งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 147
บทที่ 147 การวางแผนของโจวหยุน
รถของซูซีมู่กลับมาในเวลาห้าทุ่ม โล่เฟยเอ๋อได้ยินเสียงรถดังมาจากนอกบ้าน
เธอรีบลุกขึ้น สวมรองเท้าแตะอย่างรีบร้อน แล้ววิ่งลงมาชั้นล่าง
เธอรีบวิ่งไปที่ทางเข้าอย่างรีบร้อน เปิดประตูบ้าน เห็นเพียงคนขับรถของซูซีมู่ลงมาจากรถ แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของซูซีมู่เลย
“เขาล่ะ?” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างรีบร้อน
คนขับรถอึ้งไปสองสามวินาที แล้วนึกออกว่า “เขา” ที่โม่เฟยเอ๋อพูดถึงคือใคร “ประธานซูยังอยู่ที่ทำงานครับ”
เขายังอยู่ที่ทำงาน…..ความปิติยินดีที่โล่เฟยเอ๋อคิดว่าซูซีมู่กลับมาแล้ว มลายหายไปในพริบตา
เธอยืนเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียง ปล่อยให้ลมหนาวพัดเสื้อผ้าชิ้นบาง
จนกระทั่งคนรับใช้ตรงเข้ามาหา “คุณผู้หญิงคะ ข้างนอกอากาศเย็น รีบเข้ามาข้างในดีกว่าคะ”
โล่เฟยเอ๋อหันหลังมาปรายตามองคนรับใช้ทีหนึ่ง แล้วเดินกลับเข้าบ้าน
“คุณผู้หญิงคะ คุณยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลยนะคะ ให้ฉันอุ่นร้อนให้ไหมคะ?”
“ไม่ต้อง” โล่เฟยเอ๋อพูดจบ ก็กลับขึ้นชั้นบนไป
หลังจากกลับไปถึงห้อง โล่เฟยเอ๋อนอนลงบนเตียง กลิ้งไปกลิ้งมา เปลี่ยนท่าไม่หยุด จนกระทั่งรุ่งสางเธอจึงหลับไป
หกโมงเช้า เธอถูกปลุกให้ตื่นด้วยนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์
หลังจากลุกขึ้นจากเตียง สิ่งแรกที่เธอทำคือตรงไปยังห้องนอนของซูซีมู่
เธอจ้องมองห้องนอนที่ว่างเปล่าและสะอาดของเขา และนิ่งอึ้งอยู่นานมาก แล้วจึงกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง จัดเตรียมข้าวของที่จะไปทำงาน จากนั้นลงไปที่ชั้นล่าง
คนรับใช้กำลังสาละวนอยู่ในครัว พอเห็นโล่เฟยเอ๋อลงมาเช้าขนาดนี้ ก็รีบวางมือ แล้วเดินออกจากครัวมา
“คุณผู้หญิงคะ ตื่นแล้วหรือคะ?”
โล่เฟยเอ๋อเห็นคนรับใช้ตื่นเช้าขนาดนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ “พวกเธอทำไมตื่นกันเช้าจัง?”
“เมื่อคืนคุณโจวโทรมาบอกว่า วันนี้คุณผู้หญิงจะไปทำงานคะ ให้พวกเราเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เรียบร้อยค่ะ” คนรับใช้ตอบ
เขาให้โจวเฉิงโทรมาบอกหรือ? โล่เฟยเอ๋อมองลง แล้วส่งเสียง “อืม” เบาๆ เดินตรงเข้าห้องรับแขกไป
คนรับใช้รีบเอาอาหารเช้าออกมาเสิร์ฟ แล้วยืนเฝ้าอยู่ข้างโต๊ะอาหาร
เพราะมีประสบการณ์จากเมื่อวาน ดังนั้นโล่เฟยเอ๋อจึงทานอาหารเช้าอย่างใจเย็น
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
คนรับใช้รีบส่งกระเป๋าให้เธอ “คุณผู้หญิงคะ คนขับรถหลี่กำลังรออยู่ที่ด้านนอกคะ”
คนขับรถหลี่รอเธอทำไมกัน?
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วรับกระเป๋ามาจากมือของคนรับใช้ เดินไปทางนอกวิลล่า
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเดินออกมาจากวิลล่า ก็พลันเห็นรถของซูซีมู่จอดอยู่ที่ลาน
เห็นเธอเดินออกมา คนขับรีบลงจากรถ เดินมาต้อนรับ
“คุณผู้หญิงครับ”
โล่เฟยเอ๋อมองเขาอย่างงงๆ “คนขับรถหลี่มีอะไรหรือคะ?”
“คุณผู้หญิงครับ ผู้ช่วยโจวให้ผมมารับส่งท่านไปทำงานครับ” คนขับรถหลี่พูดไปก็ดึงประตูหลังรถเปิดออก
โจวเฉิงอีกแล้ว?
โจวเฉิงให้คนรับใช้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เธอ
โจวเฉิงให้คนขับรถของซูซีมู่มารับส่งเธอไปทำงาน
โล่เฟยเอ๋อเม้มปาก แล้วโค้งตัว ขึ้นรถไป
คนขับรถหลี่ปิดประตูรถแทนโล่เฟยเอ๋อ แล้วจึงขึ้นรถไป เขาเคลื่อนรถออกไปพลางเอ่ยถามว่า “คุณผู้หญิงครับ คุณทำงานที่ไหนครับ?”
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นตอบว่า “ร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋ตรงข้ามสวนดอกไม้ตงหวงในเมือง”
ที่นี่ห่างจากในเมืองค่อนข้างไกล ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมง
โล่เฟยเอ๋อมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง จนกระทั่งใกล้ถึงบริเวณสวนดอกไม้ตงหวง เธอจึงเอ่ยว่า
“จอดรถตรงข้าม สวนดอกไม้ตงหวงนะ”
รถคันนี้ของซูซีมู่โดดเด่นเกินไป ถ้าเธอลงจากรถตรงหน้าทางเข้าร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋ คงจะเป็นจุดเด่นแน่
คนขับรถหลี่พูดอย่างลำบากใจว่า : “คุณผู้หญิงครับ ผมว่าส่งท่านที่หน้าประตูร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋จะดีกว่านะครับ”
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าคนขับรถหลี่เป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่ง เธอจึงไม่อยากให้เขาลำบากใจ แต่เธอไม่สามารถลงจากรถได้ตรงหน้าประตูของร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋ได้จริงๆนี่นา
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โล่เฟยเอ๋อจึงเอ่ยว่า : “ลงรถตรงสวนดอกไม้ตงหวงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ก็แค่ข้ามถนนเท่านั้นเอง เมื่อก่อนฉันก็เคยทำงานแถวตี้หวงก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรอ?”
คนขับรถหลี่ในที่สุดก็ยอมโอนอ่อนตาม เขาจอดรถตรงปากทาง สวนดอกไม้ตงหวง
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อลงจากรถ ข้ามถนน ก็เดินไปทางร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋
……
โล่เฟยเอ๋อเข้ามาสำนักงานได้ไม่นาน เรือนหลิงก็เข้ามาหา
“เฟยเอ๋อ เธอมาทำงานแล้วจริงๆด้วย”
“ก็เมื่อวานฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้จะมาทำงาน ก็ต้องมาสิ” โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางเอ่ยตอบ
เรือนหลิงส่งยิ้มให้พลางกล่าวว่า : “ก็เธอเล่นหายไปตั้งนานไม่มาทำงาน ฉันยังคิดว่าเธอจะไม่มาแล้วเสียอีก”
โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า : “จะเป็นไปได้อย่างไร? ฉันรักงานนี้จะตาย”
เรือนหลิงส่งเสียง “อืม” เพียงคำเดียว แล้วกล่าวว่า : “ทำไมช่วงนี้ติดต่อเธอไม่ค่อยได้เลย ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่”
“ฉันสบายดี พอดีที่บ้านมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย” โล่เฟยเอ๋อตอบไปง่ายๆ
เรือนหลิงมองออกว่าโล่เฟยเอ๋อไม่อยากพูดถึงเรื่องที่บ้านเท่าไหร่ จึงไม่อยากถามต่อ เพียงเอ่ยว่า : “กลับมาทำงานก็ดีแล้วล่ะ”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
เรือนหลิงไม่ได้อยู่ที่ห้องทำงานของโล่เฟยเอ๋อนานเกินไป เพราะว่ามันเป็นเวลาทำงาน คุยอีกสองสามประโยคก็ออกมา
หลังจากที่เรือนหลิงออกมาได้ไม่นาน โจวหยุนให้คนมาเรียกโล่เฟยเอ๋อไปพบที่ห้องทำงาน
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าโจวหยุนต้องเรียกเธอเข้าไปตำหนิแน่ๆ เพราะเธอขาดงานโดยไม่มีสาเหตุไปสิบกว่าวัน
ดังนั้นพอก้าวเข้าห้องทำงาน โจวหยุนก็สวดเธอชุดใหญ่
หลังจากเทศน์จบ ก็โยนเอกสารให้เธอกองหนึ่ง
“ร่างแบบพวกนี้เป็นงานของคุณในช่วงระยะเวลานี้ รีบทำให้เสร็จซะ”
โล่เฟยเอ๋อจ้องมองไปที่เอกสารกองโตในมือ ถึงกับตะลึง “ทำไมเยอะขนาดนี้?”
“ทำไม่ไหวหรือ? ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไปเดี๋ยวนี้เลยสิ” น้ำเสียงของโจวหยุนไม่สบอารมณ์อย่างมาก
โล่เฟยเอ๋อกัดฟันแล้วตอบว่า “เปล่าคะ ฉันทำได้”
โจวหยุนพูดเสียงเย็นชาว่า : “คุณคิดว่าคุณวาดภาพสวยมากใช่ไหม? แต่ผมเห็นว่าภาพที่คุณออกแบบมันดูแข็งไปหน่อย จึงให้คุณวาดให้ผมดู แล้วแนะนำคุณเพิ่มเติม”
“ที่ผ่านมาฉันรู้สึกขอบคุณนักออกแบบหยุนอย่างมากที่ให้คำแนะนำคะ” โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยความเคารพ
“ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งดี” โจวหยุนมองโล่เฟยเอ๋อด้วยท่าทางดูถูก แล้วกล่าวว่า : “รีบกลับไปวาดภาพออกมา แล้วส่งมาให้ผมดู”
“คะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ถอยออกไปจากห้องทำงานของโจวหยุน
รอจนโล่เฟยเอ๋อออกไปแล้ว ผู้ช่วยคนสนิทของโจวหยุนเอ่ยถามเขาว่า
“นักออกแบบหยุนครับภาพออกแบบที่โล่เฟยเอ๋อวาดออกมานี้สวยขนาดนั้นเลยหรือครับ? ท่านจึงไม่ลังเลที่จะรับประกันแทนเธอกับผู้จัดการเฉิน”
โจวหยุนเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ : “ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ดีพอ ผมจะเสียแรงปกป้องเธอทำไมกัน? เดือนนี้จะเอาชนะเหวินจีได้หรือไม่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอแล้วล่ะ”
“ถ้าทุกอย่างขึ้นอยู่ที่เธอหมด แล้วทำไมนักออกแบบหยุนไม่ดูแลเธอให้ดีหน่อยละครับ?” ผู้ช่วยคนสนิทถามด้วยความสงสัย
“คุณรู้อะไรไหม? การตบหัวแล้วลูบหลังจึงจะสามารถทำให้เธอสำนึกในบุญคุณได้” โจวหยุนยิ้มไปตอบไป
ผู้ช่วยคนสนิทปรบมือให้โจวหยุน “นักออกแบบหยุนช่างร้ายกาจยิ่งนัก”
“แน่นอน” โจวหยุนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ มีมืออาชีพอย่างโล่เฟยเอ๋อช่วยร่างแบบให้เธออยู่ เหวินจีจะไปสู้อะไรได้….