คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 291 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะหมีอากาศ หมีที่แท้จริง ３

291 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ รูปร่างที่แท้จริง ３

เด็กสาวที่ลงจากท่าเรือมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ได้เห็นมาสักพักแล้วด้วยความคิดถึง

“――บ้านเกิดของฉันนานแล้วสิเน๊ะ”

หลังจากเสร็จสิ้นการเจรจาที่มาเวเลียแล้ว เนีย・ลิสตันก็ขึ้นเรือโดยสารโดยตรงและก้าวเข้าสู่ดินแดนอาร์ตัวร์

ตามที่คาดไว้ ผมขาวของฉันทำให้โดดเด่น อีกทั้งเพราะฉันก็เป็นคนดังในอาร์ตัวร์ด้วย

นอกจากนี้แม้จะไม่ได้ประกาศต่อสาธารณะ แต่ฉันก็ถูกเนรเทศจึงไม่สามารถกลับมาอย่างเปิดเผยได้

ดังนั้นก่อนที่จะออกจากมาเวเลีย ฉันจึงย้อมผมสีดำด้วยยาเวทมนตร์อันทรงพลัง

สิ่งที่ฉันใช้ในครั้งนี้ไม่ใช่ยาย้อมผมที่จะลบหายเมื่อเวลาผ่านไป แต่เป็นยาย้อมสีผมเวทมนตร์ที่ใช้เพื่ออำพรางตัวตนของราชวงศ์ซึ่งไม่สามารถล้างออกไปได้หากไม่ใช้ยาเวทมนตร์ชนิดพิเศษ

ทว่า ผมที่เจริญงอกใหม่ตามปกติจะมีเพียงสีผมดั้งเดิมเท่านั้น ฉันจึงจำเป็นต้องย้อมรากอีกครั้งก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีขาว

ม๊า นอกเหนือจากนั้น ต้องขอบคุณผมที่ทำสีไว้ ทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นฉัน เมื่อกลับมายังบ้านเกิด

ยังไงก็ตาม ฉันก็วางแผนที่จะอยู่ไม่เกินสองหรือสามวัน เพราะนี่เป็นเพียงทางผ่าน และฉันวางแผนที่จะพบปะเฉพาะคนที่ต้องการเท่านั้น ดังนั้นแล้วการออกไปข้างนอกแค่นิดหน่อยจึงไม่มีปัญหา

อย่างเร็วที่สุด วันนี้ หรือภายในไม่กี่วันข้างหน้า พวกริโนกิสจะกลับมายังเมืองหลวงของอาร์ตัวร์ หลังถูกส่งไปยัง แว็ง เดอ ครุชในภารกิจที่แยกกัน

หากการเจรจาที่แว็ง เดอ ครุชประสบความสำเร็จ ก็มีแผนที่จะเตรียมทหารและเรือเอาไว้ด้วย

จนกว่าจะถึงตอนนั้น เนีย・ลิสตันก็ยังต้องเร่งการเจรจาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ขอความร่วมมือจากเหล่าลูกศิษย์ในเรื่องกำลังพล

นอกจากนี้ ฉันวางแผนที่จะไปที่บริษัทเซโดนี เพื่อพึ่งพาช่องทางการติดต่อกับโจรสลัดอากาศที่มีเพียงแห่งเดียว

นี่เป็นเพียงสองสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้

ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับแผนที่ร่างขึ้น แต่แน่ใจว่าจะต้องมีหลายสิ่งหลายอย่าง

“――ก่อนอื่นเลย บริษัทเซโดนีสินะ”

สาวน้อยผมดำเริ่มออกเดิน

“――อะっ！　เด็กเวรนี่มัน！”

“――สวัสดี”

หลังจากกลับเข้ามาที่ท่าเรืออีกครั้งผ่านทางบริษัทเซโดนี ฉันก็ได้พบกับกับกัปตันริกเนอร์ อดีตโจรสลัดอากาศ ฉลามหัวค้อนดำซึ่งกำลังดูแลเรือเหาะอยู่

ฉันคิดว่าจะดีกว่านี้หากได้พบกับเหล่าลูกเรือด้วย แต่ก็ยังโชคดีที่กัปตันอยู่ในเมืองหลวง ยังไงก็ตามเรือที่ถูกดูแลอยู่คือ เรือของเนีย・ลิสตันนั่นเอง

เนีย・ลิสตันกับริกเนอร์พบกันเป็นประจำ แต่นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเราได้กับกันในฐานะสาวน้อยผมดำ

ครั้งแรกคือตอนที่เหล่าโจรสลัดอากาศถูกบังคับให้ขึ้นฝั่งอย่างเละเทะ สำหรับริกเนอร์แล้ว นี่เป็นตัวตนที่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง

“ว่าไปแล้วก็รู้จักอยู่แล้วสินะ คุณหนูคนนี้เป็นลูกศิษย์ของนักผจญภัยริโนะน่ะ”

เซโดนี ประธานของร้านใหญ่แห่งนี้ เข้ามาช่วยแนะนำฉันอย่างเป็นการส่วนตัว และยังทำเป็นเข้มย้ำหนักย้ำหนากับทุกคนว่านี่เป็น「ลูกค้าคนสำคัญ」

“ขอบคุณมากสำหรับเวลานั้น”

“ฮะ ฮ้า……ขอบคุณ”

ริกเนอร์ก็ตอบกลับมาเช่นกัน แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่เต็มใจก็ตาม

เวลาที่เจอเขานั้นแสนสั้น แต่ฉันคิดว่าพวกเรามีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน อย่างการบอให้เขาคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อช่วยลูกน้อง ขณะเดียวกันเขาก็ร้องขอชีวิตให้ช่วยข้าด้วย

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาเป็นคนที่น่าจดจำ

สำหรับเขาแล้ว รูปลักษณ์ตอนนี้ต้องน่าประทับตราตรึงใจยิ่งกว่าเนีย・ลิสตันก่อนที่จะย้อนผมแน่นอน

“ฉันมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ”

“ความช่วยเหลือ？　จากข้า？　ข้าบอกเจ้าไปแล้วไง ว่าตอนนี้ข้าไม่แม้แต่พยายามจะทำสิ่งชั่วร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วนับประสาอะไรกับธุรกิจครอบครัวโจรสลัดอากาศกันล่ะ ข้าไม่อยากถูกลากเข้าสู่ปัญหาหรือปัญหา”

ริกเนอร์มีสีหน้ารำคาญอย่างมาก และไม่แม้แต่จะพยายามปิดบังความจริงที่ว่าเขารำคาญด้วยซ้ำ

ฉันไม่รู้รายละเอียดนัก แต่ฉันรู้ว่าเขาทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว――เพราะเราได้พบกันหลายครั้งที่มาเวเลีย

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา จริง ๆ แล้วฉันเป็นคนที่ไม่เก่งการเจรจา เพราะงั้นก็เลยขอพูดตรงประเด็นเลยแล้วกัน

ช่วยขายฉันไปที่หมู่เกาะโจรสลัดอากาศในฐานะทาสที”

“ห๊า？　พูดบ้าอะไรออกมา…………อาเร๊ะ？　รู้สึกเหมือนเคยคุยเรื่องนี้มาระยะหนึ่งแล้ว……”

“นั่นสิเน๋ คุณเป็นคนชอบของหวานมาก”

“…………เอ๋っ！？　กะ แกหรือว่า……！？”

ดูเหมือนว่าในที่สุดเขาก็รู้ตัว

“เป็นลูกสาวของเอมูจังที่บาร์อย่างงั้นสินะ！？”

“นั่นมันใครน่ะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเรอะ！　นอกจากสีผมของเธอที่ดูจะดำเกินไปนิดหน่อย กับดวงตาของเธอที่มีสีแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ที่เหลือก็ดูเหมือนกันแทบทุกส่วนเลย！　อิย๊าาา เธอดูน่ารักเหมือนเอมูจังเลยน๊าぁ！”

“นี่เป็นหลักฐานชัดเจนว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบพ่อแม่ลูกกับบุคคลนั้นสินะ？”

ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว

หลักจากคุยกับริกเนอร์แล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปยังบาร์ที่อยู่ในซอยด้านหลัง「ที่พักหนูเงาสนธยา」

“ยินดีต้อนรับ เชิญนั่งที่ว่าง ๆ ได้เลย……อาเร๊ะ！？　ลิลลี่！？”

ตามปกติแล้ว ลูกค้าราคาถูกมักจะออกมาเที่ยวค้นหาเครื่องดื่มราคาถูก และเฟรซ่า สาวเสิร์ฟที่กำลังถือเครื่องดื่มและของว่าง ก็สังเกตเห็นเนีย・ลิสตันทันที

“――อ้าぁ？　ทำไมเด็กถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ล่ะっ！？”

“ลิลลี่！　อ้า น่ารำคาญจริง！”

ขณะที่เตะลูกค้าราคาถูกที่พยายามจะยุ่งกับเธอเป็นลูกบอลจนลอย เฟรซ่าก็หันมากอดอาจารย์ของเธอซึ่งเธอไม่ได้เจอมาสักพักแล้ว ด้วยการโถมทั้งตัวแนบชิด

“อืม、สักพัก、แล้ว มี、เรื่อง、ที่อยากจะ、ขอร้อง……มา”

ขณะที่ฉันพยายามพูดถึงธุระของฉัน คำพูดและลมหายใจของฉันก็ถูกขัดขวางโดยแรงกดของขุนเขาคู่แฝดที่ยิ่งใหญ่จนแทบมิดหน้า และคราวนี้ฉันก็ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเธอ

“แน่นอน！　อะไรก็บอกมาได้เลย！　――ดั๊ก ดูแลร้านให้ที！”

โดยไม่รับการตอบรับขากชายสูงอายุคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์ซึ่งเนีย・ลิสตันไม่รู้จัก ฉันก็ถูกเธอพาเข้าไปด้านในทั้งที่ถูกอุ้มหน้าซุกขุนเขาสุดนุ่มไว้

กลุ่มเจรจาจากแว็ง เดอ ครุช มาเข้าร่วมกับเราในอีกสองวัน