คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 79 ไม่ใช่นอนด้วยกันกับหมี
79 คุยเรื่องนอนด้วยกัน
“เธอดูง่วง ๆ จังนะ”
วันรุ่งขึ้นหลังจากเพลิดเพลินกับค่ำคืนที่สังเวียนใต้ดิน
ฉันกลับมาถึงสถาบันในนาทีสุดท้าย และแทบไม่ได้นอน ก่อนเริ่มวันใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรเลียเรดซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ประหลาดใจที่เห็นหาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ถ้าว่าง่วงไหม ก็ง่วงแหละ”
ฉันรู้สึกง่วงมาก เพราะร่างกายนี้ยังเป็นเด็กอยู่
ฉันง่วงมาก ถ้าไม่ใช่ฉันคงได้เผลอล้มตัวลงหลับสนิทไปแล้ว
“เมื่อคืนเธอตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยเหรอ?”
อืม? ……อ้า อืม
“เดา ถูกแล้ว”
ดูเหมือนเรเลียเรดจะเข้าใจผิดว่าฉันยังคงตื่นเต้นกับการประลองศิลปะการต่อสู้เมื่อวานนี้อยู่ เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ รอบตัวฉัน
ฉันอาจดูเหมือนกับเหล่านักเรียนที่ยังตื่นเต้น แต่ที่จริงเป็นเพราะอีเวนต์การต่อสู้ที่สังเวียนใต้ดินในค่ำคืนของการประลองศิลปะการต่อสู้ต่างหาก
ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับสินะ
วันนี้เป็นวันหลังจากงานประลองศิลปะการต่อสู้
หัวข้อรอบตัวฉันจึงมีแต่เรื่องเมื่อวาน
เป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ว่าทำไมเรเลียเรดซึ่งไม่รู้สาเหตุว่าทำไมฉันดูง่วงนอน เธอจึงได้ข้อสรุปว่าฉันก็เป็นแบบเดียวกัน
นอกจากการประลองศิลปะการต่อสู้สำหรับเด็ก ๆ แล้ว ที่สังเวียนใต้ดินก็ยังทำให้ตื่นเต้นไม่พอ――จะว่าสนุกไหม ก็สนุกล่ะมั้ง
หลังจากเวลานาน……หรือต้องบอกว่านี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่จากชาติที่แล้วที่ได้เห็นดาบต้องสาป ได้สูดกลิ่นคาวเลือดสด ๆ ได้ลิ้มรสความรู้สึกจากเสียงเลือดเนื้อและสัญชาตญาตที่ถูกบดขยี้แม้จะแค่เพียงเล็กน้อยก็ตาม
ไม่ใช่ไม่มีข้อตำหนิ แต่ก็ไม่ใช่คืนที่เลวร้ายอะไร
“บะ แบบนี้เธอควรกลับไปนอนไม่ดีกว่าเหรอ?”
ก็น่าทำอยู่ล่ะมั้ง
เพราะได้จัดกำหนดการมาล่วงหน้าแล้ว ทำให้วันนี้เลิกเรียนแต่เช้า
และ ภาพสะท้อนของการประลองก็มีกำหนดจะออกอากาศตั้งแต่บ่ายวันนี้
――บางทีสาเหตุที่เด็ก ๆ รอบตัวยังไม่สามารถสงบลงได้ อาจจะเป็นเพราะกำลังจะได้โอกาสดูรีเพลย์การประลองของเมื่อวานที่กำลังจะออกอากาศ
เด็กจำนวนมากได้ดูการประลองโดยตรงจากบนอัฒจันทร์ แต่ถึงอย่างงั้น ก็น่าจะมีไม่กี่คนที่สามารถดูการประลองได้ทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กที่เข้าร่วมในฐานะนักกีฬา จะมีบางการประลองที่พวกเขาไม่สามารถดูได้อย่างแน่นอน
ไปซื้อขนมกันเถอะ
ไปห้องน้ำกันเถอะ
ดูท่าทางอันกล้าหาญของข้าสิ
เมื่อการออกอากาศเริ่มขึ้น ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ฉันจะไม่ทิ้งเมจิกวิชั่นเด็ดขาด และอื่น ๆ
ระดับความตื่นเต้นแตกต่างกัน แต่ระดับความสนใจนั้นสูงมาก
สำหรับนาทีนี้ นี่คือบรรยากาศที่แผ่นคริสตัลเวทมนตร์มีแนวโน้มที่จะขายได้อีกครั้ง
――คงเป็นเรื่องลำบากสำหรับทีมงานสถานีออกอากาศเมืองหลวงที่ต้องตัดต่อภาพสะท้อนเมื่อวานให้เสร็จแล้วออกอากาศวันนี้ทันที ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะต้องนอนทั้งคืนที่นั่นด้วย
ชั้นเรียนตอนเช้าในอาคารเรียนประถมซึ่งเต็มไปด้วยอาการอยู่ไม่สุด จบลงอย่างปลอดภัย ฉันกลับไปที่หอพักกับเรเลียเรด
เป็นเรื่องหายากสำหรับหอพักหญิงสำหรับขุนนาง ที่ทุกคนดูเอะอะปั่นป่วนกันไปหมด
ดูเหมือนพวกเธอหลายคนกำลังเตรียมขนมและน้ำชา หรือกำลังจัดการเรื่องจิปาถะเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ในตอนนี้
ฉันเดาว่าพวกเธอเร่งมือทำในสิ่งที่ต้องทำให้เสร็จในตอนนี้เพื่อที่พวกเธอจะได้ไม่ต้องลุกออกจากหน้าแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ในล็อบบี้
“――ใครต้องการแพนเค้กบ้าง?”
“”――ค๊~า！””
ดูเหมือนว่าผู้จัดการหอพัก คาร์เมก็ยุ่งเหมือนกับเด็ก ๆ เช่นกัน ……แพนเค้ก? ฉันต้องการ
เรเลียเรดกับฉันที่มีส่วนร่วมในธุรกิจครอบครัว และขุนนางระดับสูงคนอื่น ๆ ก็มีแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ส่วนตัว ดังนั้นพวกเราจึงสามารถรับชมได้จากในห้องได้
แต่ว่า บรรยากาศและความตื่นเต้นที่ได้ระหว่างการดูจากคนน้อย ๆ กับคนเยอะ ๆ นั้นต่างกันมาก
“อยากดูด้วยกันไหม?”
เรเลียเรดที่ดูเหมือนจะเข้าใจด้านนั้นเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงคิดว่าคงจะดีถ้าได้ดูด้วยกันที่ล็อบบี้
ฉันเดาว่าเธออยากจะสนุกไปกับทุก ๆ คน ทั้งสุขและเศร้าในทุกการประลอง
“ฉันขอผ่าน เพราะฉันจะขึ้นไปนอนน่ะ”
ในระหว่างการประลอง ฮิลเดโทร่าทำหน้าที่สัมภาษณ์และพากย์การประลอง ดังนั้นฉันอยากจะดูเหมือนกัน
แต่ถ้าถามว่าง่วงแค่ไหน
ฉันบอกได้เลยว่าง่วงจนผิดปกติ
ถ้านั่งลงตอนนี้ ฉันคงจะหลับไปภายในสามวินาที
หรือพูดให้ถูก ฉันง่วงมากจนสามารถหลับทั้งยืนได้ทันทีหากลดการป้องกันลง
“ง่วงนอนขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ง่วง
ร่างกายของเด็กต้องการการนอนหลับ
แน่นอนฉันก็อยากดูด้วยเหมือนกัน
ฉันเองก็อยากเห็นว่างานประลองศิลปะการต่อสู้ว่าเป็นยังไงเหมือนกัน หลังจากการทำงานอย่างหนักหน่วงจนเสร็จตามกำหนดการ ฉันแน่ใจว่าคนที่สถานีออกอากาศไม่ได้นอนทั้งคืน
ยังไงก็ตาม อาการง่วงนอนของฉันรุนแรงขึ้นมาก ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจไปเข้านอนโดยไม่ลังเล
ยังไงก็มีการออกอากาศซ้ำอยู่แล้ว
เมื่อฉันกลับมาที่ห้อง ริโนกิสกำลังนอนหลับอยู่
บนเตียงของฉัน
“……ถึงฉันจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ”
เธอเสียเลือดมาก ดังนั้นฉันจึงบอกให้เธอทำแค่กินกับนอนต่อไป
ฉันพูดอย่างนั้นก่อนออกจากห้องในตอนเช้า
แต่ ฉันไม่เคยบอกว่าให้นอนบนเตียงของฉันได้ ฉันไม่ได้พูดเลยสักคำ
“…………”
ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่……ไม่สิ ฉันไม่อยากได้ยิน แต่เมื่อฉันสังเกตที่ใบหน้าของเธอที่กำลังหลับอย่างสงบ ใบหน้าของเธอยังซีดเซียวอยู่ ฉันจึงลังเลที่จะปลุก หรือโยนเธอทิ้งบนพื้น
“นอนด้วยกันสินะ……”
ทั้งเมื่อคืนนี้หรือตอนเช้าตรู่
ฉันจำท่าทางของริโนกิสที่พูดว่านอนด้วยกันได้ จนฉันอยากจะพูดว่า 「จะอะไรขนาดนั้น…… 」
นี่เป็นการบอกนัย ๆ ว่า นอนด้วยกันเถอะ ถึงฉัน
ฉันเดาว่าหมายถึงอะไรแบบนั้น
……ไม่มีทางเลือก
“――เอ้”
“――โกบุ！？”
สำหรับตอนนี้ เพื่อไม่ให้ริโนกิสตื่นในขณะที่ฉันกำลังหลับ ฉันเลยเติมเต็มหมัดตะปูเข้าใส่ท้องเธอนิดหน่อย ――อุมุ ใบหน้าเบิกตากว้างเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบ แบบนี้น่าจะทำให้ไม่ตื่นไปสักพัก
ฉันไม่รู้ว่าเธอหมกมุ่นอะไรนักหนา แต่ฉันตัดสินใจนอนด้วยกันตามที่เธอต้องการแล้ว
ซื้อผัดหอยลายมากินหลังไม่ได้กินนาน ทั้งที่เต็มถ้วยแต่รู้สึกเหมือนกินวิญญาณหอยลาย เนื้อหดจนตะเกืยบยังคีบยาก ฮา