งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 202

บทที่ 202 ฉันไม่อยากไปบ้านโล่

ความจริงแล้วโล่เฟยเอ๋อคิดว่าการที่ตนเองให้คนรับใช้ไปเรียกซูซีมู่มาค่อนข้างหุนหันพลันแล่นไปหน่อย

เมื่อรู้ว่าซูซีมู่ไม่โกรธ แถมยังห่วงใยเธอ เธอก็หวั่นไหวแล้ว

โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าตนเองที่เป็นแบบนี้ทำให้จิตใจไม่แข็งแรง แต่เธอจะล้มเลิกความตั้งใจไม่ได้

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว แม้แต่ตัวเธอเองก็จำไม่ได้แล้ว…

พอซูซีมู่เดินเข้าประตูมา ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังจ้องอาหารเช้าบนโต๊ะอาหารอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

แสงแดดจากนอกหน้าต่างตกกระทบทำให้ใบหน้าเธอดูบริสุทธิ์งดงามละเอียดลออ กระจายส่งกลิ่นลอยในอากาศอย่างเลือนลาง ทำให้ซูซีมู่มองอย่างเหม่อลอยในชั่วพริบตา

หลังจากโล่เฟยเอ๋อได้สติกลับคืนมา ก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่ง เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็เห็นซูซีมู่ยืนอยู่ตรงประตู

เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเธอถึงไม่รู้?

โล่เฟยเอ๋อตะลึงไปสักพัก หลังจากนั้นเอ่ย “นายมาแล้ว?”

ซูซีมู่พยักหน้าตอบ ‘อืม’ แล้วก้าวเดินเข้ามานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของโล่เฟยเอ๋อ

เพราะรู้ว่าซูซีมู่ไม่ชอบพูดมาก แต่ทั้งสองก็ไม่สามารถนั่งเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรได้ โล่เฟยเอ๋อก็คิดหาหัวข้อจนสมองแทบแตกแล้วเอ่ย “คุณทานข้าวเช้าหรือยัง?”

ซูซีมู่อึ้งไปสักพักแล้วส่ายหัว “ยัง”

ไปบ้านเหซิงเช้าขนาดนั้น สุดท้ายยังไม่ได้ทานข้าวเช้า? โล่เฟยเอ๋อมองซูซีมู่แวบหนึ่ง หลังจากนั้นลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไป

ซูซีมู่มองตามเงาเบื้องหลังที่จากไปของโล่เฟยเอ๋อ แล้วกระพริบตาอย่างประหลาดใจ

เธอให้คนรับใช้เรียกเขามา แล้วยังถามว่าเขาทานข้าวเช้าหรือยัง…ตอนนี้ยังจากไปโดยไม่พูดอะไร เธอต้องการจะทำอะไร?

ในตอนที่ซูซีมู่กำลังแปลกใจอยู่นั้น โล่เฟยเอ๋อก็กลับมา ในมือถือชามเปล่าหนึ่งชามกับตะเกียบหนึ่งคู่

เธอวางชามกับตะเกียบตรงหน้าซูซีมู่ “ทานด้วยกันเถอะ”

ที่แท้เธอไปช่วยเขาหยิบชาม นั่นหมายความว่าเธอไม่โกรธที่เขาทำร้ายเธอใช่ไหม?

ซูซีมู่กระพริบตาอย่างยินดี แล้วพยักหน้า ‘อืม’

ทั้งสองคนเริ่มทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบ ๆ นอกจากจะมีเสียงตะเกียบดังกระทบชามกระเบื้องแล้วในห้องก็มีแต่ความเงียบ

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คนรับใช้ก็เก็บของออกไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงซูซีมู่คนเดียว

เงียบไปสักพัก ซูซีมู่ก็เอ่ยปาก “ฉันบีบมือเธอจนเป็นแบบนี้…ขอโทษ…”

พอได้ยินคำขอโทษจากซูซีมู่อย่างกะทันหัน โล่เฟยเอ๋อก็อึ้งไปสักพักแล้ว ตอบกลับ “ไม่เป็นไรเป็นแค่รอยแดงเท่านั้น”

ซูซีมู่เม้มมุมปากเบา ๆ หลังจากนั้นถาม “มือดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

โล่เฟยเอ๋อชูมือขึ้นมองแวบหนึ่งแล้วตอบ: “หมอเฉิงเอายาให้ฉันแล้ว อีกสักพักฉันจะไปทา”

พอได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อยังไม่ได้ทายา หน้าของซูซีมู่ก็เริ่มมืดครึ้มขึ้นมาอีกแล้ว “ยาอยู่ไหน?”

ทันทีที่สีหน้าของซูซีมู่ ทำให้โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปสักพัก หลังจากที่รู้สึกตัวก็ถาม “โต๊ะน้ำชาในห้องรับแขก…”

โล่เฟยเอ๋อพูดยังไม่ทันจบ ซูซีมู่ก็ลุกขึ้นไปห้องรับแขกแล้ว

ไม่ถึงหนึ่งนาที เขาก็เอายาจากห้องรับแขกเข้ามา

หลังจากนั้นนั่งข้างโล่เฟยเอ๋อ จัดการเปิดฝาแล้วบีบยาลงบนสำลี หลังจากนั้นวางหลอดยาไว้ข้าง ๆ แล้วกุมมือขวาของโล่เฟยเอ๋ออย่างระมัดระวัง

“อาจจะมีเจ็บบ้าง เธอทนหน่อยนะ” พูดจบ ซูซีมู่ก็พยายามใช้สำลีป้ายยาแล้วค่อย ๆ ทาลงบนรอยนิ้วมือบนข้อมือขวาของโล่เฟยเอ๋ออย่างอ่อนโยน

ในตอนที่ยาเพิ่งจะทาลงบนข้อมือ โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกเย็นสบายมาก ดังนั้นในขณะที่ซูซีมู่กำลังทายา เธอจึงไม่ขยับเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

พอทายาเสร็จ ซูซีมู่ก็ไปล้างมือในห้องน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาหยิบยาที่วางบนโต๊ะเตรียมที่จะเก็บขึ้นมา

โล่เฟยเอ๋อยิ้มแล้วบอกซูซีมู่: “ให้ฉันทำเถอะ”

ซูซีมู่ก้มหน้ามองยาในมือแวบหนึ่ง หลังจากนั้นค่อย ๆ วางลงในมือของโล่เฟยเอ๋อ

โล่เฟยเอ๋อเก็บยาใส่กระเป๋าลวก ๆ แล้วบอกซูซีมู่: “นายช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม”

ซูซีมู่ตอบ ‘อืม’ จากนั้นรู้สึกว่าตอบแบบนี้ง่ายเกินไป เลยเพิ่มอีกประโยค “เธอพูดสิ”

“คือว่า…ฉันทำของหล่นไว้ที่บ้านเหซิง นายช่วยโทรหาซูยุ่นหน่อยได้ไหม ให้เธอช่วยเอาของกลับมาให้ฉัน?” โล่เฟยเอ๋อพูด

พอฟังโล่เฟยเอ๋อพูด ซูซีมู่เพิ่งจะนึกได้ ตอนนั้นเขารีบพาโล่เฟยเอ๋อออกมาจากบ้านเหซิง เลยลืมว่าโล่เฟยเอ๋อยังมีของอยู่ที่บ้านเหซิง

แต่เรื่องที่เฟยเอ๋อให้เขาโทรหาซูยุ่นนี่…

“ฉันโทรหาซูยุ่นไม่ได้”

พอได้ยินว่าซูซีมู่บอกว่าโทรหาซูยุ่นไม่ได้ แวบแรกโล่เฟยเอ๋อคิดว่าซูซีมู่ไม่อยากให้ซูยุ่นช่วยเธอ

จึงเอ่ยเพียง: “โอเค ฉันจะไปหาคุณปู่…”

โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบ เสียงของซูซีมู่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันไม่มีเบอร์ของซูยุ่น”

โล่เฟยเอ๋อนึกไม่ถึงว่าที่ซูซีมู่โทรหาซูยุ่นไม่ได้ จะเป็นเพราะเขาไม่มีเบอร์ของซูยุ่นเลยอึ้งไปสักพัก “เอ่อ…”

“เหซิงโม่น่าจะยังอยู่บ้าน ให้เขาเอาของมาให้เธอ” ซูซีมู่พูดอย่างเรียบ ๆ

ของเล็กน้อยของเธอนั้น ยังต้องรบกวนเหซิงโม่เอามาให้ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าเป็นการใช้คนที่มีความสามารถมาทำเรื่องเล็กน้อยให้ “เจาะจงให้คนอื่นไปมาหนึ่งรอบ คงไม่ดีหรอกมั้ง”

ซูซีมู่เอียงหัวแล้วมองโล่เฟยเอ๋อ “ไม่เป็นไร”

ในเมื่อซูซีมู่ไม่พูดอะไร โล่เฟยเอ๋อก็ไม่มีอะไรจะพูด ฝ่ายตรงข้ามอย่างเหซิงโม่ยังเป็นพี่น้องกับซูซีมู่ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าแล้วตอบ ‘อืม’

แสงส่องผ่านดวงตาของซูซีมู่ จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ

หลังจากโทรเสร็จ ซูซีมู่ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

“ไปไหน?” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างงง ๆ

“บ้านเธอ” ซูซีมู่พูดแล้วก้าวเดินออกไปข้างนอก

พอได้ยินซูซีมู่พูดว่า ‘บ้านเธอ’ โล่เฟยเอ๋อก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคุณท่านเคยพูดไว้ว่ารอให้ซูซีมู่กลับประเทศก่อนค่อยไปบ้านเธอ

พอนึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อนที่ซูซีมู่ไปบ้านของเธอ โล่เฟยเอ๋อก็หลุบตาลงอย่างเยือกเย็น หลังจากนั้นรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไป

“ซูซีมู่พวกเราไม่ไปได้หรือไม่?”

เพราะเหซิงโม่จะมา เธอเลยจะไม่ไปใช่ไหม?

ซูซีมู่หลุบสายตาเยือกเย็น

แต่เขาปฏิเสธเธอได้ที่ไหนกันเล่า!

เขาหลับตาแล้วบอก: “อืม พรุ่งนี้ไป”

“ไม่ไป” โล่เฟยเอ๋อพูดจบก็พูดเสริมอีกประโยค “ฉันไม่อยากไปบ้านโล่”

วันที่สถานการณ์เลวร้ายจนน่าตกใจอย่างนั้น โล่เฟยเอ๋อใช้น้ำเสียงพูดออกมาเบาขนาดนี้ แต่กลับทำให้ซูซีมู่หวั่นไหวอย่างมาก

ที่ไม่ไปบ้านโล่ก็เพราะเธอไม่อยากกลับไป…ไม่ใช่เพราะเหซิงโม่จะมา…

ซูซีมู่ลืมตาขึ้น หันกลับมาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ “เธอพูดอะไร?”

“ฉันบอกว่า…ฉันไม่อยากกลับบ้านโล่…” โล่เฟยเอ๋อหยุดพูดที่ละคำแล้วทวนให้ซูซีมู่ฟัง หลังจากนั้นเธอก็นึกถึงความรู้สึกที่ซูซีมู่มีต่อโล่หยิวชิว ไม่ว่าจะทำเรื่องใดก็จะยอมไปบ้านโล่อย่างแน่นอน ต่อให้เธอมีปากมากก็เถอะ ก็เหมือนครั้งก่อนที่คุณพ่อขอให้ซูซีมู่ช่วยพัฒนาการตลาดต่างประเทศ

โล่เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากของเธอแล้วบอกเพิ่มอีกหนึ่งประโยค “ฉันจะไม่ไป ถ้าคุณอยากไป คุณก็ไปเถอะ”

หลังจากพูดประโยคนี้เสร็จ ก็หันไปแล้วรีบเดินออกจากห้องไป ราวกับกลัวคำตอบของซูซีมู่