู่ใกล้มากเกินไปหน่อยเหรอ？”

“……”

พวกแฟรกไจล์มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่สงสัย มองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าที่สงสัย

“นะ นี่มันอะไรกัน……”

อย่างที่ลิลลี่บอก เรือโจรสลัดอากาศอยู่ใกล้มาก ๆ

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไม แต่มีเรือโจรสลัดอากาศมากกว่า ห้าสิบลำบินอยู่ทั่วท้องฟ้าเบื้องบนและรอบ ๆ อาคาชิมะ

“ดูให้ละเอียดสิ”

“……ดูให้ละเอียด？”

“ช๊าย――”

ลิลลี่เริ่มเดินช้า ๆ

“โฮร่า ที่นั่นด้วย”

และคราวนี้ เธอชี้ไปอีกด้านหนึ่งของท่าเรือ……ซึ่งมีโกดังและอาคารตั้งเรียงรายอยู่

เมื่อมองแวบแรก เหมือนไม่มีอะไร――ไม่ ไม่ใช่เลย

มีเหล่าทาสมารุมล้อมอยู่เต็มไปหมด กำลังซ่อนตัวและจ้องมองมา

แม้ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาที่กำลังจ้องมองนั้นราวกับว่าพวกเขากระหายอะไรบางอย่าง

เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุนแรงนับสิบหลายร้อย……แม้จะยังไม่รู้ความหมายที่แท้จริง แต่พวกแฟรกไจล์ก็อดไม่ได้ที่จะขยับถอยหลัง

มันแปลกมาก

เรือโจรสลัดอากาศซึ่งไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาซึ่งไม่เคยเข้าใกล้อาคาชิมะมาก่อน และนั่นไม่ใช่สายตาของทาสที่มองมาปกติ

นี่ไม่ใช่อาคาชิมะปกติที่ถูกปกครองโดยแฟรกไจล์อีกต่อไปแล้ว

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？”

“……！”

เขารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกกับสถานการณ์ที่ไม่ปกตินี้ ซึ่งไม่ให้อะไรเลยนอกจากความรู้สึกแย่ “――และเมื่อกลับมาตั้งสติได้ ลิลลี่ก็มาอยู่ข้าง ๆ แล้ว

ใช่แล้ว อยู่ข้าง ๆ

“ทุกคนมาก็เพื่อมาดูจังหวะที่ราชาแห่งการหลบหนี แฟรกไจล์พ่ายแพ้ไงล่ะ เป็นที่นิยมมากเลยเน๊ะ”

ช่วงเวลาที่เขามองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ความหนาวเย็นก็ไหลลงมาตามกระดูกสันหลัง

“――แต่คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ？　ฉันไม่มีเจตนาที่จะฆ่าคุณอยู๋แล้ว ตราบใดที่หัวใจของคุณยังไม่แตกสลาย ฉันจะสู้กับคุณครั้งแล้วครั้งเล่าเอง ซ้า มาเริ่มของวันนี้กันเลยดีไหม？”

ความบ้าคลั่งที่ส่องสว่างยิ่งกว่าแฟรกไจล์ ――เพียงแวบเดียวเขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงความปรารถนาอันแรงกล้าต่อความรุนแรง

ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะคนที่มีสายตาอันตรายเช่นนี้ได้

เขาถูกกลืนหายไปอย่างสมบูรณ์

เด็กสาวโจมตีโจรสลัดอากาศซึ่งสูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้ในทันทีอย่างไร้ความปราณี――

“กลับมาแล้ว”

เมื่อฉันกลับมาถึงที่ซ่องของวีรัส พวกเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นเขียนกำแพงกันอยู่ในบริเสณนั้นก็ตะโกนเข้าไปข้างในว่า「ลิลลี่ซาม๊ากลับมาแล้วー！」

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ！”

“ยินดีต้อนรับกลับ”

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”

“……”

“――โอ๊ะโตะ”

เอด้าสวมผ้ากันเปื้อนอาจเป็นเพราะเธอกำลังทำอาหารอยู่ เอสเธอร์ที่ดูเหมือนน่าจะจดบันทึกยังคงถือปากกาอยู่ อาซีร์ที่มือเปียกอาจเป็นเพราะเธอกำลังซักผ้า และลูเซียโด มนุษย์สัตว์เสือดาวก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และตะครุบฉันไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ยะ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”

ลุยซาซึ่งได้รับการพยุงโดยพวกเด็ก ๆ ปรากฏตัวจากด้านหลังเอสเธอร์ ขณะไม้ค้ำยันของเธอส่งเสียงดังโดดเด่น

ตั้งแต่ที่แฟรกไจล์กลับมา ฉันก็ไม่ได้กลับมาที่ซ่องแห่งนี้เลย

มีความเป็นไปได้สูงที่ฉันจะเข้าไปมีส่วนร่วมในสงครามที่ไม่จำเป็น ดังนั้นฉันจึงส่งข้อความว่า「ฉันจะไม่กลับบ้านสักสองสามวัน」

แล้วในที่สุดลิลลี่ก็กลับมา

“กลับมาแล้ว โอลิเวียร์ล่ะ？”

“กำลังไปตรวจซ่องที่อยู่ใกล้ ๆ น่ะ ยิ่งไปกว่านั้นเถอะ――”

เอสเธอร์ขัดจังหวะขึ้นมาโดยอาศัยช่องว่างของเอด้าซึ่งไม่แน่ใจว่าจะถามยังไงดี

“ฉะ ฉันไม่ได้กังวลอะไรหรอกนะ！　……แต่ผ่านไปด้วยดีไหม？”

ดูเหมือนว่าฉันทำให้กังวลไม่น้อย

“ม๊าเน๊ ฉันคิดว่าฉันได้กำจัดแฟรกไจล์ตามที่สัญญาไว้แล้ว”

“คิด？”

――ตอนแรก ลิลลี่วางแผนที่จะทำความสะอาดสิ่งต่าง ๆ อย่างเหมาะสม แต่หลังจากมาถึงอาคาชิมะและเรียนรู้ความจริง เธอก็เปลี่ยนใจ

เพราะฉันคิดว่ามีคนอื่นที่อยากจะฆ่าเขามากกว่าฉันมาก

แม้ลิลลี่มีความรู้สึกขุ่นเคืองอันชอบธรรม――แต่นี่คือชายที่ทาสหลายคนบนเกาะนี้เกลียดชังมากจนอยากจะฆ่าเขา

เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันก็ควรจะยอมแพ้ และมอบแฟรกไจล์ให้กับผู้ที่มีความอยากฆ่าแข็งแกร่งกว่าลิลลี่

เพราะคิดได้อย่างนั้น

“ที่เหลือฉันฝากไว้ให้พวกเขาจัดการน่ะ”

เช่นเดียวกับที่พวกเขาใช้กำลังกับคนเหล่านั้นมาจนถึงตอนนี้ ฉันก็กำลังเพื่อล้มพวกเขาลงเช่นกัน

หลังจากนั้นฉันไม่รู้

แฟรกไจล์และลูกเรือของของกลุ่มวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)ถูกลิลลี่เหยียบย่ำจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามใจ และถูกทิ้งไว้ตรงนั้น

ต่อหน้าเหล่าทาสที่มีความแค้นเคืองต่อพวกเขา

ต่อหน้าเหล่าทาสที่ถูกกดขี่ ถูกเหยียบย่ำ ไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์ และชีวิตที่ถูกทำลายยับเยินอย่างสมบูรณ์โดยตรง

――หลังจากที่ลิลลี่จากมา พวกทาสต่างส่งเสียงคำรามออกมา ผู้คนหลายร้อยกรีดร้องด้วยเจตนาฆ่า

ฉันคิดถ้าเขาสามารถรอดมาได้นั่นก็จะเยี่ยมมาก

หากเขามีโชคอันอัศจรรย์ ก็คงมีโอกาสถูกมองข้ามไปได้

แต่ว่าต่อให้เขาจะสามารถหลบหนีจากทาสมากกว่าร้อยคนได้ แต่ต่อจากนี้ไปก็ยังต้องหลบหนีจากโจรสลัดอากาศที่บินอยู่ใกล้เกาะนี้ต่อ

ถ้าเขายังสามารถหลีกหนีจากสิ่งเหล่านี้ได้ ฉันก็อยากจะลองสักหน่อย

――ม๊า ก่อนอื่น

“อาซีร์ คุณบอกว่ามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม？　ใช้เวทย์รักษาได้หรือเปล่า？”

“ถ้าเป็นเวทมนตร์พื้นฐาน……แต่ปลอกคอผนึกเวทมนตร์”

“ฉันจะเอาออกให้เอง มาช่วยกันรักษาหน่อยน่ะ ――ลุยซา ขอโทษที่ทำให้รอเน๊ะ มาเริ่มรักษาขาของคุณกันเถอะ”

โจรสลัดอากาศลิลลี่หุบเขาพิษหิมะ(สโนว์・ลิลลี่)ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นส่วนหลักของปฏิบัติการบุกหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ น่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้

จนกว่าจะถึงตอนนั้นฉันก็จะตั้งสมาธิกับการรักษา

“――อะ ลิลลี่！　ยินดีต้อนรับกลับค่ะ！”

โอลิเวียร์ที่ไปตรวจสอบบริเวณโดยรอบกลับมาแล้ว

“――กลับมาแล้ว โอลิเวียร์”