คู่ชะตาบันดาลรัก - บทที่ 381 ล่าถอย

องครักษ์ชาวหูรีบวิ่งไปหาเจ้านายของตน เมื่อเห็นว่าไม่มีโอกาสหยางชูจึงปล่อยเขาไปและหันไปเผชิญหน้ากับน่าซู หยางชูกระโดดขึ้นยืมแรงจากหัวม้าของน่าซูวาดกระบี่ออกไป

วิชากระบี่คือการต่อสู้ระยะประชิดโดยเน้นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว แต่สิ่งที่น่าซูเรียนมาคือวิชาวรยุทธ์ซึ่งเป็นวิชาสังหารคนในสนามรบ

เมื่อหยางชูเข้ามาใกล้เขาก็สูญเสียความสามารถที่มีมาแต่กำเนิดนั้นไปซึ่งหยางชูก็เจ้าเล่ห์มาก อีกฝ่ายบินไม่สูงและหลบไปรอบๆ ตัวน่าซู อาศัยร่างของเขาหลบวิสัยทัศน์จากนักธนู

ด้วยวิธีนี้ทำให้นักธนูไม่กล้าที่จะยิงธนูออกไปเพื่อไม่ให้น่าซูได้รับบาดเจ็บ

มีเพียงองครักษ์ของน่าซูเท่านั้นที่รีบเข้าไปช่วยเหลือ ทหารชาวหูพันนาย กองกำลังจำนวนมากซึ่งทางกองทัพแคว้นฉีเองก็มีไม่น้อยซึ่งพวกเขาก็อยู่ใกล้กับกระบวนแถว

ไม่มีผู้ใดกล้าเปิดฉากรุกง่ายๆ เพราะชื่อเสียงของอีกฝ่าย ขุนศึกทั้งสองพุ่งไปข้างหน้าแล้วใช้โล่กำบังไว้ หอกยาวปัดหญ้าบนพื้นออกเผยให้เห็นคนสามคนซ่อนตัวอยู่ในหลุมตื้น

พวกเขาดึงคนและม้าขึ้นทีละตัวจากนั้นก็หันหลังวิ่งกลับ

โหวเหลียงที่ถูกทิ้งตกตะลึง “เฮ้ ข้า…” เหลือแต่ม้าสองตัวไว้กับเขา

เมื่อขุนศึกทั้งสองกลับเข้าแนวกองทัพไปหยางชูที่ไม่ชื่นชอบการต่อสู้ก็เตะม้าของน่าซู และอาศัยโอกาสที่อีกฝ่ายควบคุมม้ากลับไปรับโหวเหลียงที่ถูกทิ้งแล้ววิ่งกลับไป โหวเหลียงอยากจะซาบซึ้งที่คุณชายมาช่วยเขาด้วยตนเอง แต่แล้วจู่ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บที่ก้น…

“อา!” เขาร้องลั่น

หยางชูเหลือบมองเขาแล้วหันกระบี่ในมือฟันลูกธนูทิ้งแล้วรีบกลับไปที่กองทัพแคว้นฉีทันที จนถึงตอนนี้เขาถึงจะรู้สึกหายใจคล่อง

พอซูถูสั่งพลธนูให้ยิงจนถึงตอนที่ตนไปช่วยโหวเหลียงกระบวนการทั้งหมดนั้นสั้นมากจริงๆ แต่สำหรับผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์กลับเป็นประสบการณ์ชีวิตและความตาย

หยางชูโยนโหวเหลียงออกไป และหันกลับมาและตะโกนว่า “ตอนนี้ไม่มีตัวประกันอยู่ในมือของพวกท่านแล้วจะทำอย่างไรต่อล่ะ ต่อสู้กันงั้นหรือ นักรบเกราะเหล็กไม่ได้ออกรบมาเป็นเวลานาน อาศัยการขึ้นเป็นหัวหน้าคนใหม่ของเผ่าหูช่วยยกระดับชื่อเสียงมันก็ไม่เลวนะว่าไหมองค์ชายซูถู”

ซูถูแยกตัวออกจากองครักษ์ใบหน้าของเขาซีดเผือด

เขาโดนหลอกอีกแล้ว!

ครั้งสุดท้ายที่นางวางกับดักไม่เพียงแต่ทำให้ทหารบาดเจ็บไปครึ่งหนึ่ง แม้แต่ตัวเขาเองยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย การไล่ตามนางในครั้งนี้เขาจึงตื่นตัวและตระหนักจนถึงขีดสุด

ด้วยเหตุนี้เมื่อเขาพาทหารพันนายมาถึง สตรีผู้นั้นกำลังมองผู้อื่นเล่นว่าวอย่างสบายอกสบายใจ ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเขาคือไม่ฆ่านางก่อน แต่ก็กังวลว่าจะถูกนางใช้อุบายอะไรหรือไม่ ดังนั้นตัวเลือกของเขาจึงไม่ให้ทหารพุ่งเข้าไป แต่เป็นการทดสอบก่อน

การทดสอบนี้จบลงแล้ว คำพูดนั้นของนางทำให้ความรักของเขาอยู่เหนือกว่า

แม้จะไม่อยากยอมรับ ถูกนางหลอกจนทำให้เขาเทียนเสินกลายเป็นสถานที่นองเลือด ด้านหนึ่งเขาเกลียดนางมากจนเขาอยากจะสับร่างของนางเป็นชิ้นๆ แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็สงสาร ด้วยเหตุนี้เขาจึงไล่ตามไปโดยคิดว่าจะดีกว่าถ้านางยอมจำนน

เมื่อนางพูดประโยคนั้นออกมาความรู้สึกนี้ได้ครอบงำความคิดในการกำจัดตัวปัญหาในอนาคตอย่างสมบูรณ์ สตรีที่มีทัศนคติของผู้นำหากนางขึ้นเป็นหวางเฟยของเขาคงสามารถช่วยเขาได้มากอย่างแน่นอน

และหากนางอยู่ในหูตี้การที่ไปก่อความเดือดร้อนที่เขาเทียนเสิน แม้ว่าจะมีปัจจัยที่ไม่คาดคิด แต่ก็เพียงพอที่จะอธิบายความกล้าหาญ และความเฉลียวฉลาดของนางได้

สตรีเช่นนี้หากฮ่องเต้แคว้นฉีไม่ต้องการ แต่เขาต้องการ!

แต่นางก็ปฏิเสธ ซูถูยอมรับว่าตอนนั้นเขาผิดหวังมาก

เขาเร่งด่วนเกินไปทุ่งหญ้าที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกันเป็นเช่นไร นี่เป็นเพียงก้าวแรกของเขา ตอนนี้ทั้งแปดเผ่าถูกรวมเข้าด้วยกันแล้ว แต่จริงๆ ยังมีความขัดแย้งมากมาย และเขายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก

ด้วยเหตุนี้เขาจึงหวังว่านางจะมีใจอยากอยู่ที่นี่อยู่ครอบงำความคิดกำจัดศัตรูให้หมดสิ้น แต่นางก็ปฏิเสธ

ในเมื่อนางไม่เต็มใจที่จะอยู่นางจึงไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปอย่างปลอดภัย!

จะอยู่หรือจะตายไม่มีทางเลือกที่สาม! แต่การสนทนาทั้งหมดนั้นมีเขาเป็นคนนำ

เขาถาม นางตอบ เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกว่านางไม่มีอำนาจจริงๆ

ตอนที่นางปฏิเสธยังหันกลับไปมองเด็กนั่นทำให้เขาคิดว่านางไม่มีทางออกแล้วจริงๆ

ผลลัพธ์ล่ะ!

นางวางมาดตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์แล้วตนเชื่อไปได้อย่างไร นางบอกว่ามีคนจำนวนมากเกินกว่าจะขุดกับดักได้เพียงพอ

คำพูดนี้ไม่ได้หลอกลวง แต่ครั้งนี้กับดักของนางถูกเตรียมไว้สำหรับตัวนางเอง!

พื้นที่ว่างสำหรับสามคนซ่อนไม่จำเป็นต้องลึกเกินไป ทำได้โดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปซ่อนตัว

การแสดงกลเช่นนี้!

ทำลายแผนการทั้งหมดของเขา!

แล้วยังมีบุรุษจากจงหยวนนั่นอีกพูดจาแต่เรื่องไร้สาระ ท่าทางผู้ดีนั่นกลับกลายเป็นว่าอยู่ในระดับยอดฝีมือ ไม่แปลกใจเลยที่คนจงหยวนกล่าวว่าคนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตา ซูถูจ้องมองไปข้างหน้าด้วยแววตาร้อนดั่งไฟ

น่าซูโน้มตัวเข้ามากระซิบ “พี่เจ็ด ช่างมันเถอะ หากต้องต่อสู้กับนักรบเกราะเหล็กจริงๆ พวกเราเกรงว่าจะเอาชนะไม่ได้เขาเทียนเสินยังไม่สงบ พวกเรารีบกลับกันเถอะ” คำพูดนี้ช่วยระงับความโกรธของซูถู

ในเมื่อมันก็เกิดขึ้นแล้วมันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะโกรธ แม้ไม่เต็มใจที่จะปล่อยไป อยากจะต่อสู้กับอีกฝ่ายด้วยปืนและกระบี่ จากนั้นหาโอกาสหาสตรีผู้นั้น

แต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงเกินไป เขาไม่ต้องการให้ผลลัพธ์ที่ได้จากการพยายามอย่างหนักถูกผู้อื่นขโมยไป สตรีผู้นี้ช่างน่ากลัวจริงๆ แต่ก็เทียบไม่ได้กับบัลลังก์ของหัวหน้าเผ่าหู

ซูถูสงบสติอารมณ์แล้วออกคำสั่ง “กลับ!”

“ขอรับ!” น่าซูตะโกน “กลับ!”

ทหารมอบม้าตัวใหม่ให้ซูถูเหล่าหูเหรินค่อยๆ หันหัวม้า เมื่อทัพหน้าหมุนทัพหลังรั้งท้าย พวกเขาล่าถอยออกไปอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีผู้ใดสนใจท่าทียั่วยุของหยางชูจึงล่าถอยออกไปช้าๆ

มีเพียงซูถูเท่านั้นที่มองหมิงเวยและหยางชูที่อยู่ภายใต้การดูแลของกองทัพแคว้นฉี และท้ายที่สุดเขาก็ดึงสายบังเหียนหันหลังกลับไป กองทัพหูเหรินค่อยๆ ถอนตัวออกไปจนลับสายตา

แม่ทัพเซี่ยงถึงกับนั่งลงกับพื้น “มารดาเถอะ!”

เขาเกือบจะคิดว่าตนเองต้องต่อสู้จริงๆ แล้ว กลุ่มคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขาเรียกได้ว่าเป็นกองทัพที่แข็งแกร่ง แต่เขารู้อยู่แก่ใจดีว่าเป็นอย่างไรหากเทียบกับกองทัพหูเหริน

ในกองทัพซีเป่ยกองทัพฝ่ายขวาแย่กว่ากองทัพฝ่ายซ้ายมาก หนึ่งคือแม่ทัพตระกูลจงเข้มงวดมาก และได้รับการฝึกมาอย่างดี สองคือพวกเขาผ่านการต่อสู้มาเยอะ

กองทัพฝ่ายขวามักจะจัดการกับความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้มากมายเท่าไรนัก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขามองไปที่หยางชู

ก่อนหน้านี้คิดว่าคุณชายหยางแค่เก่งกว่าลูกผู้ดีพวกนั้นเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้นต่อหน้ากองทัพหูเหรินในสถานการณ์เช่นนั้นยังกล้าที่จะบุกเข้าไปช่วยชีวิตคน

นี่มัน…ต่างไปจากที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง!

หยางชูไม่มีเวลามาสนใจเขาอีกฝ่ายเข้าไปถามหมิงเวยเป็นคนแรก “เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

หมิงเวยพยักหน้า “พวกท่านมาทันเวลาพอดีเลยมีชีวิตรอดมาได้เจ้าค่ะ”

เมื่อแน่ใจว่านางไม่เป็นอะไรเขาก็อารมณ์ขึ้นทันที “ดูเรื่องที่ท่านก่อไว้สิ! กลับไปสำนึกผิดซะ”

“ได้” หมิงเวยไว้หน้าเขามาก