คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 90 หมีสาวคนที่สองของตระกูลซิลเวอร์ ริเคลวิต้า

90 ลูกสาวคนที่สองของตระกูลซิลเวอร์ ริเคลวิต้า

“ฮี่ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ！！！！”

เสียงกรีดร้องอันตึงเครียดดังก้องไปทั่วท้องฟ้าเหนือดินแดนซิลเวอร์

เป็นเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่สัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของการฉีกผ้าไหมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

แผดเสียงขึ้นฟ้ากรอกตาขึ้นจนเห็นแต่ตาขาว เป็นการแสดงออกที่ค่อนข้างน่ากลัวแปลก ๆ ล่ะ

พี่ชาย ลิลิมิ และริโนกิสที่อยู่ใกล้ ๆ เรเลียเรดและสาวใช้ส่วนตัวที่รีดเหงื่ออยู่อีกที่ รวมทั้งเหล่าสาวใช้ของตระกูลซิลเวอร์ต่างรีบมารวมตัวกัน

จากนั้น ทุกคนยกเว้นพี่ชายกับริโนกิสต่างทำหน้าค่อนข้างอึดอัดกัน ขณะกำลังมองไปที่ผู้หญิงผมแดงที่ตัวสั่น กุมศีรษะและหมอบตัว ส่งเสียงกรีดร้อง

ใบหน้าที่ดูคล้ายกับวิกซอน・ซิลเวอร์ปรากฎออกมาตอนที่พี่ชายเรียกชื่อสาวใช้คนหนึ่งในตอนที่มาถึงตระกูลซิลเวอร์

เหล่าพี่สาวน้องสาวต่างช่วยกันจำกัดการปรากฎตัวของเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกว่ากันที่ คนพ่อและพี่สาวคนโตออกไปทำงาน

………..

ฉันทำผิดพลาดไปงั้นเหรอ

ฉันควรทักทายไม่ใช่เหรอ

หรือว่าฉันควรจะใช้ดาบมือจัดการเธอให้ร่วงก่อนที่จะกรีดร้อง

แต่ว่า ฉันลังเลที่จะจัดการลงมือกับคนที่ยังไม่สามารถระบุตัวตนได้ชัดเจน โดยเฉพาะกับผู้หญิง

เหล่าคนรับใช้พูดอะไรไม่ออก ฉันแน่ใจว่าพวกเขาเข้าใจสถานการณ์ดี

ผู้หญิงที่กรีดร้องกำลังตัวสั่นหันก้นมาทางนี้

และ ฉันเป็นคนนอกที่ไม่รู้สถานการณ์ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถแตะต้องเธอได้

ท่ามกลางบรรยากาศชุลมุนที่ทุกคนทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก และขยับตัวไม่ได้――

“――แยกย้าย！ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น แยกย้ายกันไปซะ！”

ลิลิมิผู้กล้าหาญออกคำสั่ง

“เนียจัง นีลคุง ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นใช่ไหมจ๊ะ?”

พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า

อันที่จริงฉันก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเธอต้องเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายที่อาจจะแค่พยายามอยากคุยด้วย ฉันเลยลองเรียกเธอก่อน

ทว่าการเรียกเธอกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่แทน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจที่ก่อปัญหาขึ้น

“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็คงต้องให้ทักทายกันอย่างเหมาะสม ฉันขอเวลาสักแป๊บ”

――ม๊า ฉันเองก็รู้ดีว่าหากคุณไปกรีดร้องและปฎิเสธในระหว่างการทักทายแขก สิ่งนี้ก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากจะเป็นจุดด่างพร้อยของขุนนาง

นั่นเป็นเหตุผลที่ลิลิมิบอกเหล่าคนรับใช้ว่า「ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น」และหันมายืนยันกับพวกเราว่า 「ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นใช่ไหมจ๊ะ? 」

“เนีย ถึงจะยังเร็วไปหน่อย แต่พวกเราขึ้นไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ”

เรเลียเรดดึงมือของฉันอย่างแรง 「ยังเร็วเกินไปที่จะเลิก พึ่งเริ่มฝึกกันเอง ฉันยังอยากริโนกิสชุ่มเหงื่อมากกว่านี้」……ฉันคิดในใจ แต่ในจุด ๆ นี้ ฉันคิดว่าตามใจเธอไปจะดีกว่า

“งั้นพี่จะขึ้นไปด้วยดีไหมนะ”

ดูเหมือนพี่ชายก็ตัดสินใจที่จะเลิกแล้วเหมือนกัน บางทีแบบนั้นก็น่าจะดีกว่าเหมือนกัน เรเลียเรดเปล่งเสียงอันร้อนแรงและหอบหายใจยาว 「เอ๊ะ、ด้วยกัน……？」ดูท่าแม่หนูนี้จะจินตนาการถึงฉากอาบน้ำด้วยกันไปซะแล้ว ――ไม่ไปหรอกนะ พี่ชายน่ะ ฤดูร้อนนี้ ฉันสอนเขาไปแล้วว่าถ้าไปทุกอย่างจะจบลงทันที

ด้วยเหตุนั้น

“―― ยินดีที่ได้รู้จักครับ ริเคลวิต้าโดโนะ ผม นีล・ลิสตันครับ”

“―― ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ริเคลวิต้าโดโนะ หนู เนีย・ลิสตันค่ะ”

พวกเราทั้งสองคนคือทายาทตระกูลลิสตัน ……เพียงแค่จิตวิญญาณด้านในแตกต่างกันนิดหน่อย

หลังจากอาบน้ำ และมานั่งที่โต๊ะในสวนเพื่อดื่มชา พวกเราก็ถูกเรียกไปที่ห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องรับแขก――ซึ่งเหมือนพึ่งกำลังจัดเสร็จใหม่ ๆ 

ฉันทักทายผู้หญิงผมแดงที่ตึงเครียดและประหม่าอีกครั้ง

“ริริ ระ ริริริ ริเคล เคอะ ขะ ขอโทษกับก่อนหน้านี้…….”

เธอเต็มไปด้วยความตึงเครียด ขณะที่นั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ น้ำเสียงของเธอยิ่งแข็งทื่อขึ้นไปอีก

ดวงตาของเธอมีน้ำตาไหล เธอทำตัวกระสับกระส่าย และพฤติกรรมก็ยังน่าสงสัย แต่……อืม เธอเป็นหญิงสาวที่ตัวเล็กและน่ารัก ชุดเดรสสีขาวเรียบๆที่ดูเหมือนชุดวันพีชก็เข้ากับเธอดี

ลูกสาวคนที่สองของซิลเวอร์

พวกเธอทุกคนมีผมสีแดงและดวงตาสีเทา แม้ว่าจะมีเฉดสีที่แตกต่างกันอยู่บ้างก็ตาม วิกซอน・ซิลเวอร์ก็มีสีใกล้เคียงกับสีน้ำตาล แต่ก็ยังสามารถเรียกว่าผมสีแดงได้เช่นกัน

ในแง่ของอายุ เธอควรที่จะแก่กว่าลิลิมิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เนื่องจากรูปร่างที่เล็ก และหน้าตาที่ดูเด็ก เธอจึงดูอายุเท่ากันหรือน้อยกว่าด้วยซ้ำ

เธอคือริเคลวิต้าสินะ ……จะว่ายังไงดี ดูจะมีอาการโรควิตกกังวลทางสังคมระดับสูงสุดเลย ดูเหมือนเธอจะขี้อายมาก

“ต้องขอโทษด้วยนะที่เธอมาทักทายช้า อย่างที่เห็นกัน เธอค่อนข้าง……ค่อนข้างขี้อายมาก และไม่กล้าที่จะคุยกับคนแปลกหน้านะ”

ลิลิมิอธิบายตามสภาพที่ปรากฎ

“คนที่ไม่รู้จักสินะคะ แล้วกับคนในครอบครัวไม่เป็นไรเหรอคะ?”

“เอ๊ะ? อ้า ม๊า……หมายถึง คุยกับใครไม่ได้จริง ๆ นอกจากครอบครัวนะ เน๊ะ…….”

ฟุอึน

จ๊า แล้วนั่นล่ะ

“ริเคลวิต้าโดโนะ ได้มาชมการแสดงละครครั้งแรกของหนูใช่ไหมคะ? 『หญิงสาวในห้วงรัก』นะคะ”

ฉันจำได้ว่าเหมือนฉันจะได้ยินเรื่องนี้จากเรเลียเรดหลังจากที่เข้าสถาบัน

ถ้าจำไม่ผิด เป็นลูกสาวคนที่สองที่ไปโรงละครกับพ่อของเธอ หรืออะไรทำนองนั้น「ฉันไม่ไปหรอกนะ แต่！」หรืออะไรทำนองนั้น

ในตอนนั้น ฉันได้ยินชื่อของริเคลวิต้าแน่ ๆ ……เรื่องก็เป็นแบบนั้น

ถ้าบอกว่ากับคนในครอบครัวไม่เป็นไร ก็คงจะเป็นเรื่องจริงที่เธอไปดูละครได้

ในขณะนี้ ฉันยังคงติดหนี้บุญคุณของตระกูลลิสตันอยู่ ฉันจึงพยายามสวมบทบาทขุนนางในระดับขั้นต่ำสุดเอาไว้ ……แน่ใจแบบนั้น บางทีน่ะ

“ขอบพระคุณที่มานะคะ ไม่ทราบว่าสนุกไปกับการแสดงหรือเปล่าคะ?”

ฉันไม่รู้ว่าอะไรดึงดูดใจเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไปดูละครเรื่องนั้นจริง ๆ

ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ไปที่เมืองหลวงก็เป็นภาระใหญ่แล้ว

“อะ อะออ อืม……”

เธอแสดงออกอย่างค่อนข้างเงอะงะ แต่ความขี้อายยิ่งทำให้ริเคลวิต้ายิ่งดูเด็กกว่าวัย

“ดะ ได้เห็นเนียจังสด ๆ เป็นครั้งแรก อุเอ๊ะๆๆ ดีต่อใจ…… ！”

…………

“วันนี้มาได้ขนาดนี้ มาทำกันเถอะ！”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองอย่างหลงใหล ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกถึงความชั่วร้าย ลามก เร่าร้อน และแรงจูงใจแอบแฝงจากสายตาของริเคลวิต้า แต่ก็ถูกขัดจังหวะโดยลิลิมิซึ่งกระโดดเข้ามาขวางสายตาของพวกเรา ฉันอยากจะคิดว่าฉันคิดผิด ……ดวงตาของพวกเราสบกันจนเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจผิดหรือหลอกลวงได้

ม๊า อะไรสักอย่าง

ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าริเคลวิต้าเป็นผู้หญิงแบบไหน แต่ฉันคิดว่าเข้าใจได้อย่างถูกต้องแล้วว่า เหตุผลอะไรที่ทำให้คนในตระกูลซิลเวอร์ทั้งหมดทำหน้าตาบูดบึ้งกัน