งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 119

บทที่119 เจอเหซิงถิงที่ลานกว้างหวั้นด๋า

เริ่มตั้งแต่วันที่ 2 โล่เฟยเอ๋อได้เป็นผู้ช่วยของโจวหยุน มีห้องทำงานส่วนตัวเป็นของตนเอง

งานของเธอก็ราวๆงานที่บริษัทดี้ก้วน เป็นงานออกแบบวาดภาพร่าง แต่ว่าเธอต้องวาดภาพร่างตามที่โจวหยุนขอมา และต้องนำภาพร่างให้กับโจวหยุน

ทุกครั้งที่โจวหยุนจะนำไปประมาณ วัน2วัน ถึงมาคืนให้เธอ

ถึงโล่เฟยเอ๋อจะรู้สึกว่าการกระทำของโจวหยุนมันดูแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเพียงแค่ทำงานตามที่โจวหยุนสั่งมา

แต่งานที่โจวหยุนให้เธอมันไม่มาก โล่เฟยเอ๋อก็ยังทำงานได้สบายๆ

เพราะเรื่องเข็มกลัดผีเสื้อครั้งก่อน ทำให้ความสัมพันธ์ของโล่เฟยเอ๋อกับดีขึ้น บวกกลับที่พักของและบ้านเช่าของโล่เฟยเอ๋อก็อยู่ใกล้กันด้วย ทั้งสองคนมาทำงานด้วยกันและเลิกงานพร้อมกันเกือบทุกวัน

หลังเลิกงานในวันนี้ รอโล่เฟยเอ๋อที่หน้าโชว์รูมการขายเหมือนทุกๆวัน สุดท้ายรอไป 10 กว่านาทีโล่เฟยเอ๋อก็ยังไม่เห็นออกมา จึงเข้าไปหาเธอ ที่ห้องทำงานของโล่เฟยเอ๋อ

พอเดินเข้าไปในห้องทำงานแค่นั้นแหละ ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังวาดภาพร่างอย่างตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี:”เฟยเอ๋อ ยังวาดภาพร่างออกแบบอยู่อีกหรอ?”

โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นจากภาพวาด เห็นว่าเป็น เธอถามงงๆ:”คนมาได้ยังไง?หรือว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว?”

“คุณว่าล่ะ?”ทำตามองบน

โล่เฟยเอ๋อหยิบมือถือขึ้นมาดู เวลาตอนนี้ 5:40 น.เลยเวลาเลิกงานมา 10 นาทีแล้ว

ก็ว่าทำไมถึงมาหาเธอที่ห้องทำงาน

“เอิ่มขอโทษด้วยนะ คือฉันลืมดูเวลาอ่ะ”โล่เฟยเอ๋อกล่าวอย่างรู้สึกผิด

พูดยังยิ้มแย้ม:”พอเลย ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันรู้ว่าเธอแค่ลืมดูเวลาเพราะกำลังวาดภาพร่างอยู่ รีบๆเก็บของเถอะ เราไปเดินตลาดกัน”

“เดินตลาด?ที่ไหน?”โล่เฟยเอ๋อถามไปด้วยและเก็บของไปด้วย

“ผ่านพรุ่งนี้ไปก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว เราไปเดินเล่นที่ร้านกว้างหวั้นด๋ากัน กำลังซื้อของฉันในตอนนี้ ก็ไปได้แค่เดินเล่นเท่านั้นแหละ ซื้อก็ไม่ได้ แต่แค่ได้ไปสนุกด้วยก็ยังดีไม่ใช่เหรอ?”กล่าวขำๆ

นี่ก็จะถึงวันคริสต์มาสแล้วหรอ? โล่เฟยเอ๋อเงียบไปแปบ และพยักหน้า”โอเค ไปเดินเล่นกัน”

โล่เฟยเอ๋อเก็บกระเป๋าเสร็จ ก็ได้นั่งรถแท็กซี่พร้อมกับไปยังลานกว้างหวั้นด๋า

คงเป็นเพราะใกล้จะถึงวันคริสต์มาสแล้ว เห็นมีป้ายโปรโมชั่นลดราคาต่างๆติดไว้มากมาย

กระจกหน้าต่างของบางห้างสรรพสินค้า เห็นต้นคริสต์มาสมากมายเริ่มมีแสงไฟสว่างแล้ว

บนถนนคนเดิน เต็มไปด้วยผู้คนชายหนุ่มหญิงสาวมากมาย ในมือถือถุงของขวัญไว้เต็มไม้เต็มมือ

หมั้นเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่พวกเขาซื้อให้ครอบครัว และเพื่อนๆใช่ไหม?

ส่วนเธอก็เหมือนดังเช่นทุกๆปี ไม่ต้องไปเตรียมของขวัญให้ใคร และไม่มีใครเตรียมของขวัญให้เธอด้วย

คุณพ่อกับคุณป้าเหยาก็คงจะไปจัดวันคริสต์มาสที่ต่างประเทศเหมือนทุกๆปีสินะ? ส่วนพี่สาวเธอมีสังคมเป็นของตนเอง วันคริสต์มาสทุกปีจะหาไม่เจอตัวตลอด

ส่วนคนนั้น………

โล่เฟยเอ๋อมองเหม่อลอยไปทางด้านนอกหน้าต่างรถ จนเสียงของส่งมา

“ถึงแล้วเฟยเอ๋อ ลงรถได้แล้ว”

นี่ก็ถึงลานกว้างหวั้นด๋าโดยไม่รู้ตัวเลย โล่เฟยเอ๋อตอบ’อืม’เบาๆ และลงจากรถตาม

ทั้งสองคนคุยไปด้วย เดินเล่นไปด้วย

เดินไปได้ไม่นาน โล่เฟยเอ๋อเห็นเหซิงถิงกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล โล่เฟยเอ๋องงๆอยู่สักพัก และหยุดเดินไปด้านหน้าทันที

” เราไปทางโน้นดีกว่า”โล่เฟยเอ๋อชี้ไปทิศทางอื่น

มองโล่เฟยเอ๋อมองหน้าโล่เฟยเอ๋ออย่างแปลกใจ แล้วก็พยักหน้า”อืม”

โล่เฟยเอ๋อยังคิดว่าเธอหลบหน้าเหซิงถิงได้สำเร็จ แล้วจะไม่ได้มาเจอกันอีก พระลานกว้างหวั้นด๋ากว้างขนาดนั้น และพวกเธอก็เดินในทิศทางที่ไม่เหมือนกัน คงไม่ง่ายที่จะมาเจอกันได้อีก

แต่บางครั้งมันก็บังเอิญจริงๆ เดินวนไปรอบหนึ่ง พวกเธอก็มาเจอกันอีก

แต่ครั้งนี้โล่เฟยเอ๋ออยากจะหลบหน้าก็ไม่มีโอกาสหลบแล้วล่ะ เพราะมาเจอกับเหซิงถิงต่อหน้าต่อตาพอดี

“เฟยเอ๋อ !” เหซิงถิงทิ้งเพื่อนสาวไว้ แล้วเดินเข้ามาหาเธอ

โล่เหยเอ๋อพยักหน้าเบาๆ และกล่าวทักทาย”เหซิงถิง”

เหซิงถิงจูงมือโล่เฟยเอ๋ออย่างเป็นมิตร พร้อมกล่าวว่า:”เฟยเอ๋อ ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน ให้พี่ยู่ช่วยติดต่อเธอ แต่โทรไม่ติดอ่ะ”

เธอเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะโทรไม่ติด แต่โล่เฟยเอ๋อไม่บอกเรื่องนี้กับเหซิงถิงหรอก กล่าวเพียงว่า:”คือว่า…..มือถือฉันมีปัญหานิดหน่อย”

เหซิงถิง’ออ’คำหนึ่ง แล้วกล่าวต่อว่า:”ว่างไงๆก็เจอกันแล้ว เราไปกินข้าวด้วยกันดีกว่า”

ยังไงโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ไปกินข้าวด้วยกันกลับเหซิงถิงแน่ๆ แต่จะปฏิเสธไปตรงๆก็ไม่งาม จึงกล่าว:”เหซิงถิง คุณจะไปเดินเล่นตลาดกับเพื่อนๆไม่ใช่หรอ?”

เหซิงถิงมองเพื่อนที่อยู่ด้านหลังเธอไม่ไกล กล่าวเสียงปกติว่า:”เธอไม่เป็นไรหรอก ฉันเชิญพวกเธอไปเองก็ได้แล้ว”

เชิญเพื่อนเธอไปก็ได้แล้ว? ง่ายขนาดนี้เลย

โล่เฟยเอ๋อเอามือถูจมูกและกล่าว:”คือว่า เหซิงถิง ฉันมาด้วยกันกับเพื่อนของฉันน่ะ งั้นไว้คราวหน้าได้มั้ย?”

ไม่มีวิธีไหนแล้ว โล่เฟยเอ๋อจึงนำมาอ้าง

โล่เฟยเอ๋อบอกมาด้วยกันกับเพื่อนแล้ว เหซิงถิงก็ไม่ชวนโล่เฟยไปทานข้าวด้วยกันต่อแล้ว เพียงแค่ตอบว่า:”งั้นคราวหน้าก็แล้วกัน”

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าตอบว่า’โอเค’คำหนึ่ง

ทั้งสองคุยกันสักพัก แล้วค่อยแยกกัน

หลังจากแยกย้ายกับเหซิงถิง โล่เฟยเอ๋อใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เธอกับเหซิงถิงรู้จักกันได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนคนนั้น พวกเธอก็คงเป็นได้แค่คนที่เคยเห็นหน้ากันเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วย เหซิงถิงจะสนิทและเป็นมิตรเป็นมิตรกับเธอแบบนี้หรอ?เธอเป็นถึงคุณหนูไฮโซของบ้านเหซิง ส่วนเธอเป็นแค่นักออกแบบจิวเวลรี่ตัวเล็กๆคนหนึ่ง

ทุกอย่างล้วนเป็นขึ้นเพราะซูซีมู่คนนั้น …..

เสียงส่งมา”เฟยเอ๋อ อันนี้เป็นยังไง?”

โล่เฟยเอ๋อที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยก็ดึงสติกลับมา มองไปที่”ว่าไงนะ?”

“ผ้าพันคอผืนนี้ ใช้เป็นของขวัญวันคริสต์มาสเป็นยังไง?”มองเธอทีหนึ่ง และชี้ไปที่ผ้าพันคอบนราวแขวนและถาม

สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองไปตรงผ้าพันคอที่กำลังชี้:”ผ้าพันคอผืนนี้ก็ไม่เลวนี่”

“งั้นฉันซื้อแล้วนะ?”ยักคิ้วถาม

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า”ได้เลย”

หลังจากซื้อผ้าพันคอเสร็จ ทั้ง 2 คนก็เดินเล่นต่อ

“เฟยเอ๋อ คุณจะซื้อของขวัญวันคริสต์มาสไหม?” จู่ๆก็ถามขึ้นมา

เฟยเอ๋อเมื่อไปแปบ และก็ส่ายหน้า”ฉันไม่ต้องอ่ะ”

มองหน้าโล่เฟยเอ๋อทีหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อ

ทั้งสองคนเดินอีกรอบหนึ่ง ถึงออกมาจากหลังกว้างหวั้นด๋า

มองแสงไฟนีออนรอบๆแล้วถามโล่เฟยเอ๋อว่า:”จะกลับบ้านเลย?หรือจะไปทานอาหารเย็นกัน?”

“กลับไปเลยดีกว่า”เดินตลาดตั้งนาน โล่เฟยเอ๋อเริ่มเหนื่อยแล้ว อีกทั้งยังเจอหน้าเหซิงถิงด้วย……ตอนนี้โล่เฟยเอ๋อแค่อยากกลับไปโดยเร็ว

หลายวันมานี้ซูซีมู่นั่งเฝ้าอยู่ที่สำนักงานใหญ่ในเมืองหลวง เสร็จงานวันนี้แล้ว เขาเตรียมจะกลับเมืองA

ขณะที่นั่งรถไปยังสนามบิน เขาเห็นแสงต้นคริสต์มาสภายในห้างสรรพสินค้าที่อยู่รอบๆ ถึงรู้ตัวว่าถึงวันคริสต์มาสแล้ว

ตั้งแต่วันที่ 25 เดือน 11 ถึงวันที่ 25 เดือน 12 เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วหรอ?

“วันที่ 25 หนึ่งเดือนเต็มๆแล้วสิ…”

ซูซีมู่พึมพำแบบลอยๆ

โจวเฉิงเข้าใจดีว่าซูซีมู่หมายถึงอะไร เขาหันไปทางกระจกมองหลัง มองไปด้านนอกหน้าต่างรถด้านข้าง มองประธานที่ดูกำลังเครียดๆแว็บเดียว ไม่ได้พูดอะไร

แต่คนขับรถที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกล่าวแก้ไขคำผิดว่า:”ประธานซูครับ วันนี้เป็นวันที่ 24 พรุ่งนี้ถึงเป็นวันที่ 25 ซึ่งเป็นวันคริสต์มาสครับ