คู่ชะตาบันดาลรัก - บทที่ 440 ถอยทัพ
ภายในกระโจมเผ่าเก๋อซาง กัวสวี่พูดจาไพเราะราวกับว่าเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการต่อสู้ของกองทัพกลาง เขายังมีอารมณ์ที่จะขอดื่มนมอีกชามกับบ่าวรับใช้แล้วยังสอบถามวิธีการต้มนมอีกด้วย
ต้าห่านเผ่าเก๋อซางไม่ได้สงบนิ่งเพียงนั้นหลังจากฟังคำพูดนั้นของกัวสวี่ เขาก็เงียบไป ในฐานะที่เป็นต้าห่านเขารู้ดีว่าที่กัวสวี่พูดเรื่องนั้นเพื่อกระตุ้นความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าเก๋อซางและเผ่าหมาป่าหิมะ แต่เขาอดไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
เพราะกัวสวี่พูดในสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด หลังจบศึกนี้ซูถูยืนได้อย่างมั่นคงแล้วหลังจากนั้นจะมีเผ่าเก๋อซางอยู่หรือ เขารู้ว่าเผ่าฉีหูถูกผนวกเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แล้ว ทหารของพวกเขาไม่ตายก็หนี สตรี เด็ก วัวแพะถูกเผ่าอื่นแบ่งไป
เพิ่งผ่านเหตุการณ์วุ่นวายภายในซากศพเกลื่อนบนทุ่งหญ้า แต่ซูถูปฏิเสธที่จะพักฟื้นฟูบ้านเมืองเขามีความทะเยอทะยานที่ชัดเจนมาก
เมื่อโจมตีเมืองเผ่าอื่นถูกส่งไปยังสถานที่ที่อันตรายที่สุด
เมื่อนึกถึงทหารที่สูญเสียไปในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาต้าห่านเก๋อซางรู้สึกเจ็บปวด ก่อนเกิดสงครามภายในพวกเขาลงทุนทางการทหารไปมากตอนนี้กลับสูญเสีย หากต้องการกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนเกรงว่าต้องรอให้สตรีคลอดเหล่าเด็กรุ่นต่อไป ฟังดูเหมือนเผ่าเก๋อซางจะได้รับประโยชน์ครั้งใหญ่จากทรัพย์สินที่แบ่งจากเผ่าฉีหู
แต่คนไม่มี แพะก็มีไม่พอจะไปมีประโยชน์อะไร แต่เมื่อได้ยินคำพูดของคนจงหยวนผู้นี้
ต้าห่านเก๋อซางมีความหวาดระแวงในตัวเขา หลายร้อยปีมานี้พวกเขาถูกคนจงหยวนหลอกมาไม่น้อย คนจงหยวนผู้นี้หวังให้พวกเขาฆ่ากันเอง และที่ต้อนรับอีกฝ่ายเช่นนี้เพื่อให้ซูถูรู้ว่าตนมีทางเลือกอื่น และบังคับให้เขามอบผลประโยชน์ให้กับเผ่าเก๋อซางมากขึ้น
บอกให้เขาทรยศต่อเผ่า ต้าห่านเก๋อซางไม่เต็มใจเลยสักนิด ตอนนี้มีเสียงสองเสียงกำลังโต้เถียงกันในหัวสมองของเขา เสียงหนึ่งตะโกนว่าเขาเป็นคนจงหยวนจะเชื่อใจได้อย่างไร อีกเสียงตอบกลับอย่างเย็นชาว่าแล้วซูถูเชื่อได้หรือ หากเผ่าเก๋อซางถูกยึดรวมเข้าด้วยกันแล้วจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษได้อย่างไร
ต้าห่านเก๋อซางคิดไม่ตกเขาจึงดื่มสุราอึกใหญ่สุราของจงหยวนรสชาติดีจริงๆ
ต้าห่านเก๋อซางดื่มไปจนหมดหม้อก็มีเสียงของอาหลู่ดังมาจากด้านนอก “ต้าห่าน!”
ต้าห่านเก๋อซางวางจอกสุราลง “เจ้ากลับมาทำไมกัน”
อาหลู่ยกม่านขึ้นเขาแสดงความเคารพและตอบว่า “ในกองทัพกลางมีทหารแคว้นฉีจำนวนมากที่ไม่รู้ว่าพวกเขามาจากที่ใด อาหลู่ไม่หวังส่งทหารไปตายขอรับ”
“ทหารแคว้นฉีหรือ” ต้าห่านเก๋อซางตกตะลึง “ทหารแคว้นฉีมีจำนวนอยู่แค่นั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะออกมาฆ่าทั้งหมด”
“ไม่ขอรับ” อาหลู่ตอบ “ทหารเฝ้าเมืองยังคงเฝ้าเมือง ทหารแคว้นฉีเหล่านี้ไม่รู้ว่าพวกเขามาจากที่ใด ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ใช่คนที่มีชีวิต”
ต้าห่านเก๋อซางตกใจจนประหม่า
อาหลู่พูดต่อว่า “กองทัพกลางอยู่ในความโกลาหลทหารหมาป่าหิมะได้รับบาดเจ็บมากมาย” ต้าห่านเก๋อซางตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วกลับไปนั่งอย่างมึนงง
เป็นไปได้อย่างไรเกิดอะไรขึ้น
ในที่สุดกัวสวี่ก็พบโอกาสที่จะออกโรง เขายืนขึ้นโค้งคำนับอย่างสุภาพและพูดว่า “ต้าห่าน ท่านเห็นหรือไม่ ทหารแคว้นฉีของพวกเรามีพลังในการต่อสู้ หากท่านต้องการแทรกแซง พวกเราจะต่อสู้กลับด้วยกำลังทั้งหมดที่มีความแข็งแกร่งของพวกท่านจะได้รับความเสียหายอย่างมาก
ขออภัยด้วยที่ต้องพูดตรงๆ เผ่าที่ได้แต่เฝ้าดูอย่างนิ่งดูดายสามารถรักษาความแข็งแกร่งไว้ได้มากกว่าเมื่อถึงตอนนั้นหากพวกเขามาจัดการกับท่าน…เกรงว่าเผ่าจะสูญสลายหายไป!”
“เป็นไปไม่ได้…” เป็นเวลานานกว่าที่ต้าห่านเก๋อซางจะพูดประโยคนี้ออกมา
กัวสวี่ผายมือไปทางทางเข้ากระโจม “หากท่านไม่เชื่อท่านสามารถไปดูได้เลย”
ต้าห่านเก๋อซางลังเลชั่วขณะจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน และก้าวออกจากกระโจมขนาดใหญ่ กัวสวี่รีบเดินตามออกไปโดยไม่กลัวว่าจะถูกคนของซูถูพบเห็นเข้า
อย่างไรก็ตามหลังจากคืนนี้ชื่อของเขาจะถูกบันทึกในประวัติศาสตร์!
เสียงฆ่าฟันในคืนที่มืดมิดนั้นได้ยินชัดเจนเป็นพิเศษสีหน้าของต้าห่านเก๋อซางมืดครึ้มมากขึ้นเรื่อยๆ
ในสถานการณ์เช่นนี้หากยังให้อาหลู่นำคนไปสนับสนุนถือว่าส่งทหารไปตายอย่างเปล่าประโยชน์! แต่หากเฝ้าดูอย่างนิ่งดูดายแล้วรอซูถูมา…
กัวสวี่พูดอีกครั้ง “อันที่จริงต้าห่านมีทางเลือกอื่น”
ภายในสายตาอันเยือกเย็นของต้าห่านเก๋อซางกัวสวี่พูดช้าๆ ว่า “ตอนนี้รีบถอนตัวออกมาเถอะขอรับ!”
“ท่านพูดอะไรน่ะ” ต้าห่านเก๋อซางตะโกนออกไปเขากดกระบี่ที่แนบเอวของตน
กัวสวี่จ้องอีกฝ่ายโดยไม่แม้กะพริบตาสีหน้าของเขาดูสงบ “หากคืนนี้ท่านไม่ออกทัพ จากนิสัยของซูถูเขาต้องคิดบัญชีในภายหลังแน่ ในเมื่อเผ่าเก๋อซางขัดแย้งกับเผ่าหมาป่าหิมะเหตุใดถึงไม่รักษาความแข็งแกร่งไว้ล่วงหน้าเล่า”
เขาชะงักครู่หนึ่งแล้วเสียงก็ค่อยๆ ดังขึ้น ในตอนท้ายเขาพูดอย่างเร่งรีบ “ตอนที่ท่านยังหนุ่มท่านเองก็เป็นวีรบุรุษในทุ่งหญ้าด้วย แม้อายุจะมากขึ้น แต่จะให้เด็กเพิ่งหย่านมมาเหยียบหัวท่านหรือ”
“ท่าน...” กระบี่ของต้าห่านเก๋อซางถูกดึงออกมาหนึ่งชุ่น
“ฉึบ” เมื่อเขาชักกระบี่ออกมาทหารเผ่าหูที่อยู่รายรอบก็ชักกระบี่ออกมาพร้อมกัน
คมกระบี่ถูกชักออกมากัวสวี่ดูสงบมากขึ้น เขายิ้มแล้วผายมือไปยังทิศทางนอกเมือง “หากต้าห่านเต็มใจที่จะล่าถอยในตอนนี้ ทางเราก็มีของขวัญดีๆ มอบให้ท่าน หยวนเป่าจำนวนห้าร้อยจินจากขุนนางต้าฉี ท่านสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ท่านต้องการจากต้าฉี นอกจากนี้ยังมีรถบรรทุกเสบียงอีกคันให้ท่านด้วยซึ่งรับประกันได้ว่าทหารของท่านสามารถกลับเผ่าได้อย่างปลอดภัย”
ราวกับว่ากำลังตรวจสอบคำพูดของเขา ทิศทางของกำแพงเมือง คบเพลิงถูกยกขึ้นสูง นายทหารและเหล่าทหารแคว้นฉีนำกล่องมาซ้อนกันทีละกล่อง ราวกับว่าเพียงแค่กัวสวี่เอ่ยปากพวกเขาก็จะส่งของพวกนี้ผ่านตะกร้าแขวน
ตอนนี้กัวสวี่ไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงแต่ยิ้ม และให้สิทธิ์เขาในการเลือก “จะทำอย่างไรต้าห่านตัดสินใจได้เลย”
ติดอยู่ในค่ายศัตรูล้อมรอบด้วยทหารเผ่าหูที่จ้องถมึงทึง พวกเขากระชับกระบี่ ขอเพียงหัวหน้าสั่งการก็จะรีบพุ่งไปตัดหัวของกัวสวี่ทันที ช่างเป็นฉากที่น่าตื่นเต้นเสียนี่กระไร!
กัวสวี่ที่อยู่คนเดียวไม่กลัวเลยในขณะนี้ แม้จะตื่นเต้นเล็กน้อย
นี่คือความรุ่งโรจน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการเป็นนักปราชญ์ เขาจะชนะการเดิมพันหรือไม่ขึ้นอยู่กับช่วงเวลานี้ ในเวลานี้ข่าวมาจากทิศทางของกองทัพกลางทำให้ต้าห่านเก๋อซางรู้สึกสะเทือนขวัญ
“กองทัพแคว้นฉีบุกเข้าไปในกระโจมหัวหน้าเผ่าแล้วขอรับ! ทหารหมาป่าหิมะได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้าห่าน ซูถูเขา…”
“ตายแล้วหรือ” ต้าห่านเก๋อซางถามเสียงดัง
“ไม่ทราบขอรับ” ทหารเผ่าหูตอบ “แต่เขาถูกล้อมแล้ว” พูดถึงตรงนี้เขาไม่มีความลังเลอีกต่อไป
ต้าห่านเก๋อซางหันกลับมาและตะโกนว่า “ยกค่าย!”
“ขอรับ!”
กัวสวี่ยิ้ม หลังจากวันนี้เขาจะเป็นดาวดวงใหม่ที่น่าตื่นตาที่สุดในราชวงศ์ต้าฉี
อ้อ ไม่สิ เป็นดาวที่ไม่ใหม่ไม่เก่าที่จะกลับมาเจิดจรัสอีกครั้ง เหล่าคนที่ทำร้ายเขา และขับไล่เขาออกจากราชสำนักคงไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับไปอยู่ในสายตาของพวกเขาได้ในลักษณะนี้
ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเผ่าเก๋อซางที่มาพึ่งพิงซูถูในตอนแรกจะเลือกที่จะออกจากค่าย และล่าถอยเมื่อเผ่าหมาป่าหิมะถูกโจมตีอย่างหนัก เผ่าอินทรีและเผ่าเจ๋อหลินเมื่อเห็นว่ามีคนเดินทางแล้วพวกเขาจะอยู่ต่อทำไมกัน เลยสั่งให้ออกจากค่ายด้วย
ส่วนเผ่าเล็กๆ เผ่าอื่นก็รีบถอยกลับอย่างไม่รีรอ
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น หยินชี่ค่อยๆ สลายไป เหล่าทหารหยินชี่เมื่อไม่มีสิ่งใดให้พึ่งความคิดที่ยึดติดก็หายไปพวกเขาจึงหายไปจากโลกใบนี้ บางคนจิตวิญญาณแห่งการฆ่าฟันไม่ได้หายไปจึงแอบซ่อนต่อไปเพื่อรอการปลุกอีกครั้ง
ค่ำคืนนี้ทหารเผ่าหูถอนตัวออกไปครึ่งหนึ่งปัญหาที่เนินกรวดได้รับการคลี่คลายแล้ว
…………